బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– Second opinion…

సాధారణంగా చూసేదేమిటంటే,  ఎవరైనా ఒక నిర్ణయం తీసికునేముందర,  నలుగురినీ సంప్రదిస్తే బావుంటుంటొందేమోనని. ఓ పెళ్ళి సంబంధమనండి, ఓ ఇల్లు కొనుక్కునేటప్పుడనండి, లేదా  పిల్లలని ఏ స్కూల్లో/ కాలేజీలో చేర్పించాలో అనండి, లేదా ఏ మొబైలో, టీవీ యో కొనేటప్పుడనండి.. ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే  ప్రతీ విషయంలోనూ ఇంకొకరి సలహా / అభిప్రాయమూ అడగడం వలన, చివరకి జరిగేదేమిటంటే   utter confusion  అని నా ఉద్దేశం.  Second opinion  అనేది ఏదో కొంత మితంగా ఉంటే  పరవాలేదు కానీ, మోతాదు మించితే ఎక్కువగా వచ్చేవి కష్టాలే.

ఇదైవరకటి రోజుల్లో పరిస్థితులు ఇంకో రకంగా ఉండేవి. ఏదో ఊరికి ఏ ఇద్దరో ముగ్గురో పెద్దవారు , అన్ని విషయాలలోనూ అనుభవం ఉన్నవారుండేవారు కాబట్టి గొడవుండేది కాదు. వారుకూడా, స్వలాభేపేక్ష లేకుండా సలహా ఇచ్చేవారు.  నూటికి తొంభై పాళ్ళు వారుకూడా మంచి సలహాలే ఇచ్చేవారు.. ఫలానా పెద్దాయన చెప్పారు , మావాడు జీవితంలో పైకొచ్చాడూ అని నాలుక్కాలాలపాటు చెప్పుకునేవారు.

కానీ ఈరోజుల్లో అలా కాదే. అడిగినా అడక్కపోయినా సలహాలిచ్చేవారే పుట్టగొడుగుల్లా పుట్టుకొచ్చేశారు. వాటికి స్టైలుగా   Consultants , కౌన్సెలర్స్  అని పేరోటీ. వాళ్ళైతే సలహాకింతా అని డబ్బులుకూడా వసూలు చేస్తూంటారు…  ఈ సలహాలకి  గారెంటీ / వారెంటీ క్లాజులుండవు, అంతా దైవాధీనం. పైగా అయినదానికీ, కాని దానికీ వీళ్ళ దగ్గరకి వళ్ళడంకూడా ఓ  status symbol.  అలాగని, వీళ్ళు చెప్పేవి ఉపయోగించవని కాదూ, నూటికీ ఏ పాతిక మందో ఉంటారు అసలు సిసలైన సలహాలిచ్చేవారు… మిగిలినవారు.. ” చెప్పేవాడికి వినేవాడు లోకువా..” టైపు. అదేకాకుండా,  వెళ్ళేవారి విశ్వాసం మీద కూడా ఆధారపడుంటుంది.

ఒక విషయం మాత్రం అర్ధం అవదు. ఏ విషయానికైనా మంచీ చెడూ ఉంటాయి. మంచి అనుభవం పొందినవాడు, అడిగితే  ” మీరింకేమీ ఆలోచించకండి… ఆ కాలేజీ / సంబంధం / డాక్టరు /  … బెస్టు మాస్టారూ.. ” అని అలవోకగా చెప్పేస్తాడు.  ఇంక ఆ రెండో వాడిని అడిగితే… ”  వామ్మోయ్.. వాళ్ళు పేచీకోరులు ,/ ఆ కాలేజీలో సదుపాయాలంత బాగాలేవూ /  ఆ డాక్టరుగారా.. అడక్కండి మహప్రభో నానా టెస్టుల పేర్లూ చెప్పి ముక్కుపిండుతాడు…  etc.. ”  అని చెప్తాడు. మరి ఈ ఇద్దరిలో ఎవరి మాట పట్టుకోవడమో తెలియక, ఇంకా తికమకపడిపోయి   BP  పెంచేసికోవడం తప్ప ఒరిగేదేమీ లేదు. అయినా అడిగేవాళ్ళు అడుగుతూనే ఉంటారూ, చెప్పేవాళ్ళు చెప్తూనే ఉంటారు.

హాయిగా ఎవరిక్కావాల్సిన దేదో చేసికోక  ఎందుకొచ్చిన గొడవలూ? పోనీ ఈ అడిగేవాళ్ళైనా అంత అమాయకులా అంటే అదీ కాదూ…, రేపెప్పుడో జరగరానిదేదో జరిగితే, ఆయుద్దాయమున్నంతకాలమూ, ఆ సలహా చెప్పినవాడిని సాధిస్తూ ఉంటారు.. ” నువ్వు చెప్పేవుకాబట్టి చేశానూ… ఇప్పుడు చూడు ఏమయిందో… ” అని. ఏదో పుణ్యానికి వెళ్తే పాపం ఎదురైనట్టయింది.

స్కూలు చదువు పూర్తిచేసి, ఏ ఇంజనీరింగులోనో చేరడానికి  నానా రకాల  Entrance Test  లకీ  హాజరవడం. తీరా వాటి ఫలితాలొచ్చిన తరువాత, ఏ కాలేజీలో , ఏ  stream  లో చేరాలో తెలియదు. ఇంక మొదలూ ఈ  Second Opinion  process  ప్రారంభం.  దేంట్లోనూ పాసేఅవకపోతే గొడవే లేదూ… పాపం తెలివైన పిల్లలకే ఈ గొడవలన్నీనూ. ఆ పిల్లాడికో పిల్లకో ఫలానా  stream  లోనే చేరాలనుంటుంది, ( ఎంతైనా చదవాల్సింది తనే కదా ), ఇంట్లో తల్లితండ్రులేమో మన పిల్ల/ పిల్లాడూ ఫలానా దాంట్లో చేరితే బావుంటుందేమో ( peer pressure ) ( వారి జీవితంలో పరిస్థితుల ప్రభావం మూలాన చేయలేనివి ) అనుకుంటారు. ఇంక  Second Opinion  సలహాదార్లు వారికి తోచిన సలహాలిస్తారు. 12  th class  పరీక్షలు రాసి, నానా  entrance tests  రాసి, వాటి ఫలితాలు వచ్చినప్పటినుంచీ అంటే   April to June/July  దాకా ఈరోజుల్లో తల్లితండ్రులు  భరించే ఒత్తిడి  పగవాడిక్కూడా రాకూడదు.

ఇదిబవరకటి రోజుల్లో అసలు ఈ గొడవలే ఉండేవి కావూ, ఏం చదివించాలో, ఏం చదవాలో ముందరే నిర్ణయించేసికోవడమూ, పరీక్షల్లో మంచి మార్కులు తెచ్చుకుని, వాళ్ళక్కావాల్సిన కాలేజీలో చేరిపోవడమూ… బస్…నాలాటివాడికి ఆ గొడవా లేదూ, అసలా పరీక్షలు పాసవడమే ఓ ఘనకార్యమాయిరి….

