బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు–feel good….

    ఈమధ్యన SBI కి వెళ్ళవలసిన అవసరం వచ్చింది, అదీ మా ఇంటావిడని తీసికునీ. ఏం లేదూ, ఎప్పుడో “స్వర్ణయుగం” రోజుల్లో, తనకీ, ఓ ఎకౌంటు తెరిచి, దాంట్లో డబ్బులేసేవాడిని లెండి. దాని ATM CARD నాదగ్గరే ఉండేది. ఏ మాటకామాటే చెప్పుకోవాలి ఎప్పుడూ బ్యాంకులకీ వాటికీ వెళ్ళే సద్గుణాలు మా ఇంటావిడకి లేవు, పాపం వెర్రి ఇల్లాలు! అన్ని రోజులూ మనవే కావుగా, రోజూ ఆ టీవీ లో సీరియళ్ళూ అవీ చూస్తూంటుందిగా, ఎందుకైనా మంచిదీ అని. ఓ రోజు నిలేసింది.” అప్పుడెప్పుడో, పబ్లిసిటీకోసం నాపేరుమీద ఓ ఎకౌంటోపెన్ చేసినట్లు గుర్తూ, అసలు అందులో ఏమైనా ఉందా...” అంటూ. ఎప్పుడడిగినా దాటేస్తూంటాను, “నీకెందుకూ ఆ గొడవలన్నీ, కావలిసినవేవో తెస్తూనే ఉన్నానుగా, అనవసర టెన్షనూ అదీ నీకెందుకూ..” అని. తను మాత్రం ఎన్ని రోజులాగుతుందీ? ఇదిగో అదిగో అంటూ నాకు వచ్చే జీతం కూడా తెలియనీయకుండా, 40 ఏళ్ళు లాగించేశాను. మధ్యలో ఓసారి చెక్ చేస్తే, తన ఎకౌంటు లాక్ అయిపోయింది.ఎంతుందో తెలియదూ, మరి ఇలాటి “సున్నితమైన” విషయాలు ఆవిడతో చెప్పి క్షోభ పెట్టడం ఎందుకూ అని,అసలు చెప్పేలేదు.

   మనం దాస్తే దాగుతాయా రహస్యాలూ? నేను 2005 లో రిటైరయినప్పుడు, పెన్షన్ ఎకౌంటు, పెన్షనరు పేరుమీదే ఓపెన్ చేయించేవారు. మన “ఇన్నింగ్స్” పూర్తయి, ఫ్యామిలీ పెన్షన్ వచ్చేదాకా, వీళ్ళు పిక్చర్ లోకి వచ్చేవారుకారు. 2006 నుంచీ, పెన్షన్ ఎకౌంట్లు కూడా ” జాయింటు” పేర్లమీద ఇస్తున్నారుట.నాకేం తెలుసూ? ప్రయత్నిస్తే తెలిసేదేమో, ప్రయత్నిస్తేగా? మన సంగతెలాఉన్నా ఊళ్ళోవాళ్ళకి అన్నీ కావాలి! మాకున్న ఫ్రెండ్సందరూ రిటైరయినవాళ్ళేగా, ఆ మధ్యనెప్పుడో ఒకళ్ళింటికి వెళ్ళినప్పుడు, ఊరుకోవచ్చా ఏదో కబుర్లు చెప్పుకుని, అబ్బే, అలా ఉంటే వాళ్ళు చేసిన “ఘనకార్యాలు” అందరికీ తెలియొద్దూ? ” ఫణిబాబు గారూ, మీరూ చేసేశారా జాయింటూ పెన్షన్ ఎకౌంటూ…” అంటూ పుల్లెట్టేశారు!మా ఇంటావిడ అలాటి విషయాలు టపక్కున పట్టేస్తుంది! అప్పటికీ వ్యర్ధప్రయత్నం చేశాను టాపిక్కు మారుద్దామని, అబ్బే వాళ్ళా మార్చేది? అయిపోయింది నేనూ నా “దాపరికాలూనూ”.
ఆమాత్రం సూదిమొనంత జాగా ఇస్తే వదులుతుందా మా ఇంటావిడ? ప్రొద్దుటే లేవగానే సుప్రభాతం “ఏమండీ ఆ జాయింటు వ్యవహారమేదో చూడకూడదూ, ఎటొచ్చి ఎటొస్తుందో ఏమిటోనూ, అన్ని బావున్నప్పుడే చూసేస్తే బావుంటుంది కదా etc..etc...”

   ఇంక తప్పెదేముందీ, అప్పటికీ ప్రయత్నించాను, బ్యాంకులో రష్ గా ఉంటుందీ, చాలా టైము పడుతుందీ, ఎప్పుడో సావకాశంగా చూద్దాం లే అంటూ!ఆవిడా వదిలేదీ, ఎప్పుడో బ్లాగులోకూడా పెట్టేస్తుంది, అప్రతిష్ట కూడానూ!ఓ ముహూర్తం చూసుకుని బయలుదేరాము. ప్రొద్దుటినుంచీ, ఓ నాలుగ్గంటలపాటు క్యూలో నిలబెడితే, ఈవిడకి తెలుస్తుందీ, మళ్ళీ ఇంకెప్పుడూ అడగదూ అనుకున్నాను.నాకంత అదృష్టం కూడానా? అంతకుముందు ఓసారి SBI కి వెళ్ళినప్పుడు, నేను వరంగాం లో పనిచేస్తున్నప్పుడు అక్కడి SBI లో పనిచేసిన,ఒకతను పలకరించాడు, సరే అతన్నే బోరుకొడదామూ, పైగా “భాభీ ( మా ఇంటావిడలెండి!) ఎలా ఉందీ వగైరా వగైరాలన్నీ అడిగి పుణ్యం కట్టుకున్నాడాయే. మీకూ తెలుసునుగా, ఈ SBI ల్లో, ఎవరో ఒకరు తెలిసినవాళ్ళు లేపోతే, ఎన్ని తిప్పలు పడాలో!

   ఇక్కడి మా SBI బ్రాంచ్ లో ఆఫీసర్ గా ఉన్నాడూ, తిన్నగా లోపలకి వెళ్ళిపోయాము.సెక్యూరిటీ వాడేమైనా గొడవపెట్టి పరువు తీస్తాడేమో అని భయమైనా లేకుండా!వెళ్ళగానే, చాయ్ కూడా ఇచ్చి, మా పనులన్నీ అంటే KYC, మా ఇంటావిడ ఎకౌంటు యాక్టివేట్ చేయడం, నా పెన్షన్ ఎకౌంటు జాయింటు చేయడం, ఎప్పుడో వేసిన ఫిక్సెడ్ డిపాజిట్ రెన్యూ చేసి,పైగా దాన్ని కూడా జాయింటు చేయించి మరీ. ఏమిటో రోజులు బాగోపోతే ఇలాగే జరుగుతూ ఉంటాయి! పైగా ఆ పెన్షన్ ఎకౌంటు జాయింటు చేయడానికి, అవేవో నాలుగైదు ఫారాలూ అతనే నింపాడు! నాకు నింపడానికి కష్టం అవుతుందని!నాకు దొరికేవాళ్ళూ ఇలాటోళ్ళే! అన్ని పనులూ చకచకా మని పూర్తిచేసి మళ్ళీ ఇంకోసారి చాయ్ తెప్పించి, పంపేశాడు!

   మరీ అన్ని పనులూ మానుకుని, మాకోసం అంత టైము వేస్టు చేశాడూ అని థాంక్స్ చెప్తే, తనంటాడూ ” బాస్ మేము వరంగాం లో ఉన్నప్పుడు, మా బ్యాంకు వాళ్ళందరికీ ఎప్పుడైనా క్యూలో నుంచునే అగత్యం ఉండేదా? ఆ రోజులు ఎప్పుడైనా మర్చిపోతామా?” అన్నాడు. ఏం లేదులెండి, ఆరోజుల్లో, మాకు ఓ కన్జ్యూమర్ సొసైటీ ఉండేది, దానికి నేను ఆనరరీ క్యాషియర్ గా పనిచేశాను. గ్యాస్సూ, రేషనూ అక్కడే ఇచ్చేవారు.ఎప్పుడు చూసినా ప్రతీదానికీ క్యూలే.నేను ప్రతీ రోజూ క్యాష్ జమా చేయడానికి బ్యాంకుకి వెళ్ళేవాడిని, అక్కడేమో ప్రతీవాడికీ, రేషన్ లో పంచదారో, సిలెండరో అవసరమైనప్పుడల్లా నాతో చెప్పేవారు. నా జేబులోంచేమైనా ఇవ్వాలా ఏమిటీ. మర్నాడు వాళ్ళు సొసైటీకి రానఖ్ఖర్లేకుండా, గుమ్మంలోకి వచ్చేసేవి! జస్ట్ నా పవర్ లో ఉన్నదేదో చేయడం. అదేం పేద్ద గొప్ప ఆబ్లిగేషననుకోలేదు నేను ఆ రోజుల్లో. మన చేతిలో ఉన్నదేదో, అవతలివాడికి ఉపకారం చేస్తే మనకి పోయేదేమీ లేదని నేనకునేవాడిని. బ్యాంకు వాళ్ళే కాదు, ఎవరికి ఎలాటి ఎమర్జెన్సీ వచ్చినా, ఓ ఫోను చేస్తే, నా చేతుల్లో ఉన్నంత చేసేవాడిని.అలాగని అప్పుడు అలా చేశానూ, ఇలా చేశానూ అని గొప్పలు చెప్పుకోలేదు. కానీ, ఎంత చిన్నదైనా ఎప్పుడో చేసిన ఇలాటి చిన్న చిన్న హెల్పులు, గుర్తెట్టుకోడం అవతలివాళ్ళ గొప్పతనం!

