బాతాఖాని- లక్ష్మిఫణి కబుర్లు

ఏదో నెత్తిమీదకి ఏళ్ళొచ్చాయికదా అని ప్రతీదీ మనకే తెలుసుననుకోకూడదు… చిన్నప్పుడు నాన్న చెయ్యిపట్టుకుంటే ఆయన ఎక్కడకి తీసికెళ్తే అక్కడికే వెళ్ళడం.  ఉద్యోగంలో చేరాక, ఆరోజుల్లో, ఏవో ” ఉడుపి హొటళ్ళు ” తప్ప ఇంకేమీ ఉండేవికావు.. ఉండేవేమో ఎవడికి తెలుసూ, వచ్చే నాలుగురాళ్ళకీ ఈ పెద్ద హొటల్స్ కూడా ఎందుకూ?.. పెళ్ళైన తరవాత, ఆ వెర్రి ఇల్లాలు,  నాకన్నీ తెలుసుననే భ్రమలో ఉండేది.. మహా వెళ్తే ఏ ఆదివారప్పూటో సినిమాకి వెళ్ళడం. పైగా ఆరోజుల్లో శనాదివారాలు రాత్రి భోజనం మానేసి ఫలహారం ( దీన్నే జరుగుబాటు రోగం అంటారు ).. పక్కనే ఉండే ఏ ఉడిపీ హొటల్లోనో ఇడ్లీ సాంబార్, కావల్సొస్తే రెండేసి ప్లేట్లు లాగించేసి కొంపకి చేరడం.

అఛ్ఛా.. అప్పుడెప్పుడో ఓ సినిమా వచ్చింది.. అందులో హీరోయో, హీరోయిన్ దో డబుల్ రోల్– ఒకరు చలాకీ , రెండొవారు అమాయకమూనూ.. స్థానాలు మార్చుకుంటారు.. అమాయకపు  ప్రాణిని ఇంట్లోవాళ్ళు యాతనపెడితూంటే , కొత్తగావచ్చిన మనిషి, పరిస్థితిని చక్కపెట్టాలని, నిశ్చయించుకుంటుంది. ఆస్థి అంతా ఈపిల్లపేరునే ఉంటుంది. ఏదో చెక్ సంతకం పెట్టాల్సినప్పుడు, చేతికో కట్టుకట్టుకుని మొత్తానికి తప్పించుకుంటుంది…

నిన్నటి రోజున మా శివ జాస్థి గారు, మా ఇంటికి వచ్చారు. ఇంట్లో ఎందుకూ, డిన్నర్ బయటే తిందామన్నారు.. సరే మరి, తప్పుతుందా.. నాకేమో ఈ పెద్దపెద్దహొటల్స్ లో ఆర్డరు ఎలా ఇవ్వాలో తెలియదాయే.. ఉడిపీ హోటళ్ళ స్థాయే నాది… పిల్లలతో పెద్ద హొటళ్ళకి వెళ్ళినా, వాళ్ళే ఆర్డర్ చేయడంతో నేనెప్పుడూ వీధిన పడలేదు… ఇవేళ బాధ్యతంతా నామీద పెట్టేసింది మా ఇంటావిడ.. పైగా ఆ మెనూ చూసి మనక్కావాల్సినవి ఆర్డర్ చేయాలిట.. నాకేమో ఆ పేర్లు తెలియవు.. అప్పుడెప్పుడో ఓ Five Star Hotel  లో అదేదో  బఫేట.. అక్కదపేర్చున్నవన్నీ నాకళ్ళకి ఒకేలా కనిపించాయి.. ఏదో చూడ్డానికి బావుందికదా అని తీసుకోబోతూంటే, మా మనవడు, ” తాతయ్యా నువ్వు  Non Veg  ఎప్పుడు మొదలెట్టావూ.. ” అన్నాడు. ఓరినాయనోయ్ అది Non veg  అని నీకెలా తెలుసురా అంటే, అక్కడేదో   Red Dot ఉందిగా అన్నాడు. అప్పుడుతెలిసింది, ఆ Red Dot  కీ, Green dot  కీతేడా..  This is my only brush with Buffet in a Big Hotel. మళ్ళీ , ఎవరో ఒకరు తోడులేకుండా మళ్ళీ ఆ బఫేల మొహం చూడలేదు. ఇప్పుడు నాలాటివాడికి అదేదో   A la carte Dinner  ఆర్డరు చేయాలంటే జరిగే పనేనా? భగవంతుణ్ణి ప్రార్ధిస్తే ఏదో మార్గం చూపిస్తాడే.. అదేం అదృష్టమో నిన్నటి రోజున, నాకు రొంపా, జలుబూ, దగ్గూ వచ్చేసి, గొంతుక కాస్తా  Mute  అయిపోయింది… నోరువిప్పితే మాట కి బదులుగా ఓన్లీ హవా మాత్రమే.. అమ్మయ్యా బతికిపోయానురా అనుకుని, శివ గారినీ, మా ఇంటావిణ్ణీ ఆర్డరు చేసేయమన్నాను.. ఆ డిన్నర్ పూర్తిచేసి ఇంటికొచ్చాము.