ఏమిటో ఈ చదువులేమిటో, ఈ టెస్టులేమిటో.. చూస్తూంటే జాలేస్తుంది. చేసేదేమైనా ఉందా అంటే, ” అమ్మయ్య ఈ గొడవలన్నిటినుండీ బయట పడ్డామూ ఆ భగవంతుడి దయ వలనా ” అని  ఆ పైవాడికి ఓ దండం పెట్టుకోవడం…

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– ఆ మూడుగంటలూ బాగానే ఉంటుంది…

   ఏదో మంచి విషయాలు విన్నంతసేపూ కర్ణానందంగానే ఉంటాయి.కానీ ఆ తరవాత  అదోరకమైన వైరాగ్యంలోకి వెళ్ళిపోతాము.. దీన్నే కొంతమంది  feelgood  వైరాగ్యం అంటూంటారు.వైరాగ్యం మాట వినగానే, పురిటి వైరాగ్యం, శ్మశాన వైరాగ్యం విన్నాము కానీ, మధ్యలో కొత్తగా ఈ  feel good  వైరాగ్యం ఏమిటీ అనుకుంటున్నారా? అదేమరి, కాలంతోపాటు మనమూ మారాలంటారుగా, ఎవడో ఒకడు ఉపయోగిస్తేనేకదా, కొత్త కొత్త పదాలు వచ్చేదీ?  ఆ చివాట్లేవో నేనే  భరించేస్తే గొడవుండదు. వైరాగ్యం తెలుసూ, కానీ feel good (  अच्छा लग्ता है ) కి కూడా ఓ వైరాగ్యం లాటిదుంటుందా అనకండి…. ఉంటుంది..ఆ వైరాగ్యం.. ఓ చాగంటి వారి ప్రవచనం విన్నప్పుడో, ఓ స్వాములోరి ఆధ్యాత్మిక ప్రసంగం విన్నప్పుడో, కాదూ కూడదంటే ఓ సందేశాత్మక సినిమా చూసినప్పుడో వచ్చే ఓ  By- product  లాటిది…. విన్నంతసేపూ, చూసినంతసేపూ అనుకుంటాము.. .. ఇలాకాదు… రేపణ్ణుంచీ మనంకూడా గురువుగారు చెప్పినట్టు మారిపోవాలి..ఎంత బావుంటుందోకదా… జీవితం బాగుచేసికోడానికి ఇలా ఉండాలా, ఇన్నాళ్ళూ తెలియనే తెలియదూ.. అంత సుళువా, గురువుగారు  అరటిపండు ఒలిచి చేతిలో పెట్టినట్టు అద్భుతంగా చెప్పేశారో… ఇన్నాళ్ళూ ఎవరూ చెప్పనేలేదూ… అనుకోవడం. చెప్పకేం, ఇంట్లో పెద్దవారు చెప్పడంలేదూ? ఏదో ఇంటిమొక్క వైద్యానికి పనికిరాదన్నట్టు, వాళ్ళ మాటలు వింటే ఎప్పుడో బాగుపడేవాళ్ళం. అది లేకేకదా..  Religeous Discourse లూ,  Art of Living  లూనూ.. ఎక్కడైనా ప్రకటన  కళ్ళబడ్డం తరవాయి, శ్రధ్ధగా వెళ్ళి వినడం. అక్కడున్నంతసేపూ  ,  పైన చెప్పినట్టు  మనసులో తీర్మానించేసికోవడం… మర్నాటినుండీ మళ్ళీ మామూలే.. ఎక్కడున్న గొంగళీ అక్కడే.

 పాపం మన చలన చిత్ర నిర్మాతలకి కూడా అప్పుడప్పుడు, మంచి సినిమాలు తీయాలనుకుంటూంటారు. కానీ పరిస్థితుల ప్రభావం అనండి, లేదా సూపర్ మాఫియాల ఒత్తిడనండి, కాలానుగుణంగా ఏవో  అర్ధంపర్ధం లేని డిష్యుం..డిష్యుం.. సినిమాలు మనమీదకి ఓ వారంరోజుల పాటు వదులుతారు. ఆ  so called superstars  ల అభిమానసంఘాలూ,   తెలుగునాట వాడవాడలా స్వంతం చేసికున్న థియేటర్లూ, వాటికి సాయం అమ్ముడుపడిపోయిన టీవీ చానెళ్ళ ధర్మమా అని, ఆ దిక్కుమాలిన సినిమాలు , so called  ” అఖండ విజయాలూ ” ,   Record Collections  జాబితాలో చేరిపోతాయి… నిజమే కాబోలనుకుంటాము.

కానీ అప్పుడప్పుడు,  totally unexpected  రీతిలో, మనసుకి ఉల్లాసం కలిగించే చిత్రాలూ వస్తాయి. కానీ దురదృష్టవశాత్తూ అవి క్షణిక సుఖాలు మాత్రమే. చూసినంతసేపూ చాలా బావుంటాయి.. సహజసిధ్ధంగా అందరివీ సున్నితమైన మనసులే.. అందుకేనేమో సినిమా చూస్తున్నంతసేపూ, రుమాలుతో కళ్ళు తుడుచుకోవడమే. గొంతుక లోంచి మాటరాదు.. ఇంటర్వెల్ లో  popo corn , pepsi  లుకూడా త్యాగం చేసేసి ఆ  సినిమాలో మమేకమైపోతారు.

ఉదాహరణకి నిన్న టీవీ లో ” శతమానం భవతి ” సినిమా చూశాము. ఆ సినిమా, నేను పైనచెప్పిన కోవలోకే వస్తుంది. ఇదే theme  తో ఇదివరక్కూడా చాలా సినిమాలే వచ్చాయి. ఎవరి పధ్ధతి వారిదీ. సినిమా చూస్తున్నంతసేపూ అనిపిస్తుంది.. ” అవును కదూ..” అని. ప్రస్తుతం జరుగుతూన్న విషయాలే వాళ్ళు చూపించినవి… చాలామంది జీవితాల్లో జరుగుతున్నవే.. ప్రతీవాడికీ తెలుసు తాము చేస్తున్నదేదో… అలాగని ఈ సినిమా కానీ, అదే genre  లో వచ్చిన మిగతా సినిమాలు కానీ, చూసిన తరవాత జనాల్లో మార్పొచ్చిందా అంటే  Definetely  NO .  అనే చెప్పాలి… చూసి నలుగురితో చెప్పడానికి మాత్రమే.