   చెప్పొచ్చేదేమిటంటే, ఎప్పుడో ఒకప్పుడు మనం చేసిన ఇలాటివి, జీవితంలో ఎప్పుడో ఒకప్పుడు మనకీ మంచిచేస్తాయి. ఏదో ఈవేళ SBI లో మా పని తొందరగా అయిందికదా, ఏదో గొప్ప పని చేసేశానూ అని కాదు చెప్పడం, అప్పుడప్పుడు ఇలాటి feel good occasions కూడా ఉంటూంటాయి.చిన్ని చిన్ని సంతోషాలు జస్ట్..…

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు

   ఏమైపోయాననుకుంటున్నారా గత ఆరు రోజులనుంచీ? ఏమీ అవలేదు, నా కంప్యూటరు కి “జ్వరం” వచ్చేసింది. ఇదిగో ఈవేళే “డాక్టరు” వచ్చి ఓ డోస్ వేసి వెళ్ళాడూ, మళ్ళీ ప్రారంభం! మనలో మనమాట, మీ అందరూ అనుకునుంటారు కదూ ” అమ్మయ్యా, ఈయన గొడవోటి వదిలిందీ.అబ్బ ఎంత refreshing గా ఉందో ఈ ఆర్రోజులూ” అని! అమ్మ! అంత సుళువుగా వదులుతానా నా బంధువుల్నీ?

   చెప్పాలంటే, నా కంప్యూటరుకి ఏమీ పేద్ద రోగం రాలేదు. ఓ దుర్ముహూర్తాన్నా, డెస్క్ టాప్ లో ఉన్నవన్నీ మాయం అయిపోయాయి. మేము ఎప్పుడూ ఉపయోగించే గూగుల్ క్రోం కూడా వెళ్ళిపోయింది. నేనేమైనా మీ అందరిలాగా expert నా ఏమిటీ, వాటన్నిటినీ సరిదిద్దుకోడానికి? IE ఒక్కటే కనిపించడం మొదలెట్టింది. దాంట్లో, నా యంత్రం.కాం తీసికుని పోనీ, రాద్దామంటే, దానిల్లుబంగారం గానూ, సరీగ్గా ఓచోటుండదే! ఏమిటో అంతా గందరగోళం అయిపోయింది. దానికి సాయం, గతవారం అంతా, మా కోడలు, ముంబై వెళ్ళడంతో
మాకు “ఇన్వర్టర్ డ్యూటీ” ( ఇది మా ఇంటావిడ పెట్టినపేరు!). కరెంటు పోవడంతో ఆటోమేటిక్ గా ఎలా లైట్లు వెలుగుతాయో, అలాగ, మా అబ్బాయో,కోడలో బయటకి వెళ్ళినప్పుడు, ఆటోమేటిక్ గా, మేమిద్దరమూ “సీన్” లోకొచ్చేస్తాము. పోనీ ఇదివరకులాగ, మేముండే ఇంటికి వచ్చి, నా తిప్పలేవో పడి, ఓ టపా రాద్దామనుకున్నా, మా కంప్యూటరు పడకేసేసింది.పోనీ, మా వాళ్ళ లాప్ టాప్పుల్లో ఏదో ప్రయత్నిద్దామా అంటే, నాకు కుదరదూ, పోనీ సాయంత్రం వేళల్లో, మా అబ్బాయి ఆఫీసు( లైబ్రరీ) కి వెళ్దామా, అక్కడ ఓ డెస్క్ టాప్ ఉందిలెండి, అనుకుంటే, రాత్రిళ్ళు కుక్కల్ని వదిలేస్తారూ, నాకా చచ్చే భయం! మరి ఇంకెక్కడినుండి వ్రాయనూ?ఇదండి వ్యవహారం!

   అయినా క్రిందటి వారమంతా బిజీ బిజీ. SBI కి వెళ్ళాము( వివరాలు ఇంకో టపాలో), నేను ఓ మిస్టరీ షాపింగోటి ( ESPRIT) చేశాను. గత 20 ఏళ్లుగా కలవని ఓ స్నేహితుడింటికి వెళ్ళాము ( జోక్ ఏమిటంటే, వాళ్ళు మా ఇంటికి వెనుక సొసైటీ లో ఉంటున్నారు!).నిన్న మా ఇంటావిడ పోలాల అమావాస్య పూజ చేసికుంది. ప్రసాదాలు, కొడుక్కీ, కూతురికీ ఇవ్వాలిగా, బయట హోరున వర్షం, అయినా వెళ్ళి ఆ పనేదో కానిచ్చాను! ఇంటావిడ దగ్గర సెహబాషీ సంపాదించాను. పైవారం లో ఇంకో మిస్టరీ షాపింగ్ చేయాలి. ఎల్లుండి వినాయకచవితీ, మనవడితో చేసికోవద్దూ?

   రేపటినుండీ మళ్ళీ ప్రారంభం, నాగోల !

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు–most critical decade..అనండి లేదా పుష్కరం అనండి..

    ఏమిటీ ఈవేళ ఏదైనా స్వాతంత్ర్య భారతదేశ చరిత్రలోని “most critical decade..అనండి లేదా పుష్కరం అనండి..” గురించేమైనా పాఠాలు చెప్తాడా ఈయనా అని ఊరికే ఖంగారు పడకండి! నాకు అలాటి జ్ఞానబోధలు చేసే అలవాటూ లేదూ, అంత జ్ఞానమూ లేదూ, ఓపికా లేదు. నేను చెప్పేది, సాదా సీదా ఓ ఆడపిల్ల మామూలు NTP conditions అంటే, పాతికేళ్ళో, మహా అయితే ఇంకో రెండేళ్ళకో, పెళ్ళి చేసికుని, 30 ఏళ్ళకి ఒకరో ఇద్దరో పిల్లల్ని కని, వాళ్ళని పెంచిపెద్దచేసే సందర్భంలో, తను, 30-40 సంవత్సరాల వయస్సులో పడే పాట్ల గురించి. నా టపాలు చదివేవారు చాలా మంది ఈ కోవకే చెందినవారైఉంటారనే ఉద్దేశ్యంతో వ్రాస్తూన్న టపా. ఇవన్నీ నా observations మాత్రమే. తప్పొప్పులు మీరే నిర్ణయించాలి. వేషాలు కానీ, ఈయనకేం తెలుస్తుందీ అని తీసిపారేస్తే, నేనేం చేయలేను! మీ ఇష్టం !

అప్పుడప్పుడే టీన్ ఏజ్ లో అడుగెడుతున్న కూతురికి, ప్రపంచం లో ” అమ్మ” అంత పరమ శత్రువింకోరుండరు. అసలు ఈ అమ్మ అనేది, నన్ను హింసించడానికే పుట్టుకొచ్చిందీ అనుకుంటారు.పదేళ్ళొచ్చేదాకా, కొంగుపట్టుకుని తిరిగే పిల్లకి, బయలాజికల్ ఛేంజెస్ వచ్చేసరికి, అమ్మ అంటే ” అల్లం ముక్క” అయిపోతుంది. నిజమే కదా, ప్రొద్దుటలేచింది మొదలు, స్కూలుకో కాలేజీకో వెళ్ళి తిరిగొచ్చేదాకా, పాపం ఆ తల్లికి ఈ పిల్లగురించే చింతంతా! బయట ఫ్రెండ్సేసుకునే డ్రెస్సులే బావుంటాయి, వాళ్ళు చదివే పుస్తకాలే నచ్చుతాయి. పైగా ఈ రోజుల్లో ఇంటర్ నెట్టులూ, అవీనూ.బయటివాళ్ళు తినే తిండేనచ్చుతుంది.ప్రతీ విషయంలోనూ అమ్మేదో అడుగుతుందీ, అన్నిటికీ జవాబు కావాలంటుంది. స్కూలునుండి రాగానే, స్కూల్లో ఏమేం జరిగేయో చెప్పాలి,ఫ్రెండ్సందరూ ఎలా ఉన్నారో చెప్పాలి, స్కూల్లో చెప్పేపాఠాల విషయం సరేసరి. ఇదేం చిత్రమమ్మా, అసలు నాకో వ్యక్తిత్వం అనేదుందా లేదా అని ఆ పిల్లా, నీమంచికోసమేనమ్మా అని ఆ తల్లీ కొట్టుకోని రోజుండదు. ఫ్రెండ్సందరూ చూశారని అదేదో సినిమాకెళ్ళాలంటుంది. ఇవికాకుండా స్కూలూ, హోంవర్కూ ఉండనే ఉంటాయి.ఇదంతా ఒకెత్తూ, ఇంకో పిల్లాడు కూడా ఉంటే ఇంక అడగఖ్ఖర్లేదు! వాడి గోల వాడిదీ.

వర్కింగ్ లేడీస్ అదీ, ఏ ఐటీ లోనో పనిచేసేవారైతే,వాళ్ళకి 24 గంటలూ సరిపోనే సరిపోవు. బయటివాళ్ళనుకుంటారూ, ఆవిడకేమండి బాబూ, హాయిగా వర్క్ ఫ్రం హోం, మాలాగ ప్రొద్దుటే తెమిలి, వంటచేసికుని, పిల్లల్ని స్కూలు బస్సులో ఎక్కించి, ఆదరాబాదరాగా వెళ్ళాలా ఏమిటీ అనుకుంటారు. వాళ్ళపనే హాయి ఒక విధంగా, ఆఫీసుకెళ్ళి ఓ కాబిన్ లో కూర్చుని వాళ్ళ పనేదో చూసుకుంటారు. టైముకి తిండేనా ఉంటుంది. ఈ కొంపనుండి పనిచేసే ప్రాణులు (కొం.ప. ప్రా) ల సంగతి ఘోరం. ఆ లాప్టాపు 24 గంటలూ ఓపెనయ్యే ఉండాలి. ఏ అమెరికాలోనో, స్వీడన్ లోనో ఇంకోచోటో ఉండేవాడికి అప్పుడే తెల్లారుతుంది, వాడిదేం పోయిందీ, లేడికి లేచిందే పొద్దూ అనుకుని ఓ వరసా వావీ లేకుండా మెయిల్స్ పంపుతూనే ఉంటాడు.ఇక్కడ ఈ అమ్మగారేమో పాపం ఏదో ఒకటి గొంతుకలో పడాలికదా,దానితో ఏ కాఫీయో చాయో తయారుచేసికోడానికి ఏ కిచెన్ లోకో వెళ్తుంది. ఇంతట్లో వాడేమో, ఈవిడ రెస్పాన్సివ్వడం లేదని, ఈవిడగారి పైవాడికి మెయిలోలేకఇంకోటో పంపెస్తాడు. అక్కణ్ణుంచి ఆయన ఫోన్లూ. కాఫీ చాయ్ గయా పానీమే ! పైగా ఈవిడ టైముకి అటెండవకపోతే ” ఆర్ యూ దేర్?” అంటూ సణుగుడూ. హాయిగా ఆఫీసునుంచే పనిచేసికుంటే బావుండేదీ అని ఈవిడనుకుంటుంది. ఓ టైమూ పాడూ ఉండదు ఈ కొం.ప.ప్రా లకి. కానీ ఇందులో ఉండే సౌకర్యాలు దీంట్లోనూ ఉన్నాయి. ఎప్పుడో బయటి దేశాలకెళ్ళవలసివచ్చినప్పుడు వస్తుంది అసలు గొడవంతా. పాపం అప్పుడే వయస్సులోకి వస్తున్న టీనేజ్ పిల్లని వదిలీ వెళ్ళలేదూ, అలాగనిఉద్యోగ భవిష్యత్తూ పాడిచేసికోలేదు.

