బాతాఖాని- లక్ష్మిఫణి కబుర్లు- మేరా భారత్ మహాన్..

  మన పాలకులకి అకస్మాత్తుగా ఐడియాలొచ్చేస్తూంటాయి…అదేదో చాణక్య నీతి అని ఓ పేద్ద పేరు పెట్టుకుంటారు. అది  జాతీయ స్థాయి అయినా, రాష్ట్ర స్థాయి అయినా ఫలితం ఒక్కటే.. “ రాజు గారు తలుచుకుంటే దెబ్బలకు కొదవా ? ..” అన్నట్టుంటాయి కొన్ని కొన్ని నిర్ణయాలు.వీటికి కారణాలు ఎన్నో ఎన్నెన్నో ఉంటాయి. సాధారణంగా ఏలినవారి “ మూడ్ “ ని బట్టుంటాయి.   ఉదాహరణకి తరతరాలనుండీ జరుగుతూన్న సాంప్రదాయలని, అకస్మాత్తుగా మార్చేయడం. దానికో పెద్ద కారణం కూడా అక్కర్లేదు.. జస్ట్ అధికారంలో ఉన్నవారికి అలా అనిపించిందీ.. చేసేసారు.. ప్రజలు ఏ గంగలో దిగితే ఎవడికీ ? –

 మన దేశంలో భక్తికి పెద్ద పీట కదా..  భక్తికి ముఖ్యకారణం నమ్మకం.. ఈ రోజుల్లో ఆధ్యాత్మికత కూడా, వ్యాపారమయిపోయింది.. అది వేరే విషయం. వ్యాపారాత్మకం కాకపోతే , ఎక్కడైనా మతసంబంధిత  సప్తాహాలో, మరోటో, నిర్వహించినప్పుడు, భక్తులందరూ ఫలానా రంగు బట్టలే  ధరించాలని రూలు పెట్టడమెందుకో? ఆగమన శాస్త్రాల్లోనో, వేదాల్లోనో ఈ ప్రస్తావన ఉందా? మా చిన్నప్పుడు, మేమూ దేవాలయాలకి వెళ్ళేవాళ్ళం, ఆధ్యాత్మిక కార్యక్రమాలకీ వెళ్ళేవాళ్ళం.. ఆరోజుల్లో   Dress Code,  సింగినాదం లాటివి ఎప్పుడూ వినలేదు. సాంప్రదాయ దుస్తుల్లో వెళ్తే సరిపోయేది.. అదేకాకుండా, అవేవో  VIP  దర్శనాలూ,  Special  దర్శనాలూ వాటికి వందల్లో టిక్కెట్లూ ఉండేవి కాదు.. అలా అంటే, “ జనాభా ఎక్కువైపోయింది కదండీ..” అంటారు.వెళ్ళేవారికి క్షణాల్లో దైవ దర్శనం అయిపోవాలే.. ఈ పరిస్థితి నే  Cash  చేసుకుంటున్నారు  దేవాలయ నిర్వాహకులు.. “ ఇంత సొమ్ము కడితే స్పెషల్ దర్శనం.. “ అని ఓ ధర పెట్టేసారు. “ రోగికి కావాల్సిందీ అదే.. వైద్యుడు చెప్పేదీ అదే ..”..  ఈరోజుల్లో డబ్బులకేమీ లోటు లేదాయె.మనం ఎంత మొత్తుకున్నా జరిగేవి మానవని వదిలేయడం  ఆరోగ్య కరం..

 మరో రకం దోపిడీ , ఏమిటంటే  .. లక్షణంగా ఉన్నవాటిని కెలకడం.. తెలుగు రాష్ట్రాలు విడిపోగానే, ఆంధ్రప్రదేశ్ రాజధాని ఎక్కడ పెడదామా అన్న దానిమీద, ఎన్నో ఎన్నెన్నో ఊహాగానాలు చేసారు..  సామాన్య ప్రజలు చేసుకున్నా నష్టం లేదు, కానీ అధికార పార్టీలో వారే రూమర్లు వ్యాపింపచేయడం ఎంతవరకూ సమర్ధనీయం? ఎవడో ఎక్కడో మొదలెడతాడు.. ఫలానా చోటు లో రాజధాని పెడదాం.. అని ముఖ్య మంత్రిగారే మాటల్లో అన్నారు..అంటూ.. బస్ మన  మీడియాకి పనేమీ ఉండదూ, ఎక్కడెక్కడ  sensational news  వస్తుందా అని చూస్తూ ఉంటారు.. రాజధానికంటే ముఖ్యమైన వార్తుంటుందా.. అంతే మర్నాడు, పేపర్లలో పతాకశీర్షికలు.. ఫలానా చోట కొత్త రాజధానీ.. అంటూ, పైగా వీటిమీద టీవీ ల్లో చర్చాకార్యక్రమాలోటీ?రోజంతా టీవీ లో  Scrolling News.. ఎవడైనా చూడడేమో ఇంత ముఖ్యమైన వార్తా..అనుకుని. రాత్రికి రాత్రి ఆ ప్రదేశ చుట్టుపక్కల  భూములన్నిటికీ రెక్కలొచ్చేస్తాయి. రాజకీయ నాయకులైతే, ఎందుకైనా మంచిదని స్థలాలు కొనేసి, ధరలని  inflate  చేసేస్తారు. మొత్తానికి కొట్టుకుని ఓ రాజధానిని ఏర్పాటు చేసారు..ప్రతిపక్షాలకి ఈ వ్యవహారం లో కిట్టుబాటవలేదుట.. తరవాతి ఎన్నికల్లో  అప్పటివరకూ అధికారం లో ఉన్న పార్టీ కాస్తా, కనుమరగైపోయింది..కొత్త పార్టీ వాళ్ళొచ్చి, ఒకటి కాదూ, రాష్ట్రంలోని మూడు ప్రాంతాల్లోనూ తలో రాజధానీ పెడదామూ.. అని కొట్టుకుంటున్నారు..కానీ మధ్యలో జరుగుతూన్నదేమిటంటే ఆయా ప్రాంతాల్లో రియల్ ఎస్టేట్ బూమ్ ప్రారంభమయింది..రాజధాని గొడవెవడిక్కావాలీ? మన బిజినెస్ మూడు పువ్వులూ ఆరు కాయలూ గా ఉండాలి కానీ..

 అంతా సుఖంగా ఉండడం, అదేమిటో పాలకులకి నచ్చదనుకుంటా.. ఏదో ఓ దుమారం లేపితే కావాల్సినంత కాలక్షేపం.. మీడియా వాళ్ళందరికీ  TRP  లు పెరిగిపోతాయీ..  రాజకీయనాయకులకి అడ్డూ అదుపూ ఉండదు.. దేశోధ్ధారకుల్లాగ ప్రకటనలు చేస్తూండొచ్చు. ట్వీట్ లు చేయొచ్చు..