 “సినిమా చాలా బావుందండీ.. ఈరొజుల్లో జరుగుతున్నదేదో కళ్ళక్కట్టినట్టు చూపించాడు.. ఆ ప్రకాశ్ రాజ్, జయసుధా ఎంత బాగా చేశారండీ.. ఆ కొత్తకుర్రాడైతే మరీనూ..   एक दं   Super.. blah..blah..blah..”   ఒక్కో డయలాగ్గూ మచ్చుతునకే అనుకోండి..” ఇలా రివ్యూలురాయడానికే ఉపయోగిస్తాయి. చెత్త సినిమాల్లో నూ, టీవీ సీరియళ్ళలోనూ వచ్చే  so called   punch dialogues  కీ,  కమీడియన్స్ వేసే వెకిలివేషాలకీ ఉన్న గుర్తింపు , ద్వందార్ధాలతో చెప్పే డయలాగ్గులకీ ఉన్న ప్రాపకం,  clean dialogues  కి ఉందంటే నమ్మనుగాకనమ్మను. నిన్నటి సినిమాలో కాలానుగుణంగా సందర్భానుకూలమైన   update  చేయబడిన  software  లాటి డయలాగ్గులతో , సున్నితమైన హాస్యంతో , ఆ మూడుగంటలూ  ( మధ్యలో వచ్చే  సీరియళ్ళ ప్రొమోల టైములో రిమోట్ ని  mute  చేసేస్తూ ) చాలా బావుంది. ముఖ్యంగా  so called super/ mega/power heroes  లేకపోవడం చాలా బావుంది.  

 ఇప్పుడు అసలు విషయంలోకి వస్తే… నూటికి తొంభైమంది సినిమాలో చూపించిన పరిస్థితిలో ఉన్నవారే.. సినిమా చూసి ఎంత బాగుపడతారంటారూ? పోనిద్దురూ.. అది సినిమా అండి బాబూ.. నిజజీవితంలో అంత idealistic  గా ఉండగలరేమిటీ.. మీకేం ఏమైనా చెప్తారూ… అనేవాళ్ళే ఎక్కువ.. నిజమే చెప్పడం సుళువే..కానీ ఆచరణలో పెట్టడం అంత సులభం కాదు. అలాగని అటువంటి feel good  సినిమాలే తీయకూడదా అంటే, అలా ఎలా కుదురుతుందీ? చూసిన లక్షలాదిమందిలో ఏ ఒక్కరిద్దరు మారగలిగినా చాలు. ఎక్కడికక్కడే మరి.. అప్పుడెప్పుడో ” వెలుగునీడలు ” సినిమాలోని శ్రీశ్రీ గారి  ” కల కానిదీ..” పాటవిని, ఆత్మహత్య మానుకున్నాడని విన్నాము.

 Anyway  ”  శతమానం భవతి ”  is a breeze of fresh air.  చూసిన ఆ మూడుగంటలే కాకుండా, ఆ తరవాత వైరాగ్యం లో పడకుండా ఉంటే చాలు…

సర్వేజనాసుఖినోభవంతూ…

బాతాఖాని- లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– Cultural pollution…

 అప్పుడెప్పుడో చిన్నప్పుడు విన్నాము– అదేదో  cultural revolution  అని చైనాలో వచ్చిందిట, కానీ ప్రస్థుతం మన దేశంలో చూస్తున్నది, ఆ చైనాలో వచ్చినదానికి తరువాతి దశ అని నా అభిప్రాయం,ఈ cultural pollution (  సాంస్కృతిక కాలుష్యం ) అన్న జాడ్యం ఈరోజుల్ల్లో దేశమంతా పాకిపోయింది. ఏ రంగం తీసుకున్నా ఇదే రంధి. ప్రస్తుత తరానికి ఇవన్నీ వింతగా కనిపించడం మూలానేనేమో,  అవేవో “జన విజ్ఞాన  వేదికలూ ” అవీ మొదలయ్యాయి.. వాళ్ళు చెప్పేవి కొంతమందికి నచ్చకపోవచ్చు.అలాగని వాళ్ళుమాత్రం చెప్పేవి తప్పనలేముగా… నిజమే ఎవరి నమ్మకాలు వారివీ… కాదనడానికి మధ్యలో వీళ్ళెవరూ అనేది కొందరి అభిప్రాయం..  Its an unending debate.

 ఆధ్యాత్మిక రంగం తీసుకుందాం మొదట… చిన్నప్పటినుండీ  దైవభక్తితోనే పెరిగిపెద్దయాము.  ఇంట్లో పెద్దవారు రోజూ చేసే పూజలనండి, సాంప్రదాయాలనండి, వాటిని చూస్తూనో, లేక వారు చెప్పే రామాయణ భారతాల కథలద్వారానో, మొత్తానికి చాలామందిలో, దేవుడిమీద ఒక నమ్మకం ఏర్పడింది. ఏదో వినాయకచవితి తప్పించి, పిల్లల  direct involvement  అంతగా ఉండేది కాదు. అమ్మచెప్పినప్పుడు , ఏదో ఒక దేవాలయానికి వెళ్ళిరావడం, లేక  తల్లితండ్రులతో తీర్థయాత్రలకి వెళ్ళడంతో పనైపోయేది. మహా అయితే, పరీక్షల్లో రోజూ గుడికి వెళ్ళడం, పాస్ అయేటట్టు చూడమని ఓ దండం పెట్టుకోవడం. మరీ మొక్కులూ, దీక్షలూ లాటివుండేవికావు. అవన్నీ పెద్దాళ్ళే చూసుకునేవారు.. వినాయక చవితి పూజ చేయడం, ఆ విగ్రహాన్ని ఏ పొలంలోనో, ” గాదె ” లోనో పెట్టేసేవాళ్ళం.కాలక్రమేణా, ఈ గణపతి నవరాత్రులనండి, దసరానవరాత్రులనండి, ఇంకోటేదో అనండి, అన్నీ  commercial  అయిపోయాయి. అవేవో టన్నుల బరువుండే లడ్డూలూ, వాటికో గిన్నెస్ రికార్డుల్లో స్థానాలూ, ఆ లడ్డూల వేలాలూ… ఆ తొమ్మిదిరోజులూ నానా హడావిడిలూ, చందా వసూళ్ళూ… ఒకటేమిటి ఒకడితో ఒకడికి పోటీ. ఖైరతాబాద్ గణపతి అతి పెద్దదనేటప్పటికి, కాదూ మా విశాఖపట్టణంలోదే పెద్దదీ అనేవాడొకడూ, వాటిమీద చానెళ్ళవాళ్ళు  sms  లూ, చర్చలూనూ.. అసలు దేవుడేమో , నాకు పత్రిచాలు మొర్రో అంటాడు. అభిషేకాలూ అవీ ఇదివరకూ ఉండేవి. ఓ బుల్లివెండిగిన్నెలో పంచామృతాలూ, ఇంకో గిన్నెలో ఆవుపాలతో చేసేవారు. అప్పుడు మాత్రం దేవుడు మన ప్రార్ధనలను ఆలకించలేదా? మరీ బకెట్లలోనూ, ప్లాస్టిక్ పాకెట్లలోనూ పాలూ, తేనె, ఆ శనీశ్వరుడికి నూనె.. గుమ్మరించి, విడియోలుతీస్తేనే , భక్తికి గుర్తింపొస్తుందా? ఏమో నాలాటి అర్భకుడికైతే తెలియదు. ఇలాటివి చూసే ఆ ” జనవిజ్ఞాన వేదిక ” వారు నెత్తికొట్టుకుంటున్నారు మరి… ఎవరూ అభిషేకాలు వద్దనడం లేదు, ఓ నియంత్రణనేది ఉండాలి.

