బాతాఖాని- లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– where is the sense of humour gone ?

పూర్వపు రోజులతో పోలిస్తే   ఈ రోజుల్లో గమనించిందేమిటంటే, మనుషుల్లో చాలామందికి , Sense of humour  అనబడే “ హార్మోన్ “ తగ్గుముఖం పట్టినట్టనిపిస్తోంది. తగ్గుముఖమనే ఏమిటిలెండి,  almost dried up  అనుకోవచ్చు.ఇదివరకటి రోజుల్లో , వ్యంగ్య చిత్రాలు (  cartoon/ caricature ) వేసే ఘనా పాఠీలుండేవారు. వారి వ్యంగ్యం నుండి ఏ ప్రముఖ వ్యక్తీ కూడా తప్పించుకోలేదనడంలో ఆశ్చర్యం లేదు. ప్రముఖ కార్టూనిస్టులు   Messers . RKLaxman, Abu Abraham, Oomen, Mario Miranda,Shankar,  తెలుగుజాతికి స్వంతమైన శ్రీ బాపు గారూ, ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే ఎందరో ఎందరెందరో… ఓ గొప్ప రాజకీయనాయకుడి పైన ఓ కార్టూన్ వేస్తే నవ్వకుండా ఉండలేకపోయేవారు, ఎవరిమీదైతే వేశారో ఆ వ్యక్తి తో సహా…

కానీ ఈరోజుల్లోనో—వ్యంగ్యంగా ఏదైనా వ్యాసం రాసినా, ఓ బొమ్మవేసినా అసలు విషయాన్ని పక్కకుపెట్టి, వాటిమీద వివాదాస్పక చర్చలు మొదలెడతాయి. ఎవరిగురించైతే వేసారొ ఆ వ్యక్తి లోపల్లోపల నవ్వుకున్నా కుదరదు. వారి వందిమాగధులకి పొడుచుకొస్తుంది… “ కందకి లేని దురద… “ సామెతలా. పైగా ఆ కార్టూన్ కి ఓ “ కుల / జాతి “ జెండా తగిలిస్తారు. ఇంక ప్రభుత్వం మీదా, అధికార పక్ష నాయకులమీదా వేస్తే “ దేశద్రోహం “ కింద పరిగణించి జైల్లో వేసినా  ఆశ్చర్యపడక్కర్లేదు. అసలు గుమ్మిడికాయదొంగంటే భుజాలు తడుముకోవడం ఎందుకో ? “ఎంత నవ్వితే అంత ఆరోగ్యం “ అన్నది పోయి “ నవ్వు నాలుగువిధాల చేటు “ లోకి వచ్చేసింది.

 సామాజిక మాధ్యమం (  Social Media )  లోకూడా అదే పరిస్థితి… ఎవరో ఏదో రాస్తారు తమ టైమ్ లైన్ మీద—స్పందించకపోతే బావుండదని, ఏదో తెలిసినవారు కదా అని వ్యాఖ్య పెడితే దాన్ని లైట్ గా తీసుకోవచ్చుగా అని స్పందించిన వ్యక్తి అనుకున్నా, మిగిలినవారికి “ దురద “  ఎక్కుతుంది…అంతే వ్యాఖ్యలమీద వ్యాఖ్యలు… తారీక్ పే తారీక్.. తారిక్ పే తారీక్ .. “   Ghayal  సినిమాలో   Sunny Deol  లా వచ్చేస్తాయి… అసలు వ్యక్తికి పట్టింపులేకపోయినా,  Peer Pressure  ఎక్కువైపోతుంది… అసలు విషయం పక్కదారి పట్టి అటకెక్కేస్తుంది. కొంతమందుంటారు  ఎంతమంది వ్యాఖ్యలు పెట్టినా, స్పందించని ఘనులు. ఏదో ప్రభుత్వంవారి పత్రికా ప్రకటన ధోరణిలో , అందరికీ కలిపి ధన్యవాదాలు చెప్పేవారు…. అలాటప్పుడు వ్యాఖ్యలు పెట్టేవారుకూడా మానేసే ఆస్కారం ఉందని మర్చిపోతారు. చివరకి ఏమౌతోందంటే వ్యాఖ్యలు పెడితే ఓ గొడవా, అసలు పెట్టకపోతే ఇంకో గొడవా..

ఇవన్నీ  ఈరోజుల్లో  Public domain  లో ఈరోజుల్లో చూస్తూన్న మార్పులు… చివరకి ఈ  drying up  ప్రక్రియ నిజజీవితాల్లోకి కూడా వచ్చేస్తోంది.. మనం సరదాగా అనుకున్న మాట అవతలివారికి అభ్యంతకరంగా అనిపించొచ్చు.. అది స్నేహితుల మధ్య అవొచ్చు, తల్లితండ్రులు- పిల్లల మధ్య కూడా కనిపిస్తోంది… ఏదో చనువులాటిదుంటేనే కదా హాస్యంగా అప్పుడప్పుడు మాట్టాడేదీ?  కొత్తగా పరిచయమైన వారితో ఎలాగూ ముభావంగానే ఉంటాము… మరీ మొదటి పరిచయంలోనే  లొడలొడా వాగేయం కదా…  అవతలివారి మనస్థత్వం ఓసారి అంచనా వేసి , రంగంలోకి దిగడం. .. మన మాట పధ్ధతి నచ్చిందా ఇంకోసారి కలవ్వొచ్చు, నచ్చలేదా, ఓ గొడవొదిలిందని వదిలేయొచ్చు. అలాగని మన   Light hearted attitude  మార్చుకోనవసరం లేదని ఇన్నాళ్ళూ అనుకునేవాడిని…

కానీ కొన్నిఅనుభవాలు జరిగితేనేకానీ నేర్చుకోలేముగా…. నోరుమూసుక్కూర్చుంటే అసలు గొడవే ఉండదుగా.. కానీ కూర్చోలేమే…  కానీ ప్రయత్నించి చూడాలి.. బాగుపడొచ్చేమో…

 Learning is an everlasting exercise….

Advertisements

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– taking it for granted….

