బాతాఖాని- లక్ష్మిఫణి కబుర్లు- give a thought…

చిన్నప్పటి రోజుల్లో , నాన్నగారితో కూరలు కొనడానికి ఏ సంతకో వెళ్ళేవాళ్ళం  కాబట్టి  కూరలు ఎన్నిక చేయడం ( అంటే లేతవా, ముదురువా అని , బెండకాయ ముచిక విరవడమో, ఆనపకాయ గోరుతో గిల్లడమో లాటివన్నమాట ), బేరాలాడ్డం   by default , మనలో వచ్చేశాయి, అవసరాన్ని బట్టి ఉపయోగిస్తూంటాము కూడా. ఎప్పుడైనా ఏ పప్పులకో కిరాణా షాప్ కి వెళ్ళడంకూడా  అలవాటైపోయింది, చాలా మంది ఆ తరం వారికి.   పప్పులెంతంత తీసికోవాలీ, అలాగే పోపు సామాన్లెంతంత తీసికోవాలీ అన్న వాటిమీద కూడా ఓ అవగాహన ఏర్పడింది. ఉదాహరణకి ఏ ఆవాలో తెమ్మంటే, ఏ ఊరగాయరోజుల్లో కిలోల లెక్కన తెస్తాము కానీ, నెలసరి సరుకుల్లో ఏదో వంద గ్రాములతోనో సరిపోతుంది.. పెద్దయిన తరువాత ఉపయోగపడతాయని అలవాటు చేశారు. అంతే కానీ, మనల్ని ఏదో హింస పెట్టాలనిమాత్రం కాదనేది, మనందరికీ తెలుసు. అయినా కానీ, మనమేదో పేద్ద శ్రమపడిపోయినట్టూ, మన పిల్లలకి అసలలాటి   so called  ” శ్రమ ” అనేదే  తెలియనట్టు పెంచాలనే సదుద్దేశంతో , పిల్లలకి  ఏదైనా పనిచెప్పడమే  ఓ పెద్ద నేరమన్నట్టుగా పెంచాము , మన పిల్లలని. ఈరోజుల్లో అయితే  ఆ పధ్ధతి ఇంకా ముదిరిపోయింది. పైగా ఎవరైనా అడిగితే, “మా పిల్లలకి మా దగ్గర చాలా  freedom  అండీ, వాళ్ళూ వాళ్ళచదువులేకానీ, అస్సలు బయటి పనులేమీ చెప్పమండీ… ” అంటూ గొప్పలుచెప్పుకోడానిక్కూడా వెనకాడరు, అదేదో పేద్ద ఘనకార్యం లా.  చివరకెలా తయారయారంటే, ఏ కొద్దిచోట్లో తప్ప, బజారుకి వెళ్ళి ఓ సరుకు కూడా సరీగ్గా తేలేని పరిస్థితి. ఇంక ఆ తరువాతి రోజుల్లో తామే తల్లితండ్రులయాక, వారి పిల్లలకేం నేర్పుతారో ఆ భగవంతుడికే తెలియాలి.

ఏదో అంతర్జాలంలో చదివేస్తే రాత్రికిరాత్రి గొప్పవారైపోరుగా. ఇంక భాష దగ్గరకి వస్తే, ఈరోజుల్లో ఇంగ్లీషులో మాట్టాడలేకపోతే వాళ్ళ జీవితాలే వ్యర్ధమనుకునే రోజులు. పోనీ అదైనా సరీగ్గా ఉందా అంటే ప్రతీదానికీ ఓ shortcuట్టాయె. ఛస్తే అర్ధం అవదు. పిల్లకో, పిల్లాడికో నడవడం వచ్చిందంటే చాలు, అవేవో  Day Care  లోకి పంపడం. అదేమీ తప్పని కాదు, ఈరోజుల్లో భార్యాభర్తలిద్దరూ ఉద్యోగాలు చేస్తున్నందువలన ఈ పరిస్థితి తప్పదు. పైగా పిల్లలు కూడా  సాధారణంగా బాగుపడతారు. Like for example..  సిగ్గుపడకుండా మాట్టాడ్డం, ఉన్నదాన్ని ఇతరులతో పంచుకోవడం లాటివి. ఇలాటివన్నీ ఇదివరకటిరోజుల్లో ఇంట్లోనే నేర్చుకునేవారనుకోండి. అది వేరే విషయం. కాలంతోపాటు అన్నీ మారుతూంటాయి. ఈ playschool/ Day Care  వాళ్ళు, పిల్లలకి చాలా  మంచివిషయాలే నేర్పుతున్నారనడంలో సందేహం లేదు. పైగా పిల్లలుకూడా ఉల్లాసంగా ఉంటున్నారు. వీళ్ళ పరిజ్ఞానం పెంచాలనే సదుద్దేశంతో , నగరాల్లో, పిల్లలని  అక్కడ ఉండే  Malls  కి తీసికెళ్ళి చూపించడం ఓ కొత్త ఒరవడి. పుస్తకంలో బొమ్మలు చూపించి, ఇది ఫలానా, అది ఫలానా అంటూ చెప్పడంకంటే, ఇలా ఏ  Mall కో తీసికెళ్ళి, ప్రత్యక్షంగా చూపించడం చాలా బావుంది. తమతో పిల్లలని తల్లితండ్రులూ తీసికెళ్తారు, కానీ అదేపని   Teacher  తీసికెళ్తే  ఆ పధ్ధతే వేరు.ఎందుకంటే, parents  తీసికెళ్ళినప్పుడు, కొన్ని కొన్ని కౌంటర్లకేసి తీసికెళ్ళరు, ఏ వస్తువు కావాలని పేచీపెడతాడేమో అనే భయంతో. Teacher  తో వెళ్ళినప్పుడు Only Window shopping  కాబట్టి గొడవ లేదు..

ఈగోలంతా ఎందుకు రాస్తున్నానంటే, మొన్న దగ్గరలో ఉన్న  Reliance Mall  కి వెళ్ళినప్పుడు, ఓ నలుగురైదుగురు టీచర్లూ, ఓ పాతికమంది చిన్నపిల్లలూ కనిపించారు.అంతవరకూ బాగానే ఉంది.ఆ mall  లో ఉన్న ప్రతీ counter  దగ్గరకీ తీసికెళ్ళడం, వాటి గురించి చెప్పడమూ. కానీ ఆ టీచర్లు చెప్పేటప్పుడు ఇంగ్లీషు తో పాటు, మాతృభాషలో కూడా చెప్తే,  ఈ పిల్లలకి అర్ధం అవుతుందిగా. 