ఇదంతా టీనేజ్ ఆడపిల్లలుండే తల్లుల కష్టాల పరంపర. ఇంక చిన్న స్కూలుకి వెళ్ళే పిల్ల ఒకర్తీ, ఇంకా క్రెచ్ కెళ్తున్న బాబూ ఉన్న వాళ్ళ కష్టాలింకో రకం. స్కూల్లో ఏమైనా హోం వర్కిచ్చారో లేదో, స్కూలునుండి రాగానే ఛస్తే చెప్పరు. ఏ రాత్రో సడెన్ గా గుర్తొస్తుంది.ఇంక ఆ తల్లి ఉరకలూ పరుగులూ చూస్తే, “పగవాళ్ళకైనా ఇలాటి కష్టాలు రాకూడదురా బాబూ” అనుకుంటాము! ఏం తింటారో తెలియదు, ఎప్పుడు తింటారో తెలియదు. వాళ్ళు ఏదో ఒకటితిని పడకెక్కేదాకా ఈ తల్లులకి నిద్రనేదుండదు.

ఏదో నానా తిప్పలూ పడి, మొత్తానికి ఓ పదేళ్ళో,పుష్కరమో ఏ అవాంతరమూ రాకుండా,గడపగలిగితే వీళ్ళ పెళ్ళిలయేదాకా కొంచం పరవా లేదు. కానీ ప్రతీ స్త్రీ, మామూలు గృహిణైనా (మా ఇంటావిడ లాటిది), ఇద్దరు పిల్లల వర్కింగు లేడీ ( మా అమ్మాయీ, కోడలూ, ఎందుకంటే పైన చెప్పిన వెరైటీలు- టీన్ ఏజ్ కూతురూ, ఏడేళ్ళ కొడుకూ,చిన్నస్కూలుకెళ్ళ్ కూతురూ, క్రెచ్ కెళ్ళే కొడుకూ–), వాళ్ళు పడే తిప్పలు డే ఇన్ డే ఔట్ చూస్తున్నాను. అదృష్టం కొద్దీ నాది అబ్జర్వర్ పాత్రే! పార్టిసిపెంటు పాత్రైతే వామ్మోయ్ !! హ్యాట్సాఫ్ టు ఆల్ వర్కింగ్ మదర్స్ !!

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– అమ్మయ్య, ఓ గొడవొదిలింది….

    మనవాళ్ళు, ఇంగ్లాండులో మొత్తం నాలుగు టెస్టులూ శుభ్రంగా ,మళ్ళీ ఏ తేడా పాడా లేకుండా, హాయిగా ఓడిపోయి, ఓ ఉపకారం చేశారు! ఏదో 2-1,అయితే, మనమే మొదటి స్థానంలో ఉండేవారమట! పోన్లెండి అటువంటి ఇరకాటంలో పెట్టకుండా 4-0 తో ఓడిపోయి, మూడో స్థానానికి వచ్చేశారుట. ఉత్తినే మొదటి స్థానంలో ఉండుంటే దాన్ని కాపాడుకోడం మాటలా ఏమిటీ? మూడో స్థానమైతే కొంత టైమేనా ఉంటుంది, ఈ లోపులో జింబాబ్వేనో, బంగ్లాదేశ్ తోనో ఆడి ఓ నలుగైదు పాయింట్లు సంపాదించుకోవచ్చు.కదూ !

    ఇంక అనుకునేదే కదా. ప్రతీ చానెల్ లోనూ, ప్రతీ పేపరులోనూ, మన అతిరథమహారథులందరూ, వాళ్ళకు తోచిన సలహాలేవో ఇచ్చేస్తున్నారు. అదేదో Vision ఉండాలిట. మనకీ,మన బోర్డుకీ ఉన్న విజన్ డబ్బు ..డబ్బు..డబ్బు. అంతకంటే ఏమీ లేదు.To hell with the pride of the Nation. ఏమిటో పాతచింతకాయ ఖబుర్లండీ దేశం, దేశభక్తీ, దేశ గౌరవం అంతా thrash. ఎవడిక్కావాలీ, టెస్టుల్లో సరీగ్గా ఆడేమా లేదా అని, T-20 ఉంది, ODI ఉన్నాయి. ఎవడికి ఓపికండి బాబూ అయిదురోజులు ఆడ్డానికి? ఆ టెస్టులూ అవీ,గుప్తులకాలం నాటి మాటలు. ఇప్పుడంతా ఫటా ఫట్ !

   ఏదో ద్రవిడ్ లాటి పాతకాలం మనుషులు ఒకటీ అరా కనిపించడం మన అదృష్టం!అందుకే ఆ వెర్రిమనిషికి “కిసాన్ జాం” తప్ప ఇంకో యాడ్ ఉన్నట్టు కనిపించదు. పూర్ ఫెలో!ఇంకోడికేమో, అవేవో వందవందలెప్పుడు పూర్తవుతాయా, ఆ భారతరత్నేదో ఎప్పుడొస్తుందా అని చూడ్డం, ఏదో దొంగ సర్టిఫికేట్లు పెట్టుకున్న రాజకీయనాయకుల్లా, ఓ దొంగ మెడికల్ సర్టిఫికేట్టు తీసికుని, ఒకడొస్తాడు. పోనీ ఏమైనా ఉధ్ధరించాడా అంటే మొత్తం 33 రన్నులు! పైగా ప్రజలంటారూ, అతనికి మూడ్ వచ్చిందంటే ఎవరూ పట్టలేరూ, అందుకోసమని అలాటివాళ్ళని టీం లో ఉంచుకోవాలీ అని. మరా దిక్కుమాలిన మూడ్ ఎప్పుడొస్తుందిట?

   రేపెప్పుడో మళ్ళీ ODI ఆడతారు, ఆ గేమ్ములన్నీ దైవాధీనం సర్వీసులూ. ఏ రోజు ఎవడి అదృష్టం బావుంటే వాడు నెగ్గుతాడు. ఇంక నిన్న జరిగినవన్నీ మర్చిపోతాము. ఇంక ప్రతీ వాడూ see I said so… అనేవాడే. మన గ్రేట్ కామెంటేటర్లు శాస్తుర్లు, గవాస్కరుడూ, నిన్నంతా ఇంట్లో ఎవడో పోయినట్లు మొహం పెట్టి మాట్లాడారు. అదేమిటో ఇంకా శ్రీకాంత్ నుంచి ఏమీ వ్యాఖ్య రాలేదు. అతని పుణ్యమే కదా ఈ టీం!

   అసలు మనవాళ్ళకి ఫారిన్ కోచ్చీలని పెట్టడం ఎంత సంతోషమో కదా! గత కొన్నేళ్ళగా ఇంగ్లాండ్ ని కోచ్ చేసిన ఫ్లెచర్ నే పెట్టాలా, అదీ వాళ్ళతో ఆడే సీరీస్ లోనే? నాకో సందేహం- ఈ మధ్యన ఝాన్సీకీ రాణి సీరియల్ చూసిన ఎఫెక్టు లెండి– ఫ్లెచ్చరే మన వాళ్ళ ” కిటుకులు” అన్నీ, ఇంగ్లాండ్ వాళ్ళకి చెప్పేశాడేమో అని!It is quite possible ! నవ్వకండి! అక్కడికేదో కిటుకులున్నాయని కాదు, అసలు కిటుకు “డబ్బు”. టెస్టు నెగ్గినా డ్రా చేసినా ప్రతీవాడికీ ఓ కోటో రెండు కోట్లో ఇస్తామని చెప్పండి, ప్రతీవాడూ క్రెచెస్ పెట్టుకునైనా ఆడేస్తాడు !

    ఇంత గొడవవుతున్నా ESPN/STARSPORTS లో మళ్ళీ యాడ్లూ… just 30 Days, just 29 days… అంటూ. దేనికిట? మళ్ళీ అదేదో Champions Trophy ట.ఈ so called injured players అందరూ టింగురంగా అంటూ దానికి తయారవుతారు.. దాంట్లో డబ్బులొస్తాయిగా మరి.

    ఒకానొకప్పుడు West Indies, Australia నెంబర్ ఒన్ స్థానంలో ఉన్నారంటే, పదేసేళ్ళున్నారు. మరి మన ప్రబుధ్ధులూ,రెండేళ్ళు జస్ట్ రెండేళ్ళు ! ఇలాగంటే, నాకు దేశభక్తిలేదూ,unpatriotic, treason అనొచ్చు. ఏం ఫరవాలేదు. ఆ ఆడేవాళ్ళకే లేనప్పుడు. మనకుంటే ఏమిటీ లేకపోతే ఏమిటీ? Australia లో వాళ్ళ స్థానం పడిపోయేటప్పటికి, Greg Chappel ని డిస్ మిస్ చేశారు. మరి మనవాళ్ళకి అంత ధైర్యం ఉందా? ఎన్నిగొడవలూ మనకీ, శ్రీకాంత్ కొడుకుని పైకి తీసుకురావాలి, ఇంకా తమిళనాడు వాళ్ళని పైకి తీసికురావాలి. అయినా ఆ శ్రీనివాసన్నో ఎవడో ఇంకా ఉన్నాడుగా, అతనే చూసుకుంటాడు. మనవాళ్ళకి మనవాళ్ళమీదే అంత నమ్మకం ఉంటే, దేశంలో క్రికెట్ కోచ్చీలకేం తక్కువా ఏమిటీ? అయినా సరే బయటివాళ్ళేకావాలి . ఏ క్రీడ తీసుకోండి అన్నిటిలోనూ బయటివాళ్ళే! Neighbour’s wife is always beautiful! ఇంక administration విషయానికొస్తే, ప్రతీ రాజకీయనాయకుడూ, ఏదో ఒక Sports Body కి అద్యక్షుడో, సింగినాదమో. అసలు వాళ్ళ పనేదో చేసికోక, వీళ్ళకెందుకండీ ఈ గొడవలన్నీ? For the simple reason– FUNDS.