        పూర్వపు రోజుల్లో మనుషులమధ్య సంబంధ భాందవ్యాలు ఎంతో చక్కగా ఉండేవనడంలో సందేహం లేదు. కారణం—వారి మనస్థత్వాలూ, అవతలి వారి క్షేమసమాచారాలు తెలుసుకోవలన్న కోరిక, ఏదైనా అవసరం పడితే సహాయం చేయాలనే తపనా, ఇలా ఎన్నో కారణాలుండేవి. అలాగని ఖాళీగా ఉండేవారా అంటే అదీ కాదూ… ఎవరి వ్యాపకం వారికుండేది. కాలమానపరిస్థితులతో వీటికీ మార్పు వచ్చింది. “ఎవరికి వారే యమునాతీరే “ సిండ్రోమ్ (  Syndrome )  అనే ఓ “ వ్యాధి “ శరీరంలోకి ప్రవేశించేసింది. అది తల్లితండ్రులకీ, పిల్లలకీ మధ్య సంబంధాలవనీయండి, స్నేహితుల మధ్య సంబంధాలవనీయండి. చివరకు ఎక్కడదాకా వచ్చిందంటే  “ ఏ సమాచారమూ లేదంటే అంతా సుఖంగా ఉన్నట్టే ..” అనేదాకా… అంతేకానీ, పోనీ ఓసారి మాట్టాడదామా, ఓసారి చూసొద్దామా అనే తపన ఇరుపక్షాలవారిలోనూ లోపించింది. పైగా ఇదివరకటి రోజులకంటే సమాచార వ్యవస్థలు కూడా సులభతరమయినాయి…  ఇదివరకటిలాగ మొబైళ్ళలో నిమిషానికింతా, సెకనుకింతా , రోమింగ్ కి ఇంతా అనికూడా కాకుండా, అన్ని సర్వీస్ ప్రొవైడర్లూ, (  Service Providers) ఒకరితో ఒకరు పోటీగా, “ ఉచితం “ చేసేశారు. అయినా దగ్గరవారికి ఓ ఫోనుచేసే సావకాశం గానీ, కోరికకానీ ఎవరికీ ఉండడం లేదు. అదీ ప్రస్థుత పరిస్థితి..

 కొంతమందుంటారు… తమ దగ్గర చుట్టాలందరూ ( అన్నదమ్ములు, అప్పచెల్లెళ్ళూ) ఒకే చోట ఉంటే బావుంటుందేమో అనే తపన ఉన్నవాళ్ళన్నమాట.. ఆలోచించుకుని ఒకే నగరానికి చేరుకుంటారు.  ఒకరితో ఒకరు కలవాలనే సదుద్దేశ్యం మొదట్లో ఉన్నంతగా , ఆ తరవాత ఉండదు. ఏదో శుభకార్యానికో, లేదా దురదృష్టవశాత్తూ ఎవరో స్వర్గస్థులయినప్పుడో తప్ప కలవరు. రైటే ఎవరి పనుల్లో వారు బిజీగానే ఉంటారు. ఊళ్ళోనే ఉన్నారుకదా అని ప్రతినిత్యం కలవాలనేమీలేదు. అందరూ నగరానికి తలోమూలా ఉంటారు. హైదరాబాద్, బెంగళూరు లాటి నగరాల్లో అయితే, ఒకచోటనుండి ఇంకో చోటికి ప్రయాణం చేయడంకంటే, సింగపూర్, దుబాయి కి వెళ్ళిరావడం సులభంలా కనిపిస్తుంది.  దూరాలూ, ట్రాఫిక్కు రద్దీలూ వీటికి కారణాలు. ఓ ఫోనుచేసి ఓ అరగంటసేపు కబుర్లు చెప్పుకున్నా పోయేదేమీలేదు. అయినా దానిక్కూడా ఖాళీ ఉండడంలేదు. అవును ఎలా ఉంటుందీ?  ఫేస్ బుక్ (  Facebook)  లో Posts  పెట్టాలి, వాటికి ఎన్ని   Like  లు వచ్చాయో చూసుకోవాలి..   Tweet  చేయాలి, వాటిని ఎంతమంది  Retweet  చేసారో చూడాలి…

 పైన చెప్పినవన్నీ ఉద్యోగంచేసి రిటైరయిన వారి అభిప్రాయాలు. ఇంకొంతమందుంటారు—పాపం వాళ్ళకి స్నేహితులని పాతపరిచయాలరీత్యా ఓసారి కలవాలనే సదుద్దేశ్యమైతే ఉంటుంది.  Intentions are very noble.. కానీ వాటి  implementation  లోనే వస్తుంది గొడవంతానూ..  ఏదో మూడ్ వచ్చిందికదా అని వాళ్ళింటికి వెళ్తే కుదిరే రోజులు కావివి. ఎంతెంతో దూరాలు, తీరా వెళ్తే వాళ్ళుండొచ్చు ఉండకపోవచ్చు. ప్రత్యామ్నాయంగా ఫలానా రోజు ఉంటారా అని ఫోనుచేసి అడగడం ఉత్తమం. కొంతమందైతే వారం రోజులముందే అడుగుతారు. ఇది ఇంకా ఉత్తమం—ఈ లోపులో వీరిద్దరికీ సంబంధించిన  common friends  కి కూడా చెప్పొచ్చు,  “ఫలానా మన స్నేహితుడు ఫలానా రోజు వస్తున్నారూ, వీలుంటే మీరూ రండి, కొంతసేపు కబుర్లు చెప్పుకోవచ్చూ…” అని. ఈ రాబోయే స్నేహితుడికీ, ఎవరింటికి రాబోతున్నారో వారికీ, రాకపోకలు ఎక్కువే.. కనీసం నెలలో ఒకసారైనా కలుస్తూ ఉంటారు, దూరాలెంతైనా. ఫలానా  common friend  ఈనెలలో వస్తున్నారుకదా, అప్పుడే వెళ్ళొచ్చూ అని వాయిదా వేస్తారు… చివరకేమవుతుందంటే వస్తానని ఫోను చేసిన పెద్దమనిషి పత్తా ఉండడు. ఆ వచ్చేఆయనకోసం , వీళ్ళిద్దరూ వాళ్ళ కార్యక్రమాలు  adjust  చేసికుని కూర్చున్నారు.. పోనీ రావడానికి వీలుకుదరడంలేదని పోనీ ఫోను చేసి చెప్పొచ్చుగా… అబ్బే అదీ లేదూ.. అడిగితే “ అదేమిటండీ.. వచ్చేముందర ఫోను చేసొస్తానని చెప్పేనుగా..” అనొచ్చు. నిజమే, కానీ ఓ సంగతి convenient  గా మర్చిపోతారు—ఫలానా వారంలో ఫలానా రోజున వస్తానని ఫోను చేసిందాయనే అని. దీనికి ముఖ్యకారణం —  taking for granted  అనే ఇంకో “  virus “ …   తనకే ఏదో పెద్ద పనున్నట్టూ, అవతలివాళ్ళందరూ రికామీగా ఉన్నట్టూ అనుకోవడం… దీంతో అయేదేమిటంటే, ఆ తరవాతెప్పుడో  గుర్తొచ్చి వస్తానని చెప్పినా వీళ్ళిద్దరూ పట్టించుకోపోవచ్చు.. పోనిద్దురూ ఆయనకలవాటే..  ఇలా ఫోన్లు చేయడం… అని … దీనివలన జరిగేదేమిటంటే  సంబంధబాంధవ్యాలలో కొంత  stress  ఏర్పడుతుంది.