ఉదాహరణకి   aubergine కి బదులు ఏ బెంగన్ అనో, వంకాయ ( మన వైపు) అనో కూడా చెప్తే బావుంటుందేమోకదూ. అలాగే   Bottle Gourd  తో పాటు  లౌకీ/ ఆనపకాయ,  … టొమాటో అంటే సులభంగా తెలిసేదానికి అదేదో  Lycopersicon esculentus అంటే కంగారు పడిపోరూ పిల్లలూ..ఒప్పుకుంటాము … ఈ భావిభారతపౌరులందరి  Final Destination  అమెరికాయే అని.అందరూ వెళ్ళలేరుగా. కొంతమందైనా దేశంలో స్థిరపడాల్సినవారేకదా, దేశవాళీ పేర్లు  తెలిస్తే ఉపయోగం కానీ, ఈ గ్రీక్ లాటిన్ పేర్లు ఎవడికర్ధం అవుతాయీ? ఇలాటివి చూసినప్పుడు చిరాకేసికొస్తుంది– ఊరుకుంటానా, ఆ టీచర్లకి ఓ సలహా ఇచ్చాను… మరాఠీ/ హిందీ లోకూడా చెప్తే బావుంటుందేమో అని. మొహమ్మాటానికి సరే అన్నారు. చూద్దాం…

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– Will we ever grow up?

మనవాళ్ళకున్న ఓ పెద్ద జాడ్యం ఏమిటంటే,  ఏదో ఒక రంగంలో తమ ప్రతిభ ప్రదర్శిస్తే చాలు, వెంటనే  ” మా వాడంటే ..మావాడు.. ” అని  చంకలెగరేసికోవడం. ఉదాహరణకి నిన్నటిరోజున  రియో  ఒలింపిక్ క్రీడలలో , కుమారి  సింధు బ్యాడ్మింటన్ పోటీలో ఫైనల్స్ కి చేరారు. ఇది చాలా గొప్పవిషయం. అందులో సందేహమేమీ లేదు. ఆమె మన భారతదేశాన్ని  represent  చేస్తూవెళ్ళిన క్రీడాకారిణి. అందులోనూ ఏదో అరకొరగా పతకాలు  తెచ్చే మన క్రీడాకారుల విషయంలో మరీ గొప్ప. అప్పుడెప్పుడో సైనా నెహవాల్ ప్రపంచ ఛాంపియన్ అయినప్పుడు, ఆ వెర్రితల్లి హైదరాబాదులో  జన్మదాఖలా లేకపోవడం వల్ల కానీ, లేకపోతే ఆమెనీ ఏ బ్రాండ్ ఎంబాసిడరో చేసేవారు. ఇంకొకావిడ, హైదరాబాదీ అవడంతో హాయిగా బ్రాండ్ ఎంబాసిడరయింది ( పోనిద్దురూ పాకిస్తానీవాడిని పెళ్ళిచేసికుంటే ఏమిటీ? ).  భాగ్యనగరంలో ” ఆధార్  కార్డ్  ” ఉందా లేదా? అదీ లెక్క. మరావిడ తెలంగాణా రాష్ట్రం గురించి ఎంత ప్రచారం చేస్తోందో ఆ ” అల్లా ” కే ఎరుక. సయనా నెహవాల్ ప్రపం చ ఛాంపియన్ అయినప్పుడు, తీరిగ్గా కూర్చుని ” అదీ పెద్ద గొప్పేనామ్మా..” అని ఓ తెలివితక్కువ ప్రకటనకూడా చేసింది.Leave it  less said the better..

 ఇంక ప్రస్తుతానికి వస్తే, నిన్నటి రోజంతా మన టీవీల్లో, సిందూ గురించే కార్యక్రమాలు.     ప్రసారమాధ్యమాల్లో కనిపించడానికి , మన రాజకీయనాయకులకి ఇంకో మహదవకాశం. ఏదో తామే ఒలింపిక్ క్రీడల్లో ఆడేసినంత హడావిడి చేస్తున్నారు. ఎవడుపడితే వాడు  మా అమ్మాయంటే మా అమ్మాయనేవాడే. అది రైటేనండి బాబూ. .ఓ నెల్రోజులుపోయాక , ఎవరికివారే తమ పార్టీకి చెందిందా, తమకులానికి చెందిందా అనే ప్రక్రియ ప్రారంభించి, మొత్తానికి ఏదో ఒక లేబుల్ తగిలించడం ఖాయం.ఈ అమ్మాయికి మరి మన తెలంగాణా చంద్రుడు గారు, ఏం పదవి ఇస్తారో చూడాలి. పాపం ఆంధ్ర చంద్రుడికి ఛాన్స్ లేదూ అనలేము. ఎందుకంటే  ఆమె   తల్లితండ్రులది మాచెర్ల ట. ఈమెకి గొడవలేదనుకోండి– పుట్టడమే భాగ్యనగరంలో . ఇందులో గొడవేమిటీ అనకండి… ఎందుకంటే  మాచెర్ల పేరుతో ,   ఆంధ్రప్రదేశ్ లో ఒకటీ, తెలంగాణా లో మూడూ ఉన్నాయి.. ఇప్పుడామ్మాయి ఆంధ్రా అమ్మాయా, తెలంగాణా అమ్మాయా అని తేల్చేది? ఇది నేననేది కాదు, అప్పుడే  Facebook  లో కొట్టుకోడం మొదలెట్టారు. అందరి వంశవృక్షాలూ , మూలాలూ తెలుస్తాయి.  The whole thing looks so funny and silly.. పోనీ ఏ జాతీయక్రీడలో, లేదా ఏ గ్రిగ్గు పోటీలో అయితే  ఫలానా రాష్ట్ర ప్రతినిధీ అనొచ్చు. కానీ ఆమె ఇక్కడ అంతర్జాతీయ పోటీల్లో, మన దేశ ప్రతినిధి , అనేమాట, మిగిలినవారి సంగతెలా ఉన్నా, మన తెలుగు వారు మర్చిపోయారు.

అలనాటిరోజుల్లో శ్రీ మొక్కపాటి నరసింహ శాస్త్రిగారు  ఓ వ్యాసం రాశారు…ఆంధ్రత్వం  అని. చదివి ఆనందించండి.

 

బాతాఖాని- లక్ష్మిఫణి కబుర్లు- గబ్బిట “Wodehouse” గారు.