 ఇంక వాళ్ళిద్దరూ  deep discussions  లో పడిపోయారు. వాళ్ళు మాట్టాడుకునే విషయం, నా మట్టిబుర్రలో పడదాయె.. ఆ సాహిత్యం పజిల్సూ అవీనూ.. నా  IQ levels  బహుతక్కువ. మధ్యలో నన్నేదైనా అడుగుతారేమో అని భయం. అలాగని అక్కడ కూర్చోకుండా ఉన్నా బాగోదూ.. అంత అభిమానంతో వచ్చిన అతిథిని చిన్నబుచ్చినట్టుండదూ?  మళ్ళీ, నేనూ, నా మూగబోయిన గొంతుకా నా rescue  కి వచ్చెసాయి.. అయినా ఏదో నాకు నేననుకోడమేకానీ , వాళ్ళకీ తెలుసు నా  role  ఆటలో సత్రకాయ లాటిదని .

అలా మొత్తానికి హొటల్లోకానీ, వీళ్ళ సాహిత్యచర్చలో కానీ, నాకున్న పరిమిత జ్ఞానం బయట  పెట్టుకోవాల్సిన అవసరం లేకుండా బయటపడ్డాను.

 

Advertisements

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు

 ఏదో ఆరోగ్యం లక్షణంగా ఉన్నన్ని రోజులూ పరవాలేదు కానీ, ఎక్కడో కొద్దిగా తేడా వచ్చిందా,  ఇంట్లో ఉండే పిల్లా, పెద్దా అందరూ ఉచిత సలహాలిచ్చేవారే.  దానికి సాయం , మన కుటుంబ స్నేహితుడెవరైనా ఏ డాక్టరో అయారా,  సుఖశాంతులతో వెళ్తూన్న మన జీవితాలు, రోడ్డున పడ్డట్టే..

అలాగని మరీ hospitalizatio నూ వగైరాలూ కాకపోయినా, ప్రతీదానిమీదా ఆంక్షలు ప్రారంభమైపోతాయి… చాలామంది సలహాలిస్తూనే ఉంటారు– ఏడాదికోసారైనా   General check up  చేయించుకోమనీ.. మనకే బధ్ధకమూ,, పోనిద్దూ ఇప్పుడేమీ ఆరోగ్య సమస్యలు లేవుకదా.. అనే ఓ భావనానూ… చేయించుకుంటే  ఏం నష్టమూ, అని సకుటుంబ సపరివారమంతా పోరగా.. పోరగా మొత్తానికి ఓ ముహూర్తం చూసుకుని, CGHS  Dispensary  కి వెళ్ళడం. ఒంటరిగా వెళ్తే మజా ఏముందీ.. ఆ డాక్టరేం చెప్పారో, ఈయనేం విన్నారో.. వివరాలన్నీ పూర్తిగా తెలుసుకోపోతే నిద్ర పట్టదుగా..ఇంటావిడ సమేతంగా వెళ్ళాను… మొత్తం అందరూ రాలేదు.. బతికిపోయాను.

 ఆ డాక్టరుగారు ఓ పదిరకాల  Tests  రాసిచ్చి, వాటి Test Report  తీసికుని రమ్మన్నారు… ఆ కాగితం పట్టుకుని, దగ్గరలో ఉండే ఓ  Corporate Hospital  కి వెళ్తే, మర్నాడు పొద్దుటే, కడుపులో ఏమీ వేసికోకుండా , (కాఫీకూడా) రమ్మన్నారు… అదృష్టమేమిటంటే, ఈ రక్త పరీక్షలకి తను తోడు రాకపోవడం– ఎలాగూ  Test results  వచ్చినప్పుడు చూడొచ్చులే అనేమో…ఏదో మొత్తానికి వెళ్ళి ఆ రక్తదానమేదో ఇచ్చొచ్చాను. పాపం రక్తం ఇచ్చొచ్చానుకదా అని జాలిపడిపోయి, రోజూకంటే ఎక్కువ breakfast  లభ్యం అయింది.మళ్ళీవెళ్ళి , రెండోసారి కూడా రక్తం ఇచ్చి, , ఆ  Dracula  కి thanks  చెప్పి కొంపకి చేరాను.. ఇదంతా 10 నెలలకింద జరిగింది.