కొంతమందుంటారు—ఫలానా టైముకొస్తామూ అంటే ఠంచనుగా వచ్చేస్తారు—ఎలాఉంటుందంటే వాళ్ళరాకతో  మన గడియారం  set  చేసికునేటంతగా..

చెప్పొచ్చేదేమిటంటే ఎవరినైనా కలుస్తామని ఫోను చేసినప్పుడు, వెళ్ళాలనే లేదు., కానీ కారణాంతరాలవలన వెళ్ళలేకపోతే కనీసం ఓ ఫోనైనా చేసి చెప్తే బావుంటుంది…. వాళ్ళుకూడా పనులు మానుకుని కూర్చోనక్కరలేదు… ఎవరిష్టం వారిదనుకోండి…

 

బాతాఖాని-లక్ష్మి ఫణి కబుర్లు– ఈరోజుల్లో పిల్లలు ..they know what they want…

పాతరోజులకీ, ఈతరం వారికీ, మార్పులేమైనా ఉన్నాయా అంటే, చాలానే ఉన్నాయి… ఆరోజుల్లో 60% వస్తే చాలు ఎంతో సంబరపడిపోయే వాళ్ళం… పరీక్షా ఫలితాలు రావడమేమిటి,, ఇంట్లో అమ్మా నాన్నా , ఏం చెపితే , ఆ కాలేజీ లోనో, ఆ కోర్సులోనో చేరిపోయే వాళ్ళం…  for the simple reason that they knew better..అనే అపోహలో….  ఈరోజుల్లో పరిస్థితి పూర్తిగా మారిపోయింది….  మార్కులు చూస్తే, 99% అన్నది ఓ benchmark  అయిపోయింది. అలాగని చదివే ప్రతీవారికీ అన్నేసి మార్కులు వస్తాయని కాదూ, కనీసం 20% పిల్లలు ఆ కోవకి చెందినవారే. వీళ్ళేమిటంటే  తాము జీవితంలో ఏం చేయాలనుకున్నారో అది చేయడానికి కావాల్సిన పునాదులు వాళ్ళే వేసికోగల తెలివి తేటలున్నాయి… అందులో సందేహమేమీలేదు… 12 th   class  పరీక్షా ఫలితాలొచ్చేముందర, తల్లితండ్రుల మాట కాదనడమెందుకనే sentiment  అనండి,, పోనీ వాళ్ళు చెప్పిన కోర్సులోనే ఓ డిగ్రీ సంపాదించి, ఆ తరవాతే  మనక్కావలినదేదో చేయొచ్చూ .. అనే కారణం అనండి మొత్తానికి ఏదో సామరస్యం కుదిరేది… అలాగని ఇష్టం లేని కోర్సులో చేరి, అశ్రధ్ధచేశారని కాదు… అందులోనూ శాయశక్తులా చదివి ఉత్తమ శ్రేణిలోనే పాసయారు. ఎంతైనా జీన్స్ కదా….ఓ డిగ్రీ సంపాదించేసి, తమకాళ్ళమీద తాము నిలబడ్డాక , వాళ్ళకి కావాల్సినదేదో చేస్తున్నారు… అలాటప్పుడు  తలతాకట్టు పెట్టి చదివించిన తల్లితండ్రులు , కొద్దిగా బాధపడుతూంటారు— ” ఆమాటేదో ముందరే చెప్పుండొచ్చుగా..” అని. కానీ ఏం చేయాలిరా అని అడక్కపోవడం ఆ తల్లితండ్రులదేబాధ్యతా అని  నా అభిప్రాయం.ఏదో ఏ ఇంజనీరింగులోనో చేర్పించేస్తే వాడిబతుకేదో వాడే బతుకుతాడూ , అనే కానీ, ఎటువంటి ద్వేషభావం చేతా కాదు. తాను చేయలేనిదేదో తన కొడుకు చేస్తే చూసి సంతోషిద్దామనే తప్ప, ఏదో ఇష్టంలేని పని చేయించి హింస పెట్టాలని కాదు. అయినా కానీ, కొంతమంది పిల్లలు జీవితాంతం సాధిస్తూనే ఉంటారు.. మీరు చెప్పడం వలనే ఫలానా కోర్సులో చేరానూ.. అని..అదేదో సరదాగా అన్నానని చెప్తూంటారూ, కానీ ఆ తల్లితండ్రులు  hurt అవడం మాత్రం ఖాయం… thats an occupational hazard…