 100 సంవత్సరాలనుండీ  శ్రీ సాయిబాబా క్షేత్రానికి ఓ నమ్మకంతో వెళ్తున్నారు భక్తులు.. ఇన్నాళ్ళూ ఎవరూ పెద్దగా పట్టించుకోలేదు.. ఆయన జన్మస్థలం గురించి.. సడెన్ గా ముఖ్యమంత్రి గారికి ఓ అవిడియా వచ్చేసింది.. మేము 1983 లో  మొట్టమొదటిసారిరిడీ బాబా దర్శనానికి వెళ్ళినప్పుడు, ఎంతో ప్రశాంతంగా ఉండేది. బాబా విగ్రహానికి స్వయంగా దండ కూడా వేసుకోగలిగాము.  ఏవో కొద్ది దుకాణాలు తప్ప మరేమీ ఉండేవి కావు. తిరిగి మరోసారి 2007 లో వెళ్ళినప్పుడైతే పూర్తి వాతావరణమే మారిపోయింది.. క్యూలైన్లూ, ఎక్కడ చూసినా తెలుగు వాతావరణం, పెద్ద పెద్ద హొటళ్ళూ.. వగైరా.. భక్తి కంటే వ్యాపారానికే పెద్ద పీట. రద్దీతో పాటు సౌకర్యాలూ పెరిగాయి.. కాదనడం లేదు..స్పెషల్ దర్శనాలూ, ఎక్కడో దూరంనుండే బాబా దర్శనం.. మరీ తిరుపతి లో అంత కాదనుకోండి..  ఏమైతేనేం బాబా ని కూడా  commercialise  చేసేసారు..దేశ విదేశాలనుండి భక్తులూ .. ఓహ్ ..అంతా ఫైవ్ స్టార్ కల్చర్ వచ్చెసింది.డబ్బు సంపాదించాలంటే షిరిడీ లో ఇన్వెస్ట్ చేస్తే చాలన్నంతగా..

 ఇప్పుడు సడెన్ గా  కొత్తగా వచ్చిన ముఖ్యమంత్రిగారు, బాబా పుట్టిన స్థలం పర్భణి దగ్గరలోని పార్థీ, అక్కడ కూడా అభివృధ్ధి కొసం ప్రభుత్వం 100 కోట్లు గ్రాంట్ చేస్తున్నామూ అనడంతో బాంబు పేలింది.. పార్తీ గ్రామాన్ని కూడా అభివృధ్ధి చేసేస్తే, మనం  షిరిడీ లో పెట్టిన డబ్బంతా ఎలా పెరుగుతుందీ అని ఈ రాజకీయ వ్యాపారస్థులకి గుండెల్లో గుబులు ప్రారంభమయింది.ప్రజల సెంటిమెంటు మీద ఆడుకోవడం, మన నాయకులకి వెన్నతో పెట్టిన విద్యా. అక్కడికేదో  blasphemy  చేసేస్తున్నంత హడావిడి చేస్తున్నారు. నిజమైన భక్తులైతే రెండు పుణ్యక్షేత్రాలకీ వెళ్ళి బాబా దర్శనం చేసుకుంటారు.. కానీ , సంపాదించవలసిన ఆస్థిపాస్తులు  divide  అయిపోతాయనే ఈ వ్యాపారస్థుల దుగ్ధ. అలాగని మహారాష్ట్ర ప్రభుత్వ నిర్ణయం వెనుక కూడా . ఏదో ఒక ఉద్దేశ్యం లేకపోలేదు.. ఇలాటి ప్రకటనలు చేయడం వెనుక  భూదందా  చేసుకోవడమే.. పూణె లో అంతర్జాతీయ విమానాశ్రయం విషయంలో కూడా ఇదే తంతు…

ఇన్నిటిలోనూ ఆంఆద్మీ కే కష్టాలన్నీ.. పాలకులకి ఏమీ పట్టదు..

బాతాఖాని- లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– Loud thinking.

నిన్న సంక్రాంతి పూటా , అబ్బాయి , ఊళ్ళో ఉన్న తెలుగు సినిమాలు చూద్దామూ, అని రమ్మంటే , వెళ్ళాము. మొదటిది “ అలవైకుంఠ పురం “.. పొద్దుటే 8 గంటలకల్లా, వచ్చేయమన్నాడు.  హైదరాబాదు వెళ్ళడానికి “ శతాబ్ది “ ఎక్కాల్సినప్పుడు లేచినట్టుగా, తెల్లవారుఝామునే 4 15 కి  లేచి ఊబర్ కాబ్ లో వెళ్ళాము..

 ఈరోజుల్లో తెలుగు సినిమాలు , ఎటువంటి  expectations  పెట్టుకోకుండా వెళ్తేనే ఆరోగ్యకరం.. సినిమా  ఏక్ దం  entertainer..  కథా కమామీషూ ఏమీ లేదు.. కానీ ప్రతీ డయలాగ్గూ  విని హాయిగా నవ్వుకోవచ్చు.. ఎటువంటి వెర్రి మొర్రి వేషాలూ లేకుండా, ఎవరి పరిధిలో వారు నటించారు. మొత్తం రెండుముప్పావు గంటలూ , ఎక్కడా బోరుకొట్టకుండా నవ్వుకోవచ్చు.పాటల  “ బీట్ “ బావున్నట్టే..ఉన్న రెండుమూడు ఫైట్ సీన్లూ పరవాలేదు.   ఎక్కడా విసుగనిపించలేదు.

 ఇంటికి వెళ్ళి,  పిల్లలతో భోజనం కానిచ్చి, ఓ రెండు మూడు గంటలు రెస్ట్ తీసుకుని, ఇంటికి తిరిగొచ్చేసినా బావుండేది.. కానీ, తలరాతను మార్చుకోలేము కదా.. 4 గంటలకి, రెండో సినిమా కూడా చూసేయాలని “ ఆబ “ ఉందే, అది మహా డేంజరస్. మా చిన్నప్పుడు అమలాపురం చుట్టుపక్కలి గ్రామాల వారు, ఓ రెండెడ్ల బండిలో, అమలాపురం వచ్చేసి, ఓ రెండు మూడు సినిమాలు చూసి తిరిగి ఇళ్ళకు వెళ్ళిపోయేవారు. మేము కూడా అదే పధ్ధతిలో ఒకేరోజున రెండు సినిమాలు చూడాలని అంత యావ ఎందుకు చెప్పండీ?

 ఏదో ఆమధ్య చూసిన “ భరత్ అనే నేను “, “ మహర్షి “ బాగానే ఉన్నట్టు కనిపించాయీ,   “ సరిలేరు నీకెవ్వరు” బాగానే ఉంటుందేమో అనే అపోహతో వెళ్ళాము. అసలు ఆ సినిమా లో ఏం చెప్పాలనుకున్నారో, హాస్యం పేరుతో ఆ స్త్రీపాత్రధారుల వెకిలి వేషాలేమిటో అర్ధమవలేదు. పైగా ఆ సినిమాకి విపరీతమైన పబ్లిసిటీ ఒకటీ.. ఇదివరకొచ్చిన “ ఖలేజా”, “ సైనికుడు “ కమ్మర్షియల్ గా  flop  అయినా, ఆ తరువాత చూసినప్పుడు, ఫరవాలేదనిపించాయి.  ఈ “ సరిలేరు నీకెవ్వరు “ కి అలాటి లక్షణాలేవీ లేవు.  జస్ట్ డిస్గస్టింగ్ అంతే… మరీ మధ్యలో లేచి వెళ్ళిపోతే, రెండేసి వందలు పెట్టి, ఆరు టిక్కెట్లు తిసిన, పిల్లలు బాధపడతారేమోనని, కూర్చుని భరించాల్సొచ్చింది.ప్రతీ అయిదు నిముషాలకీ ఓ ఫైట్ సీనూ..  అర్ధం పర్ధం లేని పాటలూ..