ఇంకో విషయం– ఏ పండగ, పర్వదినం తీసికున్నా,  Controversy  ముందరొచ్చి, మన తెలుగువారు తరవాతొచ్చారు. ప్రతీదీ చర్చనీయాంశమే. ఉగాది ఫలానారోజంటే, కాదూ ఫలానా రోజూ అని ఇంకోడంటాడు. ఇదివరకూ ఉండేవి ఈ పండగలూ, పర్వదినాలూనూ, కానీ ఇంత గొడవ అదీ తేదీలవిషయంలో ఎప్పుడూ వినలేదే…. పంచాంగాలలో మార్పులొచ్చాయా, లేక మనుషుల దృష్టికోణం లో మార్పులొచ్చాయా? లేక పంచాంగకర్తలూ, జ్యోతిష్కులూ ఎక్కువై ఎవరి పరిజ్ఞానం వారు ప్రదర్శించుకోవాలని తపనా? వీటికి సాయం మన తెలుగు చానెళ్ళలో వచ్చే ప్రకటనలోటీ. శాస్త్రాలని నమ్మడంలేదని కాదూ, అయినా ఆ వారఫలాల విషయమే తీసికోండి,  ఒకాయన ఒక చానెల్ లో చెప్పిన రాశిఫలం, ఇంకొకాయన  Exactly opposite గా చెప్తారు. ఎవరిని నమ్మేట్టూ? అసలు వాటిని ఎందుకు చూస్తారూ అనకండి– అదో సరదా. అలాగే, ఏ చానెల్లో చూసినా, అవేవో పూజలూ, వ్రతాలూ, శాంతులూ అంటారొకరు. మీ పేరులో ఓ అక్షరం మార్చుకుంటే, అదృష్టం మారిపోతుందని ఇంకొకరూ. పైగా వీటన్నిటికీ వేలల్లో కన్సల్టేషన్ ఫీజులోటీ.. వీటన్నిటినీ follow  అయిపోతే అసలు మన దేశంలో అందరూ కోటీశ్వరులైపోరూ? 

 ఈ ప్రసారమాధ్యమాల  bombardment  లేనప్పుడే హాయిగా ఉండేది.  ఇన్నేసి గొడవలుండేవి కావు. అయినా మనందరమూ  బతికిబట్టకట్టాముగా. దేశంలోని వివిధదేవాలయాల్లోనూ ఏవేవో నిబంధనలుండేవి.. ఎందుకుండేవీ అని అడగొద్దు. ఆమధ్యన ఆవిడెవరో ఓ ఉద్యమం మొదలెట్టి, స్త్రీలకి అప్పటిదాకా ఉన్న నిషేధాలని తొలగింపచేయకలిగింది.. ఆదిశంకరులు ఏ సదుద్దేశంతో  పీఠాలు స్థాపించారో, ఆ ఆశయం నెరవేరుతోందని గుండెలమీద చెయ్యేసికుని చెప్పగలమా?  స్వాములూ, ప్రవచనకర్తలూ, కోపతాపాలకి అతీతంగా ఉండాలంటారు. ఉన్నారా మరి?

ఇంక సినిమా, రాజకీయరంగాల విషయమైతే,  less said the better.  ఆరంగాల్లో ఉన్నంత   cultural pollution ,  ఇంకేరంగంలోనూ లేదు. మన చట్టసభల్లో ( దేశ, రాష్ట్ర)   ప్రజాప్రతినిధులు చేసే వీరంగాలు ఇక్కడ ప్రస్తావించి, మళ్ళీ  pollution  పెంచదలుచుకోలేదు…మొత్తానికి   Sound, Rivers and Air  లతో పాటు సంస్కృతిని కూడా  pollute  చేయడంలో మనవాళ్ళు ఇంకో మెట్టెక్కారు…

 మేరా భారత్ మహాన్…

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు–ఆలోచించాల్సిన విషయమే కదూ…

ఇదివరకటి రోజుల్లో, శుభకార్యాలకీ, ఇంకేదైనా ఆశుభసంఘటనలకీ, బంధుమిత్రులకి సమాచారం అందచేయడానికి , తంతితపాలా శాఖవారే గతి. కార్డుకి నాలుగు కొసల్లోనూ పసుపు రాసి పంపితే, అది శుభవార్తగానూ, నల్లరంగు రాసి పంపితే, ఎవరో స్వర్గస్థులయారనీ తెలిసిపోయేది.మరీ దూరాల్లో ఉన్నవారికి ఓ టెలిగ్రాం ద్వారా తెలిపేవారు.అయినా ఆరోజుల్లో అంతంత దూరాల్లో ఎవరుండేవారూ?  చేసేవాళ్ళు, ఊళ్ళోనే  ఉండే తాలూకాఫీసుల్లోనూ, మహా అయితే ఏ స్కూల్లోనో ఉపాధ్యాయుడిగానూ.. పెద్ద సమస్యుండేది కాదు. కాలక్రమేణా ఫోన్లొచ్చాయి. 

ఈరోజుల్లో ఎలాటివార్తైనా క్షణాల్లో చేరిపోతోంది..  Social Networks  ధర్మమా అని. ఒకలా చూసుకుంటే అదే మంచిది. పెళ్ళివిషయం ఎవరికైనా ఫోను చేస్తే, పెద్దగా ఎవరూ ఏమీ అనుకోరు. తెలిసినా, ” ముందర చెప్తే రిజర్వేషన్లూ అవీ చేసికుంటావని ఫోను చేశానూ..” అంటారు.. అంటే ముందరికాళ్ళకి బంధం అన్నమాట ! నచ్చినా నచ్చకపోయినా చచ్చినట్టు వెళ్ళాలేగా.. సమాచారం అందచేసినట్టూ ఉంటుంది, పెద్దగా గొడవుండదు.  ఎవరైనా, ” అదేవిటీ ఫలానా మీ అన్నయ్యో, అక్కయ్యో, బాబాయో ఇంకోరెవరో రాలేదేమిటీ..” అని అడుగుతూంటారు.వాళ్ళకి ఆ పెద్దాయన ఉన్నాడా, ఊడాడా కంటే, వీళ్ళ సంబంధ్బాంధవ్యాలెలాగున్నాయా అని కూపీలాగడానికీ, ఇంకో పదిమంది దగ్గర టముకేయడానికీ మాత్రమే.  ఎవరైనా అడిగినా అడక్కపోయినా, తనే ఆ  topic  మొదలెట్టడం. ఇలాటివాళ్ళదగ్గర తన  image  కాపాడుకోవడానికే, ” ఆ ముహూర్తాలు పెట్టగానే ఫోనులూ, సింగినాదాలూనూ..” ” ఎప్పుడో ఫోను చేశానండీ, ఎందుకు రాలేకపోయాడో నాకూ తెలియదూ..ఆయన లోటు ఎప్పుడూ కనిపిస్తూనే ఉంటుంది ..” అని ఓ నాలుగు  hypocritical  మాటలతో పనైపోతుంది. ఉభయ తారకం. ఆతరువాత ఎవరైనా అడిగినా, చెప్పొచ్చు.. “రిజర్వేషను చేశానండీ.. ఆఖరి క్షణంలో కొద్దిగా నలత చేయడంతో క్యాన్సిల్ చేయాల్సొచ్చిందీ..” రిజర్వేషన్ దొరకలేదని బుకాయించడానికి ఈ రోజుల్లో అంతగా సదుపాయం/ సావకాశం లేవాయే, ఆ  Tatkal  ధర్మమా అని…వెళ్ళాలనున్నవాడు ఎలాగైనా వీలుచూసుకుని వెళ్తాడు… లేనివాడికే ఈ కుంటిసాకులన్నీనూ…..

