బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు–ఒళ్ళు మండిందంటే మండదూ మరీ ?

    ప్రపంచంలో చాలా మందిని చూస్తూంటాం, వాళ్ళే చాలా తెలివైనవాళ్ళూ, అవతలి వారంతా శుధ్ధ శుంఠలూ అని ఓ పెద్ద అభిప్రాయం ఉంటూంటుంది. కానీ వారి ” అతితెలివితేటలు ” అవతలివారికి ఎంత అసహ్యం కలిగిస్తుందో వారికి తెలియదు. పోనీ చెప్దామా అనుకున్నా, ఏదో ఒక వంక పెట్టి సమర్ధించుకుంటారే కానీ, తప్పైపోయిందనిమాత్రం ఛస్తే ఒప్పుకోరు. అలాటి ఓ ” ప్రాణి ” నాకు తగిలేరు.

    ఈమధ్యన హైదరాబాదు వెళ్ళి, తిరిగి పూణె శతాబ్దిలో ప్రయాణం చేశాను. నాకు మొదటినుండీ తెలుగు వార పత్రికలు కొత్తవి కొనడం అలవాటు. మా ఇంటావిడకి తెలుగు పుస్తకాలన్నా, పత్రికలన్నా ప్రాణం. పుస్తకం తెచ్చేనంటే చాలు, దాన్ని పూర్తిగా చదివేదాకా నిద్ర పట్టదు. పైగా తను చదివినదేదో ఇంకోరితో పంచుకుంటే అదో ఆనందం. నేనొక్కడినే దొరికేను, నాకేమో అవి చదివే ఓపిక లేదాయె. పోనిద్దురూ ఎప్పుడూ ఉండే గొడవే ఇది. పుస్తకాల మాట అటుంచి, కొత్త పత్రికలు వచ్చేయంటే చాలు, వాటిలో ఉండే పజిల్స్ నింపడం అంటే, ఇంక నిద్రా తిండీ ఉండవు. వాటిని పూరిస్తేనే కానీ, స్టొవ్ మీద కుక్కరు కూడా పెట్టదు. అందుకే ఆదివారాలు సాక్షి, ఈనాడు అనుబంధాలు, పదకొండింటికి కానీ ఇంటికి తీసికుని రాకుండా జాగ్రత్త పడుతూంటాను, కనీసం అప్పటికి స్నానం, పూజా పూర్తిచేసికుని కుక్కరు పెట్టేస్తుంది !! ఇదంతా ప్రింటు విభాగం వరకూనూ. ఇంక అంతర్జాల పత్రికలు అదృష్టం కొద్దీ నెలకొకసారే కనుక బ్రతికి పోయాను. ఆ పజిలేదో, ఓ printout తీసి ఆవిడకిచ్చేస్తే చాలు తన పనేదో తను చేసికుంటుంది. అప్పుడప్పుడు నన్నూ సలహాలడుగుతూంటుంది. ఆ మధ్యనెప్పుడో నన్ను ఓ సందేహం అడిగింది. ఒకటే అక్షరంట…మత్తుపానీయం ట.. ఏదో నాకు తెలుస్తుందేమో అని అడిగితే, నాకు తెలిసిన ఒకేఒక డ్రింక్ “రమ్” అన్నాను. తను వ్రాసేసింది. తీరా ఫలితాలు వచ్చినతరువాత చూస్తే, తను వ్రాశిన దాంట్లో అదొక్కటే ” తప్పు “, ప్రైజు వెంట్రుకవాసిలో తప్పిపోయింది ! అప్పటినుంచీ నన్ను సలహాలడగడం మానేసింది, బతికిపోయాను. అంతర్జాల పత్రిక నిర్వహించే నెల నెలా వచ్చే పజిల్ లో ఇప్పటికి చాలాసార్లు ప్రైజు సంపాదించిందిలెండి. ఈ గొడవంతా ఎందుకు వ్రాశానంటే, మ ఇంటావిడకి పజిల్స్ అంటే ఎంత ప్రాణమో చెప్పడానికి . ఆదివారం అనుబంధాల్లో అప్పుడప్పుడు నేను కూడా వేలు పెడుతూంటాను. కానీ వచ్చిందికదా అని చివరకి పెన్సిల్ తో కూడా వ్రాయడానికి ధైర్యం చేయను. అక్కడికేదో తను కోప్పడుతుందని కాదు..just to respect her passion. ఆ పజిల్స్ నింపడంలో ఉండే ఆనందం నాకూ తెలుసును. ఒకానొకప్పుడు, గుప్తుల స్వర్ణయుగం లో నేనూ, ప్రతీరోజూ ఇంగ్లీషు crossword నింపేవాడిని. తరువాత్తరువాత ఆ అలవాటు తప్పింది.