పొద్దుట చూసిన సినిమా  enjoyment  అంతా పటాపంచలయిపోయింది.. Most disappointing…

 

 ఎలాగూ ఈ సినిమాలు  Amazon  లోనో  Netflix  లోనో రెండు మూడు వారాల్లో వచ్చేస్తాయిగా, ఎందుకు చెప్పండి వందలూ, వేలూ తగలేసి , థియేటర్ లో చూడ్డం? 

పత్రికల్లోనూ, సోషల్ మీడియాలోనూ  రివ్యూలు రాస్తూంటారు కొందరు.. వాళ్ళదేం పోయిందీ? మన లాగ వందలేసి రూపాయలు పెట్టి టిక్కెట్లేమైనా కొనాలా పెట్టాలా?  ఫుకట్ గా నే చూసి, “ విశ్వాస పాత్రం” గా , చూసిన సినిమాని పొగిడేస్తారు.. లేకపోతే, భవిష్యత్తులో వచ్చే సినిమాలకి కాంప్లిమెంటరీ టిక్కెట్ట్లు దొరకవు.

అలాగే మిగిలిన వ్యాపార ప్రకటనలు కూడానూ.. ఏ సెలెబ్రెటీ కో లక్షలూ, కోట్లూ పోసి  ప్రకటనలు తయారు చేస్తారు.. వాళ్ళేమైనా వాడారా పెట్టారా? మనకి అంటగట్టడమే కదా.. పైగా ఆ   Ad Campaign  డబ్బులన్నీ మన దగ్గర వసూలు చేస్తారు…

 Moral of the Story  :  ఎప్పుడూ సినిమాల రివ్యూలు చదివీ, వ్యాపార ప్రకటనలు చూసీ..తద్దినం కొని తెచ్చుకోనక్కర్లేదు…

బాతాఖాని-=లక్ష్మిఫణి కబుర్లు… Life goes on…

 ఇదివరకటి రోజుల్లోనే హాయిగా ఉండేది- ఏదైనా సందర్భంలో పిల్లలకో, పెద్దవారికో  ఓ బహుమతి ఇవ్వాలంటే, కొన్ని ప్రత్యేక వస్తువులతో పనైపోయేది. కానీ , ఈరోజుల్లో మనం ఇచ్చే బహుమతి కి విలువ అనేది ఉండటంలేదు. ఒక్కో సందర్భానికి  ఏదో కొంత డబ్బు కేటాయించి, ఆ బడ్జెట్ లో ఏదో ఒక వస్తువు తీసికెళ్తే  పనైపోయేది.

 ఏ పసిబిడ్డ బారసాలకో పిలిస్తే, ఓ బుల్లి గ్లాసో ( స్టెయినెస్ స్టీల్ ది), లేదా ఓ కప్పో, సాసరుతోనో లాగించేసేవాళ్ళం. మళ్ళీ ఇందులో ఓ తిరకాసుండేది- ఓకుటుంబంలోంచి పెద్దా, చిన్నా అందరినీ పిలిచామనుకోండి, ఏదో స్టీలు సామాన్ల కొట్టుకెళ్ళి, ఒకరు చెంచా, ఒకరు ప్లేటు, ఇంకోరు కప్పూ తీసికుని మొత్తానికి పని కానిచ్చేసేవారు. అందరూ ఏదో ఒకటి తెచ్చినట్టూ ఉండేదీ, మనకీ ఓ “ సెట్టు” తయారైపోయేది. ఒక్కోప్పుడు సెట్టులోకి ఏదో ఒకటి తక్కువయ్యేది. అందుకే ఇళ్ళల్లో ఇప్పటికీ చూస్తూంటాము, అందరి ఇళ్ళల్లోనూ కాదనుకోండి, ఇంకా చిన్నప్పటి ఆ అభిమానాలు గుర్తుంచుకుని, ఆనాటి వస్తువులు ఉన్న వారిళ్ళల్లో, ఒంటిపిల్లి రాకాసి లాగ, ఓ ప్లేటో, కప్పో, ఇదేమిటీ దీని “జోడీ” ఏదీ అని ఆలోచిస్తే అప్పుడు గుర్తొస్తుంది—ఓహో ..మన పెద్దాడి బారసాలకి ఫలానా వారిని పిలిచాము కదూ, వాళ్ళిచ్చిందీ అని !. ఎందుకంటే ఆ రోజుల్లో ఓ వస్తువు ఇవ్వడమే కాదు, దానిమీద పేరు కూడా చెక్కించేవారు, “ప్రూఫ్” కోసం.  Ofcourse  ఈరోజుల్లో,ఫొటోలు తీయడంలేదూ మరి? ఆ వచ్చినవాడు ఏదైనా తెచ్చాడా లేదా, బఫేలో ఎంత తిన్నాడూ అన్నవన్నీ విడియోలో రికార్డు చేసేయడం. ఆ విడియోవాడు, ప్రత్యేకంగా వేదిక మీదా, భోజనం ప్లేటు తీసికుని తింటున్నప్పుడు, వాడి కెమేరా తీసికుని అందరినీ విడియో తీయడం ఎందుకనుకుంటున్నారు మరీ?

  ఈరోజుల్లో ఓ కొత్త సాంప్రదాయం ఒకటి మొదలెట్టారు, శుభలేఖల్లోనే    “బహుమతులూ, పుష్పగుఛ్ఛాలూ స్వీకరంచబడవూ” అని ఓ disclaimer  పెట్టేయడం.  కవర్లలో డబ్బుల మాట ఎవడూ ఎత్తడు, ఎందుకైనా మంచిదీ అని ! ఎలాగూ ఏదీ తీసికోరూ అన్నారు కదా అని, కొంతమందేమో చేతులూపుకుంటూ బయలుదేరతారు. తీరా అక్కడికెళ్ళేసరికి, ఎవరికివారు, ఓ కవరు వధువు చేతిలోనో, వరుడి చేతిలోనో పెట్టడం చూస్తాడు. అందుకోసం, to be on the safe side,  పేరు వ్రాసిన కవరూ, కొంత డబ్బూ విడిగా పెట్టుకోవడం. మళ్ళీ ఎంత డబ్బుపెట్టాలీ అనే ఆలోచనొస్తూంటుంది. గొడవలేకుండా, భోజనానికి ఎంతమంది వెళ్తే, అన్ని “ ప్లేటు” ల భోజనం  ఖరీదు పెట్టేసి, చేతులు దులిపేసికుంటున్నారు.. చెప్పొచ్చేదేమిటంటే, ఈ రోజుల్లో పెళ్ళిళ్ళకి వెళ్ళడమంటే, ఏదో హొటల్ కి వెళ్ళి భోజనం చేసినట్టుంటోంది.. ఎలాగూ, వెళ్ళినవాళ్ళని పట్టించుకునేవాడెవ్వడూ ఉండడు,  వచ్చేమో, రాలేదో చూసుకోడానికి తరువాత విడియోలు ఎలాగూ ఉన్నాయి. ఇదివరకటి రోజుల్లో, కుక్కర్లూ, ఇస్త్రీ పెట్టెలూ, డిన్నర్ సెట్లూ వచ్చేవి. కానీ , అవికూడా ఒక్కోప్పుడు ఎక్కువ నెంబర్లలో వచ్చేవి. కొత్తకాపరానికి ఒకటి తీసికుని, మిగిలినవి, అత్తారింట్లోనో, పుట్టింట్లోనో, వాటిని వదిలేసేవారు.