ఆ test reports  దొంతరంతా పట్టుకుని తిరిగి మా  CGHS Dispensary  కి పయనం–ఇంటావిడతో సహా.. ఓ పదినిముషాల వెయిటింగ్ తరవాత, ఆ కాగితాలు చదవడం..  Oh!  అంటూ భ్రుకుటి ముడవడం,, ఓసారి పెదిమలు విరవడం లాటి హావభావాలు పుర్తిచేసి, మళ్ళీ నన్నోసారి టేబుల్ ఎక్కించి, గుండె కొట్టుకుంటుందో లేదో మరోసారి టెస్టు చేసి, సుగర్ లెవెల్  ఎక్కువగా ఉందీ జాగ్రత్తగా ఉండాలీ వగైరాలు చెప్తూంటే , పోనీ ఇంటావిడ ఆగొచ్చుగా, అబ్బే.. ” అయితే రేపణ్ణుంచీ కాఫీలో పంచదార మానేయమంటారా, రోజూ కనీసం  200 గ్రాముల తీపి పదార్ధాలు తింటూంటారు, అవికూడా మానిపించేయనా అంటూ, ఈవిడ  పెట్టబోయే ఆంక్షల చిఠ్ఠా చెప్పేసింది. పోనీ ఆయనేం చెప్తారో వింటే ఏం పోయిందీ ? డాక్టరుగారూ, మా ఇంటావిడా ఓ సంయుక్త ప్రకటన చేసేసి, మొత్తానికి నా సుఖసంతోషాలకి గండి పెట్టేసారు.  వెళ్తూవెళ్తూ, వివిధరకాల మాత్రలు పంచరంగుల్లోవి కూడానూ.. మర్నాటినుండీ ఇంట్లో  Curfew starts.. దీనికి సాయం, పిల్లలకి విషయం చెప్పేయడం– మళ్ళీ అక్కడకి  వెళ్ళి ఏం కక్కూర్తిపడతానో అని..అప్పటిదాకా ఇంట్లో ఉన్న స్వీట్స్ అన్నీ పనిమనిషి  పాలయ్యాయి… మర్నాటినుండీ భోజనంలో మార్పు, పిల్లలు చెప్పిందీ, తననుకున్నదీ, ఆ డాక్టరు చెప్పిందీ, మొత్తం అన్నిటికీ ఓ  mean  తయారుచేసి ప్రారంభం చేసేసారు.. పధ్ధతులు మారేటప్పటికి నాకూ చిరాకూ, కోపం..  ప్రతీ రోజూ పిల్లలదగ్గరనుండి ఫోనులూ.. రోజువిడిచి రోజు  personal counselling  అడక్కండి– తెలుసు నా శ్రేయస్సుకోరే చేస్తున్నారూ అని.. ఈలోపులో  నేనైతే తెలిసినవారందరికీ నా కష్టసుఖాలు చెప్పుకున్నాను.. ఒకడేమో ఫలానావి తినొద్దంటాడు, ఇంకోరేమో ఇది మామూలేనండీ .. కొంచం జాగ్రత్తతీసికుంటే చాలంటారు…. మొత్తానికి ఈ తిండివిషయం లో ఏ ఇద్దరికీ ఏకాభిప్రాయం లేదని… వ్యవహారం ఎక్కడదాకా వెళ్ళిందంటే, ప్రతీ వరలక్ష్మీ వ్రతానికీ చేసే  తొమ్మిది పిండివంటల్లోనూ, ఏడు ప్రసాదాలు తీపిలేనివే.. ఉన్న ఆ రెండింటిలోనూ నామమాత్రంగా బెల్లం… బయటకే హొటల్ కైనా పిల్లలతో వెళ్తే, ఆ బఫేలో, నా పక్కని అబ్బాయో, అమ్మాయో, వెనక్కాలైతే సహధర్మచారిణీ..  Z Category Security  లాగన్నమాట.

మొత్తానికి ఈ పదినెలల నా  నియమనిబధ్ధతా, మా ఇంటావిడ కఠోర management , పిల్లల సహకారంతోనూ, పరిస్థితులు చక్కబడ్డట్టే.. ప్రతీ రెండునెలలకీ ఆ టెస్టులేవో చేసుకుని, మొత్తానికి  మా ఫామిలీ ప్రెండు డాక్టరుగారికి కూడా చెప్పి, ఆయన  approval తో కొంచంకొంచంగా  curfew relax  అయింది.

 నాకు ఈ సందర్భంలో ఒక్క విషయం అర్ధం అవలేదు–  general  గా ఇళ్ళల్లో ఈ sugar levels  చెక్ చేసినప్పుడు, ఓ రక్తపుబొట్టుతో అయిపోయే పనికి, ఈ  Pathological Labs  లోనూ,  Hospitals  లోనూ, మరీ   సిరెంజ్ గుచ్చేసి అంత రక్తం తీసుకుంటారెందుకనీ అని… అదేదో చెప్పి పుణ్యం కట్టుకోరూ….?

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు- రాజస్థాన్ యాత్ర-5..

ఓపిగ్గా చదివినందుకు ధన్యవాదాలు.. మిమ్మల్నింకా బోరుకొట్టదలుచుకోలేదు… జైపూర్ వచ్చిన మర్నాడు, పిల్లలు అదేదో  Hot air balloon  లో గగనవిహారం చేయడానికి వెళ్ళారు.. అన్నీ మూసేసిన ఏరోప్లేన్ లోనే భయపడ్డ నాలాటి వాడు,  Open  గా ఉన్న ఆ గుమ్మటంలోనా వెళ్ళడం ? అబ్బే అలాటి ఉద్దేశ్యాలేవీ పెట్టుకోకుండా ఇంట్లోనే ఉండిపొయాము.

వాళ్ళు నలుగురూ తిరిగి వచ్చిన తరువాత, జైపూర్ హవా మహల్ వైపు  sight seeing  కి వెళ్ళాము.

ఆ మరుసటిరోజు, పుష్కర్ , అజ్మేర్ దర్గా దర్శించుకుందామని బయలుదేరాము.

అజ్మీర్ షరీఫ్  దగ్గరకి వెళ్ళేటప్పుడు,  ఓ రెండుకిలోమీటర్ల దూరంలో, పార్కింగ్ చేసి, ఓ ఆటోలో వెళ్ళాల్సొచ్చింది. సందులూ గొందులూ తిప్పుతూ మొత్తానికి అక్కడకి చేర్చాడు… విపరీతమైన జనసందోహం. అన్ని ధర్మాలవారూ ఈ దర్గాని దర్శించుకోవడం ఇక్కడి ప్రత్యేకత.

