బాతాఖాని-లక్ష్మి ఫణి కబుర్లు– ఈరోజుల్లో పిల్లలు ..they know what they want…

పాతరోజులకీ, ఈతరం వారికీ, మార్పులేమైనా ఉన్నాయా అంటే, చాలానే ఉన్నాయి… ఆరోజుల్లో 60% వస్తే చాలు ఎంతో సంబరపడిపోయే వాళ్ళం… పరీక్షా ఫలితాలు రావడమేమిటి,, ఇంట్లో అమ్మా నాన్నా , ఏం చెపితే , ఆ కాలేజీ లోనో, ఆ కోర్సులోనో చేరిపోయే వాళ్ళం…  for the simple reason that they knew better..అనే అపోహలో….  ఈరోజుల్లో పరిస్థితి పూర్తిగా మారిపోయింది….  మార్కులు చూస్తే, 99% అన్నది ఓ benchmark  అయిపోయింది. అలాగని చదివే ప్రతీవారికీ అన్నేసి మార్కులు వస్తాయని కాదూ, కనీసం 20% పిల్లలు ఆ కోవకి చెందినవారే. వీళ్ళేమిటంటే  తాము జీవితంలో ఏం చేయాలనుకున్నారో అది చేయడానికి కావాల్సిన పునాదులు వాళ్ళే వేసికోగల తెలివి తేటలున్నాయి… అందులో సందేహమేమీలేదు… 12 th   class  పరీక్షా ఫలితాలొచ్చేముందర, తల్లితండ్రుల మాట కాదనడమెందుకనే sentiment  అనండి,, పోనీ వాళ్ళు చెప్పిన కోర్సులోనే ఓ డిగ్రీ సంపాదించి, ఆ తరవాతే  మనక్కావలినదేదో చేయొచ్చూ .. అనే కారణం అనండి మొత్తానికి ఏదో సామరస్యం కుదిరేది… అలాగని ఇష్టం లేని కోర్సులో చేరి, అశ్రధ్ధచేశారని కాదు… అందులోనూ శాయశక్తులా చదివి ఉత్తమ శ్రేణిలోనే పాసయారు. ఎంతైనా జీన్స్ కదా….ఓ డిగ్రీ సంపాదించేసి, తమకాళ్ళమీద తాము నిలబడ్డాక , వాళ్ళకి కావాల్సినదేదో చేస్తున్నారు… అలాటప్పుడు  తలతాకట్టు పెట్టి చదివించిన తల్లితండ్రులు , కొద్దిగా బాధపడుతూంటారు— ” ఆమాటేదో ముందరే చెప్పుండొచ్చుగా..” అని. కానీ ఏం చేయాలిరా అని అడక్కపోవడం ఆ తల్లితండ్రులదేబాధ్యతా అని  నా అభిప్రాయం.ఏదో ఏ ఇంజనీరింగులోనో చేర్పించేస్తే వాడిబతుకేదో వాడే బతుకుతాడూ , అనే కానీ, ఎటువంటి ద్వేషభావం చేతా కాదు. తాను చేయలేనిదేదో తన కొడుకు చేస్తే చూసి సంతోషిద్దామనే తప్ప, ఏదో ఇష్టంలేని పని చేయించి హింస పెట్టాలని కాదు. అయినా కానీ, కొంతమంది పిల్లలు జీవితాంతం సాధిస్తూనే ఉంటారు.. మీరు చెప్పడం వలనే ఫలానా కోర్సులో చేరానూ.. అని..అదేదో సరదాగా అన్నానని చెప్తూంటారూ, కానీ ఆ తల్లితండ్రులు  hurt అవడం మాత్రం ఖాయం… thats an occupational hazard…

పోనీ వీటివలన ఆ తల్లితండ్రులకి ఏమైనా గుణపాఠం నేర్చుకున్నారా అంటే అదీ లేదూ.. ఇప్పటికీ సాధారణ మధ్యతరగతి తల్లితండ్రులకి ఒకటే ధ్యేయం.. తన పిల్లో/ పిల్లాడో , ఏ ఇంజనీరో, డాక్టరో అవాలనే. ఇంజనీరింగైతే  IIT  లో మాత్రమే. తల్లితండ్రుల ఈ కోరికలు చూసి, దేశంలో  IIT  ల్లో సీటుసంపాదించడానికి వేలల్లో కోచింగ్ సెంటర్లు పుట్టగొడుగుల్లా వచ్చేశాయి. ఇదివరకటి రోజుల్లో అయితే 12 వ క్లాసులో వచ్చిన మార్కుల ఆధారం మీద దేశంలో ఎక్కడో అక్కడ సీటు దొరికేసేది. కానీ పోటీ ఎక్కువయేసరికి, వాటికీ  entrance tests  ప్రారంభించేశారు… ఈ తతంగమంతా తేలేసరికి ఓ రెండుమూడు నెలలు పడుతుంది. వీటికీ ఓ తిరకాసుంటుంది. అన్ని విద్యాసంస్థలూ విడివిడిగా ప్రవేశ పరీక్షలెందుకూ, అదో దండగా అని, దేశం మొత్తంమీద నిర్వహించే  JEE  ఫలితాలమీదే  admission  ఇస్తూంటారు.. పోనీ అందరూ ఒకేసారి చేస్తే గొడవే ఉండేది కాదూ, అబ్బే వాళ్ళూ డబ్బులు చేసికోవద్దూ? దేశంలో ఏ పేరుపొందిన సంస్థో, ఫలానారోజున కౌన్సెలింగూ, అని ఓ మెయిల్ పంపెస్తారు…ప్రభుత్వ కళాశాలల్లో , రిజర్వేషన్ కోటా పోగా మిగిలిన సీట్లు చాలా తక్కువ కాబట్టి, అందులో సీటు దొరకడం అంతా దైవాధీనమనే అభిప్రాయంతో, ఈ  so called reputed Institute  లో వాళ్ళడిగిన లక్షల్లో  ఫీజు కట్టేస్తారు, ఏదో ఒకటుంటే చాలూ అనుకుని. మళ్ళీ ఈ చేరడాల్లోకూడా కొన్ని లొసుకులు- ముందర తెలియవవి. ప్రవేశ పరీక్షద్వారా వచ్చిన వారికి సాయం, సంచీనిండా డబ్బులు ఇచ్చినవారికి కూడా ప్రవేశాలుంటాయని.. వీళ్ళపనే హాయి..ఏళ్ళతరబడి కోచింగులక్కర్లేదు,  ఏవో 80 లూ, 90 లూ మార్కులక్కర్లేదు.. అత్తిసరు మార్కులొచ్చినా, డబ్బు ఖర్చుపెట్టే బాబుంటే చాలు…మళ్ళీ ఆ కాలేజీల హాస్టల్లలో   AC  Room లూ వగైరాలుకూడా ఉంటాయి… కోట్లు పెట్టి చేరినవాడూ, మెరిట్ మీద చేరినవాడూ ఒకటే..  no level playing field.  అదృష్టమేమంటే, ఈ గవర్నమెంటు  విద్యా సంస్థలలో ఈ దౌర్భాగ్యం లేకపోవడం. రిజర్వేషనైతే తప్పదనుకోండి.. వీటన్నిటికీ అతీతంగా ఉండే ఓ సంస్థకూడా ఉంది.  BITS Pilani  అనేది. దేశంలో ఒకేఒక సంస్ఠ— రిజర్వేషను కానీ, డబ్బులిచ్చి కొనుక్కునే పధ్ధతి కానీ లేనిసంస్థ. వాళ్ళ ప్రవేశ పరీక్ష వాళ్ళదీ,  