 ఇదివరకు ఆఫీసుల్లో ఈ పెళ్ళిళ్ళకి చందాలు వసూలు చేసేవారు, ఓ పాతికమంది, తలో వందా వేసికున్నా, ఓ పాతికవందలతో, ఓ వస్తువు కొనేసేవారు, ఆ వస్తువు కొన్నవాడు, వచ్చేదాకా బయట ఉండి, వాడొచ్చిన తరువాత అందరూ పొలోమంటూ, స్టేజి మీదకెళ్ళి, ఓ ఫొటో తీయించుకుంటే పనైపోయేది. పుణ్యం పురుషార్ధమూనూ.

  ఇంట్లో కొడుక్కో కూతురికో పుట్టినరోజుకో, వివాహ వార్షికోత్సవానికో ఇవ్వాలంటే, హాయిగా ఏ గిఫ్ట్ కూపనో ఇచ్చేస్తే, వాళ్ళకి కావాల్సినవేవో వాళ్ళే చూసుకుంటారు. అయినా మనం ఇచ్చేదానికోసం ఎదురుచూస్తారా ఏమిటీ, ఏదో మన తృప్తీ, సాంప్రదాయమూనూ. కానీ, వచ్చిన గొడవల్లా మనవళ్ళూ, మనవరాళ్ళ పుట్టిన రోజు సందర్భంలోనే. మనకున్న సంపాదనతో, వాళ్ళకి ఏదో ఓ వస్తువు కొనే ఓపికా లేదూ, అధవా ఏదో ఓ “ ఖరీదయిన” వస్తువేదో పోనీ కొని చేతిలో పెడదామా అంటే, ఈ రోజుల్లో వారి తల్లితండ్రులు కొనే వస్తువుల ముందు, మనం కొన్నవి  వెలవెల పోతూంటాయి. మరీ అలాగని డబ్బులు పెట్టలేమూ, అలాగని పెద్దవారికిచ్చినట్టుగా  గిఫ్ట్ కూపన్లూ పెట్టలేము. వాళ్ళ వయసులో ఆశించేది ఓ ఆటవస్తువు కదా. పోనీ ఆలోచించి ఏదో కొత్తగా మార్కెట్ లోకి వచ్చిన వస్తువేదో తీసికెళ్తే, “ అరే ..తాతయ్యా..మా డాడీ ఎప్పుడో కొనేశారూ..” అంటారు. ఈ తాతయ్యలేమో చిన్నబుచ్చుకుంటారు. ఇదివరకటి రోజుల్లోనే హాయిగా ఉండేది, ఈ బహుమతులూ లేవూ, సింగినాదమూ లేదూ, తలంటు పోసి, కొత్త బట్టలు వేసి, నాలుగక్షింతలేసేవారు. గొడవుండేది కాదు.

 కానీ ఈ రోజుల్లో, పెద్ద క్లాసులోకి వెళ్ళారంటే చాలు, ఏదో చోటకి వెళ్ళడం, డిన్నర్లూ, మూవీలూ, గిఫ్టులూ, రిటర్న్ గిఫ్టులూ లేకుండా ఉండడం లేదు. మనమా ఆ వాతావరణంలో ఇమడలేమూ… ఏమిటో అంతా గందరగోళం గా ఉంది. తమ పిల్లలకి ఈ రోజుల్లో, తల్లితండ్రులైతే, మార్కెట్ లోకి వచ్చిన లేటెస్టు gadget  ఇవ్వాల్సిందే. పోనీ ఇంట్లో లేదా అంటే, అదీకాదూ… అందరు స్నేహితుల దగ్గరా ఉందీ, నాదగ్గర అంతకంటే latest  ది ఉందీ అని చెప్పుకోడానికీ, చూపించుకోడానికీనూ…

మనవలకి, మనవరాళ్ళకి పోనీ ఏదైనా వస్తువు కొనిద్దామా అంటే, అప్పటికే మన బడ్జెట్ లో కొన్న వస్తువు అప్పటికే వాళ్ళ తల్లితంద్రులు కొనేయడమూ, వీళ్ళు వాటిని వాడి వాడి, చెత్తలోకి వేసేయడమూ అయిపోయుంటుంది..

అందుకని వయా మీడియా పధ్ధతిలో  మనకుండే ఓపికతో  ఓ  Amazon Gift Voucher  కొనేసి వాళ్ళకి పంపితే, ఏం కావాల్సొస్తే అదే కొనుక్కుంటారు.. కానీ దీనివలన జరుగుతున్నదేమిటంటే, ఏదో ఒక గిఫ్ట్ కొని, వాళ్ళ చేతుల్లో పెట్టడమనే సంతోషాన్ని కోల్పోతున్నాము కదూ…

 ఏదో మొత్తానికి ఎలాగోలాగ కాలక్షేపం చేసేస్తున్నాము..

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– manpower utilisation…

 ఒకానొకప్పుడు, అంటే మా రోజుల్లో, ఫాక్టరీకి సంబంధించిన పనులు  అన్నిటికీ, ఫాక్టరీలోని పనివారినే నియోగించెవారు.. కానీ ఇప్పుడో అన్నిటినీ  Outsource  చేసేసారు. ప్రభుత్వం ఇలా చేయడం మూలాన ప్రభుత్వోద్యాగాలు తక్కువైపోతున్నాయి.. ఇప్పుడు ముఖ్యమైన పనులు తప్పించి, ప్రతీదీ—ఆర్డర్లీలు. ట్రాన్స్పోర్ట్, హౌస్ కీపింగ్ లాటివన్నిటినీ ఔట్ సోర్స్ చేసేసి ప్రభుత్వాలు సుఖపడ్డాయి.. ఈమధ్యనే వింటున్నాము, రైల్వేలలో కూడా చాలా పనులు  కాంట్రాక్ట్ పధ్ధతినే చేయబోతున్నారని.

      కొన్ని సంవత్సరాల క్రితం వరకూ ఏ వస్తువైనా తయారు చేయడానికి కావాల్సిన చిన్నచిన్న భాగాలతో పాటు, పెద్దవికూడా ఒకే చోట తయారయేవి.. కాలక్రమేణా, స్వంతంగా తయారుచేసేబదులు, బయటనుండి తెచ్చుకోవడం ప్రారంభం అయింది. అన్నీ సేకరించి , జోడించి, దానికో కంపేనీ లేబులోటి తగిలించడం. ఈ పధ్ధతి చవగ్గా ఉన్నట్టు కనిపెట్టారు. మార్కెట్ లో దొరికే బనీన్లూ, లోదుస్తులూ  విషయమే తీసికోండి, టోకున  దక్షిణాదిన  ఈరోడ్/ కోయంబత్తూరు లలో తయారవుతాయిట. పెద్ద పెద్ద  Brands అక్కడినుంచే కొనేసి, వాళ్ళ లేబుల్ అంటించేసి అమ్ముకుంటారు. మార్కెట్ లో దొరికే ప్రతీ వస్తువుకీ ఇదే తంతు.  ఈ పధ్ధతి వలన కుటీరపరిశ్రమలకి కూడా బాగానే ఉంది..