ఇంక ఎవరైనా స్వర్గస్థులయితే, బంధుమిత్రులకి సమాచారం అందచేయడంలో చాలా జాగ్రత్తలు తీసుకోవాలి. ఫోను చేయబడినవాడు ఒకే ఇంటిపేరువాడా, దగ్గర చుట్టరికం ఏదైనా ఉందా .. లేదా తమకుటుంబంలోనే ఏ అప్పచెల్లెళ్ళ ,  పిల్లలా … ఇలా అన్నీ చూసుకుని మరీ ఫోనుచేయాలి. మన తెలుగుసాంప్రదాయాలప్రకారం, మైలలూ, పక్షిణీలూ .. ఏవేవో ఉన్నాయి. ఈమధ్యరోజుల్లో, నగరాల్లో ఉండే బంధువులకి ఇబ్బంది కలక్కుండా, ఓ 15 రోజుల తరువాత ఫోనుచేసి చెప్పేస్తున్నారు. ఓ స్నానం చేస్తే సరిపోతోంది. ఎంతైనా ఈరోజుల్లో ప్రతీదీ ఓ  formality  గానే భావిస్తున్నారుగా. ఇలాకాకుండా కొందరు  overenthusiastic persons, వాళ్ళింట్లో ఎవరైనా స్వర్గస్థులవడం తరవాయి, ఆ పెద్దాయన  Phone Contacts  లో ఉన్నప్రతీవారికీ ఫోనుచేసేసి చెప్పడం. పాపం వాళ్ళకి మాత్రం ఏం తెలుసునూ ఈరోజుల్లో? నగరాల్లో  పుట్టి పెరిగారాయె, చుట్టాలూ పక్కాలూ అసలు తెలియనేతెలియదాయే, ఎవరికి ఫోనుచేస్తే వారికేం ఇబ్బందొస్తుందో అసలే తెలియదాయె– కారణం, వారింట్లో ఏదో శుభకార్యం ఉండొచ్చు, ఏ కూతురికో, కోడలికో విసేషమయుండొచ్చు కాదూకూడదంటే వాళ్ళింట్లోనే ఏ పెద్దాయనో, పెద్దావిడో మంచం పట్టుండొచ్చు… ఇలాటి టైములో ఏ మరణవార్తో తెలిసికోడానిక్కూడా ఇష్టపడకపోవచ్చు… మరెలాగ తెలియచేయడం?

హాయిగా ఏ  Facebook  లోనో పెట్టేయడం. ఈరోజుల్లో  FB account  లేనివాళ్ళని వేళ్ళమీద లెక్కెట్టొచ్చు… తెలిసిఅవాళ్ళు ” అయ్యో పాపం.. ” అనుకుంటారు… తెలియనివాళ్ళుకూడా వ్యాఖ్యలు పెడతారు.. పదిమందికీ తెలుస్తుంది…. ఆ తరవాత ఫోనుచేసి పరామర్శించేవారు ఫోను చేస్తారు, లేదా ఓ వ్యాఖ్యపెట్టేసి ఊరుకుంటారు.  Purpose is served.

మరీ ఇంత  impersonal  గా ఉన్నాయా relations  అనకండి. ఈరోజుల్లో ఎవరి గొడవలు వాళ్ళవీ ఇదివరకటి ఆప్యాయతలూ, ఆత్మీయతలూ దివిటీ పెట్టి వెదికినా కనిపించే రోజులు కావు. ప్రతీదీ commercial  అయిపోయింది. నేనేదైనా చేస్తే నాకొచ్చేలాభం ఏమిటీ అనుకునే రోజులు…Personal relations have gone for a toss.

 ఈగొడవంతా ఎందుకు రాశానంటే, ఇవేళ  పొద్దుటే, మా అక్కయ్య ( దొడ్డమ్మ గారి కూతురు) కందా భాస్కరమ్మగారు  స్వర్గస్థులయారని    Facebook  ద్వారానే తెలిసింది.  . అమలాపురం కాలేజీలో పనిచేసేవారు. ఆవిడ ఆత్మకు శాంతి కలుగుకాక..  తెలిసినవెంటనే ఆ కుటుంబం అందరికీ ఫోను చేసి పలకరించాను.

ఈరోజుల్లో చాలామంది నగరాల్లోనే ఉంటున్నారు.ఇంటికో పెద్దాయనో, పెద్దావిడో అయితే ఉంటున్నారే. ఆరోజుల్లోవారు దీర్ఘాయుష్కులాయె, ఎప్పటికో అప్పటికి పోవడమైతే ఖాయం.మరి పోయినప్పుడు, ఆ ఇంటి కొడుక్కో, కూతురికో ఎవరెవరికి తెలియచేయాలో ఎలా తెలుస్తుందీ?   Facebook  అయితే Option No1.  అలా కాకుండా, మా ఇంటావిడ చెప్పినట్టు, హాయిగా ఏ Wordpad  లోనో, ఈపెద్దాయన విషయం ఎవరెవరికి తెలియచేయాలో, వారి ఫోను నెంబర్లు  Priority wise  ఇచ్చేస్తే సరి. బంధువవొచ్చు, ఆత్మీయ స్నేహితుడవొచ్చు. ఇంకో విషయం.. కర్మకాండలు చేయించే పురోహితుడి నెంబరు కూడా ఇచ్చేస్తే భేషుగ్గా ఉంటుంది.  తెలుగుప్రాంతాల్లో అయితే పరవాలేదు. పరాయిరాష్ట్రాల్లో ఉంటే ఉపయోగిస్తాయేమో కదూ…

సర్వేజనాసుఖినోభవంతూ…

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– Food for thought…

మనదేశంలో చాలామంది అకస్మాత్తుగా నిద్ర లేస్తూంటారు.  సామాజిక మాధ్యమాల ధర్మమా అని, ఒకరు మొదలెడితే, అంచలంచలుగా దేశం అంతా పాకిపోయి, ప్రతీవారూ సై అంటే సై అనేయడం చూస్తూంటాం.. మనదేశంలో సమస్యలకేం కొదవా? చూడాలనుకోవాలేకానీ, కావాల్సినన్నున్నాయి. ఎక్కడో ఎవరికో తడుతుంది, అంతే  social media  లో ఓ group  తయారుచేసేయడం.. అదేమీ తప్పనడంలేదు– ఎవరో ఒకరు నడుం కట్టాలిగా. ఇంక ఆ group  లో , ఎవరికి నచ్చినట్టు వారు స్పందిస్తారు… “అసలు ఈ చానెళ్ళవాళ్ళండీ…” అంటూ, టీవీ చానెళ్ళ గురించి కొందరూ, రైతుల ఆత్మహత్యల గురించి కొందరూ, స్త్రీలపై అత్యాచారాల గురించి కొందరూ,  Evergreen corruption  గురించి కొందరూ,  intellectuala (  మేధావులు ) తమతమ అమూల్యమైన అభిప్రాయాలు చెప్తారు.  ఆ గ్రూప్ లోని మిగిలిన సభ్యులకి కూడా గుర్తొస్తుంది.. ” అవును కదూ.. ” అని.  That is the beginning and end of the story. ఓ వారం పదిరోజులు మీడియాలో హల్ చల్ చేసి, కనుమరుగైపోతుంది.. నాలాటివాడు ఏదైనా అంటే, “అలా అంటే ఎలాగండీ, మన భావితరాలను బాగుచేయడం మన కర్తవ్యం కదా… అందరూ మడికట్టుక్కూర్చుంటే ఎలా కుదురుతుందీ.. మన సామాజిక బాధ్యత మర్చిపోతే ఎలా… ” అని దుమ్మెత్తిపోస్తారు.