అక్కడ ఓ రెండు గంటలు గడిపి ,  పుష్కర్ కి బయలుదేరాము. అక్కడ బ్రహ్మ గుడి, పుష్కర్ సరస్సూ చూసి, తిరిగి జైపూర్ చేరాము.మర్నాడు సాయంత్రం   Flight  లో పుణె తిరిగి వచ్చాము.

మొత్తం ఓ వారంరోజులు పిల్లలతో గడపడం చాలా సంతోషమయింది. ప్రయాణం లో మమ్మల్ని అత్యంత  luxurious  గా తీసికెళ్ళారు పిల్లలు..

ఈ ప్రయాణం ధర్మమా అని నాకైతే, కుక్కలు, విమానాల భయాలైతే చాలామట్టుకి తగ్గినట్టే…

బాతాఖాని- లక్ష్మిఫణి కబుర్లు- రాజస్థాన్ యాత్ర -4

మర్నాడు పొద్దుటే  హరీష్, శిరీష ఆఖరిసారి మళ్ళీ వెళ్ళారు అడవిలోకి, ఆ పులేమైనా తిరిగి దర్శనం ఇస్తుందేమోనని. కానీ కనిపించలేదుట… మొత్తానికి రణథంబోర్ పూర్తిచేసుకుని, జైపూర్ కి బయలుదేరాము.. వెళ్ళేలోపల ఓ అద్భుత సంఘటన– నా ప్రాణానికైతే అది అద్భుతమే మరి… విమానం భయం కొంతవరకూ తీరిందా, అలాగే  సఫారి కూడా, ఎటువంటి అవాంతరాలూ జరక్కుండా లాగించేసినట్టేగా, ఇంక మిగిలినదల్లా, ఆ  Resort  లో పహరా కాసే ఆ శునకరాజములు… ఏదో వాటి బారినపడకుండా కానిచ్చేసేనన్నంత సేపు పట్టలేదు… సామాన్లన్నీ కారులో పెట్టి, ఇంక మెట్లు దిగుదామనుకున్నంతలో, ఓ శునకం, దానికి నామీద ఏం అభిమానం పుట్టుకొచ్చిందో, వచ్చేసి నన్నోసారి ముట్టుకునేసరికి,  నా ప్రాణం అనంతవాయువుల్లో కలిసిపోయిందే అనుకున్నాను… ఓవైపున అది నన్నుముట్టుకుని కాళ్ళు  ఎత్తుతుంటే, ఒక్కడూ ఏమీమాట్టాడరే, అదేదో  routine check up  చేస్తున్నట్టు చేసి, ఏమనుకుందో ఏమో పక్కకు నుంచుంది. ఆ హొటల్ వాళ్ళందరూ– సాబ్జీ  ఓ కుఛ్ నహీ కర్తా అంటూనే ఉన్నారు, వాళ్ళదేం పోయిందీ, కానీ ఇంతదాకా వచ్చిన తరవాత అదేదో నేనే స్వయంగా తెలుసుకుందామని, ఏమైతే అయిందనుకుని, దానిమీద ఓ చెయ్యేసాను… ప్రాణాలుగ్గబెట్టుకుని,  కళ్ళుమూసేసుకుని చెయ్యేసేశాను..  ready with bated breath..  కళ్ళుమూసుకునే ముందర, మా ఇంటావిడనీ, అబ్బాయి కోడలూ, మనవరాలు, మనవడినీ  ఓ సారి తనివితీరా చూసేసుకుని, మళ్ళీ చూడగలనో లేదో, ఈ మాయదారి  test  నాకెందుకు చెప్పండీ…. అబ్బే ఏమీ అవలేదు–  surprise.. surprise..  వామ్మో అంత భయంకరమైన శునకాన్ని , నేను ముట్టుకున్నానా అనుకుని మాత్రం ఓసారి గుండె లయతప్పినట్టనిపించింది.. నిజంగా పాపం ఆ వెర్రి జీవి ఏమీ చేయలేదు..  ఈ మూడురోజులూ అనవసరంగా దాన్ని అనుమానించి భయపడ్డాను.. ఇదేదో తెలిసుంటే, దాన్ని ముద్దుపెట్టుకుంటానని కాదూ, నా పెద్దరికం నిలుపుకోగలిగే వాడినేమో… 

 ఈరోజుల్లో ఎవరైనా సెలెబ్రెటీ ని కలిస్తే ఓ ఫొటో తీయించుకోవడం  order of the day  కదా.. సరే అనుకుని, నేనూ ఫొటోకి దిగాను…

పులి తో ఎలాగూ దిగలేదు కదా అని పులి బొమ్మతో తీయించుకున్నాను ఫుటో..   మిమ్మల్ని మరీ బోరుకొట్టేసాను కదూ.. ఇంకొక్క భాగం రాసి , రాజస్థాన్ యాత్ర పూర్తిచేస్తాను… 

బాతాఖాని- లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– రాజస్థాన్ యాత్ర -3