అంతదాకా ఎందుకూ, అమెరికాలాటి దేశాల్లో  ఉన్న పెద్ద పెద్ద కంపెనీలుకూడా, తమక్కావాల్సినవన్నీ, మనదేశ కంపెనీలకే అప్పచెపుతారు. దీన్నేదో  Outsourcing  అంటారుట. ప్రతీదానికీ ఓ ముద్దుపేరు పెట్టడం , అక్కడికేదో ఇదేదో ఆధునిక పధ్ధతనుకోవడం మనందరికీ ఓ అలవాటు. ఇదివరకటి రోజుల్లో ఇంట్లో పెళ్ళిళ్ళకీ, వేసంకాలంలో ఊరగాయలు పెట్టడానికీ, దీపావళి సామాన్లు తయారుచేయడానికీ, అందరూ అంటే పక్కనుండేవాళ్ళూ అందరూ ఓ చెయ్యేసేవారు కాదూ ? అవన్నీ  outsourcing  కాదూ? ఈ రోజుల్లో ఏ టైలరు దగ్గరైనా కుట్టడానికి బట్టలిస్తే, చొక్కాలకీ, ఆడవారి బ్లౌజులకీ, బొత్తాలూ, “ కాజాలూ “ కుట్టడానికి వేరే ఎవరికో ఇస్తాడు.

ఈ  so called outsourcing  అన్నది, మన ఇల్లాళ్ళు ఎప్పణ్ణుంచో చేస్తున్నారన్నది, చెప్పుకోడానికి మొహమ్మాటపడతారు కానీ, అందరికీ అనుభవమే. “ చాప కింద నీరు “ లాగనండి, పోలీసాడి లాఠీదెబ్బనండి, బయటవాళ్ళకి కనిపించవు. అంతా  subtle… ఉన్నాయా అంటే ఉన్నాయీ, లేవూ అంటే లేవూ. కాలమాన పరిస్థితులనిబట్టుంటుంది ఏదైనా.

ఇది వరకటి రోజుల్లో భర్త ఒక్కరే పనిచేసేవాడు కాబట్టి, ఉద్యోగంలో ఉన్నంతకాలం గొడవుండేది కాదు.  రోజులన్నీ ఒకేలా ఉండవుగా, ఎప్పుడో అప్పుడు రిటైరవుతాడే. అప్పుడు మొదలవుతాయి కొత్త విధులు…మరీ రాత్రికి రాత్రే అవుతాయని కాదూ, మెల్లిగా అలవాటు చేస్తుంది ఆ ఇంటి ఇల్లాలు. ఆ కబురూ, ఈ కబురూ చెప్పి, “ ఏమిటోనండీ ఈ మధ్యన  మోకాళ్ళ నొప్పీ, నడుం నొప్పీ వస్తోందీ… “ .. అప్పుడు   తెలుస్తుంది మాస్టారికి, మనంకూడా కొన్ని పనులు చేయకపోతే , పరిస్థితి చెయ్యి దాటిపోవచ్చూ అని. కానీ అలవాటులేదే ఎలాగా? పైగా ఎవరైనా చూస్తే ఏమనుకుంటారో, అయినా రోగమా ఏమిటీ, మన ఇంట్లో మన పనులు చేసుకోడానికీ? 

ఉదాహరణకి…

పొద్దుటే లేవగానే దుప్పటీలు మడతపెట్టడం. ఎండేసిన బట్టలు మడతపెట్టడం. భోజనానికి ముందు, కంచం, మంచినీళ్ళూ పెట్టడం లాటివీ, ఫ్రిజ్ లో పెట్టిన  పప్పూ, కూరా లాటివి ఏ మెక్రోఓవెన్ లోనో వేడి చేయడం.  ఎంగిలి పళ్ళాలు, గిన్నెలూ , ఇల్లాలు తోమిన తరువాత  తుడిచి , సద్దడం .

ఈ రోజుల్లో పురుళ్ళకీ, పుణ్యాలకీ విదేశాలకి వెళ్ళడం చాలా చూస్తున్నాం.. కూతురవొచ్చు, కోడలవొచ్చు.. ఓపికున్నంతకాలమూ వెళ్ళి సహాయపడడం ఓ బాధ్యతే కదా. వాళ్ళకి కావాల్సింది , అత్తగారో, అమ్మో. కానీ రిటైరయి ఇంట్లో కూర్చున్న పెద్దాయన్ని కూడా,  buy one get one scheme  లోలాగ తీసికెళ్ళాలే. పెద్దావిడక్కూడా చెయ్యందిచ్చొద్దూ? ఆ పసిపిల్లల డయపర్లు మార్చడానికీ, ఫీడింగ్ బాటిల్స్ కడగడానికీ? మరి ఇవన్నీ  outsourcing  అనక ఇంకేమంటారూ? దీనికి దేశంతో పనిలేదు… స్వదేశంలోఅయినా చేయాల్సిందే.  జిహ్వచాపల్యం ధర్మమా అని, నోటికి హితవుగా ఉంటుందని, ఏ గోంగూరో, మెంతికూరో తెచ్చాడా, వాటిని బాగుచేయడం మాస్టారి విధుల్లోకే వస్తుంది.

40 ఏళ్ళపాటు , మాస్టారిని ఉద్యోగానికి పంపడానికీ, పిల్లల్ని తయారుచేసి స్కూళ్ళకి పంపడానికీ, పాపం ఏ తెల్లారకట్లో లేవాల్సొచ్చేది. ఇంకా ఎన్నాళ్ళూ?   ఇంట్లో ఉండేదా… ఇద్దరూ.. ఈమాత్రం దానికి మరీ బ్రహ్మముహూర్తంలో  లేవడం ఎందుకూ? కానీ మాస్టారికి తెల్లవారుఝామునే లేవడం అలవాటాయె. లేవగానే ఓ గుక్కెడు కాఫీ తాగితేనేకానీ, పని జరగదూ, ఇదివరకటిలాగ కుదరదుగా, మొత్తానికి తనే కాఫీ పెట్టుకుని, ఆ చేత్తోటే పెళ్ళానిక్కూడా రెడీ చేస్తాడు. ఏదో మొహమ్మాట్టానికి, “ అదేమిటండీ నన్ను లేపకపోయారా… “ అని  ఒసారి అనేస్తే పోతుంది. మర్నాటినుండీ, కాఫీ అయినా, సాయంత్రం నిద్ర లేచేటప్పటికి చాయీ, మాస్టారి “ పనికి తిండి “ పథకంలోకి వచ్చేస్తాయి.. లేచినవేళ బాగోక, అన్నంలోకి కలుపుకునే పెరుగు సరీగ్గా తోడుకోలేదని అనడం తరవాయి, ఆరోజునుండీ పడుక్కునే ముందర, తోడు పెట్టడంకూడా మాస్టారే. పాల సంబంధిత కార్యక్రమాలు—పాలు కాచడం, తోడు పెట్టడాల్లాటివన్నీ మాస్టారి ఖాతాలోకి వచ్చేస్తాయి.