ఇదేమిటీ ఇదేదో కొత్త పేరులా ఉన్నట్టుందీ అనుకోకండి. ఇంగ్లీషు నవల్లు చదివే అలావాటున్న చాలామంది,  PGWodehouse  పేరు తో సుపరిచితులే. మళ్ళీ మధ్యలో  కొత్తగా తమాషాగా ఈ కొత్త పేరేమిటీ? ఈమధ్యన ఇంగ్లీషోళ్ళు కూడా  మన తెలుగు ఇంటిపేర్లు ” హడప్ ” చేసేస్తున్నారా ఏమిటీ అనే సందేహం కలగొచ్చు. అలాగేమీ కాదులెండి, ఈయన  పదహారణాల శుధ్ధతెలుగు బిడ్డే. అందులో సందేహం ఏమీ లేదు, కారణం ఆయన నాకు సుపరిచితులు, హాయిగా  కమ్మనైన తెలుగులోనే మాట్టాడుకుంటాం.

నేనూ, మా ఆవిడా చేసికున్న అదృష్టం ఏమిటంటే, మంచి స్నేహితులతో పరిచయం.నా మాటెలా ఉన్నా, తనకైతే పుస్తకాలు చదవడం చాలా ఇష్టం. ఆయన  రాసిన  ” సరదాగా కాసేపు ” పుస్తకావిష్కరణకి వెళ్ళగలిగాను. కానీ ఈమధ్యన   ” సరదాగా మరికొంతసేపు ” పుస్తకావిష్కరణకి వెళ్ళలేకపోయాను.  చదివే యోగం అంటూ ఉంటే , అదే లభిస్తుంది. ఈమధ్యన మా  ఇంటికి వచ్చినప్పుడు, ఆ పుస్తకం కాస్తా వచ్చేసింది, ఎలా అంటే… ఇలా…. రెండు కాపీలు కాదండోయ్ ( మళ్ళీ ఎవరైనా అడిగితే ఇవ్వాల్సొస్తుంది కూడానూ ). ఒకటే , కానీ ఇద్దరి చేతుల్లోనూ పెట్టారు. అదీ విషయం.

అదేదో  Old Monk  లూ అవీ, పాతబడేకొద్దీ బావుంటాయని విన్నాను. అలాగే కృష్ణమోహన్ గారు కూడా వయసు పెరిగేకొద్దీ, ఇంకా.. ఇంకా ..తన కలానికి ( కీ బోర్డు) పదును పెట్టినట్టనిపిస్తోంది. ఈ తాజా ” సరదాగా మరికొంతసేపు ” లో మొత్తం పదిన్నొక్క కథలున్నాయి. దేనికదే ఓ ” అఛ్ఛోణీ” అనడం లో ఎటువంటి సందేహమూ లేదు.

ఆ పెద్దాయన రాసిన కథలు ఎంతమంది చదివారో తెలియదు కానీ, ఒక్కో కథా చదువుతూంటే, అసలు కథలన్నీ ఈయనే రాసుంటారూ, ఆ  Wodehouse  అన్నది ఈయన కలం పేరైనా అయుంటుంది, లేకపోతే ఆ పెద్దమనిషే ఈయనరాసినవాటిని Translate  చేశారేమో అనిపిస్తుంది. మామూలు గా  ఇంగ్లీషునుండి , తెలుగులోకి అనువదించడానికి అంత శ్రమేమీ పడక్కర్లేదు ఈరోజుల్లో అయితే. గూగులమ్మ ని ప్రార్ధిస్తే పనైపోతుంది అనుకునేవాడిని ఇన్నాళ్ళూ.. సరదాగా ఇవేళే try  చేశాను–

”  I am doing fine ” అని టైపు చేసి  Translate  చెయ్యమంటే  ”  నేను జరిమాన చేస్తున్న ” అని చూపించింది. శుభం. పాపం గూగులమ్మ,  fine  అన్న పదాన్ని “జురుమానా ” గానే  identify  చేస్తూందన్నమాట. అదృష్టంకొద్దీ , కృష్ణమోహన్ గారు, తన బాణీలోనే రాశారు.

ఉదాహరణకి– ఇంగ్లీషు కథల్లో వచ్చిన పాత్రల పేర్లే తీసికోండి,ఈ పుస్తకంలో ఒక్క ఇంగ్లీషు పేరు కనబడదు. एक दम  nativity maintain  చేశారు. ఆపేర్లు చదువుతూంటే ఏ బాపూ గారి సినిమాయో, (అంటే గ్రామీణ వాతావరణాన్ని రంగరించి) చూస్తున్నట్టే అనిపిస్తుంది. శుధ్ధ తెలుగు పేర్లు.. like…

John Hamilton Potter   రఘుపతి

Bobbie Wickham— శశిరేఖ

Lady Wickham—శ్రీమతి ప్రసూనాంబ

Cliford Gandle—ప్రసాద్     గా  ” పరకాయ ప్రవేశం ” చేసేశారు.

అలాగే…

Monkey Business కథలో

The Tankard—మగ్గుబీరువాడు.

Mr. Mulliner–  భాగోతుల సూతరాజుగారు

Small Bass – జిన్నారా

Rosalie Beamish– సుభాషిణి.

ఊరికే పేర్లు మారిస్తే  ఇంగ్లీషు కథ అయిపోతుందా, చిత్రం కాపోతే, వాటికి అనుగుణంగా సందర్భాలూ, వాతావరణమూ కూడా మార్చొద్దూ మరి.

“  He was an Assistant Director  in the employment of  Perfecto Zizzbaum  Motion Picture Corporation of Hollywood…. “

దాన్ని కాస్తా… “ సంతోషీమాత” ప్రొడక్షన్ యూనిట్ …గా మార్చేశారు..

పుస్తకం ఏక బిగిన చదివించాలంటే రచయితకి భాష మీద unequivocal  పట్టుండాలి. అదైతే పుష్కలంగా ఉందే. అనువాదాలన్నవి, ఏ డిక్షనరీ పెట్టుకునైనా చేయొచ్చు, కానీ ఈ ” అనుసృజన ” అనేదుందే, దాని దుంపతెగా, అందరికీ సాధ్యపడదు.   పెట్టిపుట్టాలి.  ఏ పరభాషా పుస్తకమో చదివేసి, దాంట్లో ఉండే ఎస్సెన్స్  పట్టేసికుని తెలుగులో రాయడం వేరూ, కానీ  Original  కథలో ఉండే,  వాతావరణం అనండి, భావోద్వేగాలనండి, ఏవీ చెక్కుచెదరకుండా  మక్కికిమక్కీ  ” తెలిగించడం” అంత సాదాసీదా వ్యవహారం కాదు.  ఆ విషయంలో నూటికినూరుపాళ్ళూ కృతకృత్యులయ్యారు రచయిత.