పోనీ వీటివలన ఆ తల్లితండ్రులకి ఏమైనా గుణపాఠం నేర్చుకున్నారా అంటే అదీ లేదూ.. ఇప్పటికీ సాధారణ మధ్యతరగతి తల్లితండ్రులకి ఒకటే ధ్యేయం.. తన పిల్లో/ పిల్లాడో , ఏ ఇంజనీరో, డాక్టరో అవాలనే. ఇంజనీరింగైతే  IIT  లో మాత్రమే. తల్లితండ్రుల ఈ కోరికలు చూసి, దేశంలో  IIT  ల్లో సీటుసంపాదించడానికి వేలల్లో కోచింగ్ సెంటర్లు పుట్టగొడుగుల్లా వచ్చేశాయి. ఇదివరకటి రోజుల్లో అయితే 12 వ క్లాసులో వచ్చిన మార్కుల ఆధారం మీద దేశంలో ఎక్కడో అక్కడ సీటు దొరికేసేది. కానీ పోటీ ఎక్కువయేసరికి, వాటికీ  entrance tests  ప్రారంభించేశారు… ఈ తతంగమంతా తేలేసరికి ఓ రెండుమూడు నెలలు పడుతుంది. వీటికీ ఓ తిరకాసుంటుంది. అన్ని విద్యాసంస్థలూ విడివిడిగా ప్రవేశ పరీక్షలెందుకూ, అదో దండగా అని, దేశం మొత్తంమీద నిర్వహించే  JEE  ఫలితాలమీదే  admission  ఇస్తూంటారు.. పోనీ అందరూ ఒకేసారి చేస్తే గొడవే ఉండేది కాదూ, అబ్బే వాళ్ళూ డబ్బులు చేసికోవద్దూ? దేశంలో ఏ పేరుపొందిన సంస్థో, ఫలానారోజున కౌన్సెలింగూ, అని ఓ మెయిల్ పంపెస్తారు…ప్రభుత్వ కళాశాలల్లో , రిజర్వేషన్ కోటా పోగా మిగిలిన సీట్లు చాలా తక్కువ కాబట్టి, అందులో సీటు దొరకడం అంతా దైవాధీనమనే అభిప్రాయంతో, ఈ  so called reputed Institute  లో వాళ్ళడిగిన లక్షల్లో  ఫీజు కట్టేస్తారు, ఏదో ఒకటుంటే చాలూ అనుకుని. మళ్ళీ ఈ చేరడాల్లోకూడా కొన్ని లొసుకులు- ముందర తెలియవవి. ప్రవేశ పరీక్షద్వారా వచ్చిన వారికి సాయం, సంచీనిండా డబ్బులు ఇచ్చినవారికి కూడా ప్రవేశాలుంటాయని.. వీళ్ళపనే హాయి..ఏళ్ళతరబడి కోచింగులక్కర్లేదు,  ఏవో 80 లూ, 90 లూ మార్కులక్కర్లేదు.. అత్తిసరు మార్కులొచ్చినా, డబ్బు ఖర్చుపెట్టే బాబుంటే చాలు…మళ్ళీ ఆ కాలేజీల హాస్టల్లలో   AC  Room లూ వగైరాలుకూడా ఉంటాయి… కోట్లు పెట్టి చేరినవాడూ, మెరిట్ మీద చేరినవాడూ ఒకటే..  no level playing field.  అదృష్టమేమంటే, ఈ గవర్నమెంటు  విద్యా సంస్థలలో ఈ దౌర్భాగ్యం లేకపోవడం. రిజర్వేషనైతే తప్పదనుకోండి.. వీటన్నిటికీ అతీతంగా ఉండే ఓ సంస్థకూడా ఉంది.  BITS Pilani  అనేది. దేశంలో ఒకేఒక సంస్ఠ— రిజర్వేషను కానీ, డబ్బులిచ్చి కొనుక్కునే పధ్ధతి కానీ లేనిసంస్థ. వాళ్ళ ప్రవేశ పరీక్ష వాళ్ళదీ,  

ఇదంతా ఇంజనీరింగుకి సంబంధించినది. ఇంక వైద్యరంగానికి సంబంధించినవి– అదేదో  Neet  పరీక్ష ద్వారా ప్రవేశాలు. ఇంజనీరింగుకంటే ఎక్కువగా మామూళ్ళు వసూలుచేసే కాలేజీలు సందుకోటున్నాయి… అయినా కూడా రక్షణదళాలు నిర్వహించే  AFMC  అనేదొకటుంది… అందులో సీటు సంపాదిస్తే చాలా గొప్ప విషయం. ఉన్నవే పరిమితమైన సీట్లు, దానిక్కూడా విపరీతమైన పోటీ.. అందులో సీటు సంపాదించడమంటే ఘనకార్యం కిందే భావిస్తారు, తల్లితండ్రులేమిటీ, స్నేహితులుకూడానూ… ఆ మధ్య ఫోను చేసి చెప్పారు మా స్నేహితుడొకరు..– తన మనవడికి   AFMC  లో సీటుదొరికిందని. చాలా సంతోషమనిపించింది, కారణం అందులో సీటు సంపాదించడం ఎంత కష్టమో, ఆ సంస్థ ఎంత గొప్పదో  గత 50 ఏళ్ళుగా చూస్తూండడం వలన…కానీ అందులో దొరికిన సీటుని సునాయసంగా వదిలేసికోవచ్చనీ  just like that.. తెలిసింది..

  అలాటిది మొన్న ఫోనుచేసి  చల్లగా చెప్పారు… – మావాడు AFMC  seat  వదులుకుని , హైదరాబాదులోనే ఉండే ఇంకో ప్రెవేట్ మెడికల్ కాలేజీలో చేరాడని… పైగా వాళ్ళమ్మగారితో చెప్పాడట… నా సత్తా ఏమిటో చూపించడానికి మాత్రమే సీటు తెచ్చుకున్నానూ, కానీ నాకిష్టంలేదూ..” అని.  yes.. he is a better judge.. no doubt.. చదవాల్సినది తనూ… మన అభిప్రాయాలూ, కోరికలూ పిల్లలమీద రుద్దకూడదని ఇప్పటికైనా తెలుసుకుంటే ఉభయ తారకం కదూ….  సలహా చెప్పడం చాలా తేలికే అనేవాళ్ళూ ఉంటారు….

 At the end of the day,  చెప్పేదేమిటంటే, ఈరోజుల్లో పిల్లలు  ”  they know what they want “..  తల్లితండ్రులకి నచ్చుతుందా లేదా అన్నది, వేరేవిషయం….  but world has moved.. better to adapt…

 సర్వే జనా సుఖినోభవంతూ…

 

బాతాఖాని- లక్ష్మి ఫణి కబుర్లు–Over cautious…

 చాలామంది, అవసరం కంటే మరీ ఎక్కువ జాగ్రత్తలు తీసుకుంటూంటారు.  చిన్నప్పుడైతే మరీనూ.. ప్రతీదానికీ ఆంక్షలే…. ఫలానావాడితో స్నేహం చేయొద్దూ, ఫలానాది ఏమైనా తినకూడదూ, సాయంత్రాలు దీపాలు పెట్టేవేళకి  ఇంటికి చేరుకోవాలీ,  పెద్దవారు మాట్టాడుకుంటూంటే , వినకూడదూ, అధవా ఉన్నా, మధ్యలో మాటాడకూడదూ.. సినిమాకి ఒంటరిగా వెళ్ళకూడదూ, ఫలానా పత్రికలూ, పుస్తకాలూ చదవకూడదూ… ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే సవాలక్ష ఉంటాయి… దేనికీ కారణం అడక్కూడదూ.. ” ఇంద్రియ నిగ్రహం ”  at its best..

