బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– Obituary.. Ordnance Factories.. R I P… మొదటి భాగం

 ఎంతో కాలం , మనజీవితాలతో ముడేసుకున్న కొన్ని విషయాలు,  కనుమరుగైపోయినప్పుడు కలిగే బాధ మాటల్లో వ్యక్తపరచడం చాలా కష్టం..  ఎవరైనా వ్యక్తి స్వర్గస్థులైతే, “ మనిషన్నవాడికి ఏదో ఓ రోజు మరణించడం తప్పదుగా..” అనే వేదాంతమైనా ఉంది.. కానీ, మన జీవితాలకి ఓ ఆలంబన గా ఉండి, కన్నకలలు సాకారం చేసుకోడానికి దోహదపడ్డ, ఓ సంస్థ కనుమరగైపోవడం చాలా బాధాకరం.. దీన్ని సమర్ధించడానికి ఏ వేదాంతమూ సరిపోదు..

 నేను ప్రస్తావిస్తున్న సంస్థ.. 42 సంవత్సరాల అనుబంధం ఉన్న ,  గర్వంగా చెప్పుకోగలిగిన  “ ఆయుధ నిర్మాణ కర్మాగారాలు” (  Indian Ordnance Factories)..   నేను 1963 లో చేరిన కొత్తలో , దేశం మొత్తం మీద 39 ఉండేవి.. కాలక్రమేణా 41 దాకా పెరిగాయి.240 సంవత్సరాల చరిత్ర కలిగిన సంస్థ. చేయగలిగినదేమీ లేదు… In the name of  “  ఆత్మనిర్భరత.. వీటిని ఓ 7  Corporations  గా తయారు చేసారు..అవి ఎంత బాగా పనిచేస్తాయో.. time only will tell.. ఈ  process  కరెక్టా కాదా అని చెప్పడానికి కాదు ఈ పోస్ట్.. ఆ సంస్థలో పనిచేయడం మూలాన నేను నేర్చుకున్న జీవిత పాఠాల గురించి చెప్పడానికే ఈ పోస్ట్ ల సీరీస్

1963 లో పూనా లోని  High Explosives Factory  లో చేరాను..150/- రూపాయల  మూల వేతనంతో..ఆరోజుల్లో డబ్బుకి ఓ రకమైన విలువ ఉండేది.. 18 సంవత్సరాలు నిండగానే ఉద్యోగంలో చేరాను..1000 కిలోమీటర్ల దూరాన్నుంచి, వచ్చి ఆ వయసులో నెగ్గుకురావడం కూడా ఓ ఎడ్వంచరే మరి..కానీ అందులో నాగొప్పతనం కంటే, ఆనాటి పరిస్థితులూ, స్నేహితులూ పేద్ద పాత్ర వహించారు.  మూతిమీద మీసం కూడా రాని , నా వయసురీత్యా నన్ను, మా కొలీగ్సూ , పై అధికారులూ కూడా ఓ తమ్ముడిలాగే చూసి, తెలియని విషయాలన్నీ నేర్పారు. అవసరం వచ్చినప్పుడు ఓ సారి లాలించి, ఓసారి గారం చేసి, ఒక్కోప్పుడైతే కోప్పడిన రోజులు కూడా ఉన్నాయి.కానీ అక్కున చేర్చుకున్నారు..ఆ విషయంలో సందేహం లేదు.

 18 సంవత్సరాల పాటు, తెలుగు తప్ప మరో భాష వినని, ద్వీపం లాటి మా అమలాపురం ( కోనసీమ) నుండి,ఒక్కసారిగా .. అదేదో ఓ చెట్టుని  Transplant  చేసినట్టయిపోయింది.. భాష రాదూ.. తెలిసున్న హిందీ ఏదో సినిమాల్లో /రేడియోల్లో విన్న భాషాయే.. ఇంక ఇంగ్లీషంటారా  ఎంత చెప్పుకుంటే అంత తక్కువ.. పైగా వీటికి సాయం ఇక్కడి భాషేమో  “మరాఠీ”.. ఏదో నా అదృష్టం కొద్దీ, మన తెలుగు, మరాఠీ భాషలలో , పదాలకి చాలా పోలికలున్నాయి.. ఏదో ఓ ఇంగ్లీషు ముక్క, సగం తెలుగు + ఓ సంజ్ఞ చేసేసి పని కానిచ్చేసేవాడిని..బస్సులో ఎక్కినప్పుడు కండక్టర్ ‘చుఠ్ఠా దేవో’ అనేవాడు.. వీళ్ళందరూ అడిగి మరీ కాలుస్తారేమో ‘ చుట్టలు’ అనుకునేవాడిని, మొదట్లో… చుఠ్ఠ అంటే చిల్లర అని మొత్తానికి అర్ధమయింది.  18 సంవత్సరాల “డొమీనియన్ ప్రతిపత్తి” నుండి “రిపబ్లిక్” లోకి మారిపోయానుగా, హిందీ సినిమాలు చూసేసి, భాష మీద ఓ రకమైన ‘పట్టు’ సాధించేసాను. మా ఫాక్టరీలో   most sensitive Initiatory Explosives  తయారు చేసే సెక్షన్ లో వేసారు.   Safety విషయంలో.. అతి చాధస్థంగా ఉండాల్సొచ్చేది..ఏమాత్రం అజాగ్రత్తగా ఉన్నా, ప్రాణాలకే ముప్పు అని తెలిసినది అప్పుడే.. అప్పటినుంచే ఈ  Safety Precautions  అన్నవి  by default  ప్రవేశించేసాయి.. భావి జీవితంలో ఎంతో ఉపయోగించాయి. దానికి సాయం 1966 నుండీ , నన్ను  Safety Section  లో వేయడం వలన, అదీ ఓ Chemical Factory  లో..దేన్నీ ‘ take it for granted ‘  గా తీసుకోకూడదని తెలిసింది..ఆ ఫాక్టరీలో  Acids, TNT  కూడా తయారుచేసేవారు.. 24 గంటలూ పనిచేసేది.. మాకు కూడా Shifts  లో వెళ్ళాల్సొచ్చేది..ఓరకంగా చూస్తే జీవితంలో ఓ రకమైన క్రమశిక్షణ అలవాటయింది.. ‘పేద్ద గొప్పే.. కావాలంటే ఎక్కడైనా నేర్చుకోవచ్చు..’  అనుకోవచ్చు.. కానీ నిద్రపోతున్న సింహం బోనులో, రాత్రీ పగలూ ఉండడం కూడా కష్టమే..అక్కడ తయారుచేసే Explosives ఎప్పుడు పేల్తాయో తెలియదు.. దేశసరిహద్దులో పనిచేసే సైనికులకి సర్వీసులో కొంతకాలమైనా  Peace Area  లో పోస్టింగుంటుంది..కానీ, మా  Ammunition & Explosives  తయారుచేసే ఫాక్టరీల్లో అలాటి అవకాశాలుండవు.. రాత్రీ పగలూ వాటితోనే సహజీవనం..కట్టుకున్న మనిషి ‘ తాళి’ గట్టిదైతే ఉన్నట్టూ లేకపోతే గోవిందో గోవిందా..

  నా 42 ఏళ్ళ సర్వీసులోనూ, అన్ని రకాల విభాగాల్లోనూ పనిచేసే అదృష్టం కలిగింది.. ఏ విభాగమైనా సరే, వాటి రూల్సూ , రెగ్యులేషన్సూ అర్ధం చేసుకుంటే చాలు.. రాజ్యం చేయొచ్చు.. సెక్షన్ లో పనిచేసే వారి దగ్గర నేర్చుకోడానికి సిగ్గుపడకూడదు.. మనకి పని మీద పట్టంటూ ఉంటే, ఎవరికీ తలవంచాల్సిన అవసరం ఉండదు..అదే పధ్ధతిలో 42 ఏళ్ళూ, పనిచేసిన ఫాక్టరీ జనరల్ మానేజర్లతో సత్సంబంధాలే ఉండేవి.. అవేమీ ఏదో ‘ కాకా ‘ పట్టి సంపాదించినవికూడా కాదు.. pure hard and sincere work  అని గర్వంగా చెప్పుకోగలను.. I enjoyed every moment of my 42 Years of working life… maintained cordial relations with everybody from the Highest to the lowest, including Union Leaders. నాలా ఫాక్టరీల్లో పనిచేసిన వారికి తెలుస్తుంది ఎంత కష్టమో.. ఓ అశిధారా వ్రతం లాటిది..కానీ భగవంతుడి దయవలన అన్ని సంవత్సరాలూ ఎవరిచేతా మాట పడకుండా, పూర్తిచేయగలిగాను..

ఈ 42 ఏళ్ళ ప్రయాణంలోనూ నాకు కలిగిన అనుభవాలు రాస్తాను… Learnt a lot…

 జీవితంలో అతిముఖ్యమైన ‘ అవయవం’ కనుమరుగైపోతోందంటే బాధే కదా మరి..

 This is my humble tribute to my   Ordnance Factories…

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు.. O T T ల్లో వస్తూన్న తెలుగు కళాఖండాలు…

కొన్ని సంవత్సరాల క్రితం వరకూ, అంటే, టెలివిజన్లు వచ్చిన కొత్తలో కూడా, సినిమాలు , సపరివారకుటుంబ సమేతంగా చూడగలిగేవిగానే ఉండేవి.. మరీ ఈ రోజుల్లో ఉన్నట్టు , విచ్చలవిడిగా ఉండేవి కావు. అలాగని నేనేదో ఛాందసుడినని అనుకోవద్దు. దేనికైనా ఓ ‘ హద్దు’ ఉంటుంది… సన్నని గీత లాగ… అది దాటితే అసహ్యం వేస్తుంది… చూడగా చూడగా వెగటుకూడా పుట్టే అవకాశం ఉంది. ఈ విషయం, నిర్మాతలకి, దర్శకులకీ తెలియదంటారా? లక్షణంగా తెలుసు..అయినా రాత్రికి రాత్రి డబ్బుచేసుకోవడమే వారి టార్గెట్..

ఈరోజుల్లో ఎలాటి శ్రమా లేకుండానే, మన ఇంట్లోనే కూర్చుని చూసే సౌలభ్యం, ప్రస్తుతం టీవీ/ స్మార్ట్ ఫోన్ ల ధర్మమా అని లభిస్తోంది.  O T T  లలో చూపించే, Web Series, Movies  వీటికి ప్రత్యక్ష సాక్ష్యాలు. వీటికి కూడా ఏదో  censoring  ఉంటుందని అప్పుడెప్పుడో ప్రకటించారు. ఆ విషయం అనుకున్నట్టుగానే, ప్రకటనకే పరిమితమయింది.  మన సినీప్రముఖులు అలాటివి జరగనిస్తారని ఆశించడం కూడా తప్పే.. ఎంతోమందికి  stakes  ఉన్నాయి …

 ఒకానొకప్పుడు గుర్తుందా… బ్లూ ఫిల్మ్స్ అని ఉండేవి.. మరీ పబ్లిగ్గా చూడ్డానికి వెనకాడేవారు..పైగా రహస్యంగా అలాటివి ప్రదర్శించే స్థలాలని, పోలీసులు raids  చేసి , వేసేవారినీ, చూసేవారినీ కూడా అరెస్ట్ చేసేవారు.