కానీ ఒక్కరైనా, సమస్యని సరైన కోణంలో  analyse  చేయడానికి ప్రయత్నిస్తారా అంటే, అబ్బే, అలా చేసుకుంటూ పోతే  మొదలెడితే మన  నెత్తికి చుట్టుకోదూ?.. ఎవరికి వారే, తెలుగు ప్రసారమాధ్యమాల్లో వస్తూన్న కార్యక్రమాలగురించి, ఎంతో  ” ఆవేదన ”  వ్యక్తపరుస్తున్నారు. నిజమే, అత్యంత దౌర్భాగ్యపు కార్యక్రమాలే చూపిస్తున్నారు 80 శాతం. చూడ్డం ఇష్టంలేకపోతే మానేయచ్చుగా అని, ఆ కార్యక్రమాల నిర్మాతలంటారు.. వాళ్ళ మాటా రైటే కదా. పనికట్టుకుని చూడమనెవడన్నాడుటా?.ఇది సామాన్యంగా వినే  escapist arguement..   తయారుచేసి  వీక్షకులని క్షోభ పెడుతున్న కార్యక్రమాలు ఎందుకు చూపిస్తున్నారురా అంటే, ”  నా పుట్టలో వేలెడితే కుట్టనా.. ” అని ” ఏడు చేపల “కథలో..చీమన్నట్టుగా ఉంది. అలాగే ఒక  NV Joke—  ఒకావిడ  తనభర్తతో ” పక్క రూమ్ములో అబ్బాయి బట్టల్లేకుండా తిరుగుతాడండీ..” అంటే, ” అసలు నిన్ను ఆ కిటికీలోంచి తొంగిచూడమనెవరు చెప్పారూ ” అన్నాడుట భర్త.. అర్ధం అయిందా? అసలు గొడవంతా ఇక్కడే మొదలవుతోంది. ఏదో చూసేసి బావేసుకోవాలనే యావ మనలోనే ఉంది. గుమ్మిడికాయదొంగంటే భుజాలు తడుముకున్నట్టు, అసలు విషయం ఎత్తితే అందరూ భుజాలు తడుముకుంటారు..  టీవీ యే ఒక వ్యసనం, అందులోనూ తెలుగు చానెల్సైతే చెప్పక్కర్లేదు.అదో నల్లమందులాటిది.. పైగా ఏమైనా అంటే, కాలక్షేపానికి చూస్తూంటామండీ అని ఓ వెర్రి సాకోటీ. నిజమే, ఈరోజుల్లో , కొడుకూ కోడలూ ఉద్యోగాలకి వెళ్ళిపోయినతరువాత, మరీ గోళ్ళు గిల్లుకుంటూ కూర్చోలేరుగా, ఏదో ఒక కాలక్షేపం ఉండాలే. కానీ, కార్యక్రమాలు నచ్చడంలేదంటూ, తెలుగు చానెల్స్ నే పట్టుక్కూర్చుంటే ఎలా?  వివిధభాషల్లోనూ వందలకొద్దీ చానెల్సున్నాయి. భాష రాదనుకోడానికి కూడా లేదు.. టీవీ లో ” భాష మార్పిడి ” చేసి, హాయిగా తెలుగులో కూడా చూడొచ్చు … కదా…వీటికి సాయం, ఈమధ్యన  కేబుల్ టీవీ ఉన్నాకూడా  set top box  అనివార్యం అని ఒక రూల్ పెట్టినప్పుడు, కావాల్సిన చానెల్స్  నే చూడొచ్చుగా.

భావితరాలవారు పాడైపోతారేమో అని ఘోషించేకంటే, ముందరే మనకు మనమే,  తెలుగు చానెల్స్ చూడ్డం మానేస్తే బావుంటుందేమో.  ఏ కార్యక్రమం ఏ టైములో వస్తుందో అందరికీ కంఠోపాఠం. పోనీ , పెద్దమనిషితరహాగా, కొన్ని రోజులు చూడ్డం ఆపేసినా, మళ్ళీ ఓ ఉత్కంఠాయె– ఫోనీ ఏం చూపిస్తున్నాడో చూద్దాంలెద్దూ.. ఒరేయ్ ఓసారి ఆ రిమోటిలా ఇయ్యీ…. అని తిప్పడం. ఇంత వయసొచ్చి, మనకే నియంత్రణ లేనప్పుడు, ఇంకోరిమీద ఏడవడం ఏమాత్రం సవ్యం?

ఆమధ్యన ఒక స్నేహితుడు, ” మాఇంట్లో టీవీ లేదండీ, పిల్లలకి పరీక్షలు కదా.. ” అన్నాడు. నవ్వాలో ఏడవాలో తెలియలేదు. ఉపయోగకరమైన వేలాది కార్యక్రమాలున్నాయి, వాటిని చూడనీయొచ్చుగా.. ఒకనొకప్పుడు  General Knowledge  కోసం, రకరకాల పుస్తకాలు కొని, చదివి నేర్చుకునేవాళ్ళం. ఇప్పుడేమో టీవీ లు వచ్చి, ఆ పుస్తకాలు  అటకెక్కేశాయి. 

” మన బంగారం మంచిదైతే… ” అన్నట్టు, ముందర మనం బాగుపడి, ఆ  so called  చెత్త కార్యక్రమాలు చూడ్డం మానేస్తే,  automatic  గా పిల్లలూ మానేస్తారు. మనల్నేకదా అనుకరించేదీ పిల్లలూ? ” స్వఛ్ఛభారత్ ” అని ఓ కార్యక్రమం మొదలెట్టారు. ఆమధ్యన , ఎవరో రాశారు.. ఓ మెర్సిడీజ్ కారులో వెళ్తూ, కార్ విండోలోంచి, చెత్త రోడ్డుమీదకు విసిరేశారూ అని. అంతే “డబ్బు కాదండీ, సంస్కారం ఉండాలీ”అని అందరూ స్పందించారు. నిజమే కదా, ఆ సంస్కారం, self discipline  లేకపోవడం మూలాన్నే, ఏ ఒక్క ఉద్యమమూ,  succeed  అవడం లేదు. ఈ ” ఉవాచ ” కూడా అందరూ చెప్పేదే. నేనుకూడా అనేస్తే ఓ గొడవొదిలిపోతుంది… ” మేధావుల ” క్యాటిగరీలోకి చేరిపోవచ్చు.