ముళ్ళపూడి వారి  ” రాజకీయ భేతాళ పంచవిశతి ” లాగ, హాయిగా , ఏ జీడిపప్పు పలుకో నోట్లోవేసినున్నట్టు,  చదివేయొచ్చు.  ఆ మహనీయుడి లోటు కొంతవరకూ తీర్చారు కృష్ణమోహన్ గారూ…  Hats off..

బైదవే, నేను నా బ్లాగులో రాసే టపాలు చదివి నాకు ” బ్లాగు బాబాయ్ ” అని పేరెట్టారు. ఇప్పుడేమో ఈయన, నేను  Facebook  లో పెడుతూన్న  post   ల ధర్మమా  అని  ”  Rgistrar of Births and Deaths గా మార్చేశారు. శుభం భూయాత్… గబ్బిట Wodehouse గా నామకరణం చేసింది, మా స్నేహితుడు శ్రీ దాసరి అమరేంద్ర గారు.

శ్రీ కృష్ణమోహన్ గారి గురించి నేను ఇదివరలో రాసిన   టపా 1     టపా 2  కూడా చూడండి.

 

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– Moving with times…

ఎప్పుడైనా, ఎక్కడైనా  ” వాతావరణం ” లో మార్పంటూ వస్తే, చాలామందికి నచ్చదు.  ఆఫీసుల్లో చూడండి, అప్పటిదాకా అలవాటు పడ్డ  పై అధికారి   Transferయ్యో, రిటైరయ్యో వెళ్ళిపోతే, కొత్తగా వచ్చినాయనతో   adjust  అవడానికి టైము పడుతుంది.. ఏదో మొత్తానికి , కొత్తగా వచ్చినాయన ఇష్టాయిష్టాలు కూపీలాగి, ఆయన్ని కూడా మంచి చేసికుంటారు. మనిషైతే మారాడుకానీ, పనాగదుగా. ఏదో మన భ్రమ.. ” పోనిద్దూ ఈ కొత్తాయనకేం తెలుసూ ఉండేలు దెబ్బ..”  అనుకునే ఛాందసులూ ఉంటారు..  అలాటివారిమానాన్న  వాళ్ళని వదిలేసి, కాలం సాగిపోతుంది.

ఎవరింటికేనా వెళ్ళినప్పుడు, వాళ్ళింట్లో ఉండే పసిబిడ్డని , ఎత్తుకుందామనుకుంటే, కెవ్వుమంటాడు. వాడికీ కొత్తే మరి. చివరకి వస్తాడులెండి, ఏ బట్ట తడపడానికో…మన చిన్నప్పుడు, మన అమ్మలు  పొయ్యి కింద కట్టెలు పెట్టి పొద్దుటి భోజనమూ, బొగ్గుల కుంపటిమీద సాయంత్రం తిండీ, సంతర్పణల్లోనూ, పెళ్ళిళ్ళల్లోనూ వంట బ్రాహ్మలు గాడిపొయ్యిమీదా  వంటలు చేసేవారు. చివరాఖరికి స్నానానికి వేణ్ణీళ్ళు కూడా , ఏ డెగిసానో పొద్దుటే పెరట్లో పొయ్యిమీద పెట్టేవారు.మధ్యలో “పొట్టుపొయ్యి” లు కూడా వచ్చాయి. వాటిలో రంపంపొట్టు కూరుకోడం, ముందురోజు ముఖ్య కార్యక్రమం. పోసుకున్నవాళ్ళు పోసుకోవడం, తిరిగి ఆ వెలితి నీళ్ళు పోయడమూ.. నిత్యాగ్నిహోత్రంలా పొద్దుట పదింటిదాక మండుతూనే ఉండేది.

70 ల్లో అనుకుంటా, గ్యాసు పొయ్యీ, దానితో సిలిండర్లూ వచ్చాయి.. నగరాల్లో సుళువు పధ్ధతులు కావాల్సినవాళ్ళు ” కొత్త వింత పాత రోత ”  జనాలు  కొనుక్కుని అందులో ఉండే సుఖాలు అనుభవించారు.  అప్పటికి చాలాచోట్ల  ఇంకా వత్తుల స్టవ్ లూ,   ప్రెషర్ స్టవ్వులూ వాడకంలో ఉండేవి. ఏదో రోజులెళ్ళిపోతున్నాయిగా, మళ్ళీ ఇవేవో కొత్తగా వచ్చినవెందుకూ అనుకునేవారు. పైగా వీటిమీద పుకార్లు కూడా వచ్చేవి. సాధారణంగా జనాలు ” అదిగో తోకంటే ఇదిగో పులి.. ” అనడం పుట్టుకతో వచ్చిన బుధ్ధాయె…అక్కడెక్కడో పక్క ఊళ్ళో ఆ గాసు  ” బండ ” పేలిపోయిందిటర్రా.. ఆ సిలిండరుకి ” బండ ” నామధేయం ఇవ్వడం మనవాళ్ళకే చెల్లింది.ఏదైతేనేం, మొత్తానికి  కొత్తగా వచ్చిన గాసు స్టొవుల దరిదాపుకి  ఎవ్వరూ వెళ్ళలేదు. తరవాత్తరవాత  ఎక్కడ చూసినా గాస్ సిలిండర్లూ, చివరకి  Piped Gas  లోకొచ్చేశారు.