    ఆ పజిల్స్ నింపడం ఒక addiction లాటిది, ఒకసారి పట్టుకుంటే వదలదు. చూస్తూంటానుగా బయటకి వెళ్ళినప్పుడు, చాలామంది ఏదో ఒక పజిల్ నింపుతూనేఉంటారు. దానికి వయసుతో సంబంధం కూడా లేదు. అదో అలౌకికానందం. ఒకటిమాత్రం నిజం ఈ పజిలు నింపడం అనేది ఒక ఆరోగ్యకరమైన వ్యసనం. అలాగని, ఎవరి పేపరు పడితే వాళ్ళ పేపరులో మన talent చూపించుకోకూడదు. అంతగా చేయాలంటే, ఓ పేపరో పత్రికో కొనుక్కోవడం, వాళ్ళిష్టంవచ్చినంతసేపు నింపుకోమనండి, అంతేకానీ, ఎవరో కొనుక్కున్న పుస్తకమో, పత్రికో చదవడానికి తీసికుని, దాంట్లో వాళ్ళ ప్రతిభా పాటవాలు ప్రదర్శించుకుంటే ఒళ్ళు మండుతుంది.

    సరీగ్గా అలాటి అనుభవమే నాకు జరిగింది- శతాబ్ది లో.సికిందరాబాదు లో రైల్వే బుక్ స్టాల్ లో , మాకు ఇక్కడ పూణె లో దొరకని, ” నది ” పత్రిక కొనుక్కున్నాను. ఒకసారి తిరగేసి, సంచీలో పెట్టేశాను.నాకు రెండు సీట్లకి అవతల ( అదే లైనులో) ఓ ఇద్దరు ఆడవాళ్ళు కూర్చున్నారు. వారు తెలుగులోనే మాట్టాడుకుంటున్నట్టనిపించింది. నా అలవాటు ప్రకారమైతే పరిచయం చేసికుందును, కానీ అదేమిటో పరిచయం చేసికోవాలనిపించలేదు. నా దారిన నేను ఇంగ్లీషు పేపరు చూస్తూ కూర్చున్నాను. ఇంతలో ఆ పెద్దావిడ, ” ఇందాకా మీరు చదువుతూన్న పత్రిక ఓసారి ఇస్తారా..” అనగానే, పోనీ కాలక్షేపానికి చదువుకుంటారులే అనుకుని, సంచీలోంచి తీసి ఇచ్చాను. క్యాటరింగువాడిచ్చినదేదో తిని, కొద్దిగా కళ్ళు మూశాను. ఏదో మాట వినిపించి అకస్మాత్తుగా మెళుకువ వచ్చింది. నా చెవిలో పడ్డదేమిటయ్యా అంటే, ఆ పెద్దావిడ, రెండో అమ్మాయిని అడుగుతున్నారు..ఏదో క్లూ లాటిది చదివి, ఫలానాకాదేమోనే.. ఇదేఅయుంటుంది అని. వాళ్ళు మాట్టాడుతుంది ఏదో పజిల్ గురించే అని తెలుస్తోంది. తీరా చూస్తే ఏముందీ? నా దగ్గర తీసికున్న “నది ” లో ఇచ్చిన పజిల్ కాస్తా నింపేస్తోంది. అంతకంటే sacrilegious ఏమైనా ఉందా అసలు? పైగా పెన్సిలు కూడా కాదు, పెన్నుతో.. ఒళ్ళు మండిందంటే మండదూ మరి? వెంటనే ” హలో.. ఎవరిని అడిగి చేస్తున్నారండీ అలాగ? పుస్తకం ఎరువు అడగడమే కాక, మీ ఇష్టం వచ్చినట్టు దాంట్లో వ్రాయడానికి మీరెవరసలూ? అడిగుంటే అప్పుడే చెప్పేవాడిని అలాటివి చేయొద్దని. మీ ఇష్టం వచ్చినట్టు వ్రాసేయడమే, అంత వయసు వచ్చినా సంస్కారం లేకపోవడం దురదృష్టకరం.. ” అని చెడా మడా కడిగేశాను. చాలా..చాలా ఆలోచించి మరీ అన్నాను.దానిక్కారణం ఆవిడ చేసినదాంట్లో తప్పేమీ కనిపించలేదు ఆవిడకి. అప్పటికీ పక్కనున్న అమ్మాయి అంటూనే ఉందిట– అలా రాసేస్తే బాగుండదేమో.. అని.ఈవిడే అతి తెలివితేటలకి వెళ్ళి చేసిన ఘనకార్యం ! పైగా, తను చేసినదానికి sorry అని చెప్పాల్సిన సంస్కారం కూడా లేదు. పోనీ ఇంత జరిగేకేనా, పుస్తకం తిరిగి ఇచ్చేరా అంటే అదీ లేదూ, నేనే సిగ్గు విడిచి అడగాల్సొచ్చింది. ప్రయాణాల్లో ఇలాటి అనుభవాలు కూడా జరుగుతూంటాయి.అలాగని లోకంలో అందరూ అలాగే ఉంటారా అంటే అదీకాదూ, నూటికీ కోటికీ ఒక్కో శాంపిల్ తటస్థ పడుతూంటారు, అలాటివారితో to call spade a spade గా ఉంటేనే తప్ప వాళ్ళు బాగుపడరు.