 ఒకానొకప్పుడు సెన్సార్ వారు, ఓ అభ్యంతరకరమైన  మాట / సంభాషణ / డాన్స్ లాటివి ఏదున్నా, పుటుక్ మని కట్ చేసేయడమే..  కొన్ని కొన్ని విషయాలైతే..  Viewer’s imagination  కే వదిలేసేవారు.. ఉదాహరణకి , ఏ స్త్రీమీదైనా అత్యాచారం జరిగితే.. ఏవేవో  figurative /graphic  గా చూపించేవారు. శృంగారం విషయానికొస్తే .. ఓ రెండు పువ్వులూ, ఓ తుమ్మెద తో చూపించి పని కానిచ్చేసేవారు. కాలక్రమేణా, ఆర్ధిక సంస్కరణలతో పాటు, ప్రతీ రంగం లోనూ “ సంస్కరణలు” రావడం ప్రారంభమయింది.. దానికి సాయం ఓ కొత్త స్లోగన్ “ పారదర్శకత్వం (  Transparency)”  రంగం లోకి వచ్చేసింది..  Nothing should be left for imagination.. it should be crystal clear.. అంతే.. దురదృష్టం ఏమిటంటే, దీన్ని  selective  గా ఉపయోగించడం.. అదేదో  R T I (  సమాచార హక్కు) అన్నారు.. దేశంలో ఏ పౌరుడైనా, ఏ విషయం గురించైనా అడిగే హక్కు..ప్రభుత్వాలను ఇరుకులో పెట్టే “ విషయాలు” ఈ చట్ట పరిధిలోంచి తీసేసారు.చట్టాలు చేసినట్టూ ఉంటుంది.. కావాల్సినవేవీ చెప్పాల్సిన అవసరమూ ఉండదూ..ఉభయతారకం.

 ఒకానొకప్పుడు “ మేధావులు” కొందరు, మన దేశ సంస్కృతి ,  Western Culture  వలన భ్రష్టు పడిపోతోందని ఎలుగెత్తి  అరిచిన రోజులు చూసాము… చూసామేమిటిలెండి, ఇప్పటికీ టీవీ ల్లో జరిగే “ అర్ధవంతమైన చర్చ “ ల్లో చూస్తూనే ఉన్నాము. ఆ చర్చ లే ఓ పేద్ద కామెడీ..ప్రతీవాడు తన అమూల్యమైన  Expert advice  ఇచ్చేవాడే..

 అసలు చెప్పాలంటే , ఈరోజుల్లో వస్తూన్న వివిధ భాషల్లో వచ్చే సినిమాలు  చూడ్డానికి అసహ్యం వేస్తోంది.. ఒకానొకప్పుడు, మలయాళం సినిమాల మీద పడి ఏద్చేవారు.. వాళ్ళ సినిమాలన్నీ  adult content  అని… కానీ ఈ రోజుల్లో వారు తీసే సినిమాలే  dignified  గా ఉన్నాయి, ఓ కథా కమామీషూ కూడా ఉంటోంది. హిందీ కొంచం పరవాలేదు.. మరాఠీ సినిమాలు అప్పుడూ, ఇప్పుడూ, ఎప్పుడూ కూడా బాగానే ఉంటున్నాయి.

అసలు దౌర్భాగ్యమంతా మన తెలుగు భాషా చిత్రాలతోనే..

హీరోకీ విలన్ కీ తేడా తెలియదు.. అందరూ “ బూచాడు’ గెడ్డాలతోనే.. ఏదో ప్రాంతీయ యాస ముసుగులో అర్ధం కాని భాష..ఉన్న గంట/ గంటన్నర సినిమాలోనూ , viewer’s imagination  అవసరం లేకుండా, విచ్చలవిడి శృంగారం చూపిస్తే డబ్బులొచ్చేస్తాయనే అపోహ..మామూలుగా కాపరాలు చేసుకునే సంసారుల కి కూడా అంతంత శృంగారాలు చేసుకునే టైముంటుందనుకోను.. Just disgusting… అలాటప్పుడు చూడ్డం ఎందుకూ అని అడగొచ్చు.. బుధ్ధిలేక, తిన్న తిండరక్కా..అనే చెప్పాలి.

ప్రతీ రోజూ టీవీ లో న్యూస్ చూసినా, పేపర్లలో వార్తలు చదివినా, ఎక్కడో ఎవడో అత్యాచారం చేసారనే వార్తే.. ఆ చేసినవాడదృష్టం బాగోపోతే, ఓ మూడురోజులు కనిపించకుండా పోయినా, నాలుగో రోజు ఏ రైలు పట్టాలమీదో శవమై తేలుతాడు..లేదా పట్టుబడినా, బెయిల్ దొరకడం ఏమంత పెద్దపనీ కాదూ.. ఏనైనా అంటే.. not guilty till proved..ఆమధ్యన వాడెవడో  ఓ ప్రముఖ నటి భర్త ట. హాయిగా బెయిల్ మీదొచ్చేసాడు.. అలాగే డ్రగ్స్ కేసులు.. మీడియాలో కొట్టుకు ఛస్తున్నారు..

మరి ఈ ఐడియాలన్నీ ఎవరి ధర్మం ట? మన నాయకులూ, మన సినిమాలూ..నూటికీ కోటికీ ఓ మంచి సినిమా  by mistake and not by intention  రావొచ్చు..

 మన “మేధావులు” ఈరోజుల్లో   O T T ల్లో వచ్చే తెలుగు “ కళాఖండాల” మీద తమ అమూల్యమైన “ అభిప్రాయా”లని, సోషల్ మీడియా ద్వారా చెప్తూంటారు… ఏ  సినిమా అయినా “ఆర్ట్” క్యాటగీరీయే వాళ్ళకి.. వీరి పరిభాషలో “ ఆర్ట్” అంటే  శృంగారం అన్నమాట.. ఇదివరకటి రోజుల్లోనూ వచ్చేవి ఈ “ ఆర్ట్” సినేమాలు.. ఉదాహరణకి షబానా ఆజ్మీ, అలాటి చాలా సినిమాల్లో నటించారు..అలాగే స్మితాపాటిల్ కూడా.శ్యాంబెనెగల్ లాటి దర్శకులు.. శృంగారాన్ని కూడా  dignified, polished  గా చూపించేవారు..

అసలీ గొడవంతా ఎందుకంటే, ఓ పెద్దాయన, అమెరికా నుండి ఓ సాహిత్య అంతర్జాల మాస పత్రిక నిర్వహిస్తూంటారు.. ఆయన Facebook  లో ఓ తెలుగు సినిమాగురించి  ప్రస్తావిస్తూ.. తాను చూడలేనందుకు ఎమ్తో బాధపడుతూ ఓ పోస్ట్ పెట్టారు.. సినిమా పేరు “ ప్రియురాలు”.. అయ్యో పాపం.. చూడలేకపోయారూ,, మనకి O T T  లో అందుబాటులో ఉందీ.. పోనీ చూద్దామూ.. అంత పెద్దాయన చెప్పారూ .. అనుకుని చూసాను..

అసలు ఆ సినిమాద్వారా ఏం చెబ్దామనుకున్నాడో ఆ దర్శక నిర్మాత అర్ధం అవదు.. పావుగంటకో సారి మంచం మీదపడి దొల్లడం, ముద్దులు పెట్టుకోవడం.. వీళ్ళిద్దరికీ సాయం మరో జంట శృంగారం కూడా బోనస్.

మరో విచిత్రం.. హీరో గారిని హీరోయిన్ మొదటి సారి చూసినప్పుడు వాడు పై బట్టలేకుండా ఓ “యజ్ఞోపవీతం” తో కనిపిస్తాడు.. తరవాత మళ్ళీ కనిపించదు, పైబట్ట లేకుండా కూడా.. ఏమో పొరబడ్డానేమో అనుకున్నా… అబ్బే , హీరో తండ్రి అడుగుతాడు..” నీ జంధ్యం ఏదిరా? తప్పు చేస్తున్నావని తీసేసావా..? “ అంటూ..మరో విషయం..రెండు జంటలవి కూడా ,  infidelity  కేసులే..

 సినిమా ద్వారా ఏం “ నీతి” బోధించాలనుకున్నారో ఆ సినిమా, దర్శక, నిర్మాత,రచయిత… ఆ భగవంతుడికే తెలియాలి.

 ఈమధ్యన ఈ  O T T  ల్లో వస్తూన్న సినిమాలు ఒకదాన్ని మించి మరోటి  దౌర్భాగ్యంగా ఉంటున్నాయి.

సర్వేజనా సుఖినోభవంతూ…

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు.. టైంపాస్..