     శీతాకాలం వచ్చేసరికి, అవసరం ఉన్నా లేకపోయినా ఓ ” మంకీ టోపీ ”  స్వెట్టరూ అయితే  compulsory.  వర్షాకాలం అయితే అడగక్కర్లేదు… వేసవి కాలం , ఎండలో బయట తిరక్కూడదూ ..almost  curfew  యే అనుకోండి… రావణాసురుడు యుధ్ధభూమిలో చావు బతుకుల్లో ఉన్నప్పుడు, మండోదరి తన భర్తని ఆఖరిసారి చూడ్డానికి వచ్చి, అతనితో అందిట.. ”  నీ చావుకి అసలు కారణం రామచంద్రమూర్తి కాదూ, నీ ఇంద్రియాలని నిగ్రహించుకోలేకపోయావూ, శివుడి గురించి తపస్సు చేసుకుంటూ, నీ ఇంద్రియాలని కట్టిపారేశావూ, ” రావణ బ్రహ్మ” గా  పేరు తెచ్చుకున్నావూ, సింహాసనం అధిష్టించిన తరువాత, ఇన్నాళ్ళూ కట్టిపారేసిన ఇంద్రియాలు కట్టువిప్పేసికున్నాయీ, నీ చావు నువ్వే తెచ్చుకున్నావూ,  etc.. etc..   అనిచెప్పినట్టు, శ్రీ చాగంటి వారి ప్రవచనాల్లో చెప్తూంటారు..

సరీగ్గా అదే ” డ్రగ్స్ ” విషయంలో వర్తిస్తుంది. డ్రగ్స్ అనే అనడం ఎందుకు లెండి, స్త్రీలమీద అత్యాచారాలనండి, టెర్రరిజం, అన్నిరకాల  Negative Vibes  అన్నిటికీ మూలకారణం , చిన్నప్పుడు చేయలేనివీ , ఎలాగైనా చేసితీరాలన్న కోరికలు పురివిప్పుకుంటాయి… 18 ఏళ్ళొచ్చేసరికి , అమ్మాయైనా, అబ్బాయైనా పైచదువులకి, చాలా సందర్భాల్లో పొరుగూరికి వెళ్ళాలే కదా.. అక్కడ అడిగేవాడెవడూ ఉండడాయె, ఏ కొద్ది కాంపస్సుల్లో తప్ప…పిల్లలందరూ అలా ఉంటారని కాదు, కనీసం 10% మాత్రం ఆ కోవకే చెందుతారనడంలో సందేహం లేదు. అంతా ఇష్టారాజ్యం.. పిల్లల్నే అనడం ఎందుకులెండి,   రాజకీయ నాయకుల పుణ్యమానీ, వాతావరణం కూడా అలాగే తగలడింది…  వీళ్ళకి సాయం సినిమాల్లో నటించే వాళ్ళొకళ్ళూ..  అందరూ కాకపోయినా,  వాళ్ళల్లో ఓ పదిశాతం  ఇలాటివాళ్ళే. దురదృష్టవశాత్తూ , ఈ పదిశాతం శాల్తీలే మనకి  so called role models..  సిరి అబ్బదు కానీ చీడ మాత్రం ఠంచనుగా  తగులుకుంటుంది.. చిన్నప్పుడు పిల్లల్ని అదుపులో పెట్టొద్దని కాదు.. పెట్టితీరాలే..  no doubt..  కానీ మరీ ” అతి ” గా పెడితే, కంట్రోలు ఉన్నంతకాలమూ ఊరుకుని,  ఆ సంకెళ్ళలోనుండి బయట పడ్డమేమిటి, ” అచ్చోసిన ఆంబోతులుగా తయారవుతారు..

  Over protection  సందర్భం ఇంకోటుంది…సాధారణంగా, ఓ వయసు దాటిన తరువాత చెకప్ కి ఏదో ఓ డాక్టరు దగ్గరకి వెళ్ళాల్సొస్తుంది. నానారకాల పరీక్షలూ చేసి, అప్పటిదాకా మనలో కనిపించని ఏవేవో రోగాలున్నాయంటాడు ఆ డాక్టరుగారు… మరీ ప్రాణాంతకాలు కాకపోయినా, తగు జాగ్రత్తలు తీసుకోమంటాడాయన…  ఎవరుమాత్రం అశ్రధ్ధగా ఉంటారూ? బతుకంటే తీపేగా ఎవరికైనా? అదేదో  American Standards  ప్రకారం,  Sugar levels  అవసరమైన దానికంటే ఎక్కువని తేలుస్తాడు. అప్పటినుండీ మన బతుకు మనచేతులో ఉండదు. ఊరికి ముందర పంచదార వాడకం బంధ్. ఇన్ని సంవత్సరాలూ మధురాతిమధురంలో తేలియాడిన జీవితం, ఇంక చేదుమయం అయిపోతుంది. కాఫీ అవనీండి, చాయ్ అవనీయండి, మందులా తాగడమే. అసలు ఇఛ్ఛ అనేది చచ్చిపోతుంది… ఆ సుగర్ కాకుండా, ఏ గుండె కో వచ్చిందనుకోండి, పరిస్థితి ఇంకా దుర్భరమైపోతుంది.  ఏం చేద్దామన్నా, పక్కనే ఇంటి ఇల్లాలు, ” ఆ పని చేయకండీ.. ఈ పని చేయకండీ.. అసలే అనారోగ్యం కూడానూ.. ” అనడం. పాపం వాళ్ళు మాత్రం, మన ఆరోగ్యం గురించే కదా జాగ్రత్తలు తీసుకుంటూంటా.. అయినా అవసరానికి మించిన జాగ్రత్తేమో అనిపిస్తూంటుంది… నాకు తెలిసిన ఒకటి రెండు కేసుల్లో, వారి భార్యలు తీసుకునే ” అతి జాగ్రత్త ” ల వలనే, అధ్వంతరంగా పోయారనిపిస్తుంది. ఒకాయనకి గుండె కి సంబంధించిన కేసు– ఆపరేషనవడమేమిటి, ఆ ఇల్లాలూ, వారి అక్కగారూ, పథ్యం పేరుచెప్పి ఆయన్ని ఎండపెట్టేసారు. ఇంకో పదేళ్ళు బతకాల్సిన పెద్దమనిషి కాస్తా, మూడేళ్ళకే వెళ్ళిపోయారు.  ఏదైనా అనారోగ్యం ఉందంటే చాలు, ప్రతీవాడూ సలహాలు చెప్పేవాడే. ఫలానాది తినొచ్చూ అని ఒకరంటే, ఇంకోళ్ళు ససేమిరా వద్దూ అంటాడు. ఇవేవీ సరిపోనట్టు అంతర్జాలం లోని గూగులమ్మని అడగడం.. 