ఇదంతా ఇంజనీరింగుకి సంబంధించినది. ఇంక వైద్యరంగానికి సంబంధించినవి– అదేదో  Neet  పరీక్ష ద్వారా ప్రవేశాలు. ఇంజనీరింగుకంటే ఎక్కువగా మామూళ్ళు వసూలుచేసే కాలేజీలు సందుకోటున్నాయి… అయినా కూడా రక్షణదళాలు నిర్వహించే  AFMC  అనేదొకటుంది… అందులో సీటు సంపాదిస్తే చాలా గొప్ప విషయం. ఉన్నవే పరిమితమైన సీట్లు, దానిక్కూడా విపరీతమైన పోటీ.. అందులో సీటు సంపాదించడమంటే ఘనకార్యం కిందే భావిస్తారు, తల్లితండ్రులేమిటీ, స్నేహితులుకూడానూ… ఆ మధ్య ఫోను చేసి చెప్పారు మా స్నేహితుడొకరు..– తన మనవడికి   AFMC  లో సీటుదొరికిందని. చాలా సంతోషమనిపించింది, కారణం అందులో సీటు సంపాదించడం ఎంత కష్టమో, ఆ సంస్థ ఎంత గొప్పదో  గత 50 ఏళ్ళుగా చూస్తూండడం వలన…కానీ అందులో దొరికిన సీటుని సునాయసంగా వదిలేసికోవచ్చనీ  just like that.. తెలిసింది..

  అలాటిది మొన్న ఫోనుచేసి  చల్లగా చెప్పారు… – మావాడు AFMC  seat  వదులుకుని , హైదరాబాదులోనే ఉండే ఇంకో ప్రెవేట్ మెడికల్ కాలేజీలో చేరాడని… పైగా వాళ్ళమ్మగారితో చెప్పాడట… నా సత్తా ఏమిటో చూపించడానికి మాత్రమే సీటు తెచ్చుకున్నానూ, కానీ నాకిష్టంలేదూ..” అని.  yes.. he is a better judge.. no doubt.. చదవాల్సినది తనూ… మన అభిప్రాయాలూ, కోరికలూ పిల్లలమీద రుద్దకూడదని ఇప్పటికైనా తెలుసుకుంటే ఉభయ తారకం కదూ….  సలహా చెప్పడం చాలా తేలికే అనేవాళ్ళూ ఉంటారు….

 At the end of the day,  చెప్పేదేమిటంటే, ఈరోజుల్లో పిల్లలు  ”  they know what they want “..  తల్లితండ్రులకి నచ్చుతుందా లేదా అన్నది, వేరేవిషయం….  but world has moved.. better to adapt…

 సర్వే జనా సుఖినోభవంతూ…

 

బాతాఖాని- లక్ష్మి ఫణి కబుర్లు–Over cautious…

 చాలామంది, అవసరం కంటే మరీ ఎక్కువ జాగ్రత్తలు తీసుకుంటూంటారు.  చిన్నప్పుడైతే మరీనూ.. ప్రతీదానికీ ఆంక్షలే…. ఫలానావాడితో స్నేహం చేయొద్దూ, ఫలానాది ఏమైనా తినకూడదూ, సాయంత్రాలు దీపాలు పెట్టేవేళకి  ఇంటికి చేరుకోవాలీ,  పెద్దవారు మాట్టాడుకుంటూంటే , వినకూడదూ, అధవా ఉన్నా, మధ్యలో మాటాడకూడదూ.. సినిమాకి ఒంటరిగా వెళ్ళకూడదూ, ఫలానా పత్రికలూ, పుస్తకాలూ చదవకూడదూ… ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే సవాలక్ష ఉంటాయి… దేనికీ కారణం అడక్కూడదూ.. ” ఇంద్రియ నిగ్రహం ”  at its best..

     శీతాకాలం వచ్చేసరికి, అవసరం ఉన్నా లేకపోయినా ఓ ” మంకీ టోపీ ”  స్వెట్టరూ అయితే  compulsory.  వర్షాకాలం అయితే అడగక్కర్లేదు… వేసవి కాలం , ఎండలో బయట తిరక్కూడదూ ..almost  curfew  యే అనుకోండి… రావణాసురుడు యుధ్ధభూమిలో చావు బతుకుల్లో ఉన్నప్పుడు, మండోదరి తన భర్తని ఆఖరిసారి చూడ్డానికి వచ్చి, అతనితో అందిట.. ”  నీ చావుకి అసలు కారణం రామచంద్రమూర్తి కాదూ, నీ ఇంద్రియాలని నిగ్రహించుకోలేకపోయావూ, శివుడి గురించి తపస్సు చేసుకుంటూ, నీ ఇంద్రియాలని కట్టిపారేశావూ, ” రావణ బ్రహ్మ” గా  పేరు తెచ్చుకున్నావూ, సింహాసనం అధిష్టించిన తరువాత, ఇన్నాళ్ళూ కట్టిపారేసిన ఇంద్రియాలు కట్టువిప్పేసికున్నాయీ, నీ చావు నువ్వే తెచ్చుకున్నావూ,  etc.. etc..   అనిచెప్పినట్టు, శ్రీ చాగంటి వారి ప్రవచనాల్లో చెప్తూంటారు..