చెప్పొచ్చేదేమిటంటే  కొత్తగా ఏదైనా వస్తే, అంత సుళువుగా ఒప్పుకోరు జనాలు. చుట్టుపక్కలుండేవాళ్ళు ఉపయోగించగా … ఉపయోగించగా… మనక్కూడా ఏమైనా ఉపయోగిస్తుందా లేదా అని రూఢీ చేసికుంటేనే కానీ లొంగరు. ఈ క్రమంలోనే,  Interne ట్టూనూ… కొత్తగా వచ్చినప్పుడు, ఈ కంప్యూటర్లూ అవీ యువతరానికి సంబంధించినవే , మనకెందుకులెద్దూ అనుకుని, చివరకి అప్పుడే పుట్టిన పిల్లాడిదగ్గరనుండీ ,  ఓ చేతిలో రిమోట్టూ, ఇంకో చేతిలో   Smart Phoనూ , చేతులు రెండే కాబట్టి బతికిపోయాము కానీ, ఇంకో రెండు చేతులుకూడా ఉండుంటే ఇంకేం పెట్టుకునేవారో…. అందరినీ చూస్తూ మరీ  తనొక్కడూ ఎందుకు మిగిలిపోవడమని, వీటికేసి ధ్యాస పెట్టారు. ఇంట్లో ఉండే   కొడుకులకీ, కూతుళ్ళకీకూడా ఓ మంచి అవకాశం– ఓ  Smart Phone  వీళ్ళకిచ్చేస్తే, హాయిగా ప్రతీదానికీ జ్ఞానబోధలు తప్పుతాయీ అనేమిటీ, లేక అందరితోపాటూ మా పేరెంట్స్ కూడా  Techsavvy  అని చెప్పుకోడానికైతేనేమిటి, ఇప్పుడు ఎక్కడ, ఎవరి చేతులో చూసినా ఈ కొత్త అలంకారాలతో కళకళ లాడుతున్నాయి. ప్రతీ  Social network  లోనూ sign up  అయిపోవడమే. ఎవరిని చూసినా తప్పనిసరిగా   Facebook, Whatsapp  లైతే మరీనూ.. వీటి ధర్మమా అని, ఖాళీగా ఉంటారేమో,  ఎప్పుడో 50 ఏళ్ళక్రితం తనతో చదువుకున్న స్నేహితులతో కూడా  connect  అయిపోయి, ” నువ్వెక్కడున్నావంటే నువ్వెక్కడా.. ” అని చాటింగులూ, పైసా ఖర్చులేదుకాబట్టి  దాంట్లోనే ఫోను కాల్సూ… ఒకటేమిటి, ఫొటోలు పంచుకోడాలూ అంతా హడావిడే. వర్షాకాలంలో నదులు అన్నిటికీ  ” జలకళ ” వచ్చినట్టుగా, ప్రతీవారి  especially Senior Citizens  మొహాలు, ఇదివరకటిలాగ , ముడుచుకున్నట్టు కాక , విచ్చుకుంటున్నాయి. ఇదివరకటిరోజుల్లో ఉండే ” అమ్మలక్కల కబుర్లు ” ఈ చాటీంగ్ ల ధర్మమా అని  ” నిత్యకల్యాణం పచ్చతోరణం ”  అయ్యాయి.

 ఇవేళ ఓ మంచి కథను పరిచయం చేయాలిగా మరి… చదివేయండి.. 11 పేజీలుంటుందికదా అని దాటేయకండి.. సరదాగా  తనివితీరా నవ్వుకోవచ్చు…  ..శ్రీవారితో సినిమాకి– కొండముది హనుమంతరావు

 

 

బాతాఖాని- లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– ఒక్కటీ తెలియదు కానీ అన్నీకావాలి…

నేను ప్రతీవారం ఒక టపా రాయడానికి ముఖ్య కారణం– మా ఆవిడ చదివి, ఎంతో బాగుందనిపించే కథలు ( పాత వార, మాస  పత్రికలోనివి,) నాకు ఇవ్వగా వాటిని మీ అందరికీ పరిచయం చేయాలనే సదుద్దేశ్యంతో. మరీ ఆ కథ ఒకటీ పెడితే బాగోదని, ఈ కబుర్లన్నీనూ…  ఇదివరకటి రోజుల్లోనే హాయిగా ఉండేది. మొదట్లో చూపుడు వేలు పెట్టి నెంబర్లు తిప్పే ఫోనులూ, 21 వ శతాబ్దం వచ్చేసరికి అవేవో నెంబర్లు నొక్కుకునే బుల్లి బుల్లి ఫోన్లూ. ఏ గొడవా లేకుండా కాలక్షేపం చేసేశాము. కానీ మనకోసం టెక్నాలజీ ఆగదుగా.. కొత్తగా అవేవో Smart Phones  వచ్చేసి , నాలాటివారిని వీధిలో పెట్టేశాయి. వాటిగురించి ఎటువంటి పరిజ్ఞానమూ లేదు. అయినా అందరితోపాటూ, మనమూ చూపించుకోవాలి. సొంతంగా కొనుక్కుంటే మజా ఏముంటుందీ? ఎవరైనా బహుమతి ఇస్తే అందులో ఉండే మజాయే వేరు. తేరగా దొరికేది కట్టుకున్న ఇల్లాలే గా.  పైగా సెంటిమెంటోటుంటుంది… అందరిదగ్గరా Smart Phonలూ, పాపం ఈయనకీ ఒకటి ఇచ్చేస్తే పోలా. అనుకుని, మొత్తానికి కొనిపెట్టింది.  రావడం అయితే వచ్చింది కానీ, దాంట్లోకి అవేవో సిమ్ములూ, సింగినాదాలూ పెట్టాలిగా.  దగ్గరలోనే ఉండే ఓ కొట్టుకి వెళ్ళి, అతన్ని పట్టుకున్నాను. మా ఆవిడకి ఫోను అక్కడే కొన్నానులెండి, దానితో అతనికీ ఓ  obliga షనూ. తనదగ్గర ఎందుకు కొనలేదంటాడేమో అని, మా వాళ్ళమీద పెట్టేశాను. Surprise gift  అని.  Surpris జూ లేదూ, పాడూ లేదూ, రెణ్ణెల్ల ముందరినుండీ  loud thinking  చేయగా చేయగా ఇచ్చింది, నా బాధ భరించలేక కొనిపెట్టిన ఫోను . అవన్నీ వాడికెక్కడ చెప్పనూ? ఫొటోలో పక్కనుందే ఆ పుడకతో మొత్తానికి ఆ సిమ్ముని ఫోనులో పెట్టాడు. ఇంకేముందీ, నాకున్న పరిమిత జ్ఞానంతో, అన్ని రకాల యాప్పులూ పెట్టేసికుని, నవయుగంలో నేనూ ఒకడినైపోయాను.