   మన యాంటీ అవినీతి వాళ్ళకి ఈ దౌర్భాగ్యులు కనిపించడం లేదా? ఎప్పుడు చూసినా ప్రభుత్వోద్యోగులూ అంటూ ఘోష పెడతారే, అక్కడకి వీళ్లంతా మహానుభావులన్నట్లు!

   రాయాలంటే, కావలిసినంత రాయొచ్చు. ఉత్తి కంఠ శోష! వచ్చే నెలరోజుల్లోనూ మళ్ళీ Champions Trophy తమాషా ప్రారంభం అవుతుంది, మన ప్రజానీకం, గొర్రెలమందల్లా స్టేడియాలు నింపనూ నింపుతారు, మన ఆటగాళ్ళ యాడ్లూ చూడాలి, చానెళ్ళవాళ్ళకీ, పేపర్లవాటికీ కాలక్షేపం.

    ఎవరైనా పోతే ఏమంటాం, రేపటికి రెండూ… అని. అలాగే ఈవేళ నెంబర్ ఒన్ పొజిషన్ పోతే ఏమయిందిట రేపటికి రెండో రోజు!

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు–పోస్టు మార్టాలూ ప్రీమార్టాలూ….

    పోస్టుమార్టాలని విన్నాము కానీ, ఆ రెండోది అదే ప్రీ మార్టం అనేది ఉపయోగిస్తారో లేదో తెలియదు. పోన్లెండి ఏదో ఒకటీ, ప్రీ అంటే ముందరా, పోస్ట్ అంటే తర్వాతా అని తెలుసునుగా, అది చాలు ! ఇంతకీ చెప్పొచ్చేదేమిటంటే, ఎప్పుడైనా ఓ యాక్సిడెంటులాటిది జరిగిందనుకోండి, ప్రతీవాడూ చెప్పేవాడే- అలా చేయకుండా ఉండవలసిందండీ, కొద్దిగా జాగ్రత్త తీసికుంటే బావుండేదిగా, ఏమిటో ఈ రోజుల్లో ఇంకోళ్ళ మాటవినే శ్రధ్ధా, ఓపికా ఎవరికుంటుందీ, ఎవరికి వాళ్ళు వాళ్ళంత తెలివైనవాళ్ళు ప్రపంచంలో ఇంకెవరూ లేరనుకుంటారు. అసలు రోజులే మారిపోయాయి, మారోజుల్లోఅయితేనా….. blah..blaah..blaaah..” అంటూ ఇంకోళ్ళెవరో వాళ్ళని ఆపేదాకా జ్ఞానబోధ చేస్తూనే ఉంటారు. మనకి వినడానికి ఓపికుండాలి.

“జ్ఞానబోధ” చేయడమంత సుళువైన ఉచిత వ్యాపంగం ఇంకోటి లేదు . అదేం ఖర్మమో ఇలాటివాళ్ళ దృష్టికి ఎప్పుడూ అవతలివాళ్ళ తప్పులే కనబడతాయి.అక్కడకి వాళ్ళెప్పుడూ జీవితంలో తప్పులుచేయనట్లే. వాళ్ళు చేసేదే రైటయిన పధ్ధతీ, అంతవరకూ బాగానే ఉంటుంది, కానీ అవతలివాళ్ళందరూ వెర్రివెధవలయినట్లు మాట్లాడతారే అప్పుడూ చిర్రెత్తుకొచ్చేది! ఈ జ్ఞానబోధానందులకి ఈ సంగతి ఎప్పుడూ తట్టనైనా తట్టదు. అది మన ప్రారబ్దం. అనుభవించాలి ఏం చేస్తాం? ఓపికుంటే వినడం, లేకపోతే, మళ్ళీ వాళ్ళ మొహం చూడకుండా ఓ దండం పెట్టి ఊరుకోవడం.

ఏదో బస్సులో వెళ్తున్నామనుకోండి, బస్సునిండా జనం, చేతిలో ఓ సంచీ, మరీ స్పీడుగా వెళ్ళే బస్సులో, చేతులొదిలేసి నుంచోలేముగా, వయస్సులో చిన్నవాళ్ళైతే ఓ చేత్తో పైనున్న బారు ని పట్టుకుంటారు. నాలాటివాడైతే, చేతిలో ఉన్న సంచీని, భుజానికి తగిల్చేసి, రెండు చేతులతోనూ వేళ్ళాడతాడు. ఇంతలో జేబులు కొట్టడమే హాబీ గా పెట్టుకున్నవాడు కాస్తా మన ప్యాంటు జేబులో ఉన్నదేదో లాగించేస్తాడు.అదో ట్రైనైనా అంతే. బస్సు దిగి నెత్తిన గుడ్డేసికుని కొంపకు చేరతాము. ఎక్కడనుండొస్తాడో మన జ్ఞానబోధానందుడు, ” అదేమిటి మాస్టారూ, మరీ అంత అజాగ్రత్తేమిటీ, వెనక జేబులో ఎవడో చెయ్యిపెడితే అసలు మీకు తెలియనేలేదంటే నమ్మేలా ఉందా” అనీ, ఆ విక్టిం కొద్దైగా వయస్సులో చిన్నవాడూ, అదీ తన కొడుకో ఎవడో అయ్యేడా, ఇంక వాడి పనైపోయిందే “ వెధవ్వేషాలు కాపోతే, అంత స్పర్శజ్ఞానం కూడా లేకుండాపోయేవన్నమాట. బస్సుల్లో ఓ ఆడపిల్ల కనిపించేసరికి ఒళ్ళు తెలియదు.
డబ్బు విలువ మీకేం తెలుస్తుంది, బయటకు వెళ్ళి ఓ రూపాయి సంపాదించడానికి ఎంత కష్టపడాలో.( standard dialogues)… వగైరా..” ఆ పిల్లాడు ఏ సమాధానమూ చెప్పకుండా ఊరుకుంటే ఇంకా రెచ్చిపోతాడు, ఇంతలా అరుస్తూంటే ముంగిలా కూర్చుంటావేమిటీ, ఆ బస్సులో అంత రష్ అయితే, ఇంకో బస్సులో తగలడొచ్చుగా. టైముకి కొంపకు రాకపోతే ఢాం ఢూం అనేదీ ఈయనే ! అదివేరే విషయం!

ఆతావేతా చెప్పేదేమిటంటే, ప్రతీ రోజూ అదో exercise లాగ ఎవరినో ఒకరిని తిట్టడం. లేకపోతే ఆయనకు తిన్నదరగదు.అదీ విషయం.ఏ రోడ్డు దాటుతోనో, ఏ బస్సుకిందో,స్కూటరు కిందో పడి, ప్రాణం పోతే గొడవే లేదు, కానీ ఏ దెబ్బలో తగిలి బ్రతికి బయటపడ్డామా అంతే సంగతులు. గవర్నమెంటోళ్ళు చూడండి, ఎక్కడ ఏది జరిగినా, ఓ కమెటీ వేసేస్తారు. వాళ్ళకి ఓ ఏడాదో రెండేళ్ళో టైమిచ్చి ఓ రిపోర్టిమ్మంటారు. ఈ రిపోర్టిచ్చేలోపల అలాటివి జరిగితే మన ఖర్మ! ఏదో ఇమ్మన్నారుకదా అని ఆ కమెటీ వాళ్ళుకూడా ( ఇంకేమీ పనుండదుగా!) ఓ రిపోర్టిస్తారు. దానికీ ఓ పెద్ద కార్యక్రమమూ, పబ్లిసిటీ, ఫొటోలూ గట్రా ఉంటాయి. అలాటి రిపోర్టులు కొన్ని లక్షల్లో బూజు పట్టి ఉంటాయి ఏ విభాగంలొనైనా సరే.

అప్పుడెప్పుడో, మొరార్జీ దేశాయి గారి ఆధ్వర్యంలో ఓ Administrative Reforms Committee అని వేశారు. ఆ తరువాతకూడా అలాటి కమెటీలు వచ్చాయి. ఆ రిపోర్టులంటూ అమలు పరిస్తే అసలు ఈ అన్నా హజారేలూ, యాంటీ అవినీతీ గొడవే ఉండేది కాదూ అని ఇప్పుడంటున్నారు. మొరార్జీ గారినుండి ఇప్పటిదాకా ఓ డజను పార్టీల ప్రభుత్వాలొచ్చాయి, వీళ్ళందరికీ తెలియదా ఈ విషయం? అదండి ఈ పోస్ట్మార్టాల విషయం.

ఇంక ప్రీ మార్టాల విషయానికొస్తే, కొందరుంటారు మా ఇంటావిడ లాటివాళ్ళు, ప్రతీ సందర్భంలోనూ ఏదో సలహా చెప్తూనే ఉంటుంది పాపం. చెప్పిన ప్రతీసారీ, నేనే, “ఊరుకుందూ, ఎవేవో ఊహించేసికుని నీ బుర్ర పగలకొట్టుకుని, నా బుర్ర తినేస్తూంటావు” అని కొట్టిపారేస్తూంటాను. పాపం తను చెప్పేవి, మన క్షేమంగురించే అని ఓసారి అనుకుంటే నాదేం పోయిందీ.అబ్బే అలా చేస్తే మన గొప్పేమిటీ?

ప్రతీ విషయంలోనూ ఈ పోస్ట్మార్టాలూ, ప్రీమార్టాలూ ఉంటూనే ఉంటాయి. Life goes on.…

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు–టైంపాస్

   ప్రొద్దుటినుండీ ఇంట్లోనే ఉండిపోయాము.టి.వీ. చూద్దామా అంటే ఒకటే విషయంగా, దానిమీద అంత పెద్ద ఆసక్తేమీ లేదు. పోనీ సరదాగా క్రికెట్ టెస్ట్ చూద్దామా అంటే, దాంట్లోనూ మనవాళ్ళేమీ పొడిచేయలేదు. మొత్తానికి 300 దాకా చేరారు. ఎక్కడక్కడే సంతోష పడాలి లెండి.