సరీగ్గా అదే ” డ్రగ్స్ ” విషయంలో వర్తిస్తుంది. డ్రగ్స్ అనే అనడం ఎందుకు లెండి, స్త్రీలమీద అత్యాచారాలనండి, టెర్రరిజం, అన్నిరకాల  Negative Vibes  అన్నిటికీ మూలకారణం , చిన్నప్పుడు చేయలేనివీ , ఎలాగైనా చేసితీరాలన్న కోరికలు పురివిప్పుకుంటాయి… 18 ఏళ్ళొచ్చేసరికి , అమ్మాయైనా, అబ్బాయైనా పైచదువులకి, చాలా సందర్భాల్లో పొరుగూరికి వెళ్ళాలే కదా.. అక్కడ అడిగేవాడెవడూ ఉండడాయె, ఏ కొద్ది కాంపస్సుల్లో తప్ప…పిల్లలందరూ అలా ఉంటారని కాదు, కనీసం 10% మాత్రం ఆ కోవకే చెందుతారనడంలో సందేహం లేదు. అంతా ఇష్టారాజ్యం.. పిల్లల్నే అనడం ఎందుకులెండి,   రాజకీయ నాయకుల పుణ్యమానీ, వాతావరణం కూడా అలాగే తగలడింది…  వీళ్ళకి సాయం సినిమాల్లో నటించే వాళ్ళొకళ్ళూ..  అందరూ కాకపోయినా,  వాళ్ళల్లో ఓ పదిశాతం  ఇలాటివాళ్ళే. దురదృష్టవశాత్తూ , ఈ పదిశాతం శాల్తీలే మనకి  so called role models..  సిరి అబ్బదు కానీ చీడ మాత్రం ఠంచనుగా  తగులుకుంటుంది.. చిన్నప్పుడు పిల్లల్ని అదుపులో పెట్టొద్దని కాదు.. పెట్టితీరాలే..  no doubt..  కానీ మరీ ” అతి ” గా పెడితే, కంట్రోలు ఉన్నంతకాలమూ ఊరుకుని,  ఆ సంకెళ్ళలోనుండి బయట పడ్డమేమిటి, ” అచ్చోసిన ఆంబోతులుగా తయారవుతారు..

  Over protection  సందర్భం ఇంకోటుంది…సాధారణంగా, ఓ వయసు దాటిన తరువాత చెకప్ కి ఏదో ఓ డాక్టరు దగ్గరకి వెళ్ళాల్సొస్తుంది. నానారకాల పరీక్షలూ చేసి, అప్పటిదాకా మనలో కనిపించని ఏవేవో రోగాలున్నాయంటాడు ఆ డాక్టరుగారు… మరీ ప్రాణాంతకాలు కాకపోయినా, తగు జాగ్రత్తలు తీసుకోమంటాడాయన…  ఎవరుమాత్రం అశ్రధ్ధగా ఉంటారూ? బతుకంటే తీపేగా ఎవరికైనా? అదేదో  American Standards  ప్రకారం,  Sugar levels  అవసరమైన దానికంటే ఎక్కువని తేలుస్తాడు. అప్పటినుండీ మన బతుకు మనచేతులో ఉండదు. ఊరికి ముందర పంచదార వాడకం బంధ్. ఇన్ని సంవత్సరాలూ మధురాతిమధురంలో తేలియాడిన జీవితం, ఇంక చేదుమయం అయిపోతుంది. కాఫీ అవనీండి, చాయ్ అవనీయండి, మందులా తాగడమే. అసలు ఇఛ్ఛ అనేది చచ్చిపోతుంది… ఆ సుగర్ కాకుండా, ఏ గుండె కో వచ్చిందనుకోండి, పరిస్థితి ఇంకా దుర్భరమైపోతుంది.  ఏం చేద్దామన్నా, పక్కనే ఇంటి ఇల్లాలు, ” ఆ పని చేయకండీ.. ఈ పని చేయకండీ.. అసలే అనారోగ్యం కూడానూ.. ” అనడం. పాపం వాళ్ళు మాత్రం, మన ఆరోగ్యం గురించే కదా జాగ్రత్తలు తీసుకుంటూంటా.. అయినా అవసరానికి మించిన జాగ్రత్తేమో అనిపిస్తూంటుంది… నాకు తెలిసిన ఒకటి రెండు కేసుల్లో, వారి భార్యలు తీసుకునే ” అతి జాగ్రత్త ” ల వలనే, అధ్వంతరంగా పోయారనిపిస్తుంది. ఒకాయనకి గుండె కి సంబంధించిన కేసు– ఆపరేషనవడమేమిటి, ఆ ఇల్లాలూ, వారి అక్కగారూ, పథ్యం పేరుచెప్పి ఆయన్ని ఎండపెట్టేసారు. ఇంకో పదేళ్ళు బతకాల్సిన పెద్దమనిషి కాస్తా, మూడేళ్ళకే వెళ్ళిపోయారు.  ఏదైనా అనారోగ్యం ఉందంటే చాలు, ప్రతీవాడూ సలహాలు చెప్పేవాడే. ఫలానాది తినొచ్చూ అని ఒకరంటే, ఇంకోళ్ళు ససేమిరా వద్దూ అంటాడు. ఇవేవీ సరిపోనట్టు అంతర్జాలం లోని గూగులమ్మని అడగడం.. 

 Too many cooks spoil..  అన్నట్టుగా , ఈ అతిజాగ్రత్తలు ఒక్కోప్పుడు  boomerang అయి అసలు ప్రాణానికే ముప్పొస్తుంది.

బాతాఖాని- లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– కోతి పేరంటాళ్ళు…aka పోతు పేరంటాళ్ళు…

మొన్నటినుండి శ్రావణమాసం  ప్రారంభమయిందిగా.. కొత్తగా పెళ్ళైన ఆడపడుచులందరూ, వారివారి వీలుని బట్టి , మంగళగౌరి వ్రతం చేసుకోవడం  ఆనవాయితీ కదా.. మనవైపు ముత్తైదువలకి , ఆ అమ్మవారి దయతో కొరత లేదు… కానీ  బయటి రాష్ట్రాలలో కొంచం  శ్రమ పడాల్సొస్తూంటుంది. ఉండడానికి 5 లక్షల తెలుగువారున్నా, అందరూ తలోమూలానూ..Facebook  ధర్మమా అని ఈ రోజుల్లో , ముత్తైదువల గురించి మరీ    గూగులమ్మని అడగక్కర్లేదు… ఎక్కడో అక్కడ ఓ లింకు దొరికితే, మరీ పుష్కలంగా కాకపోయినా, మొదటి  శ్రావణ మంగళవారానికి, దొరక్కపోరు..అదండీ ఈ టపాకి ఉపోద్ఘాతం..