 Too many cooks spoil..  అన్నట్టుగా , ఈ అతిజాగ్రత్తలు ఒక్కోప్పుడు  boomerang అయి అసలు ప్రాణానికే ముప్పొస్తుంది.

బాతాఖాని- లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– కోతి పేరంటాళ్ళు…aka పోతు పేరంటాళ్ళు…

మొన్నటినుండి శ్రావణమాసం  ప్రారంభమయిందిగా.. కొత్తగా పెళ్ళైన ఆడపడుచులందరూ, వారివారి వీలుని బట్టి , మంగళగౌరి వ్రతం చేసుకోవడం  ఆనవాయితీ కదా.. మనవైపు ముత్తైదువలకి , ఆ అమ్మవారి దయతో కొరత లేదు… కానీ  బయటి రాష్ట్రాలలో కొంచం  శ్రమ పడాల్సొస్తూంటుంది. ఉండడానికి 5 లక్షల తెలుగువారున్నా, అందరూ తలోమూలానూ..Facebook  ధర్మమా అని ఈ రోజుల్లో , ముత్తైదువల గురించి మరీ    గూగులమ్మని అడగక్కర్లేదు… ఎక్కడో అక్కడ ఓ లింకు దొరికితే, మరీ పుష్కలంగా కాకపోయినా, మొదటి  శ్రావణ మంగళవారానికి, దొరక్కపోరు..అదండీ ఈ టపాకి ఉపోద్ఘాతం..

బెంగళూరు లో ఉండే,  శ్రీమతి వేదుల సుభద్ర ( ” అగ్రహారం కథలు ఫేం ) కీ, మాకూ పరిచయం. ఓ రోజు నాకు మెసేజ్ పెట్టింది.. “బాబయ్యగారూ, పిన్నిగారితో పనుందీ.. ఓసారి మాట్టాడాలీ.. ” అంటే  తన నెంబరిచ్చాను… మనకెందుకూ ఏం మాట్టాడుకుంటారో, మన అవసరం వస్తుందిగా అప్పుడు చెప్తా…. చూద్దాం.. ( All in jest ).. ఆ అర్జెంట్ పనేమిటంటే, పుణే లో ఉన్న తన మేనమామ గారి అమ్మాయి చేత , మంగళగౌరి వ్రతం చేయించడానికి,  సుభద్ర అమ్మగారు పుణే వస్తున్నారట, ఆ వ్రతానికి ఆహ్వానం.. నాలుగు రోజుల ముందునుంచీ..మాకూ, వారికీ ఓ common friend  కూడా ఉన్నారు, శ్రీ కొంపెల్ల వెంకట శాస్త్రి గారు.. మొత్తానికి ఇద్దరు ముత్తైదువులూ  ( మేం కాదు.. మా ఇద్దరి ఇంటి ఇల్లాళ్ళూనూ).. ఆ దంపతులు  On His Majesty’s Service  లో  on duty..  ఏం లేదూ వాళ్ళ మనవల సేవలో…విషయమేమిటంటే, మేం నలుగురమూ, మంగళవారం అక్కడకి వెళ్ళి,  వాయినం, భోజనం చేసి, రావడమన్నమాట.. .. పాపం ఆవిడ  హైదరాబాదు నుంచి , సోమవారం అర్ధరాత్రికి పుణె వచ్చి, , మేనకోడలి చేత వ్రతం చేయించి, మాకు షడ్రసోపేతమైన భోజనం పెట్టాలని, ఆవిడ కార్యక్రమం. మరీ  .అంత దూరం నుండి వస్తూ, మళ్ళీ శ్రమైపోతుందని, భోజనానికి వద్దన్నాము. ఆవిడా ఊరుకునేదీ, ఇద్దరు దంపతులకి భోజనం పెడితే పుణ్యం కూడానూ .. అని ఒప్పించారు. ఎంతైనా ” కోనసీమ ” ఆడపడుచాయే.. ఈ వారఫలాల్లో వాహన యోగం, భోజనయోగం,   నూతన వస్త్రయోగమూ ఉన్నట్టున్నాయి. శాస్త్రిగారి కారులో, వాళ్ళింటికి వెళ్ళి ” కోనసీమ ” రుచులతో విందూ, మా బుచ్చిలక్ష్మిలకి చీరా, తాంబూలం …

శ్రీరమణ గారి   ” మిథునం ” లో అప్పదాసుగారిలా , మా బుచ్చిలక్ష్మి లతో  ” కోతి పేరంటాళ్ళమయాము

బాతాఖాని- లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– ఎప్పటికప్పుడు అనుకుంటూనే ఉంటాను… అయినా…

ఏదో ఉద్యోగంలో ఉన్నప్పుడంటే, ఇంటికి సంబంధించినవి అడిగితెలుసుకోవడమో, లేదా తనే చెప్తే వినడమో చేసేవాడిని. అవసరమైనదేదో చేసేస్తే పనైపోయేది. కానీ ఆఫీసులో అలా కుదరదుగా– బాధ్యత ఓ సెక్షన్ కి ఇన్ ఛార్జ్ గా ఉండగా, నా దృష్టికేదొచ్చినా అడిగి తెలుసుకునేవాడిని… ఏమైనా జరిగితే సమాధానం చెప్పాల్సింది నేనేకదా. 

రోజులన్నీ ఒకేలా ఉండవుగా, ఉద్యోగం వయసు 60 ఏళ్ళు రాగానే ఇంటికి పంపేస్తారు. కొత్త జీవితానికి అలవాటు పడ్డానికి కొంత టైము పడుతుంది… ఇదివరకంటే ఎప్పుడు పడితే అప్పుడు చాయ్ పడాల్సిందే.. కానీ ఆ తరవాత గంటగంటకీ చాయ్ కావాలంటే అయేపని కాదు. అప్పటికీ మా ఇంటావిడ, నా అలవాటు గమనించి, రోజులో అయిదారుసార్లు చాయో, కాఫీయో ఇస్తూనేఉంటుంది.  God bless her.