 రాత్రి డిన్నర్ అయిన తరువాత చల్లగా, చెప్పారు, మర్నాడు ఉదయం 630 కల్లా, మళ్ళీ ఆ ఆడవిలోకి వెళ్తున్నామని. ఈసారి ఇంకో  Zone,  మేముండే    DEV VILAS  కి దగ్గరలోనే..  నాకు అక్కడ నచ్చిన మరో విషయం ఏమిటంటే, రాత్రి పడుక్కోబోయే ముండు, రెండు  Hot water bags  తెచ్చి, మా కంబళి/ రగ్గు లకింద పెట్టడం. రూమ్మంతా వెచ్చవెచ్చగానే ఉందనుకోండి, కానీ ఈ  arrangement  ఇంకా బావుంది. అంత వెచ్చగా పడుక్కుని, మర్నాడు ఏదో చిన్నప్పుడు పరీక్షల్లో లేచినట్టు, మరీ తెల్లారకట్ల లేవమంటే కష్టమే కదూ..  మధ్యలో మా అగస్త్య  reminder  ఒకటీ.. సుభే సుభే తయ్యార్ హోకే రెహనా  అంటూ..ఎంతైనా మనవడిదగ్గర పరువుంచుకోవద్దూ? మొత్తానికి ఆ జిప్సీ ఏదో వచ్చేసరికి, ఒంటినిండా  all available  స్వెట్టర్లూ, జాకెట్టూ వేసేసికుని , నెత్తికో మఫ్లర్ కూడా చుట్టుకుని, గంగిరెద్దుకి అలంకరణ చేస్తారే, అలాగ నన్ను మా ఇంటావిడ నన్ను అలంకరించగా చాయ్ తాగేసి రెడీ అయ్యాను.

అన్నీ చెప్పి ముఖ్యమైన విషయం చెప్పడమే మర్చిపోయాను– జైపూర్ లో లాగ కాకుండా, ఇక్కడ ఈ Resort  లో రెండు భయంకరమైన  కుక్కలు,  పైగా నాకంటే పొడుగ్గా ఉన్నాయి, వాటిని  free  గా వదిలేసారు… అక్కడున్న 3 రోజులూ భయమే నాకు.. ఎలాగొలాగ వాటి బారిన పడకుండా లాగించేసాను మొత్తానికి… 630 కల్లా ఆ దగ్గరలోఉన్న Zone  కి చేరాము. మా గైడ్ అయితే చెప్పాడు, ఆ ముందురోజు ఓ పులి కనిపించిందని, మధ్యమధ్యలో కిందకి చూడ్డం, అవిగో పగ్ మార్కులు.. ఇవిగో పగ్ మార్కులూ.. పులి ఇక్కడే ఎక్కడో తిరుగుతోంది.. అంటూ, అడవంతా తిప్పాడు. అడవి జంతువులు తప్పించి, పులి మాత్రం కనిపించలేదు.

చివరకి ఆ పులేదో కనిపించకపోయేసరికి, 12 గంటలకి తిరిగి వెళ్ళాము. లంచ్ అయిన తరువాత, మళ్ళీ మూడోసారి, చివరిప్రయ్త్నం చేయడానికి వెళ్ళాము… పొద్దుటికంటే కొంచం better..  పక్షులు, జంతువులా  warning signals  ధర్మమా అని మిగిలిన అన్ని వాహనాలూకూడా, ఓ చెరువు చుట్టూరా చేరిపోయాయి. ఇంతలో ఓ పెద్ద గాండ్రింపు వినబడింది, మరీ నిన్నటంత దూరంలోకాదూ, కానీ స్పష్టంగా వినడంమాత్రం విన్నాను.. ఆ పులి ఏదో జంతువునుచంపి, తన పిల్లలకి పెట్టడమో, లేక తనే విశ్రాంతి తీసికోడమో చేస్తూందన్నాడు మా గైడ్.. ఇవన్నీ ఎలా తెలుస్తాయో వీళ్ళకి, ఎంతైనా ఎన్నోసంవత్సరాల అనుభవం కదా… సాయంత్రం 630 కి  తిరిగి వెళ్ళి, డిన్నర్ తీసికుని బొజ్జున్నాం. మరికొన్ని విసేషాలు తరువాతి పోస్ట్ లో

బాతాఖాని- లక్ష్మిఫణి కబుర్లు- రాజస్థాన్ యాత్ర -2

 

 

సాయంత్రం 7 కి జైపూర్ లో, మొత్తానికి, ఏ అవాంతరాలూ లేకుండా  land  అయ్యాము. మొదటి మజిలీలో, airbnb  ద్వారా వారెవరో  family  ఉండే ఇంట్లో, రెండు గదుల్లో  సెటిలయ్యాము. సాయంత్రం రెండు cab  లు చేసుకుని,  City Centre  లో ఉన్న  Albert Hall Museum   కి వెళ్ళి ఓ రెండు గంటలు గడిపాము . దారిలో బిర్లా మందిరం కూడా దూరం నుంచి, దర్శించుకుని, హొటల్లో డిన్నర్ తీసికుని,  తిరిగి వెళ్ళాము. గేటు  బయటుండే  Calling Bell  కొట్టడమేమిటీ, ఆ ఇంట్లో ఉండే కుక్క, భయంకరంగా అరవడం మొదలెట్టింది… వాళ్ళు దాన్ని కట్టేయగా, మెము నిర్భయంగా రూమ్ములో సెటిలయ్యాము… రూమ్ము బయటకి అడుగెడితో ఒట్టు.