మరీ పెద్దపెద్ద  resolutions  కాకపోయినా, just    టీవీ లో వస్తూన్న కొన్ని కార్యక్రమాలు చూడ్డం మానేసి ఓసారి ప్రయత్నించి చూడండి. ..   FYI..( For your information ) మేము ఏ కొద్ది కార్యక్రమాలో తప్ప, తెలుగు చానెల్స్ చూడం. అదేదో ” మా ఇంట్లో ఇంగ్లీషు పేపరే తెప్పిస్తామండీ.. ” అన్నట్టు గొప్పలు చెప్పుకోడానికి చెప్పడం లేదు. చూడకపోవడం మూలాన, మా ఆరోగ్యాలేమీ పాడవలేదు. ఆస్థి నష్టం ఏమీ జరగలేదు. హాయిగా ఉన్నాం.

బాతాఖాని- లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– చల్తాహై.. attitude…

 ఎవరైనా అనుకోవచ్చు– ” తప్పులు పట్టడం  చాలా  సులభమూ, చేసేవాళ్ళకే తెలుస్తుందీ… ” అని. కానీ కోట్లలో వ్యాపారాలు చేసేవాళ్ళకి.  Staff  ని ఏర్పరుచుకోవడంలో లోటేమీ లేదు కదా.. పాపం వాళ్ళు నియమిస్తారు. కానీ , వచ్చిన గొడవల్లా, ఎవరి పని వాళ్ళు sincere  గా చేయకపోవడమే. మనదేశంలో పెద్ద జాడ్యం– ” చల్తా హై ” attitude.  . యాజమాన్యానిదీ , పనిచేసేవాళ్ళదీ కూడా.ఇవేళ, మా ఇంటావిడ, గుల్ల శనగపప్పు కావాలంటే, దగ్గరలో ఉన్న రిలయన్స్ మాల్ కి వెళ్ళాను. పైన పెట్టిన ఫొటోలు దానికి సంబధించినవే. ప్యాకెట్ మీద ఒక రేటూ,  display board  మీద ఒకరేటూ,  బిల్లింగ్ దగ్గర సిస్టంలో ఇంకోరేటూ.. ఏమిటిరా అని అడిగితే,  cool  గా ఆ  display board  తీసిఅవతల పారేశాడు. ఫొటో తీయబట్టికానీ, అసలు నేను చెప్పినది ఒప్పుకునేవారేకాదేమో…

అది ఒక్క  Service  రంగమనే కాదు.. ఏ రంగమైనా అంతే.ఉదాహరణకి రచయితలనే తీసుకోండి,  వాళ్ళు రాసిన వాటికి పేరొచ్చి,  ఓ  celebrity status  వచ్చిందంటే చాలు, ఏ చెత్త రాసినా ఫరవాలేదనుకుంటారు. ఆ చెత్తని ఆస్వాదించేవారూ ఉంటారు. అలాగే, గత కొన్నిరోజులుగా  Facebook  లో చాలామంది  తెలుగు చానెల్స్ లో వస్తూన్న కార్యక్రమాల గురించి నీతులు బోధించేవారే,  వాటికి ప్రతీవారూ, వ్యాఖ్యలు పెట్టి స్పందించేవారే. కానీ ఎవ్వరూ మాత్రం ఏమీ చేయరు. చేస్తే కాలక్షేపం ఎలా అవుతుందీ? పోనిద్దూ.. చల్తాహై అనేవారే.

అంతదాకా ఎందుకూ.. ” మీ ఓటు అమూల్యం.. ఓటు మీహక్కు.. ” అంటూ ప్రతీ ఎన్నికలముందూ ఊదరకొట్టేస్తారే.. నిజమే కాబోలనుకుని తమకు నచ్చిన అభ్యర్ధిని ఎన్నుకుంటారు. తీరా ఆ ఎన్నికైన తరువాత, వాడేమో కిట్టుబాటయే పార్టీలోకి జంపైపోతాడు.. అధికారపార్టీ వాళ్ళు మాత్రం తక్కువతిన్నారా.. కావాల్సిన మెజారిటీ రాకపోయినా, అవేవో చర్చలనిపేరుపెట్టి, ఇవ్వాల్సిన ముడుపులు చెల్లించి, మొత్తానికి అధికారంలోకి వస్తారు. పైగా ఇవన్నీ resorts  లలోనే జరుగుతాయి. అప్పుడు తమిళనాటా, ఇప్పుడు గోవా, మణిపూర్ లలోనూ. ఈమాత్రందానికి ఎన్నికలెందుకూ, అంతంత ఖర్చులెందుకూ? ” ఇది మామూలే కదండీ.. ” అనేవారే ఎక్కువ. మళ్ళీ ” చల్తా హై  attitude.” దమ్ముంటే శ్రీ నరసింహారావుగారిలా మైనారిటీ ప్రభుత్వం నడిపించాలి.. అంతేకానీ   అయిదారుగురికి తాయిలాలు పెడితే, హాయిగా వచ్చేస్తారనే  ” చల్తాహై … ఇది మామూలేనండీ .. ” అనడం కాదు. మన చట్టసభల్లో చూడండి, ఏదో ఒక గొడవా, అరుపులూ కేకలూ లేకుండా ఒక్కరోజైనా గడుస్తుందా… ” చల్తాహై… ” అలాగే కొంతమంది బ్యాంకులనుండి అప్పులుతీసికుని, తీర్చకపోవడంకూడా ఈ ” చల్తాహై ” కోవలోదే…

  Helmets Compulsory  అంటారు. ట్రాఫిక్ పోలీసులకే దిక్కులేనప్పుడు, ఇంకోరెవరో పాటించాలని అనుకోవడంలో అర్ధం లేదు.  సుప్రీంకోర్టు అనొకటుంది, ఎవ్వడూ పట్టించుకోడు, అధికారపార్టీ ఏదైనా సరే, అప్పుడెప్పుడో  ” ఆధార్ ” కార్డు compulsory  చేయకూడదూ అని ఒక తీర్పు చెప్పారు. కానీ ప్రభుత్వం ప్రతీదానికీ ఆధారే  ఆధారం అంటున్నారు. ” చల్తా హై…అలాగే దేన్నైనా  unconstitutional  అనడం తరవాయి, ఆఘమేఘాలమీద  ఓ  ORDNANCE  పెట్టేస్తే గొడవొదిలిపోతుంది. చల్తా హై...