    అంత చిన్నవిషయానికి అంతలా రాధ్ధాంతం చేయడం అవసరమా అని మీరు అనుకోవచ్చు.కానీ మన దృష్టికోణాన్ని బట్టి ఉంటుంది. నేను సాధారణంగా, బయటి వారితో అంతలా react అవను. ప్రయాణాల్లో ఏమిటి, ఎక్కడా కూడా, నేను కొన్న పుస్తకాలు/పత్రికలు ఎవరితోనూ పంచుకోను, ఇంకొకరిదగ్గరనుండి తీసికోను. నాక్కావాల్సినవి నేను కొంటాను. అది ఏదో అతిశయం,అహంకారం అనుకుంటే చేసేదేమీలేదు. పోనీ ఓ ” విచిత్ర పక్షి ” అనుకోండి.

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు–రెండురోజుల భాగ్యనగర దర్శనం….

        ఈనెల 13-16 తేదీలలో మా మేనకోడలు కూతురి పెళ్ళికి హైదరాబాద్ వెళ్ళాను. తెల్లవారుఝామునే లేచి, శతాబ్ది పట్టుకోవడంలో ఉన్న కష్టాలు తెలుసును కాబట్టి, మొహమ్మాటపడకుండా, పూణె లో మధ్యాన్నం 2.15 కి బయలుదేరి, ఊళ్ళన్నీ చుట్టబెట్టుకుని, మర్నాడు తెల్లవారుఝామున హైదరాబాదు చేరే, పూణె- హైదరాబాదు express లో బయలుదేరి వెళ్ళాను.ఎవరింటికో వెళ్ళి వారిని శ్రమ పెట్టడం ఎందుకూ అనుకుని, online లోనే రైల్వే retiring room ( A/C ) ది బుక్ చేసికున్నాను. ఈ రూమ్ము సికిందరాబాద్ స్టేషనులో ఉంది. అదేదో MMTS ఎక్కి, మొత్తానికి చేరాను.ఆ retiring room వాడి దగ్గరకు వెళ్ళి, నేను తీసికున్న printout చూపిస్తే, ఓ రూమ్ము చూపించాడు.స్నానం ముగించుకునేసరికి, ఇంతలో తలుపు తట్టి, నేను ఇచ్చిన printout సరీగ్గా లేదన్నాడు. కారణం- నేనిచ్చిన కాగితం అసంపూర్తిగా ఉండడం. ID,TrnxnID లేదుట. ఎలాగూ మా ఫ్రెండు ఇంటికి వెళ్తున్నాగా, సాయంత్రానికి ఇస్తానూ అంటే ఒప్పుకోలేదు.నాకు అప్పటికప్పుడు తెమ్మంటే, ఏం చేయాలో తోచలేదు.దగ్గరలో ఇంటర్నెట్ కెఫేలు ఉంటాయీ, అక్కడకు వేళ్తే చేయొచ్చూ అని సలహా ఇచ్చాడు. తిరా వెళ్ళి చూస్తే, అవేమో ఇంకా తెరవలేదాయె, ఏంచేయనూ అని ఆలోచించి, ఇంట్లో మా ఇంటావిడ ఉందిగా, తనేమైనా సహాయం చేయగలదేమో అనుకుని, ఫోను చేసి సంగతి ఇదీ అని చెప్పడంతోటే, వెంటనే, నా మెయిల్ తెరిచి చూసి చెప్పింది.నేను నోట్ చేసికోవడం అంటే బ్రహ్మప్రయత్నం చేయాలి, అయినా నాకు వీలైనంతవరకూ నోట్ చేసికుని, తిరిగి వెళ్ళి, వాడికి చూపిస్తే, అది తప్పంటాడు. అయినా వాడిననేంలాభం, నా చేతివ్రాత అంత సుందరంగా ఉంది, 9 అని వ్రాస్తే దానికి క్రింద కాడుండకుండా 0 లా కనిపిస్తుంది. మరి ఆ రిటైరింగు రూమ్మువాడు చిరాకు పడ్డాడంటే పడడూ మరి ? అదృష్టంకొద్దీ, మా ఇంటావిడ, నేను చేసే నిర్వాకం ముందుగానే ఊహించి, ఆ నెంబరుని నా సెల్ లో sms చేసింది–కథ సుఖాంతం. అందుకే అంటారేమో మనకంటే మన ఇల్లాళ్ళే తెలివైనవారని !