బెంగళూరు లో ఉండే,  శ్రీమతి వేదుల సుభద్ర ( ” అగ్రహారం కథలు ఫేం ) కీ, మాకూ పరిచయం. ఓ రోజు నాకు మెసేజ్ పెట్టింది.. “బాబయ్యగారూ, పిన్నిగారితో పనుందీ.. ఓసారి మాట్టాడాలీ.. ” అంటే  తన నెంబరిచ్చాను… మనకెందుకూ ఏం మాట్టాడుకుంటారో, మన అవసరం వస్తుందిగా అప్పుడు చెప్తా…. చూద్దాం.. ( All in jest ).. ఆ అర్జెంట్ పనేమిటంటే, పుణే లో ఉన్న తన మేనమామ గారి అమ్మాయి చేత , మంగళగౌరి వ్రతం చేయించడానికి,  సుభద్ర అమ్మగారు పుణే వస్తున్నారట, ఆ వ్రతానికి ఆహ్వానం.. నాలుగు రోజుల ముందునుంచీ..మాకూ, వారికీ ఓ common friend  కూడా ఉన్నారు, శ్రీ కొంపెల్ల వెంకట శాస్త్రి గారు.. మొత్తానికి ఇద్దరు ముత్తైదువులూ  ( మేం కాదు.. మా ఇద్దరి ఇంటి ఇల్లాళ్ళూనూ).. ఆ దంపతులు  On His Majesty’s Service  లో  on duty..  ఏం లేదూ వాళ్ళ మనవల సేవలో…విషయమేమిటంటే, మేం నలుగురమూ, మంగళవారం అక్కడకి వెళ్ళి,  వాయినం, భోజనం చేసి, రావడమన్నమాట.. .. పాపం ఆవిడ  హైదరాబాదు నుంచి , సోమవారం అర్ధరాత్రికి పుణె వచ్చి, , మేనకోడలి చేత వ్రతం చేయించి, మాకు షడ్రసోపేతమైన భోజనం పెట్టాలని, ఆవిడ కార్యక్రమం. మరీ  .అంత దూరం నుండి వస్తూ, మళ్ళీ శ్రమైపోతుందని, భోజనానికి వద్దన్నాము. ఆవిడా ఊరుకునేదీ, ఇద్దరు దంపతులకి భోజనం పెడితే పుణ్యం కూడానూ .. అని ఒప్పించారు. ఎంతైనా ” కోనసీమ ” ఆడపడుచాయే.. ఈ వారఫలాల్లో వాహన యోగం, భోజనయోగం,   నూతన వస్త్రయోగమూ ఉన్నట్టున్నాయి. శాస్త్రిగారి కారులో, వాళ్ళింటికి వెళ్ళి ” కోనసీమ ” రుచులతో విందూ, మా బుచ్చిలక్ష్మిలకి చీరా, తాంబూలం …

శ్రీరమణ గారి   ” మిథునం ” లో అప్పదాసుగారిలా , మా బుచ్చిలక్ష్మి లతో  ” కోతి పేరంటాళ్ళమయాము

బాతాఖాని- లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– ఎప్పటికప్పుడు అనుకుంటూనే ఉంటాను… అయినా…

ఏదో ఉద్యోగంలో ఉన్నప్పుడంటే, ఇంటికి సంబంధించినవి అడిగితెలుసుకోవడమో, లేదా తనే చెప్తే వినడమో చేసేవాడిని. అవసరమైనదేదో చేసేస్తే పనైపోయేది. కానీ ఆఫీసులో అలా కుదరదుగా– బాధ్యత ఓ సెక్షన్ కి ఇన్ ఛార్జ్ గా ఉండగా, నా దృష్టికేదొచ్చినా అడిగి తెలుసుకునేవాడిని… ఏమైనా జరిగితే సమాధానం చెప్పాల్సింది నేనేకదా. 

రోజులన్నీ ఒకేలా ఉండవుగా, ఉద్యోగం వయసు 60 ఏళ్ళు రాగానే ఇంటికి పంపేస్తారు. కొత్త జీవితానికి అలవాటు పడ్డానికి కొంత టైము పడుతుంది… ఇదివరకంటే ఎప్పుడు పడితే అప్పుడు చాయ్ పడాల్సిందే.. కానీ ఆ తరవాత గంటగంటకీ చాయ్ కావాలంటే అయేపని కాదు. అప్పటికీ మా ఇంటావిడ, నా అలవాటు గమనించి, రోజులో అయిదారుసార్లు చాయో, కాఫీయో ఇస్తూనేఉంటుంది.  God bless her.

 రిటైరయిన తరవాత ఏదో వ్యాపకం ఉండాలిగా, కాలక్షేపానికి అంతర్జాలం బెస్టూ అనుకుని, మా అబ్బాయి ధర్మమా అని, అందులోనూ అడుగెట్టి, దేనికీ బయటకెళ్ళాల్సిన అవసరం లేకుండా, కానిచ్చేస్తున్నాను… మధ్యలో కొంతకాలం,   Mystery Shopping  తో కొంత కాలక్షేపం అయింది. అవీ 400 పైగా  assignments  చేసేటప్పటికి, ఇంక చాలనుకుని తగ్గించేశాను.  But I enjoyed the job.  పైగా ఈరోజుల్లో assignment  కి వెళ్ళినప్పుడు,  audio/ video recording  కూడా కావాలంటున్నారు. మరీ అంత  Tech savvy  కాకపోవడంతో, ఓ దండం పెట్టేశాను.

ఏదో మొత్తానికి ఓ రెండు స్మార్ట్ ఫోన్లూ, ఓ లాప్ టాప్పూ, ఓ కంప్యూటరు తో కాలక్షేపం అయిపోతోంది… Facebook  లో రోజూ ఏవేవో పెట్టడమూ, వాటిని సహృదయంతో , నా స్నేహితులు వ్యాఖ్య పెట్టడమో, కనీసం లైక్ చేయడమో చూడ్డంతో మనసుకి ఆహ్లాదంగా ఉంటోంది… ఎప్పుడొ ఎవరో చివాట్లేసేదాకా కానిస్తాను. ఇదేకాకుండా,   అంతర్జాల పత్రిక   gotelugu.com  లో   గత 200 వారాలకి పైగా ప్రతీవారమూ, నేను రాసిన ఒక వ్యాసం , వారుకూడా సహృదయంతో ప్రచురిస్తున్నారు. టైము గడవడానికి ఇంకేం కావాలీ? ఏడాదికోసారో, రెండుసార్లో  ఎక్కడో అక్కడికి వెళ్ళి ఓ వారం గడిపి రావడం.ఇక్కడే ఉండబట్టి పిల్లలు ప్రతీవారమూ వచ్చి  కలవడమూ, మనవరాళ్ళనీ , మనవల్నీ చూసి సంతోషించి, వాళ్ళతో కాలక్షేపం చేయడమూ.. I am quite happy and contented.

 ఇంక మా ఇంటావిడంటారా– తనూ, తన  పజిల్సూనూ….    వాటిని కనీసం అర్ధం చేసికునేటంత  IQ  లేదాయె, ఎందుకొచ్చిన గొడవా, బుర్రకి టెన్షన్ పెట్టడమూ?  ఎప్పుడినా అవసరం వస్తే, మిగిలిన పజిల్స్ కి ఓ  printout  తీసిచ్చేస్తే తన దారిన తను బిజీగా ఉంటుంది.. ఉభయతారకం కదూ..