అన్నిటిలోకీ ముఖ్యమైనది, భోజనాలయిన తరువాత, మిగిలిపోయినవి ఫ్రిజ్ లో పెట్టడం. సరీగ్గా సద్దకపోతే గిన్నెలు ఆ ఫ్రిజ్ లో సరీగ్గా పట్టకపోతే, “ పెద్ద ఫ్రిజ్ కొనుక్కుందామండీ.. “ కంటే, ఏదో మనమే చిన్న గిన్నెల్లో సద్దేయడం ఉత్తమం కదూ…
ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే, చాలా పనులు ఎప్పుడో  outsource  చేసేసినట్టే…

 దీన్నే  ఆధునిక పదజాలంలో   optimum utilization of available human resources  అని కూడా అంటారుట…

బాతాఖాని- లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– Identity crisis..

 ఓ ఇరవై సంవత్సరాల క్రితం వరకూ  గెడ్డానికి ఓ ప్రత్యేకత ఉండేది.. సాధారణంగా  సిక్కు మతస్థులు గెడ్డాన్ని ఎంతో పవిత్రంగా భావిస్తారు. ఆ విషయంలో విదేశాల్లో కూడా , ఎక్కడో ఈ గెడ్డాలకి  అక్కడివారు , అభ్యంతరం లేవదీస్తే, న్యాయస్థానాలకి కూడా వెళ్ళి , తమ వాదాన్ని నెగ్గించుకున్న ఉదంతాలున్నాయి.. ఆ గెడ్డమూ, తలపాగా వారికి ఓ  unique identity  ఇచ్చింది.. ఎక్కడున్నా వారిని గుర్తుపట్టొచ్చు.. అంతదాకా ఎందుకూ , మన సైనిక దళాలలో  “ సిఖ్ రెజిమెంట్ “ కి ఎంతో పేరుంది కూడా..

  కాలక్రమేణా, ఎవరైనా మారువేషాల్లో ఉండాలంటే ఓ గెడ్డం తగిలించేవారు.. చిన్నప్పుడు గుర్తుండే ఉంటుంది.. సావకాశంగా కూర్చుని ఆనాటి వారపత్రికల అట్టమీద బొమ్మలకి, పెన్నుతో మీసాలూ గెడ్డాలూ పెయింట్ చేయడం ఓ సరదాగా ఉండేది.

 ఆరోజుల్లో సినిమాల్లోకూడా, హీరోని విడిగా చూపించడానికి, మిగతా దుష్ట పాత్రధారులని గెడ్డాలతోనే చూపించేవారు.. మనకంత హిందీ వచ్చేది కాదుగా,  నున్నగా ఉండేవాడు హీరో, గెడ్డం తో ఉండేవాడు విలనూ అని డిసైడైపోయేవాళ్ళం. అంతదాకా ఎందుకూ,  కొత్తగా పెళ్ళై ఓ ఏణ్ణర్ధం తరవాత ఎవడైనా గెడ్డంతో కనిపిస్తే  “ ఏంరోయ్  పెళ్ళాన్ని పుట్టింటికి పంపావా ఏమిటీ…” అని పరామర్శించేవారు. ఏ మధ్యతరగతి గృహస్థునో కూడా, గెడ్డంతోనే చూపించేవారు అతని ఆర్ధికపరిస్థితికి అద్దం పడుతూ…ఆరోజుల్లో విదేశాలకి అదీ ఇంగ్లాండ్, అమెరికా లాటి దేశాలకి ఓ నెలా రెండు నెలల ట్రైనింగుకో వెళ్ళిన మనవాళ్ళు  తిరిగొచ్చేటప్పుడు , గెడ్డాలు, జులపాలతో తిరిగి వచ్చేవారు.. కారణం అక్కడ క్షువరకర్మకి డబ్బులెక్కువ తీసుకుంటారట.

 సరే మన పురాణాల్లో  ఋషుల ని వారి వారి గెడ్డాలతోనే గుర్తుపడేవారం.. ఈయన వశిష్టుడూ , ఈయన విశ్వామిత్రుడూ అనుకుంటూ.. సినిమాల్లో కూడా గుమ్మడి, ముక్కామల ఏ సినిమాలోనైనా ఋషి పాత్ర ధరిస్తే ఓ పేద్ద గెడ్డం ఉండేది.. క్లీన్ షేవెన్ ఋషిని మన తెలుగు సినిమాల్లో ఎప్పుడైనా చూసారా?.

 అలాగే ఆరోజుల్లో జైల్లో ఉండే దొంగలకి గెడ్డం ఉండేది.. “ దో ఆంఖే బారా హాత్  “ సినిమాలో జైలరు గారికి తప్పించి మిగిలిన ఆరు దొంగలూ గెడ్డాలతోనే..

 కాలక్రమేణా ,  ప్రపంచంలో ఉగ్రవాదులు ఎక్కువైపోయారు.. గుర్తుండే ఉంటుంది.. ఒసామా బిన్ లాడెన్ ఫొటోలు గెడ్డంతోనే కనిపించేవి… అప్పుడప్పుడు మన సైనిక దళాలు అరెస్ట్ చేసిన ఉగ్రవాదులు గెడ్డాలతోనే ఉండడం గమనించేఉంటారు టీవీ ల్లో…

 చెప్పొచ్చేదేమిటంటే ఈ గెడ్డాలకి అంత మహత్తర చరిత్ర ఉంది.. అసలు గెడ్డమే ఓ   Unique Identity…  అలాటిది దేశంలో  ఆధార్ కార్డ్   వచ్చిన తరువాత  పరిస్థితే మారిపోయింది.. ఈరోజుల్లో చాలామంది మొహాలే మారిపోతున్నాయి.. ఒకానొకప్పుడు   ID Proof  లో అసలు ఫొటో కనిపించడం అనివార్యం.. పరీక్షలనండి, పాస్ పోర్ట్ అనండి, సెక్యూరిటీ చెకింగ్ అనండి,, వాడి ఫొటో, ప్రస్తుత షేప్పూ ఒకేలా ఉండాలి.. ఏమాత్రం తేడావచ్చినా వెనక్కి పంపేసేవారు.

 అదేం చిత్రమో ఇప్పుడు టీవీల్లో కనిపించే ప్రతీ వాడికీ గెడ్డమే.. మొన్నమొన్నటిదాకా సినిమాల్లో లక్షణంగా కనిపించిన కుర్ర హీరోలు గెడ్డాలతోనే.. దుష్టుడూ, హీరో ఇద్దరూ గెడ్డాలతోనే.. ఛస్తున్నాం చూడలేక.. అసలు సినిమా చూడ్డానికే వెగటు పుడుతోంది.. ఏమైనా అంటే ..” ఈరోజుల్లో ఫాషను మాస్టారూ…” అంటారు..