మర్నాడు, నవ్య కి కొద్దిగా అస్వస్థత కారణంగా, మేమిద్దరమూ, అగస్థ్యా, అబ్బాయితో కలిసి,    Amer Fort  కి బయలుదేరాం.. అక్కడ చాలా రష్ గా ఉండడంతో, మేము కారులోనే ఉండిపోయి, వాళ్ళిద్దరినీ వెళ్ళిరమ్మన్నాం…

నలుగురూ కలిసి తిరిగి వెళ్ళి, అందరం కలిసి హొటల్లో లంచ్ తీసికుని, ఆరోజుకి సెటిలయ్యాము.. అసలు కథంతా ఆ మర్నాడుప్రారంభం అయింది . కారులో బయలుదేరి రణతంభోర్ చేరాము. అక్కడ  DEV VILAS   అనే Resort  లో  check in  అయ్యాము. అద్భుతంగా ఉంది. మధ్యాన్నం ఓ  Maruti Zypsy  వచ్చేసింది.  మేము ఆరుగురం, ఓ గైడూ , డ్రైవరూ…  4 గంటలకల్లా   Ranthambore  National Park  కి చేరి,  Security check  పూర్తిచేసుకుని, బయలుదేరాము. పెద్దపులి  movements  ని ఈ గైడ్లు,  ఉదయంపూట అయితే ఆ పులుల పాదముద్రల(  Paw marks )  ద్వారానూ, మిగతా సమయాలలో అయితే కొన్ని అడివి జంతువులూ, పక్షులూ చేసే  ఓ ప్రత్యేకమైన (  unique )  శబ్దాలతోనూ గుర్తు పడతారుట.. అలాటిదేదో ఉండాలిలెండి , అలాటి  warning system  లేకుండా, అకస్మాత్తుగా , ఓ పులిపిల్లైనా చాలు, మనమీదకి ఎగిరితే బతక్కలమంటారా? పైగా ప్రయాణం చేసేదేమో  Open Van… ఆ పులేదో కనిపించేదాకా, మిగతా అడివి జంతువులు చాలానే కనిపించాయి.. ఇంతలో ఆ గైడ్ ఏం చూసాడో ఏమో… అదిగో అల్లదిగో  శ్రీహరివాసమూ అన్నట్టు. అదుగో పులి అన్నాడు, నేనైతే చిన్నప్పుడు నేర్చుకున్నట్టు  .. అదిగో తోకా… అని మనసులోనే అనుకున్నాను.  నాకైతే ఏమీ కనిపించలేదు ఒట్టు. కానీ, ఆ గైడూ, మా అబ్బాయీ అయితే ఆ పులి లేచిందని ఒకరూ, ఒళ్ళువిరుచుకుంటోందని ఇంకోరూ మాట్టాడుతూ,  నాక్కూడా కనిపించిందా అని అడిగారు. సరేనని ఎక్కడో దూ… రం… గా ఉన్న వాళ్ళు చెప్పిన చోటులో దృష్టి కేంద్రీకరించాను.. అబ్బే…. ఎలా తిరిగి ఎలా  కళ్ళు చిట్లించి చూసినా కనిపించదే.. అబ్బాయైతే తన  Camera  ని Zoom  చెసి, దాని ఫొటో కెమేరాలో బంధించేసాడు. ఇంతలో  Driver ,  మా ఇంటావిడ  mobile  తీసికుని,  Zoom  చేసి చూపించాడు.. అప్పుడు తెలిసింది నెను అప్పటిదాకా చూసింది,  Wrong place   అని.. కనిపించమంటే ఎలా కనిపిస్తుందీ మరి ? 

 ఏదో మొత్తానికి వచ్చిన పనయింది. ఇంతలో చీకటి పడ్డంతో తిరుగు ప్రయాణం.. మధ్యలో కనిపించిన ప్రతీవాడూ అడగడమే.. పులి కనిపించిందా అంటూ..  Oh Yes  అని నేను తప్ప మిగిలినవారందరూ ముక్త కంఠంతో చెప్పేసారు. ఈ బుడ్డా ఆద్మీకి ఏం కనిపిస్తుందిలే అనుకుని నన్ను అడగడం మానేసారు– ఓ గొడవ వదిలింది. Resort  కి వెళ్ళేటప్పటికి అక్కడుండే  Attendants ,  వేణ్ణీళ్ళలో చిన్న చిన్న టవల్స్ ముంచి, ఒళ్ళు, మొహం తుడుచుకోడానికి ఇవ్వడమైతే  నాకు చాలా నచ్చేసింది.

నాకు కనిపించలేదని, అసలు పులే లేదూ ఆ జంగిల్ లో అంటే ఎవరూరుకుంటారూ?  అబ్బాయి తను  Zoom  చేసి తీసిన ఫొటోలు   Download  చెసి  సాక్ష్యాధారాలతో చూపించాడు…

   అప్పుడే ఎక్కడయిందీ.. ఇంకా చాలా రాయాలి… ఇంకో టపాలో….