    ఇంకేం చేద్దామా అనుకున్నంతలో, మా ఇంటావిడ, రిమోట్ తో అన్ని చానెళ్ళూ వెదుకుతూ నన్నూ పిలిచింది. కారణం మరేమీ లేదు- భేజా ఫ్రై లో నటించిన వినయ్ పాథక్ నటించిన సినిమా ఒకటొస్తోంది. సినిమా పేరు–CHALO DILLI— అందులో నటించినవారు, లారాదత్తా, వినయ్ పాఠక్ . చాలామంది భేజాఫ్రై చూసేఉంటారు, అందులో వినయ్ పాథక్ నటన చూసి, ఆనందించనివారు బహుశా బహు తక్కువమంది అని నా అభిప్రాయం. నిజంగా మన బుర్ర తినేస్తాడు!

   ఈ సినిమాలోనూ అదే రంధి. కథాక్రమం ఏమిటయ్యా అంటే, లారా దత్తా ముంబైలో ఓ పేద్ద బ్యాంకు పెద్ద పొజిషన్ లో పనిచేస్తూంటుంది. వినయ్ ఢిల్లీ లో ఓ వస్త్రవ్యాపారి.లారా తన భర్తని కలుసుకోడానికి ఢిల్లీ బయలుదేరి, ప్లేన్ తప్పిపోవడంతో, విధివశాత్తూ వినయ్ పాఠక్ పాలిట పడుతుంది. ఇంక చూసుకోండి, రెండు గంటల్లో ముంబైనుంచి ఢిల్లీ వెళ్ళగలననుకున్న లారా, వినయ్ తో పడే పాట్లు! ముంబైనుండి, జయపూర్ అక్కడినుంచి ఏమైతేనేం ఢిల్లీ ! లారా ఏమో మితభాషీ, వినయ్ ఏమో ఎప్పుడూ ఏదొ ఒకటి మాట్లాడుతూనేఉంటాడు. పైగా తనుచెప్పేది ప్రతీదీ సరిగ్గానే మాట్లాడుతాడు.

   దారిపొడుగునా వీళ్ళిద్దరికీ ఎదురయ్యే అనుభవాలే ఈ కథ. క్లైమాక్స్ మాత్రం వదలొద్దు. ఇంక నటనా కౌసల్యానికొస్తే, వినయ్ పాథక్ సూపర్ ! ఢిల్లీవాలాల హావభావాలూ, మాటతీరూ అతనిలా ఇంకెవరూ చేయలేరేమో? ఈ సినిమా చూసిన తరువాత Bheja Fry నథింగనిపించింది. ఒక్కసారి తప్పకుండా చూడవలసిన సినిమా .లారాదత్తా నటన కూడా బావుంది.అవడం ఢిల్లీ లాటి మహానగర వాసులైనా, వారి ప్రవర్తనలో అదో టిపికల్ కల్చర్ ఉంటుంది. అలాగే ముంబైవాసులు చాలా సాఫిస్టికేటెడ్ అనుకుంటారు. సినిమా అంతా ఈ రెండుమహానగరాల కల్చర్ గురించే !

   మధ్యమద్యలో మనవాళ్ళు ఓవల్ లో ఏం వెలగబెట్టేస్తున్నారో అని చూస్తూ, హిందీ సినిమా పూర్తయిన తరువాత మరాఠీ చానెళ్ళలోకి వెళ్తే అక్కడ ఈ టీవీ మరాఠీలో ఓ సినిమా వస్తోంది — KAS–అని.ఇదికూడా చాలా బావుంది. ఓ బ్యాంకులో పనిచేసే ఆవిడమీద డబ్బు గోల్ మాల్ చేసిందని ఓ అభియోగం వస్తుంది. బ్యాంకు మేనేజరంటాడూ, నేరం ఒప్పేసికుంటూ ఓ కాగితం వ్రాసిచ్చేస్తే, కేసుండదూ అని. ఆమె భర్త కూడా అలాగే చెప్తాడు. కానీ తను నిర్దోషిననీ, ఆత్మగౌరవం కాపాడుకునేందుకు జైలుకి కూడా వెళ్తుంది. ఆవిడకి బెయిల్ ఇవ్వడానికి కూడా భర్త రాకపోతే, తనని ఇదివరకు ప్రేమించిన ఒకతను ఈమె రెస్క్యూకి వచ్చి బెయిలిప్పిస్తాడు. ఆ విషయం భర్తకి నచ్చదు. బెయిలిప్పించిన తరువాతకూడా, కేసు మాఫీ చేయడానికి ఓ డాక్యుమెంటుమీద సంతకం పెడితే చాలంటాడు భర్త. కానీ ఆమె దానికి ఒప్పుకోక, తన తండ్రి ( రిటైర్డ్ జడ్జ్) వ్రాసిన ఓ డైరీ కారణంగా, తన నిర్దోషిత్వం నిరూపించుకుంటుంది. ఆ భర్త , తనన్న మాటలు మర్చిపోమనీ, తనతో సంసారం చేయమనీ అడుగుతాడు ,కానీ ఆమె ఇతని ప్రవర్తనతో విసిగిపోయి, అతన్ని వదిలి వెళ్ళిపోతుంది.
సినిమా లో నాయిక నటన చాలా బావుంది.

    హాయిగా రెండు మంచి సినిమాలు చూడకలిగాము. విడిగా ఉండడం వలన వచ్చే సౌకర్యం ఇదోటి !

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు–We eat లంచం,We breathe లంచం,We live లంచం….

    పుట్టినప్పటినుంచీ ఏదో ఒక లంచానికి అలవాటుపడ్డవాడే ప్రతీ వాడూనూ. మళ్ళీ ,ఏదో కొత్తగా కనిపెట్టినట్లు ఈ గొడవేమిటీ అసలు? ఆ ఆదం ఆపిల్ పండు లంచం ఇవ్వడంతో ప్రారంభమయింది ఈ సృష్టి. జీవితాంతం ఆ లంచంతోనే బ్రతకాలి. ఎక్కడ లేదూ లంచం? పెళ్ళానికి లంచం ఇవ్వకపోతే, అసలు దగ్గరకేరానీయదు,ఇంక సృష్టెక్కడ?ఓసారి కోప్పడి చూడండి, ఏదో కారణం చెప్పి, ఈవేళ ఏమిటో మూడ్ బాలేదండీ, అంటుంది. ఆ మూడ్ బాగుచేయడానికి ప్రతీ భర్తా ఏదో ఒక టైపు లంచం ఇచ్చికున్నవాడే!

    చిన్నపిల్లాడు ఊరికే ఏడుస్తూంటే, ఓసారి ఎత్తుకుంటే కానీ ఏడుపు మానడు. అలాగే బువ్వ తినరా అంటే, ఇంకోటేదో కావాలని పేచీ, ముందర బుధ్ధిగా తినేస్తే తరువాత తాయిలం పెడతానని, అమ్మ ఆ పిల్లాడికి లంచం ఇచ్చుకోవాలి!అంతదాకా ఎందుకూ, పిల్లలు బాగా చదివి పై చదువులకి వెళ్తే, ఓ వాచీయో, ఓ బైక్కో కొనిపెడతాననే తల్లితండ్రులు ఎంతమందిని చూడలేదు? కాలక్రమేణా అవి సెల్లుల్లోకీ, ఐపాడ్లలోకీ వచ్చాయి. ప్రిన్సిపుల్ ఒకటే లంచం.పిల్లో పిల్లాడో ఎవరో అమ్మాయినో అబ్బాయినో ప్రేమిస్తున్నానూ అనగానే, కాదంటే ఏం కొంప ముంచుతాడో అని భయపడి, వాళ్ళడిగినట్లు చేయడం కూడా ఈ కోవలోదే.

   గవర్నమెంటు ఆఫీసుల్లో చూస్తూంటాము, ఎవడో కక్కూర్తి పడి దక్షిణ అడిగినవాళ్ళే బయట పడతారు కానీ, ఆ ఆఫీసు హెడ్డు ఇచ్చే లంచాలు బయట పడవు. ఉదాహరణకి అక్కడ ఓ ఫలానా యూనియన్ పవర్ఫుల్ గా ఉందనుకోండి, వాళ్ళేం చేసినా ఊరుకోమని ప్రతీ డిపార్ట్మెంటు కీ subtle గా instructions వెళ్తాయి, dont be harsh, be diplomatic అని! దీన్నేమంటారు? ఎవడితో గొడవెట్టుకుంటే ఏం గోలో అని, నోరుమూసుకుని, వాళ్ళేం వెధవ్వేషాలేసినా భరించాలి. బహుశా ఇందువల్లే కాబోలు, బ్యాంకులో ఆఫీసర్లకంటే, క్లాస్ ఫోర్ వాళ్ళు పవర్ఫుల్ గా కనిపిస్తారు.ఇదీ ఓ రకమైన లంచమేగా? నా నలభై ఏళ్ళ సర్వీసులోనూ ఇలాటివి ఎన్నో చూశాను.ప్రతీదానికీ డెప్యుటేషనే ( గవర్నమెంట్ ఖర్చు మీద).

    అంతదాకా ఎందుకూ, మన దేముళ్ళేమైనా తక్కువ తిన్నారా? ఫలానా పరీక్ష పాసౌతే గుండు కొట్టించుకుంటానూ, ఫలానా రోగం బాగైతే నిలువు దోపిడీ ఇస్తానూ, ఫలానా లాటరీ తగిల్తే ఫలానా పెర్సెంటు హుండీలో వేస్తానూ, మరివన్నీ ఏమిటీ? చివరాఖరికి ఆ భగవంతుడు కూడా, తృణమో పణమో సమర్పించుకోపోతే, పని చేయడం లేదు. దీన్ని మొక్కుబడి అంటారూ, లంచం కాదూ అనొచ్చు. కానీ ఇదికూడా లంచం డెఫినిషన్ పరిధిలోకే వస్తుంది.( Gift or money given, to persuade him to make a favourable decision).