 ఇంక మన క్రికెటర్లగురించి ఎంత తక్కువ చెప్పుకుంటే అంత మంచిది..  అదేదో  IPL Circus  లో వేలాలు ( Auctions)  వీళ్ళ గెడ్డాలబట్టే అనిపిస్తుంది.. ఎలాగూ అవన్నీ  ఫిక్స్ అయిన మాచ్ లే  ఎవడెలాగ ఆడితే ఏమిటీ?

 దేశ ఆర్ధిక వ్యవస్థ  దిగజారిపోతోందని  పేపర్లలో చదువుతున్నాము.. అంటే గెడ్డం గీయించుకోడానికీ,  అంట కత్తెర వేయించుకోడానికీ కూడా డబ్బుల్లేవనీ, దానినే ఆర్ధిక మాంద్యత అంటారని తెలిసింది..

 దేశంలో ఇన్ని కొత్త చట్టాలు చేస్తున్నారు, ఉన్న చట్టాలకి సవరణలు చేస్తున్నారు… పోనీ ఈ గెడ్డాలక్కూడా ఏ సవరణో చేస్తారా అంటే, ఆ చట్టాలు చేసే  ఇద్దరికీ కూడా గెడ్డాలే… ఇంక ఆ భగవంతుడే రక్షించాలి.

 అస్సలు మీకెందుకూ గెడ్డాలసంగతీ.. మీ పనేదో మీరు చూసుకోకా అంటారని తెలుసు.. ఏం చేయనూ, ఉన్న ఒకేఒక్క   Entertainment — సినిమాల్లో ఈ గెడ్డాల హీరోలని భరించలేక. హీరో ఎవడో విలన్ ఎవడో తెలిసి చావడంలేదు.. ఈ మధ్యన ఎన్కౌంటర్ లో పోయిన వాళ్ళకి కూడా గెడ్డాలు లేవు.వాడెవడో అత్యాచార కేసులో శిక్ష పడ్డవాడిక్కూడా…

 హాయిగా ఉన్న మొహాన్ని స్పష్టంగా చూపించుకోక ఎందుకండీ ఈ గెడ్డాలూ , జులపాలూ…

 

 

బాతాఖాని – లక్ష్మి ఫణి కబుర్లు — మేరా భారత్ మహాన్…

 మన దేశంలో ఉన్న సౌలభ్యం  ఏమిటంటే,  ఎప్పుడు కావాల్సొస్తే అప్పుడు చట్టాలు చేసేయడం, దానికో పేరు కూడా పెట్టడం.. ఏదో చట్టాలు చేసేసారుకదా అని నేరాలు జరగడం మానుతాయా? ఎవరి దారి వారిదే.. ఈ మధ్యన మరో కొత్త ఒరవడి ప్రారంభం అయింది.. రాజ్యాంగంలోని చట్టాలకి సవరణలు చేయడం.. సాధారణంగా ఇలాటివన్నీ అధికారంలో ఉండే  ఏలినవారి “ మూడ్ “ మీద ఆధారపడుంటుంది..  నగరాల్లో చూస్తూంటాం—సడెన్ గా రాత్రికి రాత్రి ఓ రోడ్ ని  One way  చేసేస్తారు.. ఈ విషయం తెలియక ఆ రోడ్డుమీదనుండి వచ్చిన వాడు బుక్కైపోతాడు.. వాడు కొన్ని సంవత్సరాలనుండీ అదే రోడ్డు మీదే వస్తూంటాడు.. పాపం వాడికేంతెలుసూ, అంతకు ముందురోజు, ఏ పోలీసు కమీషనర్ గారో, ఫామిలీతో ఏదో పార్టీకి వెళ్తూ, ట్రాఫిక్ జామ్ లో ఇరుక్కుపోయాడూ.. దాని ఫలితమే . మర్నాడు ఆఫీసుకి వెళ్ళి ఓ ఆర్డర్ పాస్ చేసేసాడని. మామూలు ప్రజానీకం ఏమైతేనేమిటీ? పాపం ఈ పోలీసు అధికార్లకి , రాజకీయనాయకులకుండే సదుపాయాలు—వాళ్ళ కార్లు వెళ్తూంటే ట్రాఫిక్కు ఆపుచేయడాలూ అవీ—ఉండవుగా.. వాళ్ళ చేతుల్లో ఉండేదేదో చేసేయడం. హెల్మెట్లు పెట్టుకోవాలని ఓ ఆర్డర్ పాస్ చేసేస్తారు..  ఎక్కడో నూటికీ కోటికీ ఓ పోలీసోడు పెట్టుకుంటాడంతే..కానీ ట్రాఫిక్ సిగ్నల్ పక్కన నుంచుని హెల్మెట్ లేనివాళ్ళకి చలాన్లు మాత్రం రాస్తారు..

 దేశంలో జరిగే అత్యాచారాలూ, నేరాలూ సినిమాలవల్లే అని కొందరంటారు.. కానీ సినిమావాళ్ళు మాత్రం దేశంలో జరిగే నేరాలనే చిత్రిస్తున్నామంటారు..మరి ఇద్దరూ కరెక్టే కదా.. పేద్దపెద్ద నేరాలు జరగ్గానే మన ప్రభుత్వాలు అవేవో  fast track courts  పెట్టామంటారు..  కేంద్రప్రభుత్వమైతే  Cr.P.C  లో మార్పులు తెస్తామంటారు…  ఉత్తిత్తి మాటలంతే…

 మరో అద్భుతమైన చిత్రం ఏమిటంటే, దేశంలో ఏవైనా సంఘటనలు జరిగినప్పుడు ప్రతీవాడూ స్పందించేయడమే.. వాడికున్న పరపతిని బట్టి ప్రసారమాధ్యమాల్లో ప్రచారం జరుగుతుంది.. స్పందించినవాడు కూడా ఇదివరకు ఏదో దౌర్భాగ్యపు పని చేసి పట్టుబడ్డవాడైనా సరే..  టీవి ల్ళో చర్చలూ గట్రా మరో పేద్ద జోక్..చట్టసభలలో చర్చలు ఎంత తక్కువ చెప్పుకుంటే అంత మంచిది… నిజం చెప్పాలంటే, ఆ చట్టసభల ప్రత్యక్ష ప్రసారాలు  మాత్రమే మనకి  Entertainment Channels..  అర్ధరాత్రులదాకా కూర్చుని మరీ కొట్టుకుంటారు..అదో కాలక్షేపం..

 అదేమిటో ఎక్కడ చూసినా, ఆర్ధిక మేధావులు ( నోబెల్ ప్రైజ్ వచ్చినాయనతో సహా) మన ఆర్ధిక వ్యవస్థ దిగజారిపోతోందనేవారే.. ఆమధ్యన జైలుకెళ్ళి బెయిల్ మీద వచ్చినాయన కూడా..కానీ మన ప్రభుత్వం మాత్రం, దేశమంటే భక్తిలేనివాళ్ళనే మాటలే అని కొట్టిపారేస్తూంటారు.  అయినా మన వెర్రికానీ, దేశమంటే ఎవరూ ..పెద్ద పెద్ద రాజకీయనాయకులే కదా.. వాళ్ళ సంగతికేం శుభ్రంగా ఉన్నారు.. ఉల్లిపాయలు 200/- రూపాయలైతేనేమిటి, గాస్ సిలిండర్ 600/- పైనేతేనేమిటి, వాళ్ళేమైనా కొనాలా పెట్టాలా? ఫైగా “ మా ఇంట్లో అస్సలు ఉల్లిపాయలే ముట్టని ఛాందసకుటుంబం ..”     అంటుంది   ఒకావిడ.. మరో సాధుపుంగవుడైతే  “ ఉల్లిపాయలా.. అంటే ఎలా ఉంటాయీ..” అంటాడొకాయన. కానీ సామాన్య ప్రజానీకం మాత్రం అంతంత ఖరీదులు పెట్టి కొనుక్కుని,  వచ్చిన ఉల్లిపాయల్ని ఏ వంటమనిషీ ఎత్తుకుపోకుండా, బిరువాల్లో జాగ్రత్త చేసుకుంటున్నారు.