ఊరికే కొత్త ఫోను వాడ్డంతో అవుతుందా? దానికి ఎప్పుడైనా  జలుబూ రొంపా చేస్తే వాడాల్సిన మందుకూడా తెలియాలిగా. అయినా ఓ భరోసా కొట్టువాడెలాగా ఉన్నాడని. చివరకి రానే వచ్చింది, ఆ శుభ ముహూర్తం. ఆ ఫోను ఓరోజున కిందపడింది. వెంటనే, అదికాస్తా ” మూగబోయిన వీణ ” అయిపోయింది. అలాతిప్పి, ఇలాతిప్పి, నానా తిప్పలూ పడ్డా, రింగ్ సౌండు వినిపించదే. చలో షాప్ .. అని కొట్టుకివెళ్తే, వాడు దాన్ని అటుతిప్పీ, ఇటుతిప్పీ,  సర్వీస్ సెంటరుకి వెళ్ళమన్నాడు. ఈ కంపెనీ 1+ కేమో అలాటివేవీ లేవూ, కానీ ఆ కొట్లో కుర్రాడు, మొత్తానికి దానికి సౌండ్ తెప్పించాడు. తీరా చూస్తే పెద్ద రోగం ఏమీ కాదు, పక్కనే ఉండే ఓ బుల్లి బటన్ స్థానభ్రంశం చెందింది. తెలిసిందేమిటంటే, ఎప్పుడైనా ఇలా జరిగితే , అన్ని బటన్లూ ఓసారి నొక్కి చూస్తే తెలుస్తుందీ అని.

ఇంక మా ఇంటావిడ జ్ఞానబోధ– జాగ్రత్తగా వాడండీ అంటూ. వినాలే కదా. అయినా కావాలని ఎవరైనా కింద పారేస్తారా చిత్రం కాకపోతే? ఏమిటో చెయ్యికిందుంటే ఎప్పుడూ లోకువే. ఇదికాదు పని అనుకుని ఓ కవరు కొన్నాను. కింద పడ్డా మరీ డామేజవదని. పోనీ ఆ కవరైనా సరైనదా, ఏదో 1+  పేరుందికదా అని తీసికున్నా. ఓ రెండు నెలలయేసరికి, కవరు దారి కవరుదీ, ఫోను దారి ఫోనుదీ. నుంచోబెడితే, ఆ కవరులోంచి ఫోనుకాస్తా బయటకొచ్చేస్తోంది.. ఆ కవరుకాస్తా తీసిపారేశాను. నేనూ ఫోనూ మిగిలాము.అప్పణ్ణుంచీ తీసికోవాల్సిన జాగ్రత్తలు తీసికుంటూ ఉన్నాను.

అయినా కక్కొచ్చినా కల్యాణం వచ్చినా ఆగవన్నట్టు, ఆ ఫోనుకి కిందపడాలని రాసుంటే, మానవమాత్రులం, మనమేం చేస్తామూ? ఆరోజూ వచ్చింది. అక్కడికేదో రాత్రిళ్ళు కూడా ఫోన్లొస్తాయన్నట్టు, పక్కనే   bedbox  మీద కళ్ళజోడూ, ఈ ఫోనూ పెట్టుకోడం. నిద్రలో ఏ చెయ్యో తగిలిందేమో, పొద్దుటే లేచి చూసేటప్పటికి, మాయం అయిపోయింది. తీరా చూస్తే, ఈ బాక్స్ కీ గోడకీమధ్య పడుంది.  మా ఆవిడ లేచిందా లేదా అని చూసుకుని, అమ్మయ్యా లేవలేదూ అని సంతోషపడి, ఫోను పరిశీలిస్తే, అన్నీ లక్షణంగానే ఉన్నట్టు కనిపించాయి. కానీ ఏదో కీడు శంకించాను. ఫోనులో పైన ఓ  Scroll– No sim Card అంటూ. ఇదెక్కడ గొడవరా బాబూ, అని మళ్ళీ టెన్షనూ. పైగా ఆరోజు మా స్నేహితుడు శ్రీ కృష్ణమోహన్ గారు, హైదరాబాద్ నుంచి పొద్దుటే వచ్చి ఫోను చేస్తానన్నారు. పాపం ప్రయత్నించే ఉంటారు.  నా ఫోనేమో  Brain Dead  అయిపోయింది.పోనీ మా ఆవిడ ఫోనులో చేద్దామా అంటే, మీ ఫోనుకేమొచ్చిందీ అంటుందేమో అని భయం.. ఇంకో ఫోనుందిలెండి, దీంట్లో ఆయన నెంబరు వెదికి మొత్తానికి ఆయనకి ఫోను చేయగలిగాను. ఆయనేమో 11 గంటలకి వస్తానన్నారు. ఈలోపులో , ఫోనుకి ప్రాణం పోయాలే. చివరకి చెప్పాల్సొచ్చింది మా ఆవిడకి– “అదేమిటోనోయ్ సిమ్ లేదంటోందీ.. “అని ఏమీ తెలియనట్టు.. కిందేమైనా పడిందా అంటూ  Cross Exam  ప్రారంభం. “పడ్డట్టుంది” ( నేను ), “అనుకున్నానులెండి అయినా పక్కనే ఎందుకూ పెట్టడం ( తను).కంటిన్యూ.. పొద్దుటేదో చప్పుడు వినిపించింది మీ ఫోనే అయుంటుందనుకున్నాను ( తను).  కంటిన్యూ…. అస్సలు జాగ్రత్తలేదు మనిషికీ, పోతే మళ్ళీ కొనిస్తాననా.. ఏదో ఓసారంటే పరవాలేదుకానీ, ఇంకోసారి  No way..  ( తను ). ఆ సిమ్మేదో పక్కనెక్కడైనా పడిందేమో చూసుకోండి.. మళ్ళీ నన్నదుగుతారు.. ( తను).”. ఈ భారీ క్లాసు వినడం కంటే బయటకెళ్ళి బాగుచేయించుకోడం బెటరూ అనుకుని, చెప్పా పెట్టకుండా బయటకి వెళ్ళిపోయాను. 

 షాపులన్నీ 11 అయితేనేకానీ తెరవరాయె. అప్పటికి మా ఫ్రెండు వచ్చేవేళవుతుంది, పైగా లంచ్ కి కూడా రమ్మన్నాము. ఎలాగరా భగవంతుడా అనుకుంటూ, వెదికితే  Vodafone  కొట్టు తెరిచుంది. అక్కడ ఓ పిల్ల ఉంటే వెళ్ళి అడిగాను–  చేసిన పాపం చెప్పుకుంటే పోతుందీ అనుకుని,  accidentally  ఫోను పడిపోయిందీ, తీరా చుస్తే No sim  అంటోందీ, ఏమైనా సహాయం చేయగలవా అని. ఈ కొత్త ఫోన్లు ఇస్తారూ వాటి టెక్నాలజీ తెలిసి చావదూ ( అక్కడికేదో మిగతావన్నీ తెలుసున్నట్టు !)