  ఒకానొకప్పుడు కిళ్ళీకొట్లలో అద్దెకు తీసుకుని, తెలుగు పుస్తకాలు  ( Pocket Books)  చదివినరోజులు గుర్తున్నాయా? స్కూలుఫైనల్ పూర్తిచేసుకుని, కాలేజీలో చేరగానే, ఏదో “ పెద్ద మనిషి” అయిపోయాననే ఫీలింగోటి వచ్చేది.. అప్పటిదాకా, ఏవో క్లాసుపుస్తకాలకే పరిమితమయిన , మన range కొద్దిగా పెరుగుతుంది.పొరుగూరికి వెళ్ళి హాస్టల్లో ఉండే పిల్లల గురించైతే చెప్పాల్సిన అవసరమే ఉండేది కాదు.. అలాగని మరీ బరితెగించేసారనీ కాదూ…ఇళ్ళల్లోనే ఉండి, కాలేజీ చదువులు వెలగబెట్టిన నాలాటి వారి మీద కొద్దిగా ఆంక్షలలాటివి ఉండేవి.. కిళ్ళీకొట్లలో , మరీ పబ్లీగ్గా వెళ్ళాలంటే, ఏ తెలిసినవారి కళ్ళల్లోపడితే, ఇంట్లో చెప్పేస్తారేమో అనో భయం..ఇంట్లోనే ఉండి చదువుకోవడం మూలాన,  Pocket money  లాటి సదుపాయాలుండేవి కాదు..అలాగని మరీ స్ట్రిక్టూ అనీ కాదూ, ఎప్పుడైనా ఫ్రెండ్స్ తో కలిసి ఏ సినిమాకైనా వెళ్దామనుకుని, డబ్బులు అడిగినప్పుడు, బీరువాలో ఉన్నాయీ తీసుకోరా అనేవారు.. అలాగ స్వతంత్రం ఇచ్చారుకదా అని, మరీ ఎక్కువా తీసుకునే ధైర్యమూ ఉండేది కాదూ.. ఆనాటి కాలమానపరిస్థితులు మరి అలాగే ఉండేవి.. ఆరోజుల్లో వచ్చే Pocket edition  డిటెక్టివ్ పుస్తకాలు… ఒకటా రెండా? కిళ్ళీకొట్లలో, తమాషాగా, ఓ పురుకోసకి కట్టి వేల్లాడతీసేవారు.. పబ్లీగ్గా తీసుకోగలిగిన పుస్తకాలు.. కానీ మరికొన్ని.. అర్ధమయిందిగా.. చదవాలని కోరికా, ఇంట్లో తెలిస్తే కాళ్ళిరగ్గొడతారాయే..అలాటివి, లోపల ఓ బొత్తిగా పెట్టుంచేవారు..  తెలిసున్న కొట్టైతే, కావాల్సినవి తెచ్చుకుని చదివిచ్చేయడమే.. రోజుకి ఎన్నైనా సరే.. కానీ అద్దె ( అణా ఉండేదనుకుంటా) లో మాత్రం ఎటువంటి రాయితీ ఉండేది కాదు.. అదే పొరుగూరికి వెళ్తే, ఆ కొట్టువాడికి మనతో పరిచయం లేదుగా.. అందువలన  పుస్తకం ఖరీదు డిపాజిట్ ( రిటర్నబుల్) గా కట్టి, తీసుకెళ్ళాల్సొచ్చేది.. అయినా పుస్తకం ఖరీదుమాత్రం ఎంతా రెండు..మూడు రూపాయలు… ఆరోజుల్లో అదికూడా ఎక్కువే మరి… కాలక్రమేణా, చదువుసంధ్యలు పూర్తిచేసుకుని, ఉన్నఊరు వదిలి, ఉద్యోగార్ధం పూనా వచ్చాక, ఇంక పట్టేవారెవరూ లేరు.. అంతా మనిష్టం.. ఏ సినిమా చూడాలనుకుంటే, ఆ సినిమా, ఏ పుస్తకం కావాలంటే ఆ పుస్తకం, అడిగేవారెవరూ లేరు.. పూనా వచ్చిన కొత్తలో,  మాకు దగ్గరలో ఓ లైబ్రరీ ఉండేది.. అక్కడ ఆరోజుల్లో వచ్చే.. విదేశీ పత్రికలు  Time, Life, Saturday Review, National Gegraphic,  .. దేశీ పత్రికలు Illustrated Weekly, Blitz, Mother India,Filmfare  లాటివి  అద్దెకు తీసుకోవడం,తెలుగు మాసపత్రికలు జ్యోతి, యువ కొనుక్కోవడం..  రైల్వే స్టేషన్ బుక్ స్టాల్ లో దీపావళి ప్రత్యేక సంచికలొచ్చేవి..అవన్నీ కొనడం.. ఇవేకాకుండా, అన్ని తెలుగు వారపత్రికలూ కూడా కొనడమే.. అదేవిటో కానీ,  ఎవరికీ చదవడానికి ఇంటికిచ్చేవాడిని కాదు.. కావాల్సొస్తే మా రూం లోనే చదువుకోవడం..కొంతమందికి నచ్చేది కాదు.. పోనిద్దురూ..   ఇంటినిండా ఈ పుస్తకాలే.. పెళ్ళయి నా భార్య కాపరానికి వచ్చేటప్పటికి, ఉన్న రెండుగదుల్లోనూ ఎక్కడ చూసినా పుస్తకాలూ, గ్రామఫోన్ రికార్డులూనూ.. కావాల్సినంత కాలక్షేపం..

 1983 లో వరంగాం వెళ్ళేటప్పటికి, సగం లగేజీ ఈ పుస్తకాలే..ఆరోజుల్లో వచ్చే దీపావళి ప్రత్యేక సంచికలైతే.. ఏ 250-300 పేజీలుండేవి.. ఓ పేద్ద భోషాణం నిండా ఉంచేవాళ్ళం.. వీక్లీలలోవైతే, వట్టిల్లోని సీరియళ్ళూ, వంటలూ కాగితాలు చింపి, పైగా వాటికి బైండ్ చేయించడమోటీ.. ఇప్పుడు తను చేస్తూన్న పజిల్స్ ఆరోజుల్లో పత్రికల్లో వచ్చేవి మాత్రం ఎప్పుడూ దాచుంచలేదు.. శుభం..ఎక్కడికక్కడే.. లేకపోతే లగేజీ ఇంకా పెరిగిపోయేదేమో..

 మొత్తానికి, అక్కడనుండి , పుణె తిరిగివచ్చేటప్పుడు, మాస్నేహితుడు, కేంద్రీయవిద్యాలయం లో , ఇంగ్లీషు మాస్టారు.. చదువుకుంటారు కదా అని, నమ్మండి నమ్మకపోండి, రెండు మూడు బియ్యబ్బస్తాలనిండా పుస్తకాలు ఇచ్చేసాము.. ఒకటా రెండా 35 ఏళ్ళ కలెక్షన్ మరి.. ఆ తరవాత పుణె వచ్చాక, దీపావళి సంచికలు మాత్రమే మిగిలాయి.. వీక్లీలు రెండేసి నెలలకి రద్దీలో ఇచ్చేసేవాళ్ళం..చివరకి రిటైరయేనాటికి, ఆ దీపావళి సంచికల ముద్రణా ఆగిపోయిందీ, మా దగ్గరున్నవన్నీ పేద్ద మనసు చేసుకుని ఎవరెవరికో ఇచ్చేసాము..

 ఆ తరవాత కంప్యూటర్ నేర్చుకోవడమూ, ఏదో నాకొచ్చిన టూటీ ఫూటీ తెలుగు/ఇంగ్లీషుల్లో రాయడమూ మొదలెట్టాము..తరవాత్తరవాత మాత్రం , ఎన్నో సందర్భాల్లో అనుకునేవారం… అయ్యో అన్నేసి పుస్తకాలుండేవీ, ఇప్పుడు ఉండుంటే ఎంత కాలక్షేపంగా ఉండేదో కదా అని అనుకోని రోజులేదు..చెప్పొచ్చేదేమిటంటే, ఆ పుస్తకాల విలువ, ఇప్పుడిప్పుడే తెలుస్తూంట.. అవేమీ పేద్ద పేద్ద క్లాసిక్స్ అని కాదు.. కానీ.. ఆనాటి కాలమానపరిస్థితుల్లో అవేకదా మన నేస్తాలూ…వాటి విలువ వాటికెప్పుడూ ఉంటుంది..మన దృష్టికోణం మీద ఆధారపడుంటుంది…

ఏదో అంటారు… మనం ఏదైనా సహృదయంతో ఏపనైనా చేస్తే ఎప్పటికో అప్పటికి దాని ఫలితం ఉంటుంది.. ఆ మధ్యన ఎవరో చెప్పగా, వెదికితే, నా 40 సంవత్సరాల  కలెక్షనూ, నేనిచ్చేసిన ప్రతీ పుస్తకమే కాక, చిన్నప్పుడు కిళ్ళీకొట్లలో అద్దెకు తెచ్చి చదివిన పుస్తకాలే కాక, ఇంకా ఎన్నో..ఎన్నెన్నో తెలుగు సాహిత్యం అంతా, అంతర్జాలంలో దొరికేటప్పటికి, నా ఆనందం ఏమని చెప్పనూ?  It was just awesome.. ఓ 2 TB External Hard Disk  లు రెండు తీసుకుని, హాయిగా ఎప్పుడు కావాలంటే అప్పుడే చదువుకోవచ్చు.. ఒకటిమాత్రం నిజం..  Print Book  చదివితే ఉండే ఆనందం ఈ  pdf  లతో ఉండదు.. పోనిద్దురూ మనంకూడా మారాలిగా..టెక్నాలజీ ఉపయోగించుకుని, మనంకూడా ముందుకు కదలాలిగా…

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు..వాక్సినేషన్ నోము–ఉద్యాపన

మన రాష్ట్రాల్లో  వివాహిత స్త్రీలు  రకరకాల నోములు చేసుకుంటూంటారు ..గుర్తుండే ఉంటుంది… నోముల మాటెలా ఉన్నా, ఆ వ్రత/ నోముకి “ ఉద్యాపన” చాలా ముఖ్యంట. ఫలానా టైముకే చేసుకోవాలని లేదు.. ఎప్పటికో అప్పటికి చేసుకోవడం ముఖ్యం.. అందుకే చూస్తూంటాం.. పెళ్ళిళ్ళలో , ఎవరో ఒకరు, వారు చేసుకున్న నోములకి ఉద్యాపన చేసేసుకుంటూంటారు..

 అలాగే ప్రస్తుతం  జరుగుతున్న  “వాక్సినేషన్” కి, రెండో “ డోస్ “ వేసుకోవడం, ఆ నోముల ఉద్యాపన లాటిదే.. కానీ వచ్చిన గొడవేమిటంటే, ఎప్పుడు పడితే అప్పుడు వేసుకుంటామంటే కుదిరే పని కాదు..  ప్రస్తుతం వాడకంలో ఉన్న రెండు వాక్సీన్లకీ , 4 వారాల్లో ( 28 రోజుల్లో) , రెండో డోసు  తప్పకుండా తీసుకోవాలన్నారు.. పైగా, March 1  కి ముందర తీసుకున్నవారందరూ అంటే, డాక్టర్లూ వగైరా తీసుకున్నారు కూడానూ..మార్చ్ 1 తరవాత సీనియర్ సిటిజెన్లకి మొదలెట్టారు.. ఏదో కిందా మీదా పడి, మొదటి డోసు, ఎవరికి అందుబాటులో ఉన్నది, తీసుకుని, ఫొటోలు కూడా పెట్టి నానా హడావిడీ చేసారు.. నోము/ వ్రతం అయితే చేసుకున్నారు, కానీ ఉద్యాపన మాటేమిటి.. అకస్మాత్తుగా ఇక్కడ కథకి ఓ ట్విస్ట్ ఇచ్చింది ప్రభుత్వం.. కోవాక్సీన్ తీసుకున్నవారికి, 28 రోజుల్లో రెండో డోసు కూడా ఇచ్చేట్టూ, కానీ ఆ రెండోదుందే   కోవీషీల్డ్ కి మాత్రం, కనీసం 40+ రోజులైనా పూర్తవాలి, అప్పుడే ప్రభావం ఎక్కువగా ఉంటుందీ అన్నారు.. ఇదీ కథ..