బాతాఖాని- లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– రాజస్థాన్ యాత్ర — 1

అదేమిటో కానీ , పుట్టిల్లు దర్శించుకోడానికే టైముండడంలేదాయె…. ఆ ఫేసుబుక్కూ, గోతెలుగూ , నాటైము పూర్తిగా కేటాయించాల్సొస్తోంది…  అలా కుదరదని మళ్ళీ వచ్చేసా.    కిందటి సంవత్సరాఖరిలో , అబ్బాయి, కోడలూ, ఫోను చేసి ” మేము జయపూర్ ( రాజస్థాన్) వెళ్తున్నామూ, మీరుకూడా వస్తే బావుంటుందీ అన్నారు… నిజం చెప్పాలంటే, నాకు వెళ్ళే ఉద్దేశ్యమైతే అస్సల్లేదు. ఒకటి విమానప్రయాణం, రెండోది ఆ టైములో రాజస్థాన్ లో ఎముకలు కొరికే చలోటీ… పైగా ఇంకోవిషయం కూడా చెప్పారు.. మూడు రోజులు జైపూర్ లోనూ, మూడురోజులు  రణతంభోర్  లోనూట.. ఎందుకూ అంటే , ఆ ప్రదేశం ఓ  Tiger Resort  ట, ఆ పెద్దపులుల్ని మనం దగ్గరనుంచి చూడ్డంట.. Zoo  ల్లోనూ,  Circus  లోనూ , బోనుల్లోఉండగా చూస్తేనే ఛచ్చే భయం, పైగా ఈ  Resort  లో  Maruthi Zypsy ( open )  లో , ఆ అడవంతా తిరగడంట.. అయ్యే పనేనా ఇదీ?. హాయిగా కొంపలో కూర్చోక ఎందుకొచ్చిన గొడవా? ఫోనులో పిల్లలతో మాట్టాడుతూంటే, పక్కనే , మా ఇంటావిడ, ” ఏమిటీ మాట్టాడుతున్నారూ.. ఎక్కడికైనా వెళ్తున్నారా పిల్లలూ.. ” అని అడగ్గా, ” అవునూ ఓ వారంరోజులూ, మనమూ వస్తామా ..అని అడుగుతున్నారూ..” అనడం ఏమిటి, ఇంక మరో ఆలోచన లేకుండా, ” వస్తున్నామని చెప్పేయండి.. ” అంది… వెళ్ళే ప్రదేశం మీద కాదు ఇంటరెస్టు– పిల్లలతో ఓ వారంరోజులు గడపడం ఓ అరుదైన అవకాశం, దాన్నా వదులుకునేదీ.. ? ” పిల్లలు కలుస్తారు, కానీ వారాంతంలో కొన్ని గంటలు మాత్రమే.. కలవకూడదని కాదు, టైముండాలిగా వాళ్ళకీ.. రోజూ స్కూలూ, డాన్సూ, టెన్నీసూ బిజీ బిజీ.. అయినా అంత హడావిడిలోనూ, నవ్య అగస్త్యలను తీసికుని మాదగ్గరకి రావడం మాత్రం మానరు. మహా అయితే ఓ రెండుమూడు గంటలు.అలాటిది ఓ వారంరోజులు, రోజుకి కనీసం పదిపదిహేను గంటలు , వాళ్ళతో గడిపే అవకాశాన్నా వదులుకునేదీ.. అబ్బాయితో చెప్పేసా–మేమూ వస్తామూ.. అని. చెప్పిన అరగంటలో మాకు  Return Tickets  మెయిల్ లో పంపేశాడు..  Air Asia Flight  ట.

ఇంక ప్రయాణం తయారీ ప్రారంభం.. వెళ్ళేదా చలి ప్రదేశం, స్నానపానాదులు ఆ వారంరోజుల్లోనూ, ఉంటాయో ఊడుతాయో తెలియదు.  మామూలుగా వేసికునే పాంట్లైతే,  మరీ ఎక్కువేసికోవాల్సొస్తుందని, మాపాగడానికి జీన్సూ (  jeans ) ,  ఓ స్వెట్టరూ, ఓ జాకెట్టూ.. ఇంకా ప్రయాణం ఓ రెండువారాలుండడంతో ,  Flight  లో ప్రయాణం చేయడానికి , మనసులో తయారవడం వగైరా ప్రారంభించాను. ఎప్పుడూ రైళ్ళలో ప్రయాణం చేసిన మొహమే నాది.. జీవితంలో రెండేరెండు సార్లు విమానప్రయాణం చేసాను.  రెండుసార్లూ, కళ్ళుమూసుకుని, ప్రాణాలుగ్గబట్టుకునీనే.. మొదటిసారి సునామీ టైములో మద్రాసునుండి ముంబైదాకా— వేరే మార్గంలేక చేయాల్సొచ్చింది. రెండో సారి అర్జెంట్ గా హైదరాబాద్ వెళ్ళాల్సొచ్చీనూ..  అవకాశం ఉండుంటే, చేసేవాడిని కాదు.. విధిలిఖితంకదా తప్పించుకోలేకపోయాను. అదేవిటో విమానం అంటే నాకన్నీ భయాలే. అందులోనూ ఆ  Take off time  లో అయితే మరీనూ…వాటన్నిటికీ కూడా  mentally prepare  అవడానికి ఇంకా రెండు వారాలు. ఈ లోపులో మా అగస్త్య అయితే నన్ను కలిసినప్పుడల్లా వేళాకోళమే.. వాడి పధ్ధతిలో వాడూ నాకు ధైర్యం చెప్పడమే… ” కుఛ్ నహీ హోతా తాతయ్యా..” అంటూ…