 ఏమనుకుందో ఏమో, పెద్దాయనా వచ్చాడూ అనుకుని  ఫోను తెరిచి ఇస్తే చూస్తానూ అంది. ఏదో ” ఆయనే ఉంటే… ” అన్నట్టు, ఆ తెరవడం తెలిస్తే ఇక్కడకెందుకూ  అనుకుని, జేబులో పెట్టుకున్న ఆ బుల్లి పుడక చేతిలో పెట్టాను. ఆ పిల్లేమో, ఓ చిన్న రంఢ్రంలోకి ఈ పుల్లని పెట్టి తిప్పితే , పాపం అదేదో slot  రావడం వచ్చింది. తీరా చూస్తే అదేదో  memory card ట. సిమ్ము బయటకి తీయడం ఆ పిల్లకీరాదూ. ఓ గంటాగితే మా వాళ్ళొస్తారూ అని చెప్పింది. అక్కడచేసేదేముందీ అనుకుని బయటకి వచ్చేశాను.  బయట wait  చేస్తూంటే, పక్కనే ఉన్న iphone  వాడు కొట్టు తెరిచి అడిగితే, మేము  apple  వి తప్పించి , మిగిలినవన్నీ  untouchable  అన్నట్టు మాట్టాడాడు. చేసేదేమీలేక బయట ఆ కొట్లేవో తెరిచేదాకా ఉండడమే ఉత్తమం అనుకుని, ఊరికే ఓసారి చూద్దామని ఫోను చూసేసరికి, ఇంకేముందీ,  సకుటుంబసపరివారంగా సిమ్ము ప్రత్యక్షం. ఈ చిత్రం ఏమిటా అని  చూస్తే,  everything was in place !  ఇదేం చమత్కారం, పొద్దుణ్ణించీ అన్ని తిప్పలు పెట్టిందీ అనుకున్నాను. అప్పుడు తట్టింది- ఇందాకా ఆ పిల్లేదో కెలికిందిగా అప్పుడు సద్దుకునుంటాయి అన్నీ.  అదేదో శ్రీరాముడి స్పర్శతో అహల్య మానవరూపం చెందినట్టు, ఆ పిల్ల ధర్మమా అని నేనూ నాఫోనూ  back to normal.  కథ సుఖాంతం.. వెళ్ళి ఆ అమ్మాయికి  thanks  చెప్పి కొంపకి చేరాను. అందుకే అంటుంట– ఊరికే కొనిపించేయడమే కాదు, వాడ్డంతోపాటు వైద్యంకూడా తెలియాలి.  ఈసారి ఆ ” పుడక” ఉపయోగం తెలిసింది.

 

 ఈ టపాతో పాటు  శ్రీ భోగరాజు నారాయణ మూర్తిగారు రాసిన కథ చదవండి….నల్లబిందె-దుక్కచెంబు

బాతాఖాని- లక్ష్మిఫణి కబుర్లు

మా చిన్నప్పుడు, పుట్టినరోజుకి   తలంటు, కొత్త బట్టలూ,   పిండివంటలతో భోజనమూ, ఉంటే గింటే ఓ సినీమా…. మా అమ్మమ్మగారు  కొబ్బరిపాలతో పరమాన్నం చేసి, ఓ రూపాయి చేతిలో పెట్టేవారు. ఆరోజుల్లో అదే పదివేలుగా ఉండేది. అమలాపురంలో ఉన్నదెంతా ఓ 18 ఏళ్ళు. తరవాత ఉద్యోగం, పెళ్ళి పిల్లలూ. . మరీ అలాటప్పుడు, మన పుట్టినరోజుకి అంత ప్రాముఖ్యత ఉండదు. అయినా, పాపం మా ఇంటావిడ, ప్రతీ పుట్టినరోజుకీ ఓ surprise gift  ఇచ్చేది. ( ఇప్పటికీ ఇస్తూనే ఉంది.  God bless her )   తేడా ఏమిటంటే  ఆ  surprise element  తగ్గడం. అయినా నెలముందరినుండీ, మనక్కావాల్సినదానిగురించి అదేదో loud thinking  చేస్తూంటే , తప్పేదేముందీ?

కాలక్రమేణా, మనవలూ, మనవరాళ్ళ దగ్గరకొచ్చేసరికి, మొదట్లో ఏవో ఆడుకునేవిచ్చేవాళ్ళం. ఒక్కో క్లాసూ పెరుగుతూంటే, ఇంకా ఆటబొమ్మలేమిటీ, అనుకుని పై ఇద్దరికీ  ఏ  Crossword Gift Voucheరో  ఇవ్వడం మొదలెట్టాను. వాళ్ళ అమ్మలకీ, నాన్నలకీ అయితే, ఎప్పుడో మొదలెట్టేశాను.. మా రెండో మనవరాలు, నవ్యకి మొదలెడదామని, తననే అడిగేస్తే పోలా అనుకుని, అదేదో Kindle Coupon  ఇమ్మంది. అదేమిటో కానీ, పుస్తకం కొనిద్దామనిపించింది. ఈమధ్యన   e Books  కే ఎక్కువ ప్రాధాన్యత ఇస్తున్నారనుకోండి. కానీ చేతులో పుస్తకం పట్టుకుని చదివితే ఉండే ఆనందమే వేరని నా అభిప్రాయం..

” పుస్తకం హస్తభూషణం ” అనేవారు ఆ రోజుల్లో. ఇప్పుడో  ” e బుక్కే  మా హక్కు ”  అంటున్నారు… కారణాలు ఏవేవో చెప్తున్నారు, అడవులూ, కలపా, పల్పూ, కాగితం  etc.. etc.. కొంతవరకూ నిజమే, కానీ  అక్కడికేదో   కాగితం తయారీ తగ్గిస్తేనే పర్యావరణ రక్షణ కలుగుతుందనడం కొంచం ఎక్కువేమో కదూ. అదికూడా ఓ కారణం. అలాగని పర్యావరణం రక్షించడానికి మనవాళ్ళు చేస్తున్నదేమిటీ, అభివృద్ధి పేరుతో, ఉన్న చెట్లన్నీ కొట్టిపారేసి, అవేవో ” మొక్కా- నీరూ ” అంటూ మొదలెట్టారు.