   మా స్నేహితుడు శ్రీ దాసరి అమరేంద్రగారూ, శ్రీ గబ్బిట కృష్ణమోహన్ గారూ, నేనూ కలిసి, శ్రీ వంశీ గారి ఇంటికి వెళ్ళాము.ఈ సమావేశం పూర్తిగా surprise నాకు.ఆయనతో మాట్టాడుతూంటే, అసలు టైమే తెలియలేదు. ఆయన శంకరాభరణం చిత్రానికి, శ్రీ విశ్వనాథ్ గారికి సహాయ దర్శకుడిగా పనిచేసినప్పటినుండీ, ఆయన దర్శకత్వం వహించిన సినిమాల వరకూ, ఎన్నెన్నో విశేషాలు, మాతో పంచుకున్నారు. కొన్ని నెలల క్రితం ఆయనతో Facebook ద్వారా ఆయనతో connect అయ్యాను.ఇక్కడ ఒక పిట్టకథ–మహానటి సావిత్రి గారు కొనుక్కున్న మొట్టమొదటి కారుతో తీసికున్న ఫొటో ఒకటంటే ఒకటే ఉంది ( శ్రీ భూషణ్ గారు తీసినది ). ఆ ఫోటో, శ్రీ వంశీగారేమో, శ్రీ కృష్ణమోహన్ గారికి ఇవ్వగా, దానికి మళ్ళీ ఫొటో తీసి, నాతో పంచుకున్నారు. ఈమధ్యన ప్రతీరోజూ Facebook లో నేను పెడుతూన్న ఫొటోల క్రమంలో, ఈ ఫొటో పెట్టొచ్చా అని శ్రీ కృష్ణమోహన్ గారి అనుమతి తీసికుని, ఆ ఫొటో కాస్తా నా FB Timeline లో పోస్టు చేశాను.ఆ ఫొటో చూసినవారందరూ సంతోషించారు. కానీ ఆ ఫొటోకి అసలు యజమాని అయిన శ్రీ వంశీగారికైతే ఆశ్చర్యం వేసిందిట.. అర్రే ఈ ఫొటో ఇక్కడకెలా వచ్చిందీ.. అనుకుని శ్రీ కృశ్ణమోహన్ గారికి ఫోనుచేస్తే, తెలిసిందిట, నా నిర్వాకం ! సరే అనుకుని నేను ప్రతీరోజూ పోస్టు చేసే మిగిలిన ఫొటోలుకూడా చూసేసరికి, అవన్నీ ఆయనకీ నచ్చేశాయిట ! ఈ విషయం నాతో చెప్తూ, ఆయన ఇంకో మాటన్నారు..నేను పోస్టు చేస్తూన్న ఫొటోలన్నీ ఆయన download చేసికుని save చేసుకుంటున్నారుట ! ఇంతకంటే Best compliment ఉంటుందనుకోను ! మనం చేస్తూన్న ఒక పని నచ్చడం వేరూ, కానీ గుర్తుపెట్టుకుని అభినందించడం వేరూ..ఇంకో విషయం కూడా చెప్పేరు- తను ప్రొద్దుటే లేవగానే, FB తెరిచి నేను ఏమేం ఫొటోలు పెట్టేనో చూస్తారుట.. “like లూ అవీ పెట్టనండీ, కానీ ప్రతీరోజూ క్రమం తప్పకుండా మీరు పెట్టే ఫొటోలు మాత్రం miss అవనూ..” అనడంతోనే My day is made.. Thanks Vamsi gaaru.

   నేను ప్రతీరోజూ Facebook లో పెడుతూన్న ఫొటోలు ఏమిటో మీతోకూడా పంచుకోవద్దూ మరి? ఇక్కడ చూడండి.

   అక్కడ తీసికున్న మిగిలిన ఫొటోలు ఇవండీ…

   అలా మొదటిరోజు కార్యక్రమం పూర్తిచేసికుని, రాత్రికి నిద్రపోడానికి , మళ్ళీ రూమ్ముకి వచ్చి, మర్నాడు ఉదయమే ఖాళీచేసి, నా బ్యాగ్గుని క్లోక్ రూం లో పెట్టి, మన గురువుగారు శ్రీ బులుసు సుబ్రహ్మణ్యంగారికి ఫోను చేశాను.ముందుగా ఆయనే నన్ను కలవడానికి వస్తానన్నారు, కానీ నేనే బస్సు ఎక్కి, ఆయన చెప్పిన ” కామినేని హాస్పిటల్స్” దగ్గర దిగగా, ఆయన వచ్చి తీసికెళ్ళారు. అక్కడ శ్రీ సుబ్రహ్మణ్యంగారి భార్య, పుత్రుడు, మనవరాళ్లు, అల్లుడు గార్లతో ఓ రెండుగంటలు బాతాఖానీ వేసి, వారి కూమారుడు తన బైక్కు మీద, మలక్ పేట స్టేషనులో దింపగా, నేను చేరవలసిన లింగంపల్లి కి బయలుదేరాను…శ్రీ సుబ్రహ్మణ్యంగారితో కబుర్లు ఇంకో టపాలో…