 నాకు అత్యంత భయం కలిపించేవి, విమాన ప్రయాణం, కుక్కలూ.. విమానం విషయమైతే మనసు గట్టి పరిచేసుకున్నాను.. కొడుకూ , కోడలూ, నవ్య అగస్త్య, మా ఇంటావిడా ఎలాగూ నాతోనే ఉంటారూ.. ఏమైపోయినా ఫరవాలేదూ.. అనుకుని.. కోడలు  చల్లగా ఓ వార్త చెవినేసింది– మేము ఆ వారంరోజులూ ఉండేది హొటల్ లో కాదుట, అవేవో  Resort / Family  తోటిట.. ముఖ్యమైన విషయం ఆ మూడు చోట్లా భయంకరమైన  శునకరాజాలు కూడా ఉన్నాయిట..  నాకు కుక్కలంటే ఉన్నభయం తెలిసుండడం వలన ఆ విషయం ముందర తెలుసుకున్నారు… వాటిని ఎటువంటి పరిస్థితులలోనూ , మేము ( కనీసం నేను ) ఉండే ప్రదేశానికి రానీయకూడదని…

 ఏమిటో ఇన్ని రకాల Tensions  పెట్టుకుని, వెళ్ళకపోతే ఏమిటిట? ఎవరిని ఉధ్ధరిద్దామని ఈ ప్రయాణం ? అలాగని ఏదో వంక పెట్టి రానంటే, అనవసరంగా వాళ్ళ ఉత్సహాన్ని పాడిచేసినవాడినవుతానేమో.. రాక రాక, పిల్లలతో వారం రోజులు  exclusive  గా గడిపే చాన్స్ మళ్ళీ వస్తుందో రాదో?

24 డిశంబర్ రోజున మధ్యాన్నం 3 15 కి  , పుణె  Airport  కి చేరాము…     Cab  దిగినప్పటినుండీ, అగస్థ నాతోనే.. నా  Guide  అన్నమాట. మొత్తానికి అవేవో చెక్కులూ, డ్రాఫ్టులూ చేసుకుని, విమానం సీట్లలో కూలబడ్డాను. నాకు ధైర్యం చెప్పడానికి మా ఇంటావిడ పక్క సీటులో ( ఎంతైనా వీటిల్లో తను  experienced  కదా). ఆ విమానమేదో త్వరగా బయలుదేరి,  తొందరగా ఆ గొడవేదో ఒదిలిపోతే బావుండునుగా, అబ్బే.. ఇదేమైనా రైలు ప్రయాణమా– గార్డ్ ఓ విజిలేస్తే బయలుదేరడానికీ,  ఈలోపులో ఓ పిల్ల మాట్టాడుతూండగా, ఇంకో పిల్ల అభినయం చేస్తూ, ఏదైనా ప్రమాదం జరిగితే తీసుకోవాల్సిన  precautions  వగైరా చెప్పింది. అసలు  ఈ జ్ఞానబోధంతా అవసరమంటారా? మా అమ్మమ్మగారనేవారు-  జరగబోయే అవాంతరం గురించి మాట్టాడితే, పైనున్న తధాస్థు దేవతలు వింటారూ అవటా అని…. ఎందుకొచ్చింది చెప్పండి ఈ గోలంతా?

 మొత్తానికి పేద్ద చప్పుడు చేసికుంటూ బయలుదేరింది. ఏవిటో విమానంలో వెడితే టైము కలిసొస్తుంది కానీ, ఇరుక్కుని కూర్చోడం కూడా కూర్చోడమేనా? ఎవడికి వాడు ఓ సెలెబ్రెటీ అనుకుంటాడు.. ఓ మాటుండదు మంతుండదు..కిటికీ లోంచి చూడ్డానికి భయం, ఏవేం చూడాలో అని. ఆ సీట్ బెల్టు ఎలా పెట్టుకోవాలో తెలిసేడవదు., ఆ మాయదారి బెల్ట్, అదేదో క్లిప్ లో పట్టి చావదూ,.. పోనీ ఓ చుట్టు చుట్టుకుని చేత్తో పట్టుకుందామా అనిపించింది… మా ఇంటావిడే మొత్తానికి తంటాలు పడి పెట్టింది.

 Morning Raga  సినిమాలో  Shabana Azmi  గుర్తుందా, ఆవిడకి బస్సెక్కడం భయం , అప్పుడెప్పుడో తన స్నేహితురాలికి accident  అవడం వలన. అలా అయింది నా పరిస్థితి !! మా ఇంటావిడకైతే నా భయం తెలుసు కాబట్టి, , ఏవో కబుర్లలో పెట్టేసింది, అదేదో చిన్నపిల్లలకి డాక్టరు దగ్గర చెప్పినట్టు.. ఇంతలో ఓ ట్రాలీలో ఏవేవో వచ్చాయి.. అబ్బాయి చెప్పగా, ఆ విమానం పిల్ల ఓ కాఫీ తెచ్చిచ్చింది…

విమానం దిగిన తరువాతి కార్యక్రమాలూ, సంబంధిత ఫోటోలూ… రెండో భాగం లో