నాకు చిన్నప్పటినుంచీ ఉన్న అలవాటు, పుస్తకాలు చదవడం. క్లాసు పుస్తకాలు తప్పించి, ఇంకోటేదైనా సరే. అందుకే బడుధ్ధాయిలా ఇలా తేలాను. ఏం చేయమంటారూ చదువనేటప్పటికి, రిటైరయి 12 ఏళ్ళు కావొస్తున్నా, ఇప్పటికీ పీడకలలు వస్తూనేఉంటాయి.. వారం వారం వచ్చే పత్రికలూ, కిళ్ళీకొట్లో డిటెక్టివ్ పుస్తకాలూ లైబ్రరీకి వెళ్ళి తెలుగు నవలలూ ఒకటేమిటి, ఓపికున్నన్ని చదవడం..

నాకు తగ్గట్టు మా ఇంటావిడకీ ఇదే ” వ్యసనం “. పుస్తకం తేవడం తరవాయి, వెంటనే చదివేదాకా నిద్రపట్టదు. అంతర్జాలం లో రాయడం మొదలెట్టిన తరువాత, చాలామట్టుకు  నెట్ లోనే దొరకడం మూలాన కానీ, లేకపోతే ఇంటినిండా పుస్తకాలే. ఇలా అందరూ  e books  కే  అలవాటు పడ్డంతో , పెద్ద పెద్ద ప్రచురణ సంస్థలు మూత పడుతున్నాయి.  అచ్చు పుస్తకం చూడాలంటే, ఏ మ్యూజియం కో వెళ్ళి చూడాల్సిన రోజు త్వరలోనే వస్తుందేమో.

ఈ పుస్తకాల గురించి శ్రీ  వేలూరి శివరామ శాస్త్రిగారు,  ” భారతి ” లో రాసిన వ్యాసం చదవండి    పుస్తకం– శ్రీ వేలూరి

 

 

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు–ఎడ్డెం అంటే తెడ్డెం…ఇదో ” మిథునం”

ఒక్కసారి గుర్తుచేసేసికోండి– ఆరోజుల్లో భార్యాభర్తలు ఎలా ఉండేవారో, అదే ఈ రోజుల్లో ఏమాత్రం మాటతూలినా అంతే సంగతులు. కొట్టుకుంటూనో, తిట్టుకుంటూనో కాపరాలు సజావుగానే సాగించినట్టే. ఏదో పెళ్ళయి ఓ పిల్లో, పిల్లాడో పుట్టేదాకా మొగుళ్ళ మాట వింటారు కానీ, ఆ తరవాతైతేనా అమ్మో… అమ్మో.. ఊరికే వేయలేదు గురువుగారు పై కార్టూన్. ఎంతోమంది జీవితాలని పరిశీలించి మరీ,  తన కుంచెకి పనిచెప్పారు.

ఏదో ఉద్యోగం ధర్మమా అని , మరీ వీధిన పడలేదు కానీ, అప్పటికీ శనాదివారాలు ” అప్పచ్చులు ” ఉండేవే, కానీ మర్నాడు ఆఫీసుకెళ్ళొచ్చులే అనే ఉద్దేశంతో భరించేసేవారేమో.అదేమిటో కానీ, ఈ భార్యలున్నారే తమ మాటే చివరిదవాలని తపన. అదేదో టెన్నిస్ లో ఆడినట్టు దెబ్బకి దెబ్బ. బయటివాళ్ళకి చూడ్డానికి ఎంతో శాంతమూర్తుల్లా కనిపిస్తారు. వాళ్ళకేం తెలుసూ అసలు సంగతీ? అసలు అదో ” హాబీ ” అనుకుంటా వాళ్ళకి. ఇప్పుడంటే భార్యలు ఉద్యోగాలకి వెళ్తున్నారు కానీ, ఆరోజుల్లో చూడలేదుగా. పైగా టీవీలూ జీడిపాకం సీరియళ్ళూ లేనేలేవాయె.  ఇంక తేరగా దొరికేదెవరూ, కట్టుకున్నవాడేగా. ఆ పిల్లలు రేపోమాపో వాళ్ళ దారి వాళ్ళు చూసుకుంటారు. మిగిలిన బక్కప్రాణి జీవితాంతం కాపరం చేయొద్దూ, భవిష్యత్తు దృష్టిలో పెట్టుకుని, ఏదో అప్పుడప్పుడు తన అస్థిత్వాన్ని నిరూపించడంకోసం , నోరెత్తడం కానీ, అంతకంటే దురుద్దేశ్యం ఉండేది కాదనుకుంటా. లేక పోతే శ్రీ బాపు గారికి అన్నన్ని Topics  ఎలా దొరికాయంటారూ?

పదవీ విరమణ అయిన తరవాత ఉండే కాలక్షేపం ఇదే కదూ. పిల్లలు వాళ్ళ సంసారాల్లో బిజీ అయిపోతారు. మరీ ఇల్లు నిశ్శబ్దంగా ఉంటే ఏం బావుంటుందీ?  వాతావరణం కొంచం గంభీరమైనా, ఏదో సందడిగా ఉంటుంది. అయినా అస్సలు జీవితంలో మాటామాటా తేడా రాని జీవితాలూ ఓ జీవితమేనా? బయటకెళ్ళినప్పుడు ఒకళ్ళమీదొకళ్ళు పడిపోతూ, తమదే ఓ పెద్ద ఆదర్శకాపరమూ అని చూపించుకుంటూంటారే  వాళ్ళదంతా  Image building Exercise. తప్ప మరోటికాదు. ఊళ్ళోవాళ్ళందరికీ కళ్ళు కుట్టాలనే ఓ తపన. నిజంగా ఒకరంటే ఒకరికి ప్రేమంటూఉంటే గింటే , రోజూ కొట్టుకుంటూనే ఉండాలి, బాపు గారి కార్టూన్  కి ప్రాణం పోయాలి.

ఈ టపాకి మూల కారణం 30 ల్లో శ్రీ శ్రీపాద వారు రాసిన      షట్కర్మయుక్తా — శ్రీపాద్ అనే  ఓ కథ.. కథ పూర్తిగా చదివి ఆనందించండి. అదో ” శబ్దరత్నాకరం ” లాటిది. పరిస్థితి ఎలా  handle  చేయాలో నేర్చుకోవచ్చు. చాలామంది చదివే ఉంటారనుకోండి, అయినా ఒకటీ అరా మర్చిపోతే ఉపయోగిస్తుందేమో అని ఈ టపా…