 ఒకానొకప్పుడు  పత్రికా విలేఖర్ల సమావేసాలని ఉండేవి.. ఈ అంతర్జాలం వచ్చిన తరువాత ప్రతీవాడూ  Net savvy  అయిపోయారు..ప్రతీదానికీ Twitter  వాడుతున్నారు. ఏదో పోస్ట్ చేసిన తరువాత ఏదైనా తేడా వస్తే.. వెంటనే delete  చేసేయొచ్చు.. రాత్ గయీ బాత్ గయీ.. -=

 మేరా భారత్ మహాన్…

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు–వడ్డించేవాళ్ళుంటేనే….

మన చిన్నప్పుడు గుర్తుందా, స్కూళ్ళలోనూ, కాలేజీల్లోనూ ఎవైనా  Annual Day Function  జరిగినప్పుడు, ఏ పెద్దమనిషినో  ముఖ్యఅతిథిగా పిలవడం ఆనవాయితీ.. ప్రైజులు కూడా ఆయనెచేతిమీదుగానే ఇవ్వబడేవి…  అదేం చిత్రమో, ఆటల్లోనూ,  academics  లోనూ ఏ ఇద్దరికో ముగ్గురికో అన్ని ప్రైజులూ వచ్చేసేవి… ఆరోజుల్లో సినిమాల్లో చూపించేవారు– సాధారణంగా సినిమా హీరోకే ఇలాటి సౌలభ్యాలుండేవి..  ముఖ్యఅతిథి , ఆ హీరో భుజం తడుతూ.. ” జీవితంలో నువ్వు బాగా పైకి వస్తావు, ఏ సహాయం కావాల్సినా నేనున్నానని మరిచిపోకు..  blah..blah..”  అంటూ ఏవేవో చెప్పేవారు.. ఓ నాలుగు రీళ్ళ తరవాత , ఈ హీరో ఆ ముఖ్యఅతిథి ఇంటికి వెళ్ళినా గూర్ఖా ఇంట్లోకి వెళ్ళనిచ్చేవాడు కాదు. .. నేపథ్యంలో ఓ పాటుండేది  symbolic  గా…

అవన్నీ పాతరోజులు.. రోజులు మారినా,   talent  గుర్తింపబడకపోవడం మాత్రం ఏమీ మారలేదు. బయటి దేశాల్లో చైనా,  East European Countries  లోనూ అయితే, ఆటల్లో ఎవరైనా ప్రతిభ   చూపిస్తే, ప్రభుత్వమే ఆ పిల్ల్లల ఆలనా పాలనా చూసుకుని, ఆ బిడ్డ తల్లితండ్రులకీ, దేశానికీ కూడా గౌరవం కలిగేటట్టు చూస్తారు. బహుశా అందుకేనేమో, అంతర్జాతీయ క్రీడా పోటీల్లో, బయటి దేశాలవారికే అన్నన్ని పతకాలు వస్తాయి. ఇలాటి పోటీలు జరిగినప్పుడల్లా  మన నాయకులూ, పాలకులూ ఓసారి గుండెలు బాదేసుకుంటారు. మనదేశంలో క్రీడలకి ప్రోత్సాహంలేదూ, 100 కోట్ల జనాభా అయితే ఉంది కానీ, ఒక్కడూ అంతర్జాతీయ స్థాయిలో లేడూ.. అంటూ.. అసలంటూ, ప్రభుత్వాలు మన  యువక్రీడాకారుల ప్రతిభ గుర్తించి ప్రోత్సాహం ఇచ్చినప్పుడు కదా..  especially  మన తెలుగురాష్ట్రాల్లో, ఏ తెలుగువాడైనా, ఆఖరికి తెలుగు రాష్ట్రాల్లో నివసిస్తున్న పరాయి రాష్ట్రాలవారైనా సరే, ఒక్కసారి అంతర్జాతీయ ఖ్యాతి సంపాదించడం చాలు, ఎగేసుకుంటూ పోతారు.. ” ఫలానా వాడు మనోడే.. ” అంటూ.. మన మాజీ ముఖ్యమంత్రిగారైతే, ఏ తెలుగువాడు పైకొచ్చినా ఆ ఘనంతంతా తనదే అనేవాడు– సత్య నాదెళ్ళ నుండి, సింధు వరకూ..  కానీ  ఆ తేజాలు శ్రమపడుతున్నప్పుడు ఏమైనా ప్రోత్సాహం ఇచ్చేరా అంటే అదీ లేదూ.. ఒక ముఖ్యమంత్రిగారు ఏకంగా ఓ క్రీడాకారిణిని  Brand Ambassador  ఛేశేసారు. ఎప్పుడూ, ఆమె ఖ్యాతి సంపాదించిన తరువాత..

 ఈ కంఠశోషంతా ఎందుకూ అంటే, మన తెలుగురాష్ట్రాల్లోనే, ఒక  యువతేజం   SNEHIT ,  అంతర్జాతీయ క్రీడలో  World No 24   స్థానం సంపాదించాడు– ఏ నాయుడుగారూ చెప్పడం వలన కాదు.. తన తల్లితండ్రుల ప్రొత్సాహం, తన కఠోర శ్రమ వలనానూ…. తను చేసిన పాపం ఏమిటంటే, జనాలందరూ ఎగబడి చూస్తారే .. అలాటి  Cricket  కాకపోవడం.. లేకపోతే ఈపాటికి ఏ  Sports Company వాడో, sponsor  చేసేవాడు.వెర్రి పిల్లాడు.. తను ఈ స్థాయికి వచ్చింది  Table Tennis  లో..  దిక్కుమాలిన కోడిపందాలకే కోటానుకోట్లు  చేతులు మారడం చూసాము.. లక్షలకోట్లు  IPL  అనే  క్రికెట్ తమాషా లో చూసాము,  Match fixing  లు అవుతున్నాసరే…. కానీ  delicate touch  తో ఆడే, ఈ  Table Tennis  గురించిమాత్రం ఎవడూ పట్టించుకోడు..మన రాష్ట్రాల్లో కుల , మత ప్రాతిపదికలమీదే ప్రభుత్వ ప్రోత్సాహాలు లభిస్తాయన్నది కఠోర సత్యం…  అదీ కాకపోతే  Prominent position  లో మనకు తెలిసినవాడైనా ఉండాలి… ఇవేమీ లేకపోతే, తల్లితండ్రులే ఆస్థులు అమ్ముకుని తమ పిల్లల భవిష్యత్తుకి బాటవేసుకోవాల్సిన దుస్థితి….