మొన్న భద్రాచలం వెళ్ళినప్పుడు బోర్డులు చూశాను.. ” ఆలయప్రాంగణంలో ఫొటోలూ, విడియోలూ తీయడం నిషిధ్ధం ” అని. కల్యాణం చేయించే పురోహితులదగ్గరనుండి, ప్రతీవాడి చేతిలోనూ, ఓ  smart phoనే… హాయిగా తీసుకుంటున్నారు. ఇంక ఆ బోర్డులెందుకుటా? ఏ దేవాస్థానం మనిషైనా చూస్తే మాత్రం, ఆ బోర్డుచూపించి,” మీ ఫోను హుండీలో పడేస్తాము ” అని బెదిరించడానికి మాత్రమే.  తిరుమలతిరుపతిదేవస్థానం లో కనీసం కొన్నైనా ఉన్నాయి… ఉదాహరణకి  dress code, no photography  లాటివి. ఇక్కడ dress code  అనేదే లేదు. ఎవరిష్టమొచ్చిన వేషంలో రావొచ్చు. ” చల్తా హై…

ఇన్ని సౌలభ్యాలున్నా, అదేమిటో కొంతమంది intolerance  అని పేరుపెట్టి వీధినపడుతూంటారు.. అందరిచేతా చివాట్లు తింటూంటారు… ఏమిటో అర్ధం చేసుకోరూ… ( స్వర్ణకమలం భానుప్రియ డయలాగ్ )

మేరా భారత్ మహాన్…

బాతాఖాని- లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– मुखौटा… అర్ధం తెలుసుగా… Mask…

 

     ఎవరి మనోభావాలూ నొప్పించాలని కాదు ఈ టపా…ఉన్నదేదో చెప్పాలని మాత్రమే…         ఫాషన్లు రోజురోజుకీ మారిపోతున్నాయి , ఈరోజుల్లో.  ఎవరిని చూసినా, గెడ్డాలూ, మీసాలూనూ… ఒకానొకప్పుడు ,  ఎవరో సిఖ్ మతస్థులని చూసినప్పుడో, ఏ సాధుపుంగవులో, ఏ హజ్ యాత్ర చేసొచ్చిన మహమ్మదీయులకో పెద్ద పెద్ద గడ్డాలు కనిపించేవి… వీళ్ళే కాకుండా, సినిమాల్లో విలన్ పాత్రధారులైతే , ఓ గెడ్డం తప్పకుండా ఉండేది.  పరిస్థితులు మారి, ఈరోజుల్లో ఉగ్రవాదులకికూడా గెడ్డాలూ, మీసాలూ తప్పనిసరిగా ఉంటాయి.ఒకానొకప్పుడు వారపత్రికల అట్టమీద బొమ్మలకి , మీసాలూ గెడ్డాలూ పెట్టడం ఓ సరదాగా ఉండేది.

చిన్నప్పుడు గుర్తుందా, పసిపిల్లల  ఏడుపు ఆపడానికి ఒకటే తారకమంత్రం—ఏ గెడ్డపువాడినో చూపించి “ ఏడిస్తే ఆ బూచాడు ( గెడ్డంతో ఉన్న ప్రాణి )  ఎత్తుకుపోతాడు.. “ అనడమేమిటి, ఆ పిల్లాడు ఠక్కున ఏడుపాపేసేవాడు…  వీళ్ళే కాకుండా, కొత్తగా పెళ్ళయినవాడిని  గెడ్డంతో చూస్తే, తెలిసిన ఏ పెద్దాయనో పలకరించేవారు.. “ ఏమిటీ విశేషం ? భార్యని పురిటికి పంపావా ఏమిటీ..? “  అని. ఇంత చరిత్ర ఉంది గెడ్డాలకీ , మీసాలకీ…చెప్పొచ్చేదేమిటంటే, గెడ్డానికి ఓ ప్రత్యేక  identity  అనేదుండేది. చూడగానే  ఏ క్యాటిగరీకి చెందినవాడో ఇట్టే గుర్తుపట్టేసేవారు.. నిజస్వరూపం తెలియకుండా ఉండేందుకు  artificial  గెడ్డాలూ, మీసాలూ పెట్టుకునేవారు. బహుశా ఈరోజుల్లో తమ ద్వందప్రవృత్తిని దాచుకోడానికి ఈ గెడ్డాలూ మీసాలూ వచ్చేయేమో…లేకపోతే  శుభ్రంగా ఉన్న ముఖారవిందాన్ని ఉన్నదున్నట్టుగా చూపించుకోడానికి ఏమొచ్చిందిటా?. 

ఎవడైనా చిన్న పిల్లాడు ఆరిందాలా మాట్టాడితే, ” మూతిమీద మీసంకూడా రాలేదూ .. అప్పుడే అంతంత మాటలా.. ” అనేవారు. అంతదాకా ఎందుకూ, నేను ఉద్యోగంలో చేరిన రెండేళ్ళకి కానీ షేవింగు మొదలెట్టలేదు. అలా అంటే  harmonal  లోపమేమో అంటారిప్పుడు. అలా అనుకోడానికీ వీల్లేదూ, ఎందుకంటే మిగిలిన ఏ విషయంలోనూ ఎటువంటి లోటూ లేకుండా ఈ 73 ఏళ్ళూ లాగించేశాను. ఈరోజుల్లో  12 th Class  చదివే పిల్లలకి కూడా గెడ్డాలూ, మీసాలూనూ… ప్రతీదీ  hibriడ్డే  కదా… 

పోనీ ఆ గెడ్డాలైనా లక్షణంగా ఉంటాయా అంటే, మళ్ళీ అందులోకూడా వెరైటీలు… ఒకడేమో మీసంతీసేసి just  గెడ్డం. ఇంకోడేమో అదేదో  ” గోటీ (  goatee) ”  ట.  అదృష్టవశాత్తూ ,  రక్షణ దళాల్లో, ముఖం శుభ్రంగా ఉంచుకోవడమనేది ( సిఖ్ఖు మతస్థులకి తప్ప)  అనివార్యం కాబట్టి ,  బతికిపోయాము. నేను  mysteryshopping  లు చేసేటప్పుడు, అక్కడి sales persons  ల  ముఖారవిందాలు  clean shaven  గా ఉన్నాయో లేదో చూడాల్సొచ్చేది.

గెడ్డాలూ మీసాలూ  పెంచుకోకూడదనడం లేదు, ఎవరిష్టం వాళ్ళదీ… కానీ, ఏదైనా  Team  లో అందరూ, బ్యాండుమేళాల్లాగ  పోటానుపోటీగా, గెడ్డాలూ, మీసాలు పెంచేసికోవడం చిత్రంగా ఉంది. అదేమిటో ఎప్పుడైనా ఏ టెస్టు మాచ్చైనా చూద్దామనుకుంటే, మనవాళ్ళని చూసినప్పుడల్లా,  ” దో ఆంఖే బారా హాథ్ “,  ” షోలే ” లో గబ్బర్ సింగ్ అనుచరులే  గుర్తుకొస్తారు….

పైగా ఊరికే గెడ్డాలూ, మీసాలూ పెంచేసికుని వాటిదారిన వాటిని వదిలేయడంకూడా కుదరదాయే.. వాటిని ఓ పధ్ధతిలో పెంచడానికి ఎంత కథా.. ఎంత కమామీషూ.. ఎప్పుడు చూసినా టైమే లేదనే వారు, వీటికి తమ कीम्ती   समय  ఎలా spare  చేస్తున్నారో కదా…

సర్వేజనా సుఖినోభవంతూ…