 రిటైరయిన తరవాత ఏదో వ్యాపకం ఉండాలిగా, కాలక్షేపానికి అంతర్జాలం బెస్టూ అనుకుని, మా అబ్బాయి ధర్మమా అని, అందులోనూ అడుగెట్టి, దేనికీ బయటకెళ్ళాల్సిన అవసరం లేకుండా, కానిచ్చేస్తున్నాను… మధ్యలో కొంతకాలం,   Mystery Shopping  తో కొంత కాలక్షేపం అయింది. అవీ 400 పైగా  assignments  చేసేటప్పటికి, ఇంక చాలనుకుని తగ్గించేశాను.  But I enjoyed the job.  పైగా ఈరోజుల్లో assignment  కి వెళ్ళినప్పుడు,  audio/ video recording  కూడా కావాలంటున్నారు. మరీ అంత  Tech savvy  కాకపోవడంతో, ఓ దండం పెట్టేశాను.

ఏదో మొత్తానికి ఓ రెండు స్మార్ట్ ఫోన్లూ, ఓ లాప్ టాప్పూ, ఓ కంప్యూటరు తో కాలక్షేపం అయిపోతోంది… Facebook  లో రోజూ ఏవేవో పెట్టడమూ, వాటిని సహృదయంతో , నా స్నేహితులు వ్యాఖ్య పెట్టడమో, కనీసం లైక్ చేయడమో చూడ్డంతో మనసుకి ఆహ్లాదంగా ఉంటోంది… ఎప్పుడొ ఎవరో చివాట్లేసేదాకా కానిస్తాను. ఇదేకాకుండా,   అంతర్జాల పత్రిక   gotelugu.com  లో   గత 200 వారాలకి పైగా ప్రతీవారమూ, నేను రాసిన ఒక వ్యాసం , వారుకూడా సహృదయంతో ప్రచురిస్తున్నారు. టైము గడవడానికి ఇంకేం కావాలీ? ఏడాదికోసారో, రెండుసార్లో  ఎక్కడో అక్కడికి వెళ్ళి ఓ వారం గడిపి రావడం.ఇక్కడే ఉండబట్టి పిల్లలు ప్రతీవారమూ వచ్చి  కలవడమూ, మనవరాళ్ళనీ , మనవల్నీ చూసి సంతోషించి, వాళ్ళతో కాలక్షేపం చేయడమూ.. I am quite happy and contented.

 ఇంక మా ఇంటావిడంటారా– తనూ, తన  పజిల్సూనూ….    వాటిని కనీసం అర్ధం చేసికునేటంత  IQ  లేదాయె, ఎందుకొచ్చిన గొడవా, బుర్రకి టెన్షన్ పెట్టడమూ?  ఎప్పుడినా అవసరం వస్తే, మిగిలిన పజిల్స్ కి ఓ  printout  తీసిచ్చేస్తే తన దారిన తను బిజీగా ఉంటుంది.. ఉభయతారకం కదూ..

మధ్యమధ్యలో తనకి ఫోన్లొస్తూంటాయి.. అమ్మాయైతే రోజూ చేస్తుంది. .. తన స్నేహితులో, చుట్టాలో ఎవరోఒకరు మాట్టాడుతూంటారు..నేనూ వివరాలడగను. చెప్పాల్సొచ్చేదైతే తనే చెప్తుంది కదా అని.ఎప్పుడో మర్చిపోయి అడుగుతూంటాను. పాపం తనూ చెప్తుంది. వచ్చిన గొడవేమిటంటే, తను చెప్పేటప్పుడు అంతగా శ్రధ్ధ చూపెట్టకుండా, ఏదో ఫోనులో కెలుకుతూంటాను, ఓ చెవి అటువైపు వేసే… కానీ తనకు అది నచ్చదు.. ” పోన్లెండి, మీకంత ఇంటరెస్ట్ లేకపోతే ఎందుకూ… ” అంటుంది.. అయినా నాకెందుకూ ఆర్చేవాడినా తీర్చేవాడినా.. అస్సలడక్కూడదూ అని.. కానీ చెప్పేనుగా, అనుకోవడంతో సరిపోదు, ఆచరణలో కూడా పెడుతూండాలి..

నాకా గొడవలేదు.  కొత్తగా పుణె వచ్చినవారికో, ఏదో అవసరం పడ్డవారికో సడెన్ గా గుర్తొస్తూంటాను, పుణె లో ఉన్నానని. ఫోను చేసి ఏదో సమాచారం అడుగుతారు. నాకు తెలిసిందో, ఎవరినైనా అడిగో, మొత్తానికి వాళ్ళకి మెయిల్ ద్వారానో, ఫోను ద్వారానో, చేతనైనంత సమాచారం ఇస్తూంటాను. వచ్చిన గొడవేమిటంటే, ఆ సమాచారం ఇవ్వబడినవాళ్ళు, మళ్ళీ తుపాగ్గుండుక్కూడా దొరకరు. అలాగని ఏదో థాంక్స్ చెప్పాలీ, జీవితాంత ఋణపడుండాలీ అని కాదు,  just formality  కోసమైనా ఫోనుచేస్తే సంతోషిస్తాము.. పైగా ఇంకోరికెవరికైనా అవసరం వస్తే చెప్పొచ్చు కదా. అబ్బే, వాళ్ళకే మనం ఏదో ఋణం ఉన్నట్టు ప్రవర్తిస్తారు.

దాంతో గతకొద్దికాలంగా, ఈ రెండూ — వివరాలు చెప్పడం, అవసరంలేనివాటిల్లో వేలెట్టకపోవడమూ—తగ్గించుకోవాలని ఆలోచనైతే ఉంది…. కా…. నీ… పుర్రెతోవచ్చిన బుధ్ధాయె….

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– Second opinion…

సాధారణంగా చూసేదేమిటంటే,  ఎవరైనా ఒక నిర్ణయం తీసికునేముందర,  నలుగురినీ సంప్రదిస్తే బావుంటుంటొందేమోనని. ఓ పెళ్ళి సంబంధమనండి, ఓ ఇల్లు కొనుక్కునేటప్పుడనండి, లేదా  పిల్లలని ఏ స్కూల్లో/ కాలేజీలో చేర్పించాలో అనండి, లేదా ఏ మొబైలో, టీవీ యో కొనేటప్పుడనండి.. ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే  ప్రతీ విషయంలోనూ ఇంకొకరి సలహా / అభిప్రాయమూ అడగడం వలన, చివరకి జరిగేదేమిటంటే   utter confusion  అని నా ఉద్దేశం.  Second opinion  అనేది ఏదో కొంత మితంగా ఉంటే  పరవాలేదు కానీ, మోతాదు మించితే ఎక్కువగా వచ్చేవి కష్టాలే.