,,

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు.. మెడికల్ సర్టిఫికెట్లు…

    నేను ఉద్యోగంలో 1963 లో చేరాను. ఆరోజుల్లో రక్షణసామగ్రి తయారుచేసే ఫాక్టరీలలో వారానికి 60 గంటలు పనిచేసేవారు. దానికి అదనంగా డబ్బులు ఇచ్చేవారు, దానినే overtime అనేవారు.పూర్తి డబ్బురావాలంటే వారమంతా ఎక్కడా ” నాగా” పెట్టకుండా డ్యూటీకి వెళ్ళాల్సొచ్చేది. దేశభక్తి మాటెలా ఉన్నా, అదనంగా డబ్బులొస్తాయంటే వెళ్ళని వాడెవడూ? ఏదో మొత్తానికి కారణం ఏదైతేనేం, రక్షణ సామగ్రి ఉత్పాదన ఎక్కువగానే ఉండేది. ఎవ్వడూ శలవు పెట్టిన పాపాన పోయేవాడుకాదు.

    ఉత్పత్తి మాటెలా ఉన్నా, మిగిలిన ట్రైనింగులూ అవీ ఉండేవిగా. ఎక్కడైనా బయటి ప్రదేశాలకి వెళ్ళాల్సొస్తే, బాగానే ఉండేది. కారణం- వాటికి టిఏ, డిఏ లాటివి దొరికేవి. ఫాక్టరీ routine నుండి కొద్దిగా మార్పు కూడా ఉండేది.ఓవర్ టైము డబ్బులు లేకపోయినా, ఆ వారం పదిరోజులూ ఇంకో ఊరికి వెళ్ళామన్న ఉత్సాహం ఉండేది.వాళ్ళిచ్చే టిఏ, డిఏ కీ ఈ ఒవర్ టైముకీ చెల్లన్నమాట ! కానీ దేశానికి సంబంధించిన చాలా విభాగాల Headquarters ఇక్కడే పూనాలోనే ఉండేవి.బయటి ఫాక్టరీల ఉద్యోగులు ట్రైనింగుకి వస్తే, వాళ్ళకి “కిట్టుబాటు ” అయ్యేది, ( పై కారణాలవలన ). కానీ ఊళ్ళోనే ఉండే మావాళ్ళ సంగతేమిటీ? ఎలవెన్సులు ఏవీ ఉండేవికావు. పైగా ట్రైనింగుకి వెళ్ళడం తప్పనిసరాయె.ఎప్పటికప్పుడే తమ తమ పేర్లు ట్రైనింగుకి ( ఊళ్ళో ఉండేవి) వస్తే, ఏదో తమకున్న పలుకుబడులనుపయోగించుకుని తప్పించుకునేవారు ! అందరికీ అలాటి సదుపాయాలుండవుగా !

   అలాటి ఒకానొక సందర్భంలో మా స్నేహితుడికి ఊళ్ళోనే ట్రైనింగుకి వెళ్ళాల్సొచ్చింది. ఏం చేస్తాడూ, ఓ రెండు రోజులు శలవు పెట్టేశాడు. మెడికల్ లీవు ఒకటుందిగా, ఓ సర్టిఫికెట్ జోడించి శలవు పెట్టేశాడు. మా ఫాక్టరీ పెద్దాయనకి తెలిసింది ఈ విషయం- సరే వీడి పని ఇలాగుందా చూద్దాం అనుకున్నారు. వెంటనే , మా స్నేహితుడి “punching card ” ( ఎటెండెన్సు రికార్డు చేసేది ), గేటునుండి తెప్పించి, తన దగ్గర ఉంచేశారు. మా స్నేహితుడు రెండురోజులు పోయాక, అమ్మయ్య ట్రైనింగు గొడవ తప్పిపోయిందీ అనుకుని ఆడుతూ పాడుతూ ఫాక్టరీకి వచ్చిచూస్తే , తన ఎటెండెన్స్ కార్డు మాయం ! ఎక్కడకు పోయిందా అని వెదికితే తెలిసింది, పెద్దాయన సొరుగులో ఉందీ అని ! నోరుమూసుకుని ఆయన ఆఫీసుకి వెళ్ళాడు. పైగా ఉన్నదేదో చెప్పకుండా, కొద్దిగా ” అతి తెలివితేటలు ” ఉపయోగించి, నా ఒంట్లో బాగోలేకపోవడం వలన, శలవు పెట్టాల్సొచ్చిందీ, మెడికల్ సర్టిఫికేట్ కూడా జతచేశానూ అన్నాడు !. దానికి ఆయన ” అలాగా పాపం ! ఇప్పుడు ఎలా ఉందీ, పోనీ మన ఫాక్టరీ ఆసుపత్రికి వెళ్ళి చూపించుకుని ఫిట్నెస్స్ సర్టిఫికెట్ తెచ్చుకుని డ్యూటీలో చేరూ .. అన్నారు. అప్పటికే ఫాక్టరీ డాక్టరుగారికి ఫోనుచేసి, ” ఓ బడుధ్ధాయి వస్తాడూ, వాడిని చెక్ చేసి ఓ వారం పదిరోజులు అన్ ఫిట్ చేసేయ్ అని చెప్పుంచారు. మా స్నేహితుడికీ తెలుసు ఫాక్టరీ ఆసుపత్రికి వెళ్తే ఏమౌతుందో ?