మధ్యమధ్యలో తనకి ఫోన్లొస్తూంటాయి.. అమ్మాయైతే రోజూ చేస్తుంది. .. తన స్నేహితులో, చుట్టాలో ఎవరోఒకరు మాట్టాడుతూంటారు..నేనూ వివరాలడగను. చెప్పాల్సొచ్చేదైతే తనే చెప్తుంది కదా అని.ఎప్పుడో మర్చిపోయి అడుగుతూంటాను. పాపం తనూ చెప్తుంది. వచ్చిన గొడవేమిటంటే, తను చెప్పేటప్పుడు అంతగా శ్రధ్ధ చూపెట్టకుండా, ఏదో ఫోనులో కెలుకుతూంటాను, ఓ చెవి అటువైపు వేసే… కానీ తనకు అది నచ్చదు.. ” పోన్లెండి, మీకంత ఇంటరెస్ట్ లేకపోతే ఎందుకూ… ” అంటుంది.. అయినా నాకెందుకూ ఆర్చేవాడినా తీర్చేవాడినా.. అస్సలడక్కూడదూ అని.. కానీ చెప్పేనుగా, అనుకోవడంతో సరిపోదు, ఆచరణలో కూడా పెడుతూండాలి..

నాకా గొడవలేదు.  కొత్తగా పుణె వచ్చినవారికో, ఏదో అవసరం పడ్డవారికో సడెన్ గా గుర్తొస్తూంటాను, పుణె లో ఉన్నానని. ఫోను చేసి ఏదో సమాచారం అడుగుతారు. నాకు తెలిసిందో, ఎవరినైనా అడిగో, మొత్తానికి వాళ్ళకి మెయిల్ ద్వారానో, ఫోను ద్వారానో, చేతనైనంత సమాచారం ఇస్తూంటాను. వచ్చిన గొడవేమిటంటే, ఆ సమాచారం ఇవ్వబడినవాళ్ళు, మళ్ళీ తుపాగ్గుండుక్కూడా దొరకరు. అలాగని ఏదో థాంక్స్ చెప్పాలీ, జీవితాంత ఋణపడుండాలీ అని కాదు,  just formality  కోసమైనా ఫోనుచేస్తే సంతోషిస్తాము.. పైగా ఇంకోరికెవరికైనా అవసరం వస్తే చెప్పొచ్చు కదా. అబ్బే, వాళ్ళకే మనం ఏదో ఋణం ఉన్నట్టు ప్రవర్తిస్తారు.

దాంతో గతకొద్దికాలంగా, ఈ రెండూ — వివరాలు చెప్పడం, అవసరంలేనివాటిల్లో వేలెట్టకపోవడమూ—తగ్గించుకోవాలని ఆలోచనైతే ఉంది…. కా…. నీ… పుర్రెతోవచ్చిన బుధ్ధాయె….

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– Second opinion…

సాధారణంగా చూసేదేమిటంటే,  ఎవరైనా ఒక నిర్ణయం తీసికునేముందర,  నలుగురినీ సంప్రదిస్తే బావుంటుంటొందేమోనని. ఓ పెళ్ళి సంబంధమనండి, ఓ ఇల్లు కొనుక్కునేటప్పుడనండి, లేదా  పిల్లలని ఏ స్కూల్లో/ కాలేజీలో చేర్పించాలో అనండి, లేదా ఏ మొబైలో, టీవీ యో కొనేటప్పుడనండి.. ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే  ప్రతీ విషయంలోనూ ఇంకొకరి సలహా / అభిప్రాయమూ అడగడం వలన, చివరకి జరిగేదేమిటంటే   utter confusion  అని నా ఉద్దేశం.  Second opinion  అనేది ఏదో కొంత మితంగా ఉంటే  పరవాలేదు కానీ, మోతాదు మించితే ఎక్కువగా వచ్చేవి కష్టాలే.

ఇదైవరకటి రోజుల్లో పరిస్థితులు ఇంకో రకంగా ఉండేవి. ఏదో ఊరికి ఏ ఇద్దరో ముగ్గురో పెద్దవారు , అన్ని విషయాలలోనూ అనుభవం ఉన్నవారుండేవారు కాబట్టి గొడవుండేది కాదు. వారుకూడా, స్వలాభేపేక్ష లేకుండా సలహా ఇచ్చేవారు.  నూటికి తొంభై పాళ్ళు వారుకూడా మంచి సలహాలే ఇచ్చేవారు.. ఫలానా పెద్దాయన చెప్పారు , మావాడు జీవితంలో పైకొచ్చాడూ అని నాలుక్కాలాలపాటు చెప్పుకునేవారు.

కానీ ఈరోజుల్లో అలా కాదే. అడిగినా అడక్కపోయినా సలహాలిచ్చేవారే పుట్టగొడుగుల్లా పుట్టుకొచ్చేశారు. వాటికి స్టైలుగా   Consultants , కౌన్సెలర్స్  అని పేరోటీ. వాళ్ళైతే సలహాకింతా అని డబ్బులుకూడా వసూలు చేస్తూంటారు…  ఈ సలహాలకి  గారెంటీ / వారెంటీ క్లాజులుండవు, అంతా దైవాధీనం. పైగా అయినదానికీ, కాని దానికీ వీళ్ళ దగ్గరకి వళ్ళడంకూడా ఓ  status symbol.  అలాగని, వీళ్ళు చెప్పేవి ఉపయోగించవని కాదూ, నూటికీ ఏ పాతిక మందో ఉంటారు అసలు సిసలైన సలహాలిచ్చేవారు… మిగిలినవారు.. ” చెప్పేవాడికి వినేవాడు లోకువా..” టైపు. అదేకాకుండా,  వెళ్ళేవారి విశ్వాసం మీద కూడా ఆధారపడుంటుంది.

ఒక విషయం మాత్రం అర్ధం అవదు. ఏ విషయానికైనా మంచీ చెడూ ఉంటాయి. మంచి అనుభవం పొందినవాడు, అడిగితే  ” మీరింకేమీ ఆలోచించకండి… ఆ కాలేజీ / సంబంధం / డాక్టరు /  … బెస్టు మాస్టారూ.. ” అని అలవోకగా చెప్పేస్తాడు.  ఇంక ఆ రెండో వాడిని అడిగితే… ”  వామ్మోయ్.. వాళ్ళు పేచీకోరులు ,/ ఆ కాలేజీలో సదుపాయాలంత బాగాలేవూ /  ఆ డాక్టరుగారా.. అడక్కండి మహప్రభో నానా టెస్టుల పేర్లూ చెప్పి ముక్కుపిండుతాడు…  etc.. ”  అని చెప్తాడు. మరి ఈ ఇద్దరిలో ఎవరి మాట పట్టుకోవడమో తెలియక, ఇంకా తికమకపడిపోయి   BP  పెంచేసికోవడం తప్ప ఒరిగేదేమీ లేదు. అయినా అడిగేవాళ్ళు అడుగుతూనే ఉంటారూ, చెప్పేవాళ్ళు చెప్తూనే ఉంటారు.