 మేము 6 మార్చ్ న మొదటి డోసు తీసుకున్నాము.. మొదట్లో చెప్పినట్టుగా, 28 రోజుల తరవాత, అదే హాస్పిటల్ లో  slot book  చేసుకుని, ఫోన్ చేస్తే,  రావొద్దుపొమ్మన్నారు.. 40+ రోజుల తరవాతకే  reschedule  చేసుకోమన్నారు. శుభం..కానీ సడెన్ గా  vaccine shortage  మొదలయింది.. ఓవైపున కేసులు విపరీతంగా పెరుగుతూండడంతో, 45+ వయసువారికి కూడా మొదలెట్టడంతో, ఓ రకంగా  rush  ఎక్కువవడంతో, వాక్సీన్లు లేక, చాలా సెంటర్లు మూసేసారు.. నానా గందరగోళం జరిగింది, ఇంకా జరుగుతోంది కూడా.. ఏదో ఆ 40+ రోజులూ పూర్తయాయి కదా అని, ఉన్న సెంటర్లలో బుక్ చేసుకోవడం, తీరా వెళ్దామనుకునేటప్పటికి, వాళ్ళ దగ్గరనుండి  s m s  .. your scheduled vaccination is cancelled..  please reschedule.. inconvenience caused is regretted.. అంటూ..కనీసం 3 సార్లు జరగ్గా జరగ్గా… నిన్న మా అబ్బాయి మరో హాస్పిటల్ లింక్ పంపాడు.. వాళ్ళకి ఫోనుచేస్తే, ఇవేళ 1030 కి ఆధార్ కార్డ్ తీసుకుని డైరెక్ట్ గా వచ్చేయమన్నారు.. విషయం అబ్బాయికి చెప్పగానే,  కార్ పంపాడు.. కొత్త మాస్క్ లు కూడా పంపించాడు.. అక్కడకి వెళ్ళేసరికి అప్పటికి ఓ అయిదుగురుండగా, మాకు 06, 07  టోకెన్లు ఇచ్చారు..ఇంతలో ఓ డాక్టరు గారొచ్చి, ఉన్నవి 10 డోసులు మాత్రమే, 10 లోపు నెంబర్లవారు మాత్రమే ఉండి, మిగిలినవారిని పంపేసారు.. మొత్తానికి, మా నెంబర్ రావడం, 500/- కట్టి రెండో డోసు తీసుకుని, ఓ అరగంట అక్కడే wait  చేసి, ఇంటికి చేరుకోవడమూ జరిగింది.

అవ్విధంగా మా “కోవిషీల్డ్ వాక్సీన్ నోము” కి ఉద్యాపన కూడా విజయవంతంగా పూర్తిచేసుకున్నాము.. ప్రస్తుతం వరకూ ఎటువంటి side effects  కనిపించలేదు..

   May 1  వ తారీకునుండి, 18+ వయసువారందరూ వాక్సినేషన్లకి ‘అర్హులు’ అంటున్నారు..పరిస్థితి మెరుగుపడుతుందో, లేక జనాలెక్కువయి మరింత గందరగోళంగా ఉంటుందో, ఆ పైవాడికే తెలియాలి..

బైదవే వాక్సినేషన్  ఫైనల్ సర్టిఫికేట్ కూడా download  అయింది….

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు… సంస్కరణలు– ఇంటా , బయటా…

1992 లో దేశ ఆర్ధిక పరిస్థితి దిగజారిపోవడంతో, మన తెలుగుతేజం శ్రీ నరసింహారావు గారు, కొన్ని ఆర్ధిక సంస్కరణలు ఆవిష్కరించడం తో, ఆర్ధికస్థితి , నియంత్రించబడి పరిస్థితి చక్కబడిందనే చెప్పొచ్చు.. ఆ సంస్కరణలు అమలులోకి తీసుకొచ్చినప్పుడు మాత్రం, నానా గొడవా జరిగింది…

 దేశంలో.. ఇంటా బయటాకూడా ‘సంస్కరణ’ ల జోరు ఎక్కువయింది కదూ.. ఒకానొకప్పుడు అంటే 90 వ దశకంలో , ఆర్ధిక సంస్కరణలు ప్రవేశపెట్టి, దేశాన్ని తాకట్టుపెట్టకుండా రక్షించినందుకు, “ స్వదేశీ” గోలతో, ప్రస్తుతం అధికారంలో ఉన్న పార్టీవారే, నెత్తీ నోరూ బాదుకున్నారు.. అలాగే పెట్రోల్ ధరలు పెరిగినప్పుడల్లా నానా హడావిడీ చేసి, అల్లర్లు చేసారు… విదేశీ పెట్టుబడులను , ఎక్కువ అనుమతించినప్పుడూ ఇదే గోల చేసారు… అలాటిది, అకస్మాత్తుగా ‘జ్ఞానోదయం ‘ ఎప్పుడయిందో తెలియదు కానీ, అన్నిరంగాల్లోనూ, విదేశీపెట్టుబడులను ఎడాపెడా అనుమతిస్తూ పోతున్నారు.. ఏమిటంటే.. ‘ సంస్కరణలు’ అంటారు.. ఏమో నిజమేనేమో.. కానీ ఒకనాటి ‘కట్టర్ స్వదేశీ” మంత్రం, ‘విదేశీ’ లోకి ఎలా ఎప్పుడు మారిందో మాత్రం అంతుబట్టడంలేదు..

 పాతతరం వారికి ఈ ‘ సంస్కరణలు’ జీర్ణం చేసుకోవడమయితే కొద్దిగా కష్టమే..ముఖ్యకారణం వారి దృష్టికోణం.. ఎంతైనా ఓ వయసుదాటినవారందరూ కూడా, నూటికి 70 మంది దాకా, ప్రభుత్వసంస్థలలో పనిచేసినవారే అనడంలో సందేహం లేదు..కారణం ఆరోజుల్లో ప్రెవేటు సంస్థల్లో ఉద్యోగాలకి గారెంటీ ఉండేదికాదు.. ఎప్పుడు పీకేస్తారో, కంపెనీ ఎప్పుడు దివాళా తీస్తుందో తెలిసేదికాదు.. ఓరకంగా చూస్తే, ప్రభుత్వ ఉద్యోగాల్లో అలాటి అఘాయిత్యాలు లేకుండా, సంసారాలు లాగించేసేసారు..బహుశా దేశం మీద అభిమానం కంటే, కడుపులో నీళ్ళు కదలకుండా జీవితం వెళ్ళిపోయేది.. ఓరకమైన  complacency  అనుకుందాం..ఓ ‘ తరం’ అంతా అలాగ వెళ్ళిపోయినదే.. కాలక్రమేణా, ప్రభుత్వరంగ సంస్థలలో, నాణ్యత తగ్గడం మొదలయింది.. దానిక్కూడా, ఎవరు ఒప్పుకున్నా, ఒప్పుకోకపోయినా , ప్రభుత్వ విధానాలే ముఖ్యకారణం..అందరికీ తెలిసినవే…

 రోజులన్నీ ఒకలా ఉండవుగా.. రాజకీయపార్టీల విధివిధానాలుకూడా మారాయి.. ఇళ్ళల్లోనే ఓ తరం మారి మరో తరంలోకి అధికారం వెళ్తున్నప్పుడు..  keeping up with times  గా మార్పులు చోటుచేసుకుంటాయే.. సందేహం లేదు..గుర్తుందా Bajaj Scooters .. యాజమాన్యం , రాహుల్ బజాజ్ గారినుండి, వారి కొడుకు చేతిలోకి వెళ్ళడమేమిటి, కొద్దిరోజుల్లో.. అప్పటిదాకా ఎన్నో సంవత్సరాలనుండి ఉన్న  Bajaj Scooter  ఉత్పత్తి ఆపేసారు.. పాతతరం వారైతే , ఏదో తమ కుటుంబసభ్యుడే కనుమరుగైనంతగా బాధపడ్డారు కూడా..కానీ వ్యాపారరీత్యా, స్కూటర్లు తయారుచేయడం మూలానే , నష్టాలు వస్తూన్నట్టు గుర్తించి, కొత్త యాజమాన్యం, స్కూటరు తయారీ ఆపుచేసేసారు..  కొన్ని సంవత్సరాలకి జనాలూ అలవాటుపడిపోయారు..

ఇవన్నీ “బయటి” సంస్కరణలలోకి వస్తాయి… ఇంక “ఇంటి” సంస్కరణల విషయం లోకి వద్దాం..సాధారణంగా మనిషి జీవితం ఓ 70-75 ఏళ్ళనుకుందాం..అందులో15- 20 ఏళ్ళదాకా చదువు, ఆ తరవాత ఉద్యోగం, పెళ్ళి, పిల్లలు ( ఓ 40 ఏళ్ళనుకుందాం).. సాధారణంగా ప్రతీ గృహస్థూ,  అప్పోసప్పో చేసి, తన భార్యా పిల్లలని, కంఫర్టబుల్ గా ఉంచుదామనే చూస్తాడు..ఓ కొత్తవస్తువు కొని ఇంటికి తెచ్చినప్పుడు, తన కుటుంబసభ్యుల మొహంలో కనిపించే ఆనందం, తను చేసిన అప్పు కష్టాన్ని కూడా మరిపింపచేస్తుంది.సందేహం లేదు.. అలాగే పిల్లలని , ఓపికున్నంతవరకూ చదివిస్తాడుకూడా.. ఈ నలభైఏళ్ళ సంసారప్రస్థానంలో ఎన్నో మధురజ్ఞాపకాలు.. వాటన్నిటికీ సాక్ష్యంగా ఇంట్లో ( అదృష్టముంటే అది కూడా స్వంత ఇల్లే)  ఎదురుగుండా కనిపించే వస్తువులు చూసి మురిసిపోతూంటాడు పాపం వెర్రి మనిషి.