    ఎందుకొచ్చిన గొడవా అని పెద్దాయన కాళ్ళమీద పడి, మహప్రభో ట్రైనింగు తప్పించుకుందామని ఇలా చేశానూ, ఇటుపైన అలాటి పొరపాట్లు జరగకుండా చూస్తానూ..ఈసారికి క్షమించి వదిలేయండీ అని ప్రార్ధించాడు. ఇతని ఏడుపులకి కరిగిపోయి, ఉన్నవిషయమేదో మొదట్లోనే చెప్పుంటే, ఏదో చూసేవాడిని, కానీ నాకే టొకరా ఇద్దామనుకోవడం బుధ్ధితక్కువ, ఇటుపైన సరీగ్గా ఉండూ, సరే ప్రతీరోజూ ఫాక్టరీనుండే డ్యూటీమీదే వెళ్తూండూ.. అంటూ ఓ విషయం చెప్పేరు.– ఎప్పుడైనా ప్రభుత్వోద్యోగాలలో అత్యవసరంగా శలవు పెట్టాల్సొచ్చినప్పుడు, ఎటువంటి పరిస్థితుల్లోనూ, స్వంత ఆరోగ్యం సాకుగా ఉపయోగించి శలవు పెట్టకూడదూ, ఇంట్లోని ఇంకెవరికో ఆరోగ్యం బాగోలేదనే కారణమే చూపాలీ.. అంటూ నీతిబోధ చేశారు…

   మాకెందుకూ మీగొడవా అంటారేమో.. అందుకూ ఓ కారణం ఉంది. మన ” భారత రత్న ” గారు శ్రీ సచిన్ తెండూల్కర్, ఏదో దేశాన్ని ఉధ్ధరించేస్తారని, రాజ్యసభ సభ్యుడిగా నామినేట్ చేశారు గత ప్రభుత్వం వారు. ఆయనకేమో వ్యాపార ప్రకటనలూ అవీనూ, ఈ రాజ్యసభలు అవీ ఏమైనా తిండి పెడతాయా, గుడ్డ పెడతాయా, ఏదో ఢిల్లిలో పనునప్పుడు తప్ప, ఎప్పుడూ రాజ్యసభకి రావడానికి ఆయనకి తీరికే లేదాయె. అదేదో పరీక్షల్లో “పాస్ మార్కు ” లాగ ప్రతీదానికీ ఎటెండెన్సు సరిపోకపోతే టీసీ ఇచ్చేస్తారు కదూ ! సరీగ్గా ఆయనకీ అదే పరిస్థితి ! ఏదో ఓ కారణం చెప్పొద్దూ మరీ ?

    ” మా అన్నగారి ఆరోగ్య రీత్యా రాలేకపోయానూ ..” అన్నారు. ఈ విషయం ఈవేళ పేపర్లో చదివేటప్పటికి పై విషయం గుర్తుకొచ్చింది !!!