హాయిగా ఎవరిక్కావాల్సిన దేదో చేసికోక  ఎందుకొచ్చిన గొడవలూ? పోనీ ఈ అడిగేవాళ్ళైనా అంత అమాయకులా అంటే అదీ కాదూ…, రేపెప్పుడో జరగరానిదేదో జరిగితే, ఆయుద్దాయమున్నంతకాలమూ, ఆ సలహా చెప్పినవాడిని సాధిస్తూ ఉంటారు.. ” నువ్వు చెప్పేవుకాబట్టి చేశానూ… ఇప్పుడు చూడు ఏమయిందో… ” అని. ఏదో పుణ్యానికి వెళ్తే పాపం ఎదురైనట్టయింది.

స్కూలు చదువు పూర్తిచేసి, ఏ ఇంజనీరింగులోనో చేరడానికి  నానా రకాల  Entrance Test  లకీ  హాజరవడం. తీరా వాటి ఫలితాలొచ్చిన తరువాత, ఏ కాలేజీలో , ఏ  stream  లో చేరాలో తెలియదు. ఇంక మొదలూ ఈ  Second Opinion  process  ప్రారంభం.  దేంట్లోనూ పాసేఅవకపోతే గొడవే లేదూ… పాపం తెలివైన పిల్లలకే ఈ గొడవలన్నీనూ. ఆ పిల్లాడికో పిల్లకో ఫలానా  stream  లోనే చేరాలనుంటుంది, ( ఎంతైనా చదవాల్సింది తనే కదా ), ఇంట్లో తల్లితండ్రులేమో మన పిల్ల/ పిల్లాడూ ఫలానా దాంట్లో చేరితే బావుంటుందేమో ( peer pressure ) ( వారి జీవితంలో పరిస్థితుల ప్రభావం మూలాన చేయలేనివి ) అనుకుంటారు. ఇంక  Second Opinion  సలహాదార్లు వారికి తోచిన సలహాలిస్తారు. 12  th class  పరీక్షలు రాసి, నానా  entrance tests  రాసి, వాటి ఫలితాలు వచ్చినప్పటినుంచీ అంటే   April to June/July  దాకా ఈరోజుల్లో తల్లితండ్రులు  భరించే ఒత్తిడి  పగవాడిక్కూడా రాకూడదు.

ఇదిబవరకటి రోజుల్లో అసలు ఈ గొడవలే ఉండేవి కావూ, ఏం చదివించాలో, ఏం చదవాలో ముందరే నిర్ణయించేసికోవడమూ, పరీక్షల్లో మంచి మార్కులు తెచ్చుకుని, వాళ్ళక్కావాల్సిన కాలేజీలో చేరిపోవడమూ… బస్…నాలాటివాడికి ఆ గొడవా లేదూ, అసలా పరీక్షలు పాసవడమే ఓ ఘనకార్యమాయిరి….

ఏమిటో ఈ చదువులేమిటో, ఈ టెస్టులేమిటో.. చూస్తూంటే జాలేస్తుంది. చేసేదేమైనా ఉందా అంటే, ” అమ్మయ్య ఈ గొడవలన్నిటినుండీ బయట పడ్డామూ ఆ భగవంతుడి దయ వలనా ” అని  ఆ పైవాడికి ఓ దండం పెట్టుకోవడం…

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– ఆ మూడుగంటలూ బాగానే ఉంటుంది…

   ఏదో మంచి విషయాలు విన్నంతసేపూ కర్ణానందంగానే ఉంటాయి.కానీ ఆ తరవాత  అదోరకమైన వైరాగ్యంలోకి వెళ్ళిపోతాము.. దీన్నే కొంతమంది  feelgood  వైరాగ్యం అంటూంటారు.వైరాగ్యం మాట వినగానే, పురిటి వైరాగ్యం, శ్మశాన వైరాగ్యం విన్నాము కానీ, మధ్యలో కొత్తగా ఈ  feel good  వైరాగ్యం ఏమిటీ అనుకుంటున్నారా? అదేమరి, కాలంతోపాటు మనమూ మారాలంటారుగా, ఎవడో ఒకడు ఉపయోగిస్తేనేకదా, కొత్త కొత్త పదాలు వచ్చేదీ?  ఆ చివాట్లేవో నేనే  భరించేస్తే గొడవుండదు. వైరాగ్యం తెలుసూ, కానీ feel good (  अच्छा लग्ता है ) కి కూడా ఓ వైరాగ్యం లాటిదుంటుందా అనకండి…. ఉంటుంది..ఆ వైరాగ్యం.. ఓ చాగంటి వారి ప్రవచనం విన్నప్పుడో, ఓ స్వాములోరి ఆధ్యాత్మిక ప్రసంగం విన్నప్పుడో, కాదూ కూడదంటే ఓ సందేశాత్మక సినిమా చూసినప్పుడో వచ్చే ఓ  By- product  లాటిది…. విన్నంతసేపూ, చూసినంతసేపూ అనుకుంటాము.. .. ఇలాకాదు… రేపణ్ణుంచీ మనంకూడా గురువుగారు చెప్పినట్టు మారిపోవాలి..ఎంత బావుంటుందోకదా… జీవితం బాగుచేసికోడానికి ఇలా ఉండాలా, ఇన్నాళ్ళూ తెలియనే తెలియదూ.. అంత సుళువా, గురువుగారు  అరటిపండు ఒలిచి చేతిలో పెట్టినట్టు అద్భుతంగా చెప్పేశారో… ఇన్నాళ్ళూ ఎవరూ చెప్పనేలేదూ… అనుకోవడం. చెప్పకేం, ఇంట్లో పెద్దవారు చెప్పడంలేదూ? ఏదో ఇంటిమొక్క వైద్యానికి పనికిరాదన్నట్టు, వాళ్ళ మాటలు వింటే ఎప్పుడో బాగుపడేవాళ్ళం. అది లేకేకదా..  Religeous Discourse లూ,  Art of Living  లూనూ.. ఎక్కడైనా ప్రకటన  కళ్ళబడ్డం తరవాయి, శ్రధ్ధగా వెళ్ళి వినడం. అక్కడున్నంతసేపూ  ,  పైన చెప్పినట్టు  మనసులో తీర్మానించేసికోవడం… మర్నాటినుండీ మళ్ళీ మామూలే.. ఎక్కడున్న గొంగళీ అక్కడే.

 పాపం మన చలన చిత్ర నిర్మాతలకి కూడా అప్పుడప్పుడు, మంచి సినిమాలు తీయాలనుకుంటూంటారు. కానీ పరిస్థితుల ప్రభావం అనండి, లేదా సూపర్ మాఫియాల ఒత్తిడనండి, కాలానుగుణంగా ఏవో  అర్ధంపర్ధం లేని డిష్యుం..డిష్యుం.. సినిమాలు మనమీదకి ఓ వారంరోజుల పాటు వదులుతారు. ఆ  so called superstars  ల అభిమానసంఘాలూ,   తెలుగునాట వాడవాడలా స్వంతం చేసికున్న థియేటర్లూ, వాటికి సాయం అమ్ముడుపడిపోయిన టీవీ చానెళ్ళ ధర్మమా అని, ఆ దిక్కుమాలిన సినిమాలు , so called  ” అఖండ విజయాలూ ” ,   Record Collections  జాబితాలో చేరిపోతాయి… నిజమే కాబోలనుకుంటాము.