    ఇంక మన పాత్రికేయులూ, మీడియా వాళ్ళూ తక్కువ తిన్నారేమిటీ? ప్రభుత్వం వారు వీళ్ళని గుడ్ బుక్స్ లో పెట్టుకోడానికీ, మంచి ఇమేజ్ బిల్డప్ చేసికోడానికీ, జర్నలిస్టులకి కొంపలు కట్టుకోడానికి స్థలాలూ, ఎప్పుడైనా విదేశాలకెళ్ళినప్పుడు వాళ్ళ టీం లో రావడానికీ అన్ని ఖర్చులూ భరిస్తారు. ఓ ప్రెస్ మీట్ పెడితే, అక్కడకి వచ్చే విలేఖరులకి జరిగే మర్యాదలకి అంతే ఉండదు. ఏదైనా తక్కువయిందా, మర్నాడు పేపర్లలో ఏకేస్తారని భయం!
వీళ్ళిచ్చే ఆమ్యామ్యాలకి , for maintaining goodwill అనో పేరోటీ! వెధవ్వేషాలేం కాదూ. ఇన్నాళ్ళనుంచీ మీడియాల్లో రాస్తున్నవాళ్ళందరూ గుండెల మీద చెయ్యేసికుని చెప్పగలరా, తాము ఎప్పుడూ ఇలాటి ప్రలోభాల్లో పడలేదని? అవన్నీ గుడ్ విల్లులూ, మిగిలినవన్నీ లంచాలా? అంతదాకా ఎందుకూ, పండగలకీ పబ్బాలకీ, ప్రతీ ఆఫిసులోనూ చూస్తూంటాము, జనవరి ఒకటికి డైరీలూ, క్యాలెండర్లూ, దీపావళికో, దసరా కో స్వీట్ బాక్సులూనూ.ఇవేమిటిట మరి, బువ్వాలాటల్లో తాయిలాలా?

   లంచం ఇచ్చినా తప్పే, పుచ్చుకున్నా తప్పే, ఇంకోళ్ళు పుచ్చుకుంటూంటే చూస్తూ ఊరుకున్నా తప్పే అంటారు కదా, మరి ఈ పెద్దమనుష్యులు, అదేనండీ సో కాల్డ్ ఉద్యమాలు చేస్తున్న వాళ్ళందరూ జీవితంలో అసలు తప్పే చేయలేదంటారా? పైగా అలా అంటే, ఏమో చేసే ఉంటాం, అయినా సుధారవడం కూడా తప్పేనామ్మా అని ఓ కౌంటరోటీ? Have a heart. Dont be a hypocrite.

   అలాగని బతికున్నంతకాలమూ, లంచాలిస్తూనే బతకాలని కాదు. ఈ పరిస్థితి మారాలి, తప్పకుండా మారే తీరాలి, కానీ one has to accept facts. ఏ గవర్నమెంటాఫీసులోనైనా, ఓ పని చేయించుకోవాలనుకోండి, అక్కడి పెద్దాయనేదో తెలిసినవాడూ, మనకేమిటీ అనుకుంటే సరిపోదు, ఒకసారైతే సరిపోతుంది, ఆ తెలిసినాయన కాస్తా రిటైరయ్యో, ట్రాన్స్ఫరయ్యో వెళ్ళిపోతే, అక్కడుండే ప్యూన్నో, గుమాస్తాయే గతి. అప్పుడు తెలుస్తుంది, అసలు సంగతి!

   ఈవేళ ఓ పేపర్లో చదివాను- అన్నా హజారే గారి పెర్సనల్ ఫిజీషియన్ అంటారూ, అన్నా తొమ్మిది రోజులపాటు, నిక్షేపంగా నిరాహార దీక్ష చేసికోవచ్చుట. ఆయన ఆరోగ్యానికొచ్చిన ధోకా ఏమీ లేదుట!
I am not trying to dilute the seriousness of the mood of the Nation. Janalokpal is not the solution.

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు–చాలామందికి నచ్చకపోవచ్చు…

   నిన్న సాయంత్రం మా స్నేహితుడి ఇంటికి వెళ్ళాము.అవి ఇవీ కబుర్లు మొదలెట్టగానే ఆయన అడిగారూ- అన్నా హజారే దీక్ష మీద మీ అభిప్రాయం ఏమిటీ అని.నాకేమీ అంత ఆసక్తి లేదండీ అనగానే ఆయన కొద్దిగా ఆశ్ఛర్యపోయి, అదేమిటండీ, దేశమంతా అలా అట్టుడికిపోతూంటే, మీరలాగ అంటారేమిటీ,అన్నారు.నాకు ఆ విషయం మీద ఏదైనా ఆసక్తి ఉన్నా లేకపోయినా ,జరిగేది జరక్క మానదు కదా.అయినా ఎవరి అభిప్రాయాలు వారివీ, హాయిగా ఏవో కబుర్లు చెప్పుకోకుండా, ఈ గొడవంతా ఎందుకూ అన్నాను.ఆయన కొద్దిగా డిజప్పాయింట్ అయినట్లు కనిపించారు. ఏ పేపరు చూసినా, ఏ చానెల్ చూసినా ఇదే గొడవ.

   నాకు ఓ విషయం అర్ధం కాదు. దేశంలో చట్టాలకేం తక్కువా? ప్రతీ దానికీ క్రిమినల్ ప్రొసీజర్ కోడ్ లో పేజీలకి పేజీలు నింపారు. అవి కానట్లు, ఎప్పుడో 40 ఏళ్ళ క్రితం ఇంకో చట్టం తెద్దామని ఓ ముసాయిదా తయారుచేశారుట, దాన్ని పార్లమెంటులో ప్రవేశపెట్టడానికి, ఎన్ని ప్రభుత్వాలు వచ్చినా, ఒక్కరికీ దానిమీద శ్రధ్ధ లేదుట. దాన్ని ఎలాగైనా పార్లమెంటులో ప్రవేశపెట్టి ఎలాగోలాగ దానికి చట్టరూపం తేవాలనేదే ప్రస్తుత సమస్య. అన్నా కీ, ప్రభుత్వానికీ ఇక్కడ వచ్చింది సింపుల్ ఇగో ప్రోబ్లం. ఆయన చెప్పింది ప్రభుత్వం ఒప్పుకోడం లేదూ, వీళ్ళు చెప్పింది ఆయన ఒప్పుకోడం లేదూ. ఏదో ఒకటీ, నలభై ఏళ్ళ తరువాత, ప్రభుత్వం మొత్తానికి దిగొచ్చింది కదా, ఏదో ఒకటి ప్రవేశపెట్టనీయొచ్చుకదా , ఆ బిల్లేదో పాస్ అయిన తరువాత, కావలిసినన్ని ఎమెండ్ మెంటులు చేసుకోవచ్చుగా. మన రాజ్యాంగానికే కావలిసినన్ని ఎమెండ్ మెంట్లున్నాయి, దీనికో లెఖ్ఖా? అసలు దీనికే ఒప్పుకోనంటున్నాడీయన. ఏదో ప్రజాస్వామ్యం, పార్లమెంటూ అని ఉన్నాయికదా, వాటి పని వాటిని చేసికోనీయొచ్చుగా.అబ్బే అలా కాదు, నేను చెప్పిందే వేదం అంటే ఎలా కుదురుతుందీ?

   గత అరవైఏళ్ళనుంచీ జరగనివన్నీ ఇప్పుడు జరుగుతున్నాయా లేదా? కల్మాడీలూ, రాజాలూ, ఈవేళో రేపో మారన్నూ ఈ కరప్షన్ ఛార్జిలమీద జైలుకెళ్ళారా లేదా, కొద్దిగా సహనం ఉండాలని నా ఉద్దేశ్యం.యాక్టివ్ జ్యుడీషరీ ధర్మమా అని, నల్లధనం వ్యవహారం కూడా సుప్రీం కోర్టు చేతిలో ఉంది. ఎప్పుడో ఓ రోజున మన అతిరథమహారథులందరూ, జైల్లో కూర్చోవలిసిందే. మన సిస్టం మీద నాకు ఈమధ్యన చాలా నమ్మకం వచ్చేసింది. ప్రతీ సిస్టమ్ లోనూ కలుపుమొక్కలనేవి ఉంటాయి. అందరూ ” భారతీయుడు” లో కమల్ హాసన్ లాగుంటే, మజా ఏముంటుంది? మన న్యూస్ పేపర్లూ, టి.వీ. చానెళ్ళూ, వాటిల్లో తమ అమూల్యమైన అభిప్రాయాలు చెప్పే రాజకీయనాయకులూ ఏ గంగలో దూకుతారు?

   ఈవేళ ప్రొద్దుటినుంచి చూడండి, ఏ చానెల్ చూసినా జగన్ మీద రైడ్లగురించే. ఇక్కడ ఇంత గొడవ జరుగుతున్నా, తను మాత్రం అక్కడెక్కడో ఓదార్పు యాత్ర చేసికుంటున్నాడు, తనకేమీ పట్టనట్లు. అయినా ఏణ్ణర్ధం నుంచీ రూఫ్ టాప్స్ మీదనుంచి అరుస్తున్నారు, ఎప్పటికోఅప్పటికి తనమీదా రైడ్లు జరుగుతాయని తెలుసు కదా, తనేమైనా తెలివితక్కువవాడా, ఇలా సి.బి.ఐ, వాళ్ళు వచ్చీరాగానే, “రండి రండి మీరాకయే మా అదృష్టమూ, ఇదిగో ఇవీ నేనూ, మా కుటుంబమూ సంవత్సరాలనుండీ జమా చేసిన అక్రమ ఆస్థులూ..” అని చూపించడానికీ? ఏదో చానెళ్ళ టి.అర్.పీలు పెరగాలీ, ఎంత హడావిడీ, ఇదే కదా ఆంఆద్మీ ఎంటర్టైన్మెంటు!