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు

    ఏదైనా సరే, ఉన్నన్నాళ్ళూ విలువ తెలియదు. ఒకసారి, ఏ కారణం చేతైనా కనుమరుగైపోతే నెత్తీ, నోరూ బాదుకోవడం, మామూలేగా. ఉదాహరణకి ఆటో వాళ్ళనే తీసికోండి, ప్రతీ వీధి చివరో, సందుమొగలోనో, ఆటోలు వరసలో నిలబెట్టి ఉంచుతారు. ఏదో ఫలానా చోటుకి వెళ్ళాలీ వస్తావా అంటే, ఏదో రేటు చెబుతాడు. మీటరు మీద ఛస్తే రాడు. ఏవేవో కారణాలు చెప్తాడు, కేబిల్ తెగిందంటాడు, తప్పు చూపిస్తోందీ అంటాడు, ఏదైతేనేం మొత్తానికి వాడికీ, మనకీ బేరం కుదరదు. పోనీ ఎవడికైనా రిపోర్టుచేద్దామా అనుకుంటే, పక్కనే ఉండే ఇంటావిడ, ” పోనిద్దురూ ఎందుకూ వాడితో గొడవా? మన సందు మొగలోనే ఉంటాడు, రేపేదైనా అవసరం వస్తే వాడే దిక్కు..” అనేయడంతో, మనమూ, మన పౌరహక్కులూ గోదాట్లోకి వెళ్ళిపోతాయి. మహ అయితే, ఇటుపైన వాడి ఆటో ఎక్కకూడదని ఓ “ఒట్టు” పెట్టేసికోవడం. ఇంకో ఆటో దొరికేదాకా, మీటరు మీద రాని ఆటోవాళ్ళందరినీ తిట్టుకోవడం ( అదీ వాడికి అర్ధం కాని భాషలో !), అర్ధం అయితే మళ్ళీ అదో గొడవా ! ఏ ఊళ్ళోనైనా ఇదే పరిస్థితి.

అలాగే “సిటీ బస్సులు” కూడా ఇదే కోవలోకి వస్తాయి. మనక్కావాల్సినప్పుడు గంటలకొద్దీ ఆగినా, కనుచూపుమేరలో బస్సనేది కనిపించదు. బస్సులమీదా, బస్సుల యాజమాన్యం మీదా శాపనార్ధాలు పెట్టేయడం. జీవితంలో మళ్ళీ సిటీబస్సు ఎక్కకూడదనే ఓ మహత్తర నిర్ణయం కూడా తీసేసికోవచ్చు.

వర్షాలొస్తున్నంతసేపూ వాటిమీద విసుక్కోవడం. పోనీ మిగిలిన సీజన్లలో ఏమైనా సంతోషిస్తామా అంటే అదీ లేదూ, ఏ సీజను కా సీజన్నే తిట్టుకోవడం.ఇంక రైళ్ళ విషయాలకొస్తే, వాటిని తిట్టకుండా ఉండేవారు బహుతక్కువ . టైముకి రావడంలేదనో, వచ్చినా రిజర్వేషన్ బోగీలో కూడా, బయటివారెక్కేస్తున్నారనో, ఏదో ఒకటి, కారణాలకేముందీ, కావాల్సినన్ని.అలా చెప్పుకుంటూపోతే, మనకి సులభంగా అందుబాటులో ఉండే ప్రతీ దానిమీదా ఏదో ఒక కంప్లైంటు.

ఉదాహరణకి పైన చెప్పిన ఆటోవాళ్ళూ, సిటీబస్సులవాళ్ళూ, రైళ్ళవాళ్ళూ , ఏదో వారి వారి హక్కులకోసం ఓ నాలుగురోజులు సమ్మే చేసేరంటే, మనందరి పనీ గోవిందా ! అప్పుడు గుర్తొస్తారు అందరూ. అలాగే మన రోడ్లు శుభ్రంచేసేవాళ్ళూ, పాలవాళ్ళూ, ఒకరేమిటి రోజువారీఅవసరాలకి సంబంధించిన ఎవరైనా సరే. ఇంకో వర్గంవాళ్ళున్నారండోయ్, ప్రభుత్వోద్యోగులు, పాపం వీళ్ళని కూడా ఆడిపోసుకోనివాళ్ళుండరు. ఇదివరకటి రోజుల్లో బ్యాంకు వాళ్ళు సమ్మె చేసినప్పుడల్లా వాళ్ళని తిట్టుకోనివాడుండేవాడు లేడు. కానీ ఎక్కడపడితే అక్కడ ఉండే ఏ.టి.ఎం ల ధర్మమా అని, ఇప్పుడు అంతగా తిట్టడం లేదు.

వీటిల్లో ఇంకో చిత్రం చూస్తూంటాం.. మొదట్లో ఎవరైనా సమ్మెలోకి వెళ్ళినప్పుడల్లా, ప్రభుత్వం మొదటి రెండు మూడు రోజులూ ఏవేవో బెదిరింపులు చేస్తూంటారు. అదేదో ఎస్మా అంటారు, ఇంకోటేదో అంటారు. చివరకి వాళ్ళూ వీళ్ళూ ఏదో చర్చలు జరిపి మొత్తానికి కథ సుఖాంతం అవుతూంటుంది. పైగా సమ్మెకాలాన్ని జీతంతో శలవుగా కూడా ఒప్పుకుంటారు. ఎలాగూ ఒప్పుకునేదానికి మళ్ళీ ఈ వేషాలెందుకో అర్ధం అవదు. చివరకి తేలేదేమిటయ్యా అంటే ఫలానా సమ్మె వల్ల జరిగిన నష్టం ఇంతా అని చెప్పుకుని, మళ్ళీ వాటి ధరలు పెంచేయడం. అతావేతా మట్టికొట్టుకుపోయేవాడు సాధారణ పౌరుడు.