కానీ అప్పుడప్పుడు,  totally unexpected  రీతిలో, మనసుకి ఉల్లాసం కలిగించే చిత్రాలూ వస్తాయి. కానీ దురదృష్టవశాత్తూ అవి క్షణిక సుఖాలు మాత్రమే. చూసినంతసేపూ చాలా బావుంటాయి.. సహజసిధ్ధంగా అందరివీ సున్నితమైన మనసులే.. అందుకేనేమో సినిమా చూస్తున్నంతసేపూ, రుమాలుతో కళ్ళు తుడుచుకోవడమే. గొంతుక లోంచి మాటరాదు.. ఇంటర్వెల్ లో  popo corn , pepsi  లుకూడా త్యాగం చేసేసి ఆ  సినిమాలో మమేకమైపోతారు.

ఉదాహరణకి నిన్న టీవీ లో ” శతమానం భవతి ” సినిమా చూశాము. ఆ సినిమా, నేను పైనచెప్పిన కోవలోకే వస్తుంది. ఇదే theme  తో ఇదివరక్కూడా చాలా సినిమాలే వచ్చాయి. ఎవరి పధ్ధతి వారిదీ. సినిమా చూస్తున్నంతసేపూ అనిపిస్తుంది.. ” అవును కదూ..” అని. ప్రస్తుతం జరుగుతూన్న విషయాలే వాళ్ళు చూపించినవి… చాలామంది జీవితాల్లో జరుగుతున్నవే.. ప్రతీవాడికీ తెలుసు తాము చేస్తున్నదేదో… అలాగని ఈ సినిమా కానీ, అదే genre  లో వచ్చిన మిగతా సినిమాలు కానీ, చూసిన తరవాత జనాల్లో మార్పొచ్చిందా అంటే  Definetely  NO .  అనే చెప్పాలి… చూసి నలుగురితో చెప్పడానికి మాత్రమే.

 “సినిమా చాలా బావుందండీ.. ఈరొజుల్లో జరుగుతున్నదేదో కళ్ళక్కట్టినట్టు చూపించాడు.. ఆ ప్రకాశ్ రాజ్, జయసుధా ఎంత బాగా చేశారండీ.. ఆ కొత్తకుర్రాడైతే మరీనూ..   एक दं   Super.. blah..blah..blah..”   ఒక్కో డయలాగ్గూ మచ్చుతునకే అనుకోండి..” ఇలా రివ్యూలురాయడానికే ఉపయోగిస్తాయి. చెత్త సినిమాల్లో నూ, టీవీ సీరియళ్ళలోనూ వచ్చే  so called   punch dialogues  కీ,  కమీడియన్స్ వేసే వెకిలివేషాలకీ ఉన్న గుర్తింపు , ద్వందార్ధాలతో చెప్పే డయలాగ్గులకీ ఉన్న ప్రాపకం,  clean dialogues  కి ఉందంటే నమ్మనుగాకనమ్మను. నిన్నటి సినిమాలో కాలానుగుణంగా సందర్భానుకూలమైన   update  చేయబడిన  software  లాటి డయలాగ్గులతో , సున్నితమైన హాస్యంతో , ఆ మూడుగంటలూ  ( మధ్యలో వచ్చే  సీరియళ్ళ ప్రొమోల టైములో రిమోట్ ని  mute  చేసేస్తూ ) చాలా బావుంది. ముఖ్యంగా  so called super/ mega/power heroes  లేకపోవడం చాలా బావుంది.  

 ఇప్పుడు అసలు విషయంలోకి వస్తే… నూటికి తొంభైమంది సినిమాలో చూపించిన పరిస్థితిలో ఉన్నవారే.. సినిమా చూసి ఎంత బాగుపడతారంటారూ? పోనిద్దురూ.. అది సినిమా అండి బాబూ.. నిజజీవితంలో అంత idealistic  గా ఉండగలరేమిటీ.. మీకేం ఏమైనా చెప్తారూ… అనేవాళ్ళే ఎక్కువ.. నిజమే చెప్పడం సుళువే..కానీ ఆచరణలో పెట్టడం అంత సులభం కాదు. అలాగని అటువంటి feel good  సినిమాలే తీయకూడదా అంటే, అలా ఎలా కుదురుతుందీ? చూసిన లక్షలాదిమందిలో ఏ ఒక్కరిద్దరు మారగలిగినా చాలు. ఎక్కడికక్కడే మరి.. అప్పుడెప్పుడో ” వెలుగునీడలు ” సినిమాలోని శ్రీశ్రీ గారి  ” కల కానిదీ..” పాటవిని, ఆత్మహత్య మానుకున్నాడని విన్నాము.

 Anyway  ”  శతమానం భవతి ”  is a breeze of fresh air.  చూసిన ఆ మూడుగంటలే కాకుండా, ఆ తరవాత వైరాగ్యం లో పడకుండా ఉంటే చాలు…

సర్వేజనాసుఖినోభవంతూ…

బాతాఖాని- లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– Cultural pollution…

 అప్పుడెప్పుడో చిన్నప్పుడు విన్నాము– అదేదో  cultural revolution  అని చైనాలో వచ్చిందిట, కానీ ప్రస్థుతం మన దేశంలో చూస్తున్నది, ఆ చైనాలో వచ్చినదానికి తరువాతి దశ అని నా అభిప్రాయం,ఈ cultural pollution (  సాంస్కృతిక కాలుష్యం ) అన్న జాడ్యం ఈరోజుల్ల్లో దేశమంతా పాకిపోయింది. ఏ రంగం తీసుకున్నా ఇదే రంధి. ప్రస్తుత తరానికి ఇవన్నీ వింతగా కనిపించడం మూలానేనేమో,  అవేవో “జన విజ్ఞాన  వేదికలూ ” అవీ మొదలయ్యాయి.. వాళ్ళు చెప్పేవి కొంతమందికి నచ్చకపోవచ్చు.అలాగని వాళ్ళుమాత్రం చెప్పేవి తప్పనలేముగా… నిజమే ఎవరి నమ్మకాలు వారివీ… కాదనడానికి మధ్యలో వీళ్ళెవరూ అనేది కొందరి అభిప్రాయం..  Its an unending debate.