 రోజులన్నీ ఒకేలా ఉండవుగా..  పాత నీరుపోయి కొత్తనీరు వస్తుందే..ఈ కొత్తనీరులో ఉన్న గమ్మత్తేమిటంటే, ఇంట్లో ఉన్న వస్తువులనండి, ఇల్లనండి.. అన్నీ ఇంతకాలం చూసి చూసి మొహం మొత్తేసినట్టనిపిస్తుందిట.. కాలంతో పాటు మనమూ మారాలనే స్లోగన్ ప్రారంభం.రైటే కాదనలేం.. పాత జ్ఞాపకాలని ఎంతకాలం పట్టుకుని వేళ్ళాడతామూ? కానీ తన కళ్ళెదురుగుండానే, తను ‘కడుపుకట్టుకుని’ తన కుటుంబం కోసం కొన్నవస్తువులన్నీ.. బయటకి దారితీయడం.. కొద్దిగా  digest  చేసుకోవడం కష్టంగానే ఉంటుంది మరి.. ఇదికూడా దేశంలో జరుగుతూన్న  “సంస్కరణల” లాటివే…

 సంస్కరణల పేరుతో దేశంలో జరుగుతున్న పరిణామాలు.. వైజాగ్ స్టీల్ ప్లాంట్ ప్రెవేటీకరణ, ఇన్స్యూరెన్స్ లో ఎక్కువ విదేశీపెట్టుబడులు, మిగిలిన  Disinvestment  కార్యక్రమాలని జీర్ణించుకోవడానికి టైము పడుతుందనడంలో సందేహం లేదు.. కానీ ఈ ‘ సంస్కరణలు’ అమలు పరుస్తూన్న పాలకుల దృష్టికి కొన్ని కార్యక్రమాలు రానేరావు.. అక్కడకూడా ఖర్చవుతున్నది, మనం కట్టే పన్నులే కదా.. కానీ ఆ ‘ రాయితీలు’ ఆపితే, వీళ్ళు మళ్ళీ ఎన్నికయే అవకాశాలుండవు. చేసేదేదో ధైర్యం ఉంటే, అన్నీ అమలు చేయాలి.. అంతేనేకానీ selective implementation కాదు…

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు… అయోమయం..అధ్వాన్నమూ

 మన దేశంలో ఎలా ఉంటుందంటే పరిస్థితీ… “ తాంబూలాలిచ్చేసాం..కొట్టుకు చావండి..” అన్నట్టు.. ఏ విషయం తీసుకున్నా సరే..అవి రాష్త్ర విభజనలనండి, ఎన్నికలనండి, లాక్ డౌన్ నిబంధనలనండి, ప్రెవేటైజేషన్ అనండి.. ఓ ప్రకటన చేసేయడం.. ఎవరైనా పట్టించుకున్నాసరే, పట్టించుకోకపోయినా సరే… మా పని అయిపోయింది.. ఏం చేసినా మీ ఇష్టం..తెలుగురాష్ట్రాల విభజన సమయంలో అదేదో “ ప్రత్యేక హోదా” అన్నారు.. అదేమిటో అసలు ఎవరికీ తెలియదు.. ప్రస్తుత అధికారపార్టీ వారు కుండబద్దలుకొట్టి చెప్పారు.. ప్రత్యేకహోదా లేదూ..సింగినాదమూ లేదూ.. అదేదో స్పెషల్ పాకేజీ ఇస్తాం కావల్సొస్తే తీసుకోండి, లేకపోతే మీ దిక్కున్న చోట చెప్పుకోండీ..అని.. ఆరోజుల్లో,  ముఖ్యమంత్రిగారు ఆ పాకేజికే తలూపారన్నారు..ఆ తరవాత అదేదో మాటామాటా వచ్చి, ఉమ్మడికుటుంబం విడిపోయి, వేరు వేరు కుంపట్లొచ్చేసాయి.. విభజన జరిగింది 2014 లో, అయినా ఇప్పటికీ ప్రతీ ఎన్నికలప్రచారంలోనూ ఈ so called  ప్రత్యేకహోదా ప్రస్తావనమాత్రం ఉంటుంది.. పోనిద్దురూ ఏదో ఓ కాలక్షేపం ఉండాలిగా మన నాయకులకి..ప్రజలకి ఒరిగేదిమాత్రం ఏమీ ఉండదు..

 అవన్నీ ఓ  ఎత్తైతే.. కరోనా వాక్సీన్ గురించి, సాధ్యమైనంత గందరగోళం సృష్టించడం మనవాళ్ళకే చెల్లింది..ప్రపంచం మొత్తానికి ఏవేవో వాక్సీన్లు తయారుచేసారు కరోనా మహమ్మారికి.. ఏవేవో కారణాలు చెప్పి , మొత్తానికి రెండంటే రెండే వాక్సీన్లు …ఒకటి పుణె లో తయారయిందీ  ( Covishield),  రెండోది హైదరాబాదు ది  Covaccine .. శుభం..  March 1  నుండి, 60+ వాళ్ళని  మొదటి డోసు తీసుకోమనీ, రెండో డోసు 28 రోజుల తరవాత తీసుకుంటే చాలన్నారు.. ఏదో మొత్తానికి కొందరు తీసుకునీ, మరికొందరు తీసుకోకుండానూ కానిచ్చేసారు.. ఈ లోపులో మళ్ళీ  Second Wave  వచ్చి, కంగారు పెట్టేస్తోంది.. మొదటి డోసు తీసుకున్నప్పుడు చెప్పారూ.. 28 రోజులకి, వాళ్ళే పిలిచి  మీకు రెండో డోసు ఇచ్చేస్తారన్నారు.. బావుందనుకుని కూర్చున్నారందరూ..జనాలెక్కడ సుఖపడిపోతున్నారో అనుకుని, మధ్యలో మరో వార్త..28 రోజుల తరవాత కాదూ.. 8-12 వారాలైతే మరింత బావుంటుందిటా అన్నారు..పైగా ఈ విషయం  Covishield  కి మాత్రమేనట.. ఆ రెండోదుందే దానికి మాత్రం 28 రోజులకే రెండో డోసుట..పైగా వీటి గురించి..  Seventh Paycommission Pay Matrix  లాగ ఓ  Table  కూడా రిలీజు చేసారు..

ఇదిలా ఉండగా,  తెలుగురాష్ట్రాల్లో , మొదట్లో పుణె వాక్సిన్ అంత  Safe  కాదనుకున్నవారు కూడా, ఏదో కారణాలవలన, ఈ  Covishield  కే సెటిలయారు..మధ్యలో ప్రభుత్వం రిలీజు చేసిన  Table  తమకు వర్తించదనుకున్నారో ఏమో.. మొదటి డోసు  Covieshield  తీసుకున్నవారు కూడా లక్షణంగా రెండో డోసు తీసుకున్నారు..మరి తెలుగురాష్ట్రాల్లో ఆసుపత్రులకీ, డాక్టర్లకీ ఈ విషయం తెలియదనుకోవాలా, లేక ‘పోనిద్దూ ప్రభుత్వాలు ఏవేవో చెప్తాయి.. ప్రతీదీ పట్టించుకుంటూ పోతే ఎలా…” అనుకున్నారా? ఏమో ఆ భగవంతుడికే తెలియాలి.

 పోనీ ఏదో తెలిసిన చాలామంది Covieshield రెండో డోసు తీసేసుకున్నారూ, పోనీ మేము మొదటి డోసు తీసుకుని 28 రోజులయిందికదా అని, ఇవేళ్టికి రెండో డోసు కి  Appointment fix  చేసుకుని,ఓసారి confirm,  చేసుకుందామని, హాస్పిటల్ కి ఫోను చేస్తే..  unequivivocal  గా చెప్పారు.. “ మీరు మొదటి డోసు కోవి షీల్డ్ అయుంటే,  please reschedule your appointment for a slot , after 45 Days or more”..  రావడం అనవసరం, మీకు ఇవ్వరూ కోవిషీల్డ్ రెండో డోసూ 45 రోజులలోపు.. అని స్పష్టంగా చెప్పారు..ఇప్పుడు ఏమనుకోవాలీ.. తెలుగురాష్ట్రాల్లో  ఆసుపత్రులు కరెక్టా, లేక ఇక్కడ పుణె లో ఆసుపత్రులు కరెక్టా?

అందుకే అన్నాను అయోమయం అధ్వాన్నామూ అని..విషయం మరింత గందరగోళం కావాలనేమో.. కోవిషీల్డ్ తయారుచేసే కంపెనీ వాళ్ళు ఏవేవో లెక్కలు చెప్పి, రెండు డోసులమధ్యా రెండు మూడు నెలల , విరామం ఉంటే వ్యాధినిరోధక శక్తి ఎక్కువవుతుందని శలవిచ్చారు.. ఏమిటో .ఎవరిమాట వినాలో తెలియదు…. తీరా రెండోది తీసుకునేదాకా ఉంటామో ఊడుతామో తెలియదు.. ఇదండీ ” మేరా భారత్ మహాన్ “

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు.. Keeping fingers crossed…

ఈ కరోనా వ్యవహారంలో అన్నీ గందరగోళాలే..ఉదాహరణకి టీకాల వ్యవహారమే తీసుకోండి.. కొన్ని రాష్ట్రాల్లో , మార్చ్ 1 నుండి, 60+ వారికి అందరికీ ఈ టీకాల కార్యక్రమం తెరిచారు.. కొన్నిచోట్ల ధర్మాసుపత్రుల్లో ఉచితంగానూ, మిగిలిన ఆసుపత్రుల్లో డొసు కి 250 చొప్పునా వసూలు చేస్తున్నారు.. రెండు రకాల వాక్సీన్లు రంగంలోకి దింపారు.. వాటి మంచీ చెడుల గురించి, మీడియాలో కొట్టుకు ఛస్తున్నారు అది వేరేసంగతనుకోండి..ఏదో లోకాన్ని ఉధ్ధరించేద్దామని కాకపోయినా,’నలుగురితోపాటూ నారాయణ’ అనుకుంటూ, మొత్తానికి సీనియర్ సిటిజెన్లు చాలామంది “సూదిమందు” తీసుకున్నారు, చాలామంది, ప్రధానమంత్రిగారు ఫొటో పెట్టుకున్నారుకదా అని వాళ్ళూ పెట్టుకున్నారు..ఎంతైనా అదో స్టేటస్ సింబలాయే.. పైగా , మిగిలినవాళ్ళకి ధైర్యం చెప్పడానికి మాత్రమే పెట్టుకున్నామని ఓ సమర్ధింపోటీ.. పోనిద్దురూ ఎవరిష్టం వాళ్ళది వదిలేద్దాం..

ఈ ‘వరిష్ఠ నాగరిక్ ( సీనియర్ సిటిజెన్ కి మరాఠి పదం)’ లలో కొంతమంది ప్రముఖుల ఫొటోలు కనిపించడం లేదేమిటో మరి.. దేశంలో ఏ గొప్ప సంఘటన జరిగినా… “అసలు నేనే చెప్పానూ అలా చేయమనీ..’ అనే ప్రకటనొచ్చేసేది ఈ పెద్దాయన పేరు మీద.. ఎక్కడదాకా అంటే, ఏ రంగంలోనైనా విజయం సాధించిన తెలుగువారందరికీ ఈయనే మార్గదర్శనం చేయించినంతగా…మరి ఈ వాక్సినేషన్ల విషయంలో అస్సలు నోరెత్తకపోవడం ఆశ్చర్యంగా ఉంది.. ఇలాటి సదవకాశం ఎలా వదిలేసారో?