   వచ్చిన గొడవల్లా ఎక్కడంటే, అప్పుడెప్పుడో రాందేవ్ అదేదో దీక్ష చేశారుట, దేశం దేశం అంతా కాషాయ బట్టలు కట్టేశారు. ఓ వారంరోజులు జరిగిందా హడావిడంతా. ఇప్పుడు ఆయన ప్రసక్తే ఎక్కడా లేదు. ప్రస్తుతపు హవా అన్నా హజారే గారు. పోనీ ఆయనన్నదే రైటూ అనుకుని, ఆయనన్నట్లుగానే ఆయన అడిగినవన్నీ ఆ ముసాయిదాలో చేర్చి, పార్లమెంటులో ప్రవేశబెట్టారూ అనుకుందాము, అక్కడ ఆ బిల్లు పాసవుతుందని ఏదైనా గ్యారెంటీ ఉందా? మహిళా రిజర్వేషన్ బిల్లు ఇప్పటిదాకా పాస్ అవనేలేదు. మన రాజకీయనాయకులు చాలా మంది జగజ్జంత్రీలండి బాబూ. వాళ్ళా ఈలాటి బిల్లులు పాస్ చేసేదీ? ఏదో వాళ్ళరోజులు బాగోక పట్టుబడాలికానీ, ఈ చట్టాలూ చట్టుబండలూ వాళ్ళనేం చేస్తాయి?

   రాత్రికిరాత్రి ఈ కరప్షన్ ని కూకటివేళ్ళతో లేపేయాలనుకోడం ఓ భ్రమ. ఇదేమైనా కంప్యూటరా ఏమిటీ Esc, delete అనగానే మాయమైపోవడానికీ?బహుశా నా ఈ టపా చదివిన తరువాత, నేను చాలా Sacrilegious గా కనిపించొచ్చు, ప్రస్తుత దేశ వాతావరణ దృష్ట్యా. కానీ ఉన్నదేదో చెప్పుకోవాలిగా. మరి నా ఈ అభిప్రాయాలన్నీ, నిన్న ఆయనతో చెప్తే, సిగపట్లదాకా వెళ్ళొచ్చు. ఇక్కడ రాసుకుంటే, చదివేవారు చదువుతారు లేకపోతే మానేస్తారు. పైగా ఇలాటివి అందరితోనూ చర్చించడం కష్టం. ఊరికే బ్లడ్ ప్రెషర్ పెంచుకోడం తప్ప.

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– ఎందుకొచ్చిన గొడవలండి బాబూ…

.

    కొడుకో. కూతురో కొత్తగా కారు కొన్నారనుకోండి, అమ్మా నాన్నల్ని లాంగ్ డ్రైవ్ పేరుతో, బయటకు తీసుకుపోతారు. కొత్తకారులో పెళ్ళాన్ని ముందర కూర్చోపెట్టుకోవాలిగా,జీవితాంతం ఉండేది ఆ పిల్లే, పైగా ఈ.ఎం.ఐ లు ఆ పిల్ల జీతంలోంచి కడుతున్నాడాయే, దానితో అమ్మా నాన్నా బ్యాక్ సీటు! అప్పుడు మొదలౌతుంది, తాపత్రయాల ఫినామినన్.కొడుకు ఇగ్నిషన్ తిప్పి కారు స్టార్ట్ చేయడం మొదలు, ప్రతీ టర్నింగులోనూ, ప్రతీ ట్రాఫిక్ సిగ్నల్ దగ్గరా, ఊరికే నస పెట్టేస్తాడీయన. అంత స్పీడొద్దూ, మెల్లిగా.. తో ప్రారంభం అయి, ఓవర్ టేక్ చేయాలో వద్దో, ఎక్కడ బ్రేక్ వేయాలో, ఎక్కడ పార్క్చేయాలో దాకా! ఆ కొడుకునేదో తన దారిన తనని డ్రైవ్ చేయనీయొచ్చుగా, అబ్బే, ఇంటికి Constitutional Head ఈ పెద్దాయనాయే.ఇంకా అథారిటీ హ్యాండోవర్ అవలేదనుకుంటున్నాడీ బక్క ప్రాణి! ఎప్పుడైతే, ఈయన ప్రమేయం లేకుండా, వాళ్ళక్కావలిసిన బ్రాండు కొని తెచ్చుకున్నారో అప్పుడే, పవర్ ట్రాన్స్ఫర్ అయిపోయింది. ఏదో ఫార్మాలిటీ కోసం, వీళ్ళని తీసికెళ్ళడం కానీ, మరీ మాస్టారుగారిలా పాఠాలు చెప్పడం మొదలెడితే ఎలాగ? ఏదో పెద్దరికం ఇచ్చారు, ఇచ్చారు కదా అని ఊరికే నస పెడితే, మళ్ళీ ఎక్కనీయడు! అప్పటికీ ఈయనగారి భార్య సణుగుతూనే ఉంటుంది– వాడూ నేర్చుకున్నాడుగా డ్రైవింగూ, అన్నీ మీకే తెలిసినట్లు ఊరికే వాణ్ణి బెదరగొట్టేయకండి–అని.అప్పటికే సిగ్నల్స్ వస్తున్నాయి, మన పవర్ డైల్యూటైపోతూందీఅని.అయినా ఓ లాస్ట్ ట్రై అన్నమాట.

మన పెద్దాయనకి తెలిసినది ఓ స్కూటరుకి మాత్రమే పరిమితం.చివరాఖరికి బైక్కు విషయం కూడా అంత పరిచయం లేదు. కొడుకు కొన్న కారేమో అదేదో పవర్ స్టీరింగూ, గేర్ లెస్సూ ! మధ్యలో ఎక్కడేనా ఆగిపోతే, కారుని తోసే ఓపిగ్గూడాలేదు. ఎందుకు చెప్పండీ తాపత్రయం? చదువుకున్నన్ని రోజులూ, పిల్లల్ని కూరలూ అవి తీసికోడానికి, మార్కెట్ కి కూడాపంపని ధన్య జీవి ఈ పెద్దాయన. కొడుక్కి జీవితాంతం కూరలు తేవడానికి ఈ పెద్దాయన ఉండొద్దూ, దానితో ఓ రోజు మంచి ముహూర్తం చూసుకుని, ఇద్దరూ మార్కెట్ కి బయలుదేరుతారు. అదీ స్కూటరు మీదో, బైక్కు మీదో. వెనక్కాల పిలియన్ సీట్ మీద పెద్దాయన. ఇంక చూసుకోండి, రోడ్డు మీద వెళ్తున్నంతసేపూ, చెయ్యి అటు తిప్పీ, ఇటుతిప్పీ మాట్లాడ్డం. వెనక్కాల వచ్చేవాళ్ళ ప్రాణాలు తీయడం, ఎటువైపు వెళ్తున్నారో తెలిసి చావక! నోరుమూసుక్కూర్చోచ్చుగా అమ్మో,పిల్లాడికి ట్రైనింగివ్వొద్దూ?
మార్కెట్ లోకి వెళ్ళిన తరువాత ఈయనగారు సంవత్సరాల తరబడీ కూరలు కొంటున్న కొట్టుకే తీసికెళ్ళడం. అక్కడకి వెళ్ళిన తరువాత, కూరలెలా సెలెక్టు చేయాలో నేర్పడం. బెండకాయలు కొనాలనుకోండి, ప్రతీదీ చూడ్డం, దాని ముచిక తెంపి లేతదా, ముదురుదా అని చూడ్డం. అన్ని కాయలూ అలా తెంపేస్తూంటే, ఆ కొట్టువాడూరుకుంటాడా, ” సాబ్ మంగ్తాతో లేవో, ఖాలీ పీలీ భాజీ ఖరాబ్ మత్ కరో..” అని చీవాట్లు తినడం. అంతే మాస్టారికి బోల్డంత కోపం వచ్చేసి, ‘వెధవ కొట్టు, వీడొక్కడేనా ఈ మార్కెట్ లో కూరలమ్మేదీ..’ అనేసికుని ఇంకో కొట్టుకి వెళ్ళడం.అక్కడ వాడు ముందరే చెప్పేస్తాడు–” హాత్ మత్ లగానా. చున్నేకా నహీ..’ అని అంటే ఊరికే కూరలమిద చెయ్యెస్తే కాళ్ళిరగ్గొడతానూ అని భావార్ధం! చివరకి కొడుక్కి అర్ధం అయిచావదు, కూరలెలా కొనాలో.

ఎలాగోలాగ, ఇంకెవరిచేతా మాట పడకుండా మొత్తానికి మార్కెటింగు చేసికుని కొంప చేరుతారు, రెండు సంచీలు నింపుకుని. ఇంటికి వెళ్ళగానే, మొట్టమొదటి ప్రశ్న మాస్టారి భార్యామణి నుంచి, నేర్పెరా మొత్తానికి కొడుక్కి, కూరలెలా తీసికోవాలో అని. ఏడవలెక నవ్వే నవ్వోటి నవ్వి, ఇంక పైవారం నుండి వాడే వెళ్తాడులే అని చెప్పడంతో, కూరల ప్రకరణం కంప్లీట్. ఇంక గ్రోసరీ సంగతికొస్తే, ఏ సరుకెంత తేవాలో తెలియదూ, ఇంట్లో పెద్దావిడేమో ఓ లిస్టిస్తుంది, త్వరలో ఏ పండగో వస్తోంది కదా పిండివంటలూ అవీ చేయాలీ అని, కాజూ కిస్మిస్,ఏలక్కాయలూ, రవ్వా మైదా వగైరాలు కూడా చెప్తుంది. కూరల మార్కెట్ అనుభవం అయిన తరువాత, కొడుకు తండ్రిని ఇంట్లోనే ఉండమని,తనూ భార్యా దగ్గరలో ఉండే కొట్టుకి బయలుదేరతారు. వెళ్ళడమంటే వెళ్ళారు కానీ, ఏ సరుకెంత తీసికోవాలో తెలుసునా ఏమిటీ, అయినా ముందుగా, పేరు బావుంది కదా అని ఏలక్కాయలు ఓ అరకిలో ఇవ్వండీ అంటారు. కొట్టువాడికి తలతిరిగిపోతుంది. మామూలుగా జనం ఒ పది గ్రాములో, మహా అయితే ఇరవై గ్రాములో తీసికుంటారు, వీళ్ళేమిటీ మరీ అర కిలో అంటున్నారూ, ఏ కిళ్ళీ కొట్టైనా ఉందా అనుకుని,” మీ పాన్ షాప్ ఎక్కడా ” అని అడిగేస్తాడుకూడానూ!

ఏదో కిందా మీదా పడి మొత్తానికి ఓ పిల్లో పిల్లాడో పుట్టుకొచ్చేసరికి, అన్నీ తెలిసొస్తాయి.కొత్తలో ఏదో తెలియక్కానీ, ప్రతీదానికీ ఉన్నారు కదా అని, సలహాలివ్వడం మొదలెడితేపెట్టే తిండి కూడా సరీగ్గా పెట్టరు.