వంట్లో అన్నీ బాగున్నంత కాలమూ, ఉన్నవేవో తినడానికి వేషాలేస్తాం, ఎక్కడలేని సుకరాలూనూ. తీరా తిందామని మనసుపడేసమయానికి తినడానికి వీలుండదు. ఉదాహరణకి, పళ్ళున్నంతకాలమూ, వేరుశనగపప్పంటే చిరాకాయె, ఇప్పుడేమో తిందామని మనసుపడేటప్పటికి అసలు పళ్ళే లేవు !అంతే చేసికున్నవాడికి చేసికున్నంత !!

ఇంకొంతమందుంటారు ఇళ్ళల్లో ఉండే వృధ్ధులైన తల్లితండ్రులని విసుక్కునేవారు, వాళ్ళు బతికున్నంతకాలమూ, ఏదో ఒకదానికి విసుక్కుంటూనేఉంటారు. వాళ్ళు మాత్రం ఏం చేయగలరూ? తీరా వాళ్ళు పరలోకానికి వెళ్ళిపోయేసరికి, ఏ చాగంటి వారి ప్రవచనమో వినేసరికి ఎక్కడలేని బాధా పడడం…అయ్యో వాళ్ళ విలువ తెలిసికోలేకపోయామే..అంటూ..

మా ఇంట్లో వరలక్ష్మీవ్రతం…

    ఏ రెండు మూడు సంవత్సరాల్లో తప్ప, గత 42 సంవత్సరాలనుండీ, ప్రతీ శ్రావణ మాసంలోనూ, క్రమం తప్పకుండా, ప్రతీసారీ తొమ్మిది పిండివంటలతోనూ, అమ్మవారికి నైవేద్యం పెట్టడం, మా ఇంటావిడకి ఓ ఆనవాయితీ. అలాగే ఈసారికూడా, ఈవేళ ఆ కార్యక్రమాన్ని జయప్రదంగా ముగించింది. అంత ఓపిక ఎక్కడినుండి వస్తుందో? నేను ఉద్యోగంలో ఉండేటప్పుడైతే, తెల్లవారుఝామునే లేచి, నేను ఫాక్టరీకీ, పిల్లలు స్కూలుకీ వెళ్ళేలోపలే, పూజ ముగించుకుని, మాకు ప్రసాదాలుకూడా పెట్టేసేది.నేను ఉద్యోగంలోంచి రిటైరయిన తరువాత కూడా అదే అలవాటుగా మారింది.

    పౌర్ణమి ముందరి శుక్రవారమే చేసికుందామనుకుంది మొదట్లో, కానీ ఆఖరి క్షణంలో ప్రోగ్రాం మార్చేసికుని, ఈవేళే అమ్మవారిని ఆహ్వానించేసింది. పాపం ఆవిడకూడా, ఏమీ అనుకోకుండా వచ్చేసి, మమ్మల్నీ, మా పిల్లలనీ ఆశీర్వదించేశారు.. తను మా ఇంట్లో అడుగెట్టినప్పుడు, మా అమ్మగారు చెప్పేరుట, మా ఇంట్లో తొమ్మిది పిండివంటలూ నైవేద్యం పెడతామూ అని, అంతే అప్పటినుండీ, తొమ్మిది పిండివంటలూ చేసే , నైవేద్యం పెట్టడం ఆనవాయితీ అయింది. ఎప్పటిలాగే ఈవేళ కూడా తొమ్మిది పిండివంటలూ చేసి, నైవేద్యం పెట్టింది. ఆ నైవేద్యాల ఫొటోలు పెట్టాను.చూడండి.. మాఇంటికి వస్తే పెట్టుండేది..

    ఆ నైవేద్యాల ఫొటోలోని, పిండివంటలేమిటో కూడా వివరించేస్తే బాగుంటుందిగా…

   పైన పెట్టిన ఫొటోలు “గూగులమ్మ” ప్రసాదం కాదండోయ్…అఛ్ఛంగా మా ఇంటావిడే, తయారుచేసినవి.. నాటపాలు చదివే ప్రతీవారికీ ఈ విషయం తెలుసు.. ప్రతీ వరలక్ష్మీవ్రతానికీ , ఈయనమాత్రం భోజనానికి ఆహ్వానించడు కానీ, ఫొటోలు పెట్టి నూరూరించేస్తాడూ అని !. సరదాగా పాత టపా కూడా చదివేసేయండి ఇక్కడ…
మళ్ళీ బ్లాగులోకంలోకి వచ్చేశానోచ్…