మొదట్లో రెండు వాక్సీన్లు—ఒకటి హైదరాబాదులోనూ, మరోటి పుణె లోనూ తయారయినవి మొదలెట్టారు.. రెండిటికీ పూర్తి పరీక్షలు జరగలేదని ఓ వైపు ఒప్పుకుంటూనే, అయినా పరవాలేదూ అంటున్నారు.. నిజమే కదా, పోతే ఏమైనా కాంపెన్సేషన్ ఇవ్వాలా ఏమిటీ? ఏదో Act of God అని వదిలేస్తే సరి.. 1 వ తారీకున ప్రారంభమయాక, 28 రోజులకి రెండో “ డోస్” వేసుకోవాలిట..ఇంకో వారం ఉంది..ఈలోపులో మళ్ళీ మరో తంటా రంగంలోకి దింపారు..పుణె లో తయారయిన వాక్సీన్ సరఫరా తగ్గిపోయిందిట.. కారణం—‘ ముడిసరుకు’ అమెరికాలో ఇవ్వడంలేదని, వార్తలు..మొదటి డోస్ తీసుకుని, రెండో డోస్ కోసం ఎదురుచూస్తూన్న జనాలకి రెండో డోస్ దొరుకుతుందో లేదో అంతా అగమ్యగోచరం..ఏప్రిల్ నెలవచ్చేసరికి, రెండో డోస్ దొరక్కపోవడం మూలాన, తీసుకోలేకపోయిన జనాలు ఎంతమంది మిగులుతారో ఆ భగవంతుడికే తెలియాలి..ఈలోపులో మన తెలుగురాష్ట్రాల్లో మరో పబ్లిసిటీ స్టంటు మొదలయింది.. నిన్ననే side effects ఉండవుట కదా మన హైదరాబాదీ వాక్సీన్ కీ..తీసుకున్నామూ.. అంటూ పోస్టులూ ఫొటోలూ..అంటే ఓ “ బడుధ్ధాయిలూ.. మీ పుణే వాక్సీన్ అంత safe కాదుట అని indirect గా చెప్పడమేకదా..” ఏమో ఇదికూడా రాజకీయమేమో..

ఈ హడావిడిలా ఉండగా.. “ హైదరాబాదు “శాంతా బయో” అధినేత శ్రీ వరప్రసాదరెడ్డిగారి below the belt interview చూడండి.. ఎంత స్పష్టంగా చెప్పారో ఆయన..

ఆయనేమీ ఆషామాషీ మనిషేమీ కాదాయె.. ఎంతో ఆలోచించికానీ, మాట్టాడే మనిషికూడా కాదూ.. అసలు ఈ వాక్సినేషన్ల వెనుక “భాగోతం” ఏమిటో?

మొన్న 6 వ తారీకున నేనూ, మా ఇంటావిడా మా పుణెలో తయారయిన COVISHIELD మందే పొడిపించుకున్నాము, 28 రోజుల తరవాత రెండో డోసు దొరుకుతుందో లేదో ఆ భగవంతుడే చెప్పాలి.. ఇంకా భూమ్మీద నూకలుంటే ఉంటాం.. లే…దా

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు.. పెద్ద పెద్ద బ్రాండులే అవసరం లేదు…..

  ఉద్యోగంలో ఉన్నప్పుడే, ఓసారెప్పుడో, మా ఇంటావిడ బలవంతం మీద, ఓ మొబైల్ ఫోను, రిలయెన్స్ నెట్ వర్క్ తో కొనుక్కున్నాను.. ఆ తరవాత ఈ స్మార్ట్ ఫోన్లు వచ్చేంతవరకూ, ఆ  CDMA Technology  ఫోన్లే.. రెండు మూడేళ్ళకోసారి మార్చుకోవడం, ఏదో పనైపోయేది.. ఆ రోజుల్లో, internet  కూడా ఫోన్లలో లభ్యమవుతోందని తెలిసి , ఓసారి ప్రయత్నిస్తే, ఆ నెల బిల్లు తడిపిమోపెడవడం తో బుధ్ధొచ్చి మళ్ళీ ఆ పని చేయలేదు..జస్ట్ మాట్టాడ్డానికి మాత్రమే ఉపయోగించేవాడిని.. ఎప్పుడో ఓసారి, ఫొటోలుకూడా తీయొచ్చని తెలిసి, ఓ  LG Set( Feature phone)  కొనుక్కున్నాను.. ఎప్పుడు ఫోను మార్చుకున్నా, మహా అయితే రెండు, రెండున్నర వేల కంటే బడ్జెట్ దాటనీయలేదు.. కారణం.. మరీ అంతకంటే ఎక్కువ డబ్బు వీటిమీద ఖర్చుపెట్టడానికి ఓపికలేకపోవడమే… ఇష్టం లేకా అని స్టైల్ గా చెప్పి పోజుకొట్టొచ్చనుకోండి.. అయినా ఉన్నమాటేదో చెప్పేయడమే సుఖం కదూ..

ఈరోజుల్లో ఎక్కడ చూసినా గొప్ప గొప్ప బ్రాండులకే పెద్ద పీటాయే..పైగా ఎంత ఖరీదైతే అంత స్టేటస్ .. ఈ బ్రాండుల వాళ్ళు తమ యాడ్ల మీద పెట్టే ఖర్చంతా , మన నెత్తిమీద రుద్దుతారని తెలుసు, దానికి సాయం పన్నుల బాదుడోటీ.. కొన్ని కొన్ని కంపెనీలకి అసలు మీడియాలో visibility అన్నదే ఉండదు.. కారణం వారు యాడ్లమీద అంత ఖర్చుపెట్టరు.. నాకు బాగా గుర్తు… ఓసారెప్పుడో , బస్ కోసం wait చేస్తూంటే, బిస్కట్లు అమ్ముతూ ఒకతను వచ్చాడు.. ఏ కంపెనీవీ అని అడిగితే, అతను చెప్పిన కంపెనీ పేరు ఎప్పుడూ విన్నట్టు లేదు, అదే విషయం అతనితో అన్నప్పుడు.. ” నిజమే సార్.. మాకు ప్రకటనలమీద ఖర్చుపెట్టకుండా, అదేదో ఖరీదు లో తగ్గిస్తామూ.. అయినా ఓసారి రుచి చూస్తేనే కదా తెలిసేదీ ..అన్నాడు.. నిజమే కదా.. ఈ సంఘటన జరిగి ఓ పాతికేళ్ళయింది.. కానీ గుర్తుండిపోయింది..

 Smart phones  వచ్చి, అందరూ ఉపయోగిస్తూన్న రోజుల్లో, మా ఇంటావిడ నాక్కూడా ఒకటి గిఫ్ట్ గా ఇచ్చింది. One Plus  ది, 17000/- పెట్టి.. ఒకలా చూస్తే, ఈ ఫోన్లమీద అంత డబ్బు ఖర్చుపెట్టడం  somehow  నాకు నచ్చదు, కాలక్రమేణా , పెన్షను పెరిగి, చేతిలో డబ్బులాడుతున్నా సరే..అలాగని, మరీ money minded  అనుకోకండి, తనకి విడిగా , ఓ స్మార్ట్ ఫోనూ (  Lenova)  దీ, రెండేళ్ళక్రితం ఓ  ipad Pro Tab  కొనిచ్చాను.. తను చేసే పజిల్స్ పనులకి ఉపయోగిస్తుంది కదా అని.. and she is fully utilizing her gadgets and enjoying too..

  మరి ఇంట్లో ఇన్నేసి గాడ్జెట్లు ( ఓ డెస్క్ టాప్, లాప్ టాప్,  రెండు మూడు ఫోన్లూ, ఓ ఐ పాడ్ )దానికి సరిపడా వైఫై కూడా ఉండొద్దూ? మళ్ళీ వాటికోసం ఓ రెండు జియో డాంగిల్సూ, + నా BSNL Broadband  ఉండనే ఉంది.. ఇల్లంతా  ఏ రూమ్ములోనైనా కనెక్టివిటీ ఉండేట్టుగా..

 ఇదంతా ఇలా ఉండగా, నా జియో ఫోనులో, అదేం కర్మమో, నెట్ పనిచేసేది కాదు.. అలాగని వైఫై పెట్టుకుంటే, ఫోన్లు అందుకునేది కాదు అదేం ఫోన్నో మరి..గత రెండేళ్ళుగా ఇదే తంతు..తెలిసినవారెవరైనా నా నెంబరుకి ఫోను చేస్తే,  out of range  అని మెసేజ్ వచ్చేదిట, ఆతరవాత నాకు మెసేజ్ వచ్చేది  missed calls  అవి చూసి, నేనే తిరిగి వాళ్ళకి, నా  landline  నుంచి ఫోను చేసేవాడిని..మా పిల్లలకి తెలుసు కాబట్టి, వాళ్ళ అమ్మ ఫోనుకే చేసేవారు..గత రెండేళ్ళుగా ఇదే తంతు.. పైగా ఇక్కడ మా సొసైటీలో జియో సిగ్నల్ బాగా వీక్కేమో అనుకుని, వాడిక్కూడా  complaint  చేస్తే, ఆ ప్రబుధ్ధుడు, అవునూ check చేసామూ, మీ సొసైటీలో సిగ్నల్ చాలా వీక్కూ అన్నాడు.. ఇలాకాదనుకుని, ఇంక కనీసం ఉన్న రెండు జియో కనెక్షన్లలోనూ, ముందు ఓదాన్ని మరో  Network  కి మారుద్దామనుకుని, తనకెలాగూ Vodafone  ఉందీ, నాకు ఓ  Jio  ఎలాగూ ఉందీ,అనుకుని,  Airtel  వాడికి ఫోనుచేస్తే, వాడొచ్చి, ఓ కొత్త sim, అదే నెంబరుతో ఇస్తూ అన్నాడూ..  సారూ.. మీ Oneplus  ఫోన్ మరీ పాతదయిపోయిందీ, సమస్య Network  తో కాదూ, మీ ఫోనుతోనూ అని ఓ సలహా ఇచ్చాడు.. అప్పుడనిపించింది నిజమేమో అని.. మరీ 17000 పెట్టి కొన్న ఫోనుని జస్ట్ లైక్ దట్ మార్చడానికి, మధ్యతరగతి మనస్థత్వంలో  జాగా లేదాయే.. మరెలా? పిల్లలతో ఓ మాటంటే, క్షణాల్లో ఓ ఐ ఫోన్ తెప్పించేస్తారు.. మరీ అంతంత ఖర్చుపెట్టించడం కూడా ఇష్టం లేదు ఒకటీ, మరీ వాళ్ళందరిలాగా నాకు రాచకార్యాలేమున్నాయీ? కరోనా ధర్మమా అని ఏడాదవుతోంది, బయటకడుగెట్టి.. ఇప్పుడప్పుడే బయటకు వెళ్ళే ఆలోచనైతే లేనే లేదూ.. మళ్ళీ కొత్త స్మార్ట్ ఫోను అవసరమా?  మాట్టాడ్డమంటే కుదరడం లేదు కానీ, వైఫై ధర్మమా అని, మిగతా  FB, WhatsApp  లూ బాగానే ఉన్నాయిగా..అయినా ఏదో లోటు.. అందరిలా మొబైల్ లో మాట్టాడలేకపోతున్నానే అని..