పైన రాసినవన్నీ స్వానుభవాలు కావు ప్లీజ్! అక్కడా ఇక్కడా కన్నవీ విన్నవీనూ !! మా అబ్బాయి తన దారిన తనే తెచ్చుకుంటాడు కూరలు. ఓకే! ఇంక కారుల్లో ప్రయాణమంటారా. నాకు సైకిలు తొక్కడమే రాదు, కార్లూ,స్కూటర్లూ సంగతులు నాకేం తెలుస్తాయి?

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు

   మా కోడలు చి.శిరీష, ఎక్కడికైనా ప్రోగ్రాం వేసిందంటే చాలు, రెండు రోజులు ముందునుండీ, ప్రిపరేషన్లు ప్రారంభిస్తుంది. ప్రతీ చిన్న విషయం మర్చిపోకుండా, ఎవరెవరికి ఏమేం కావాల్సొస్తుందో, అన్నిటినీ రెడీ చేయడం. ఓ చెక్ లిస్ట్ తయారుచేసికుని, అన్నీ మెథాడికల్ గా చేయడం. అలా రెండు రోజులు ముందుగానే అన్నీ రెడీ చేసేసికుని, శనివారం ప్రొద్దుటే
ఏడున్నరకల్లా అందరినీ కారులో కూర్చోపెట్టేసింది. ఛైల్డ్ సీట్ తీసేయడంతో, మాఇద్దరికీ సౌకర్యంగానే ఉంది. పిల్లలిద్దరూ మాతోనూ, వాళ్ళిద్దరూ ముందరా కూర్చుని, అనుకున్న టైముకి బయలుదేరేశాము. అప్పటికే రెండు సార్లు అక్కడకి వెళ్ళడం కారణంగా, వాళ్ళకి అన్నీ తెలిసున్నట్లే. మా సౌకర్యం కోసం, మేము వెళ్ళే ప్రదేశం గురించి ప్రింటౌట్ తీసి మా ఇంటావిడకి ఇచ్చేసింది.

   నాకు నిజం చెప్పాలంటే, ఇలాటి ట్రిప్పులమీద అంత ఆసక్తి లేదు. చెప్పానుగా, కలాపోసణ కొంచం తక్కువ. తక్కువేమిటిలెండి, శూన్యం అంటే బాగుంటుంది! మా ఇంటావిడకలాక్కాదు, ప్రకృతి సౌందర్యం,దానికి యాడెడ్ ఎట్రాక్షన్ గా దైవదర్శనం కూడా ఉంటే, అడక్కండి. ఎంతదూరానికైనా రెడీ. నాకెలాగూ లేదూ, పోనీ ఆవిడైనా ఎంజాయ్ చేస్తుందీ అని నేనూ బయలుదేరుతూంటాను. అదే కాకుండా ఇంకో కారణం కూడా ఉంది. మా అగస్థ్య ఆవిణ్ణి వదలడు, పూర్తి ప్రయాణం అంతా తనే శ్రమ పడ్డం ఎందుకూ, నేను కూడా ఓ చెయ్యేద్దామని వెళ్తూంటాను. మనవడు కూడా నన్ను డిజప్పాయింటు చేయడులెండి. మనవరాలితో అంత గొడవ లేదు. తన విషయాలేవో తనే చూసుకుంటుంది.

   మేము వెళ్ళిన ప్రదేశం పేరు – ” దివే ఆగర్” ట. కొంకణ్ తీరంలో పూణె కి దగ్గరదగ్గర రెండు వందల కిలోమీటర్లుంది. ముందుగానే ఓ Farm House బుక్ చేసేశారు.13 మధ్యాన్నానికి చేరి, 15 మధ్యాన్నం దాకా, అంతా కలిపి ఎనిమిది వేలు తీసికున్నారు. చాలా బావుంది. నాలుగు రూమ్ములూ ఏ.సి. చాలా విశాలంగా ఉన్నాయి. చుట్టూరా ఓ పేద్ద తోట, దాన్నిండా పోక , కొబ్బరి, మామిడి ఒకటేమిటి, అన్నిరకాల పళ్ళూ, పువ్వుల చెట్లూ, వాటితో పాటు ఎకంపనీమెంట్స్ పాములూ, పక్షులూ, కుక్కలూ, వగైరా వగైరా…

   మేముండే ఫార్మ్హౌస్ కి దగ్గరలోనే సముద్రతీరం. ఇంకా ఆ ప్రదేశం పొల్యూట్ అవలేదులెండి. దానితో బాగానే ఉన్నట్టనిపించింది. పూణె లో ఉండి ఉండి, అప్పుడప్పుడు ఛేంజ్ గా ఇలాటివి చాలా బావుంటాయి. ఈ జనరేషన్ వాళ్ళు ఎప్పుడూ ఆఫీసూ, పనీ, పిల్లలూ, చదువులూ, పీర్ ప్రెషర్లూ వీటితో సతమతమవుతూండడం వలన, అప్పుడప్పుడు ఇలాటి ప్రదేశాలు stress bustersగా ఉపయోగిస్తూంటాయి. నాకు పెద్దగా స్ట్రెస్సూ లేదూ, ఉన్నదానిలోనే సంతృప్తి పడుతూంటాను. ఎవరి comfort level వాళ్ళది. అలాగని నన్ను మరీ spoil sport అనుకోకండి. మరీ మూతి ముడుచుక్కూర్చునే రకం కాదు. అలాగని పిల్లలు ఎక్కడికైనా రమ్మన్నా, మరీ ముందర నన్నడగరు, వాళ్ళమ్మని అడిగిన తరువాతే నన్ను.

   ఈ ఉపోద్ఘాతమంతా ఎందుకూ అంటే, అక్కడ చూసిన విశేషాలు వ్రాసే నేర్పు నాకులేదు. ఆ డిపార్ట్మెంటు మా ఇంటావిడది. చూడ్డం సంగతికొస్తే, దారి పొడుగునా కొండలూ, లోయలూ, పైగా వర్షా కాలమోటి, దానితో ఎక్కడ చూసినా పేద్ద పేద్ద జలపాతాలే. ప్రతీ కిలోమీటరుకీ ఓ జలపాతం, మరీ నయాగరాలూ, జోగ్గులూ, విక్టోరియాలూ , కుర్తాళాలూ కాదు, ఏదో సంసారపక్షంగా, దాంట్లో కాలుజారితే కొట్టుకుపోయేటంత! జలపాతం విడిచి జలపాతం చూసుకుంటూ, వాటిదగ్గర పిల్లల్ని నీళ్లల్లో ఆడిస్తూ, కొడుకూ,కోడలూ, మా ఇంటావిడా, పిల్లల వంక పెట్టి వాళ్ళు కూడా నీళ్ళోడుతూ, నా బట్టలు తడవకుండా పొడిగా ఉన్నాయని కళ్ళు కుట్టుకుంటూ, నేనెక్కడ సుఖపడిపోతున్నానో అని, అగస్థ్య ని నా ఒళ్ళో కూర్చోబెడుతూ, దారిపొడుగునా వాహ్ వోహ్ బ్యూటిఫుల్ ఆసం…అనుకుంటూ మొత్తానికి రెండింటికి చేరాము. భోజనం చాలా బావుంది. చెప్పానుగా, ఇంకా వ్యాపార సరళిలోకి వెళ్ళలేదు! ఆ ఊళ్ళో, ఎక్కడ చూసినా రిసార్టులే.కాఫీలూ, చాయ్ లూ, పిల్లలకి పాలూ పుష్కలంగా దొరుకుతాయి.

   ఊళ్ళో చూడ్డానికి బీచ్ తప్ప ఇంకేమీ లేదు. అసలు వాళ్ళొచ్చింది కూడా దానికోసమేకదా, నేను, వీళ్ళ సామాన్లూ అవీ చూస్తానని చెప్పి, ఓ జంబుకానా వేసికుని సెటిల్ అయిపోయాను. వాళ్ళ దారిన వాళ్ళు ఆ నీళ్ళల్లో ఆడుకుంటూ కూర్చున్నారు. మర్నాడు బయలుదేరి, దగ్గరలో ఉన్న శ్రీవర్ధన్, హరిహరేశ్వర్ వెళ్ళి, అక్కడ దైవ దర్శనం చేసికుని, దారిలో భోజనం కానిచ్చి, మళ్ళీ బీచ్చీ, ఆటలూ ! వచ్చిన గొడవల్లా ఏమిటంటే, నా కెమెరా హాండిచ్చేసింది! ఏం రోగం వచ్చిందో, బయట తీసిన ఒక్క ఫొటో కూడా రాలేదు.అబ్బాయి కెమేరా లో బ్యాటరీ అయిపోయింది. ఛార్జర్ మర్చిపోయాడు! అస్తమానూ వీడియోలు తీస్తే, బ్యాటరీ డిస్ఛార్జవకేం చేస్తుందీ?

   ట్రిప్పెలా ఉంది మామయ్యగారూ అని మా కోడలడిగింది. బ్రహ్మాండం అన్నాను. కాలు కింద పెట్టకుండా, తీసికెళ్తే రోగం ఏమిటీ? మరీ బస్సులూ వాటిమీద వెళ్తే, ఏమౌనో కానీ, హాయిగా, ఓ ఫార్మ్హౌస్ బుక్ చేసి, అన్ని సౌకర్యాలూ చేస్తే, ఎన్నిసార్లైనా వెళ్తాను. మా నవ్యా, అగస్థ్యా ఎలా ఎంజాయ్ చేశారో చూడండి…పిల్లల మొహాల్లో ఆ నవ్వు చూడ్డానికి ఎన్ని కిలోమీటర్లైనా వెళ్ళొచ్చు. మా రోజుల్లో ఇలాటివుండేవి కావు.అంత అవసరమూ ఉండేది కాదూ. అక్కడ అదే మేము వెళ్ళిన చోట, ఎక్కడ చూసినా, యంగ్ కపుళ్ళూ, పక్కనే ఓ పిల్లో ఇద్దరు పిల్లలో, వాళ్ళని చూడ్డానికి Extra luggage పేరెంట్సూ!