 ఆధ్యాత్మిక రంగం తీసుకుందాం మొదట… చిన్నప్పటినుండీ  దైవభక్తితోనే పెరిగిపెద్దయాము.  ఇంట్లో పెద్దవారు రోజూ చేసే పూజలనండి, సాంప్రదాయాలనండి, వాటిని చూస్తూనో, లేక వారు చెప్పే రామాయణ భారతాల కథలద్వారానో, మొత్తానికి చాలామందిలో, దేవుడిమీద ఒక నమ్మకం ఏర్పడింది. ఏదో వినాయకచవితి తప్పించి, పిల్లల  direct involvement  అంతగా ఉండేది కాదు. అమ్మచెప్పినప్పుడు , ఏదో ఒక దేవాలయానికి వెళ్ళిరావడం, లేక  తల్లితండ్రులతో తీర్థయాత్రలకి వెళ్ళడంతో పనైపోయేది. మహా అయితే, పరీక్షల్లో రోజూ గుడికి వెళ్ళడం, పాస్ అయేటట్టు చూడమని ఓ దండం పెట్టుకోవడం. మరీ మొక్కులూ, దీక్షలూ లాటివుండేవికావు. అవన్నీ పెద్దాళ్ళే చూసుకునేవారు.. వినాయక చవితి పూజ చేయడం, ఆ విగ్రహాన్ని ఏ పొలంలోనో, ” గాదె ” లోనో పెట్టేసేవాళ్ళం.కాలక్రమేణా, ఈ గణపతి నవరాత్రులనండి, దసరానవరాత్రులనండి, ఇంకోటేదో అనండి, అన్నీ  commercial  అయిపోయాయి. అవేవో టన్నుల బరువుండే లడ్డూలూ, వాటికో గిన్నెస్ రికార్డుల్లో స్థానాలూ, ఆ లడ్డూల వేలాలూ… ఆ తొమ్మిదిరోజులూ నానా హడావిడిలూ, చందా వసూళ్ళూ… ఒకటేమిటి ఒకడితో ఒకడికి పోటీ. ఖైరతాబాద్ గణపతి అతి పెద్దదనేటప్పటికి, కాదూ మా విశాఖపట్టణంలోదే పెద్దదీ అనేవాడొకడూ, వాటిమీద చానెళ్ళవాళ్ళు  sms  లూ, చర్చలూనూ.. అసలు దేవుడేమో , నాకు పత్రిచాలు మొర్రో అంటాడు. అభిషేకాలూ అవీ ఇదివరకూ ఉండేవి. ఓ బుల్లివెండిగిన్నెలో పంచామృతాలూ, ఇంకో గిన్నెలో ఆవుపాలతో చేసేవారు. అప్పుడు మాత్రం దేవుడు మన ప్రార్ధనలను ఆలకించలేదా? మరీ బకెట్లలోనూ, ప్లాస్టిక్ పాకెట్లలోనూ పాలూ, తేనె, ఆ శనీశ్వరుడికి నూనె.. గుమ్మరించి, విడియోలుతీస్తేనే , భక్తికి గుర్తింపొస్తుందా? ఏమో నాలాటి అర్భకుడికైతే తెలియదు. ఇలాటివి చూసే ఆ ” జనవిజ్ఞాన వేదిక ” వారు నెత్తికొట్టుకుంటున్నారు మరి… ఎవరూ అభిషేకాలు వద్దనడం లేదు, ఓ నియంత్రణనేది ఉండాలి.

ఇంకో విషయం– ఏ పండగ, పర్వదినం తీసికున్నా,  Controversy  ముందరొచ్చి, మన తెలుగువారు తరవాతొచ్చారు. ప్రతీదీ చర్చనీయాంశమే. ఉగాది ఫలానారోజంటే, కాదూ ఫలానా రోజూ అని ఇంకోడంటాడు. ఇదివరకూ ఉండేవి ఈ పండగలూ, పర్వదినాలూనూ, కానీ ఇంత గొడవ అదీ తేదీలవిషయంలో ఎప్పుడూ వినలేదే…. పంచాంగాలలో మార్పులొచ్చాయా, లేక మనుషుల దృష్టికోణం లో మార్పులొచ్చాయా? లేక పంచాంగకర్తలూ, జ్యోతిష్కులూ ఎక్కువై ఎవరి పరిజ్ఞానం వారు ప్రదర్శించుకోవాలని తపనా? వీటికి సాయం మన తెలుగు చానెళ్ళలో వచ్చే ప్రకటనలోటీ. శాస్త్రాలని నమ్మడంలేదని కాదూ, అయినా ఆ వారఫలాల విషయమే తీసికోండి,  ఒకాయన ఒక చానెల్ లో చెప్పిన రాశిఫలం, ఇంకొకాయన  Exactly opposite గా చెప్తారు. ఎవరిని నమ్మేట్టూ? అసలు వాటిని ఎందుకు చూస్తారూ అనకండి– అదో సరదా. అలాగే, ఏ చానెల్లో చూసినా, అవేవో పూజలూ, వ్రతాలూ, శాంతులూ అంటారొకరు. మీ పేరులో ఓ అక్షరం మార్చుకుంటే, అదృష్టం మారిపోతుందని ఇంకొకరూ. పైగా వీటన్నిటికీ వేలల్లో కన్సల్టేషన్ ఫీజులోటీ.. వీటన్నిటినీ follow  అయిపోతే అసలు మన దేశంలో అందరూ కోటీశ్వరులైపోరూ? 

 ఈ ప్రసారమాధ్యమాల  bombardment  లేనప్పుడే హాయిగా ఉండేది.  ఇన్నేసి గొడవలుండేవి కావు. అయినా మనందరమూ  బతికిబట్టకట్టాముగా. దేశంలోని వివిధదేవాలయాల్లోనూ ఏవేవో నిబంధనలుండేవి.. ఎందుకుండేవీ అని అడగొద్దు. ఆమధ్యన ఆవిడెవరో ఓ ఉద్యమం మొదలెట్టి, స్త్రీలకి అప్పటిదాకా ఉన్న నిషేధాలని తొలగింపచేయకలిగింది.. ఆదిశంకరులు ఏ సదుద్దేశంతో  పీఠాలు స్థాపించారో, ఆ ఆశయం నెరవేరుతోందని గుండెలమీద చెయ్యేసికుని చెప్పగలమా?  స్వాములూ, ప్రవచనకర్తలూ, కోపతాపాలకి అతీతంగా ఉండాలంటారు. ఉన్నారా మరి?

ఇంక సినిమా, రాజకీయరంగాల విషయమైతే,  less said the better.  ఆరంగాల్లో ఉన్నంత   cultural pollution ,  ఇంకేరంగంలోనూ లేదు. మన చట్టసభల్లో ( దేశ, రాష్ట్ర)   ప్రజాప్రతినిధులు చేసే వీరంగాలు ఇక్కడ ప్రస్తావించి, మళ్ళీ  pollution  పెంచదలుచుకోలేదు…మొత్తానికి   Sound, Rivers and Air  లతో పాటు సంస్కృతిని కూడా  pollute  చేయడంలో మనవాళ్ళు ఇంకో మెట్టెక్కారు…

 మేరా భారత్ మహాన్…