 ఇలా ఫోన్లూ అవీ ఎవరైనా గిఫ్ట్ చేస్తేనే బావుంటుంది కదూ.. నా దారిన నేను  Amazon  లో వెదుకుతూ, మధ్యలో  loud thinking  ప్రక్రియ జోడించాను.. నేనైతే డిసైడైపోయాను.. ఎటువంటి పరిస్థితుల్లోనూ , 10000  కి మించకూడదు.. బస్… మా ఇంటావిడని అడిగాను.. ఓ పదివేలు సద్దితే, ఓ కొత్త ఫోను కొనుక్కుంటానూ.. అని.. “ మళ్ళీ ఇప్పుడెందుకండీ .. వేస్టూ..” అనకుండా, వెంటనే ఓకే చెప్పేసింది.. ఆవిడ నెట్ బాంకింగ్ వ్యవహారాలన్నీ చూసేది నేనే అయినా, ఓ మాటనేస్తే బావుంటుంది కదూ..

  Amazon లో అన్వేషణ ప్రారంభిస్తే.. అదేవిటో, నాకోసమే వచ్చినట్టు ఓ ఫోను కనిపించింది.. పేరు ఎప్పుడూ వినలేదాయే.. అయినా ఎంతో పేరూ ప్రతిష్టా ఉన్న  బ్రాండులు మాత్రం ఏం ఉధ్ధరించాయీ.. అన్నీ ఒకే తానులో ముక్కలే.. నాకు నచ్చిన విషయం ఖరీదు.. రూపాయి తక్కువ  10000/- లక్షణంగా ఉంది.. ఓ ఏడాదీ ఏణ్ణర్ధం వాడినా పైసావసూల్, పైగా ఓ ఏడాది వారెంటీ/ గ్యారెంటీ కూడానూ.. వేలూ లక్షలూ పోసి కొని, వాటికొచ్చే రిపేరీలకి మళ్ళీ వేలు తగలేయడం కంటే, తక్కువ ధరలో ఓ ఫోను కొనుక్కుని, ప్రతీ ఏడాదీ మార్చేసుకున్నా అడిగేవాడెవడూ లేడూ.. పైగా దీని గుణ గణాలు..  6GB Ram, 64 GB Internal storage.+5 G compatible అన్నిటిలోకీ ముఖ్యం  ఏక్ దం “ స్వదేశీ”.. విదేశీ సరుకులు మానేసి “ ఆత్మనిర్భర్” అంటూన్న ఈ రోజుల్లో, ఇదికూడా ఓ పేద్ద క్వాలిఫికేషనే కదూ..  Brand    LAVA.

  రెండు మూడేళ్ళ తరవాత, మొత్తానికి నేను కూడా, ఏ ఆటంకం లేకుండా మొబైల్ లో మాట్టాడగలుగుతున్నాను…రెండు నెంబర్లతోనూ.. ఇప్పటివరకూ ఏ ఇబ్బందీ లేదూ.. ఉన్నా ఏడాద్దాకా ఫ్రీ సర్వీసింగే..పని చేస్తోందా సరే, లేదా హాయిగా మార్చేసుకోవడమే..

 ఇదంతా ఏదో బ్రాండ్ మార్కెటింగ్ కోసం కాదు..  ఎక్కువగా పేద్దపేద్ద పనులు, మన ఐటి పిల్లల్లాగ చేసుకోడానికి వేలకు వేలు పోసి కొనుక్కోవాలేమో కానీ.. మామూలుగా ఉపయోగించుకోడానిక్కూడా, చవకలో ఫోన్లు దొరుకుతాయి.. వెతకాలే కానీ…

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు.. ” Damini” revisited…

ఒకానొకప్పుడు అంటే నైతిక విలువల కి పెద్దపీట వేసిన రోజుల్లో, పరిస్థితులు మరీ, ఈరోజుల్లోలాగ దిగజారిపోవడం చూడలేదు.. ఆడపిల్లలు , ఆరోజుల్లో వీధిగుమ్మం చూసేవారే కాదూ.. కాలక్రమేణా, వారు కూడా పెద్దపెద్ద చదువులు చదివి, అన్ని రంగాల్లోనూ పైకి వస్తున్నారు.. అదో  మంచి మార్పు..  ప్రపంచమంతా మారుతున్నా, ఇంకా దేశంలో కొన్నిప్రాంతాల్లో, ఆడపిల్లలని చిన్నచూపుచూడ్డం దురదృష్టకరం..కొన్నిచోట్లైతే, అదేదో “ లింగనిర్ధారణ పరీక్ష” చేయించుకుని, ఆడపిల్లయితే , అబార్షన్ కూడా చేయించుకునే, దౌర్భాగ్యులు ఇంకా చాలామందే ఉన్నారు.. ప్రభుత్వం , అలాటి పరీక్షలను నిషేధించింది.. అయినా జరిగేవి జరుగుతూనే ఉన్నాయి .

  అయినా, నూటికి తొంభై మంది , ఇంట్లో మొదట ఆడపిల్లే రావాలనేవారే.. ఇంటికి ఆడపిల్ల తెచ్చే అందమే వేరు కదా..   దేశంలో ఎన్ని చట్టాలున్నా, ఇప్పటికీ ఆడపిల్లకి, ఇవ్వాల్సిన రక్షణ ఇవ్వడంలేదు మన సమాజం.. అప్పటికీ ,  ఆడపిల్లకి, ఓ వయసొచ్చినప్పటినుండీ, తల్లి తండ్రులు బోధిస్తూనే ఉంటారు.. “bad touch, good touch”  ల ఉండే తేడా..పాపం తల్లితండ్రులు ..వారి భయాలు వారివీ..సమాజంలో జరుగుతూన్న మార్పులకి తోడు, మనుషుల దృష్టికోణాల్లోనూ, మనస్థత్వాల్లోనూ కూడా విపరీతమైన మార్పులు వచ్చాయి.. ఒకానొకప్పుడు , వార్తాపత్రికల్లో ఎన్నో ఎన్నెన్నో మంచివిషయాల గురించి రాసేవారు.. ఈ రోజుల్లో వార్తాపత్రిక తెరిస్తే , కనిపించేవి.. ఫలానా చోట  “మహిళ మీద అత్యాచారం..” పోలీసులు కేసు విచారిస్తున్నారూ.. ఇవే వార్తలు.. వాటికి సాయం కొన్ని కొన్ని జాతీయ వార, మాస పత్రికలు.. ప్రతీ ఏడాదీ వారి  circulation  పెంచుకోడానికి, తప్పనిసరిగా , సెక్స్ గురించి అవేవో సర్వేలని పేరుపెట్టి ప్రచురించడం.. ఆ పత్రికలు hot cakes  లా అమ్ముడైపోవడం.. ఏమైనా అంటే పాఠకుల్లో  awareness  పెంపొందించడానికీ.. అని ఓ కుంటి సాకు చెప్పడం..

  ఒకానొకప్పుడు,  సెన్సార్ బోర్డనేది ఉందో, ఊడిందో ఎవరికీ తెలియదు..ఒకానొకప్పుడు, బహిరంగంగా ముద్దులు, వస్త్రధారణ ల మీదా ఓ రకమైన నియంత్రణ ఉండేది.. అవన్నీ ఎప్పుడూ 80 ల దాకా.. ఆ తరవాత పారదర్శకత (  transperancy) పేరుతో , అన్నీ అటకెక్కేసాయి..ఇప్పుడు ఎక్కడ చూసినా,సెక్స్ కే ప్రాధాన్యం.. వాటికి సాయం, కొత్తగా ప్రాచుర్యం చెందిన   O T T Platforms  లో అసలు , అలాటివేమీ ఉండవు.. భాష అయినా, మరో విషయమైనా .. చూసినవాడికి చూసినంత..ఏదో ఈమధ్యన వాటికి కూడా సెన్సారింగ్ ఉంటుందని ప్రకటనలైతే వస్తున్నాయి.. అయినా మన దేశం లో చట్టాల దారి చట్టాలదే.. నేరాల దారి నేరాలదే.. అందరికీ తెలిసిన విషయమే.. ఎక్కడైనా దేశంలో ఓ సంఘటన జరిగితే..   నేరం చేసిన వాడి ఆర్ధికస్థితి మీదే ఆగే కీ కహానీ.. నడిచేది..ఊరికి ముందర “ ముందస్తు బెయిల్” అంటాడు.. అది దొరక్క అరెస్టయితే “ రాజకీయ కుట్ర” అంటాడు.. అదీ కుదరకపోతే వాడి “కులం” తిసుకొస్తాడు..అయినా మన దేశంలో కోర్టుల్లో వ్యవహారాలు తేలేటప్పటికి శతాబ్దాలు మారిపోతాయి..

 అలాగని మన న్యాయవ్యవస్థ అంత మరీ భ్రష్టు పట్టాలేదూ.. ఎక్కడైనా నేరం , అదీ స్త్రీల మీద అత్యాచారం లాటివి జరిగినప్పుడు, అక్కడుండే సెషన్స్ కోర్టులో, శిక్షపడుతుంది.. కాదనడంలేదు.. అదేవిటో చిత్రం, ప్రతీ నేరస్థుడికీ, వాడి తరఫున వాదించే లాయరుకీ కూడా తెలుసు.. పై కోర్టులో నెగ్గుతామని..

 ఈమధ్యన అంటే గత వారంరోజులుగా వార్తల్లో చూస్తూన్న విషయాలు..

1.

“Justice Pushpa Ganediwala of the Nagpur bench of the Bombay High Court, in a judgement passed on January 19, the detailed copy of which was made available now, held that there must be “skin to skin contact with sexual intent” for an act to be considered sexual assault.

She said in her verdict that mere groping will not fall under the definition of sexual assault.

2.

“”The acts of ‘holding the hands of the prosecutrix (victim)’, or ‘opened zip of the pant’ as has been allegedly witnessed by the prosecution witness (mother of the girl), in the opinion of this court, does not fit in the definition of ‘sexual assault’,” Justice Ganediwala said.”

 చిత్రం ఏమిటంటే పై judgements రెండూ కూడా, ఓ మహిళా జడ్జ్ ఇచ్చినవే.. మొదటి దానిమీద సుప్రీం కోర్టు  stay order ఇచ్చారు..

ఓ విషయం అర్ధమవదు.. అందరూ చదివిన చదువులు ఒకటేగా.. ఏమైనా అంటే  interpretation  వేరుగా ఉంటుందీ.. అందుకనే కింది కోర్టుల్లోవి, పై కోర్టుల్లో కొట్టేస్తూంటారూ అని.. మరి అలాటప్పుడు, అదేదో క్రిమినల్ ప్రొసీజర్ కోడ్ లో అన్ని వివరంగా,  confusion  లేకుండా, మార్పులు చేయడానికి ఏమిటి సమస్యా? అంటే అలాగంటూ  చేస్తే, మన రాజకీయనాయకులు ఇరుక్కుపోతారని భయమయుంటుంది..