ఇదైవరకటి రోజుల్లో పరిస్థితులు ఇంకో రకంగా ఉండేవి. ఏదో ఊరికి ఏ ఇద్దరో ముగ్గురో పెద్దవారు , అన్ని విషయాలలోనూ అనుభవం ఉన్నవారుండేవారు కాబట్టి గొడవుండేది కాదు. వారుకూడా, స్వలాభేపేక్ష లేకుండా సలహా ఇచ్చేవారు.  నూటికి తొంభై పాళ్ళు వారుకూడా మంచి సలహాలే ఇచ్చేవారు.. ఫలానా పెద్దాయన చెప్పారు , మావాడు జీవితంలో పైకొచ్చాడూ అని నాలుక్కాలాలపాటు చెప్పుకునేవారు.

కానీ ఈరోజుల్లో అలా కాదే. అడిగినా అడక్కపోయినా సలహాలిచ్చేవారే పుట్టగొడుగుల్లా పుట్టుకొచ్చేశారు. వాటికి స్టైలుగా   Consultants , కౌన్సెలర్స్  అని పేరోటీ. వాళ్ళైతే సలహాకింతా అని డబ్బులుకూడా వసూలు చేస్తూంటారు…  ఈ సలహాలకి  గారెంటీ / వారెంటీ క్లాజులుండవు, అంతా దైవాధీనం. పైగా అయినదానికీ, కాని దానికీ వీళ్ళ దగ్గరకి వళ్ళడంకూడా ఓ  status symbol.  అలాగని, వీళ్ళు చెప్పేవి ఉపయోగించవని కాదూ, నూటికీ ఏ పాతిక మందో ఉంటారు అసలు సిసలైన సలహాలిచ్చేవారు… మిగిలినవారు.. ” చెప్పేవాడికి వినేవాడు లోకువా..” టైపు. అదేకాకుండా,  వెళ్ళేవారి విశ్వాసం మీద కూడా ఆధారపడుంటుంది.

ఒక విషయం మాత్రం అర్ధం అవదు. ఏ విషయానికైనా మంచీ చెడూ ఉంటాయి. మంచి అనుభవం పొందినవాడు, అడిగితే  ” మీరింకేమీ ఆలోచించకండి… ఆ కాలేజీ / సంబంధం / డాక్టరు /  … బెస్టు మాస్టారూ.. ” అని అలవోకగా చెప్పేస్తాడు.  ఇంక ఆ రెండో వాడిని అడిగితే… ”  వామ్మోయ్.. వాళ్ళు పేచీకోరులు ,/ ఆ కాలేజీలో సదుపాయాలంత బాగాలేవూ /  ఆ డాక్టరుగారా.. అడక్కండి మహప్రభో నానా టెస్టుల పేర్లూ చెప్పి ముక్కుపిండుతాడు…  etc.. ”  అని చెప్తాడు. మరి ఈ ఇద్దరిలో ఎవరి మాట పట్టుకోవడమో తెలియక, ఇంకా తికమకపడిపోయి   BP  పెంచేసికోవడం తప్ప ఒరిగేదేమీ లేదు. అయినా అడిగేవాళ్ళు అడుగుతూనే ఉంటారూ, చెప్పేవాళ్ళు చెప్తూనే ఉంటారు.

హాయిగా ఎవరిక్కావాల్సిన దేదో చేసికోక  ఎందుకొచ్చిన గొడవలూ? పోనీ ఈ అడిగేవాళ్ళైనా అంత అమాయకులా అంటే అదీ కాదూ…, రేపెప్పుడో జరగరానిదేదో జరిగితే, ఆయుద్దాయమున్నంతకాలమూ, ఆ సలహా చెప్పినవాడిని సాధిస్తూ ఉంటారు.. ” నువ్వు చెప్పేవుకాబట్టి చేశానూ… ఇప్పుడు చూడు ఏమయిందో… ” అని. ఏదో పుణ్యానికి వెళ్తే పాపం ఎదురైనట్టయింది.

స్కూలు చదువు పూర్తిచేసి, ఏ ఇంజనీరింగులోనో చేరడానికి  నానా రకాల  Entrance Test  లకీ  హాజరవడం. తీరా వాటి ఫలితాలొచ్చిన తరువాత, ఏ కాలేజీలో , ఏ  stream  లో చేరాలో తెలియదు. ఇంక మొదలూ ఈ  Second Opinion  process  ప్రారంభం.  దేంట్లోనూ పాసేఅవకపోతే గొడవే లేదూ… పాపం తెలివైన పిల్లలకే ఈ గొడవలన్నీనూ. ఆ పిల్లాడికో పిల్లకో ఫలానా  stream  లోనే చేరాలనుంటుంది, ( ఎంతైనా చదవాల్సింది తనే కదా ), ఇంట్లో తల్లితండ్రులేమో మన పిల్ల/ పిల్లాడూ ఫలానా దాంట్లో చేరితే బావుంటుందేమో ( peer pressure ) ( వారి జీవితంలో పరిస్థితుల ప్రభావం మూలాన చేయలేనివి ) అనుకుంటారు. ఇంక  Second Opinion  సలహాదార్లు వారికి తోచిన సలహాలిస్తారు. 12  th class  పరీక్షలు రాసి, నానా  entrance tests  రాసి, వాటి ఫలితాలు వచ్చినప్పటినుంచీ అంటే   April to June/July  దాకా ఈరోజుల్లో తల్లితండ్రులు  భరించే ఒత్తిడి  పగవాడిక్కూడా రాకూడదు.

ఇదిబవరకటి రోజుల్లో అసలు ఈ గొడవలే ఉండేవి కావూ, ఏం చదివించాలో, ఏం చదవాలో ముందరే నిర్ణయించేసికోవడమూ, పరీక్షల్లో మంచి మార్కులు తెచ్చుకుని, వాళ్ళక్కావాల్సిన కాలేజీలో చేరిపోవడమూ… బస్…నాలాటివాడికి ఆ గొడవా లేదూ, అసలా పరీక్షలు పాసవడమే ఓ ఘనకార్యమాయిరి….

ఏమిటో ఈ చదువులేమిటో, ఈ టెస్టులేమిటో.. చూస్తూంటే జాలేస్తుంది. చేసేదేమైనా ఉందా అంటే, ” అమ్మయ్య ఈ గొడవలన్నిటినుండీ బయట పడ్డామూ ఆ భగవంతుడి దయ వలనా ” అని  ఆ పైవాడికి ఓ దండం పెట్టుకోవడం…