  1993 లో ఓ హిందీ సినిమా వచ్చింది  “  Damini “  అని గుర్తుందా? ఆ తరవాతకూడా ఇదే టాపిక్ మీద చాలానే వచ్చాయి.. కానీ, ఈ సినిమా కి వచ్చిన పేరు మరే సినిమాకీ రాలెదు.. ఏమిటో ఆ సినిమా గుర్తుకొచ్చింది..

   Keeping fingers crossed…

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు… To be or not to be…

        ఈ శతాబ్దపు ప్రారంభం లో అనుకుంటా  ఈ ఇంటర్నెట్లూ, PDF  లూ రంగం లోకి వచ్చాక, అచ్చుపుస్తకాలు చదివే అలవాటు అటకెక్కేసింది.. కొన్నివేలు ఖర్చుపెట్టి పుస్తకాలు అచ్చువేయించినా, కొనే నాధుళ్ళు తక్కువైపోయారు.. పూర్వపు రోజుల్లో , నవలల మాటటుంచి, మిగిలిన పుస్తకాలు , తమకున్న పలుకుబడిని బట్టి, రాష్ట్రంలో ఉండే, పీద్దపెద్ద గ్రంధాలయాలకు, బలవంతంగా అంటగట్టిన రోజులు కూడా ఉన్నాయి..  ప్రభుత్వంలో ఓ సీనియర్ పొజిషన్ లో పనిచేసాక, అవేవో  రాస్తారు.. వారు నిర్వహించిన పదవినిబట్టి అమ్ముడవుతాయి..

 మా చిన్నప్పుడు కూడా, ఏదో పేరు గడించాకైతే పరవాలేదుకానీ, వాళ్ళక్కూడా పుస్తకాలు అమ్ముడుబడేవి కావు..అయినా ఓపిగ్గా అచ్చేయించుకునేవారు..అదృష్టాన్ని బట్టి, రెండో ముద్రణ, ఒక్కోప్పుడు మూడో ముద్రణక్కూడా వెళ్ళేవి..పేరునుబట్టి..

 ఏదెలాఉన్నా, పుస్తకాలు రచించడం మాట ఓ ఎత్తైతే, వాటిని ప్రింట్ చేయించుకోవడం చాలా ఖర్చుతోకూడిన పని.. పుస్తకాల ఖరీదులు కూడా proportional  గా, వందల్లోకి వెళ్ళాయి..

 నేను రాయడం మొదలెట్టి ఓ 10 సంవత్సరాలవుతోంది..  ఇప్పటిదాకా ఓ 1500 వ్యాసాలదాకా రాసుంటాను.. వివిధ మాధ్యమాల్లో.. వాటికి ఎటువంటి  సాహిత్యవిలువా ఉంటుందనుకోను.. ఏవో కాలక్షేపం కబుర్లు.. అదికూడా సాధారణ వాడుకభాషలో మాత్రమే.. ఏం చేయనూ నాకొచ్చింది కూడా అంతే.. చివరకి ఆ రాసేదాంట్లో కూడా, ఎన్నో భాషాదోషాలు కూడా పుష్కలంగా ఉంటాయి.. అలాగనిచెప్పి, ఈ వయసులో సమాసాలూ, ఛందస్సూ నేర్చుకునే ఓపికా లేదాయే.. మరి ఆ భగవంతుడి అనుగ్రహమో, లేక నా పూర్వజన్మ సుకృతమో కానీ, నా ఈ “ కాలక్షేపం కబుర్లు “ కూడా చదివేవారు చాలామందే ఉన్నారు.. దేశవిదేశాల్లో  తెలుగు చదవడం వచ్చినవారు.. అది నా అదృష్టం.. చదివేవారందరికీ నా మనఃపూర్వక వందనాలు..

 అలాటి ఓ శ్రేయోభిలాషి, ఓ పెద్దాయన ఓ సలహా ఇచ్చారు.. గత 10 ఏళ్ళుగా రాస్తూన్న వ్యాసాలలో, నాకు నచ్చిన కొన్ని వ్యాసాలు , పుస్తకరూపం లో తీసుకురమ్మని.. Somehow  ఎంత ఆలోచించినా, పుస్తకరూపంలోకి తీసుకురావడానికి , ఏమిటో మొగ్గు చూపలేకపోతున్నాను.. కారణాలు చాలానే ఉన్నాయి.. ముఖ్యంగా అది ఖర్చుతో కూడిన పని..  ఈమధ్యన చవకలో పుస్తకాలు ప్రచురించే ఒక సంస్థ తో పరిచయం కూడా అయింది…నేను రాసినవి, ఒక్కో వ్యాసం..మహా అయితే ఓ రెండు పేజీలదాకా రావొచ్చు.. అంటే నేను రాసిన 1500 కి పైగా వ్యాసాల్లో, నాకు నచ్చినవి తీసుకున్నా చాలా అవొచ్చు.. పోనీ చేసానే అనుకుందాం.. చదివేవారెవరండి బాబూ? ఇంక ఆ పుస్తకం ప్రచురించాక దాన్ని అమ్మడానికి చాలా తిప్పలు పడాలి.. ఇదెలాటిదంటే, కొంతమంది రిటైరయాక ఇన్స్యూరెన్స్ ఏజంట్/ చిన్నమొత్తాల ఏజంట్ గా చేస్తూంటారు.. వారికి ఉద్యోగంలో ఉండగా తెలిసినవారందరినీ బలవంతపెట్టడం.. ఒసారి మొహమ్మాటపడతారు ఈ పరిచయస్థులు.. రెండోసారి ఈయన ఫోను చేసినా ఎత్తని పరిస్థితి.. దారిలో కనిపించినా, మొహం చాటేస్తారు.. మళ్ళీ ఏ పాలసీ తీసుకోమంటాడో అనే భయంతో..అలాగే ఈ పుస్తకాల విషయం కూడా..నాకు తెలిసినంతవరకూ తెలుగుపుస్తకాలు ప్రచురించి, అమ్ముకుని, లక్షలూ కోట్లూ సంపాదించినవారు, ఇదివరకటి రోజుల్లో ఉండొచ్చేమో కానీ, గత పదేళ్ళలోనూ చూసినజ్ఞాపకం లేదు.. పుస్తక ప్రదర్శనలు నిర్వహిస్తున్నారు.. నగరాల్లో పుస్తకాల దుకాణాలు కూడా ఉన్నాయి.. కాదనం.. కానీ, పుస్తకాలు కొని చదివేవారిని వేళ్ళల్లో లెక్కెట్టొచ్చు..అసలు పుస్తకపఠనమే  అటకెక్కేసింది.. ఒకానొకప్పుడు,  పెద్దపెద్ద ఇళ్ళుండేవి.. పైగా దాంట్లో కూడా స్టడీ రూమ్ము ఉండేది..గదినిండా అద్దాల బీరువాలూ, వాటినిండా పుస్తకాలూ అవీనూ.. నిండుగా ఉండేది. ఇప్పుడున్న ఎపార్ట్మెంట్లలో ,  భార్యాభర్త, ఇద్దరు పిల్లలకే సరిపోక, తల్లితండ్రులు కూడా చుట్టపు చూపుగానే వచ్చే ఈ రోజుల్లో, పుస్తకాలూ, అద్దాల బీరువాలూ సాధ్యమయే పనేనా?  ఇంట్లో అప్పటిదాకా ఉన్న పుస్తకాలకే ఠికాణాలేనప్పుడు, పుస్తకాలు కొనేదెవరు?

 అంతర్జాలం వచ్చి, e-books  ప్రాచుర్యంలోకి వచ్చాక, చాలామంది, Kindle  లో చదువుకోవడం సదుపాయంగా భావిస్తున్నారు.. ఎక్కువ స్థలం ఆక్రమించదూ.. కొంతమందనొచ్చు, తెలుగుపుస్తకాలు అంత ఎక్కువగా లేవని.. so what?  అంతర్జాలం లో కొన్ని వేల పుస్తకాలు అవీ తెలుగులో,pdf  రూపంలో లభ్యం అవుతున్నాయి, వివిధ రకాల సైట్లలో..ఆ పుస్తకాలు చదవడం పూర్తయాక డిలీట్ చేసేసుకున్నా అడిగేవాడు లేడు.. ఓ  External Hard Disk  తీసేసుకుంటే, వేలకొద్దీ పుస్తకాలు దాచుకోవచ్చు.. ఓపికున్నప్పుడు చదువుకోవచ్చు.. లక్షలూ, కోట్లూ ఖర్చుపెట్టి సినిమాలు నిర్మిస్తారు.. వాటిని పైరేటెడ్ విడియోలుగా తీసుకొచ్చినప్పుడు, నానా హడావిడీ చేసారు.. ఈ కరోనా ధర్మమా అని, సినిమాలు థియేటర్లలో చూసే నాధుడు లేక,  O T T  ల కి అమ్ముకుంటున్నారు కదా.. అలాగే పుస్తకాలు కూడా, ఎంత ఖర్చుపెట్టి అచ్చేయించారూ అన్నవిషయం ఎవరికీ పట్టదు.. చవకలో ఎక్కడదొరుకుతాయీ అన్నదే కొచ్చను…పైగా, కాగితం వాడకపోవడం మూలాన ఎన్ని చెట్ట్లు కాపాడేమో, పర్యావరణానికి ఎంత ఉపయోగపడితోందో అనే జ్ఞానబోధలు కూడా నచ్చినా నచ్చకపోయినా భరించాలి…

 ఇన్నేసి ఈతిబాధలుండగా, ఎవరిని ఉధ్ధరించాలని పుస్తకం అచ్చువేయడం చెప్పండి? పైగా ఈ కాగితాలకి కూడా ఓ  Shelf life  ఉంది.. కొంతకాలానికి రంగు మారుతుంది, అట్ట చిరుగుతుంది, కాగితం fragile  గా అయిపోతుంది.. అంతర్జాలం లో అదేదో ఈ రోజుల్లో  Cloud  లో save  అవుతాయిటకూడానూ.. అక్కడే పెర్మనెంట్ గా ఉండి, చదవాలనుకునేవారికి ఎప్పుడైనా అందుబాటులో ఉంటుందేమో కదూ…

ఈ పుస్తకాలు అచ్చేయించాక, తన స్నేహితులందరికీ సందేశాలు పంపి మొహమ్మాటపెట్టడం అంత అవసరమంటారా? హాయిగా ఓపికున్నన్నాళ్ళూ రాసుకోవడం, ఎవరైనా చదివారా సంతోషం.. చదవలేదూ .. ఎవరిష్టం వారిదని ఓ దండం పెట్టడం.. ఏమంటారు ?