బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– ఖాళీగా ఉండకూడదుగా మరి…

    ఏప్రిల్ లో దేశమంతా ఎన్నికలు పూర్తయి, మేలో ఫలితాలు వచ్చేదాకా టివీ లో కానీ,వార్తాపత్రికల్లోకానీ, రాజకీయాల గురించి అసలు పట్టించుకోకూడదని పెట్టుకున్న నియమం ధర్మమా అని, ఇంకోటేదో వ్యాపకం పెట్టుకోవాలిగా మరి. క్రిందటి టపాలో వ్రాసిన నా బ్యాగ్గుల గోలతో కొంత కాలక్షేపం అయింది.

    మా ఇంట్లో ఓ ఫ్రిజ్ ఒకటుంది. అదేం గొప్పా ఏమిటీ, ప్రతీ ఇంట్లోనూ ఉండేదేగా, దీనిక్కూడా అదేదో పెద్ద విషయంలా ఓ టపా పెడుతున్నాడూ, అడిగేవాళ్ళు లేకపోతే సరీ అని మీరు తిట్టుకున్నా సరే, చెప్పేదేదో చెప్పేస్తేనేకానీ నేనుండలేను మరి. సామాన్యంగా ఈరోజుల్లో ఫ్రిజ్ లు ఎలా ఉంటాయీ, Automatic Defrost తో కదూ. మాదానికి అలాటి లక్షణాలు శూన్యం.మరి అదే ప్రత్యేకత ! రెండురోజులకోసారి ఆ Defrost Button నొక్కితే, క్రింద ఉన్న Tray లోకి వెళ్ళే నీళ్ళు వెళ్ళగా, మిగిలిన నీళ్ళు ఇల్లంతా పాకుతాయి. ఆ మాయదారి Tray ఏమో లిటికంత.ఇలా నీళ్ళనీ బయటకు వచ్చేసినప్పుడు, నేనే ఓ పాత గుడ్డా, పాత్రా తీసికుని, ఆ ఫ్రిజ్ ని switch off చేసేసి, క్రింద చతికిలబడి, ఆ గుడ్డని ఆ Tray లో ముంచి, నీళ్ళు పాత్రలోకి పిండుతూంటాను. దిక్కుమాలిన ఫ్రిజ్ కొన్నది నేనేకదా, మరి అనుభవించొద్దూ? ఎవరో సలహా ఇవ్వగా, రాజమండ్రీ కాపరంలో కొన్నాను.క్రితజన్మలో చేసిన పాపాలు అనుభవించొద్దూ మరి? ప్రతీ నెలలోనూ ఏదో ఒక “మూడు” రోజులు నాకు తప్పదు ఈ శిక్ష ! ఏమిటో కానీ, వయసొచ్చేసినతరువాతకూడా ఇలాటివి తప్పడం లేదు. పోనీ ఆ ఫ్రిజ్ ఏదో మార్చేసి కొత్తది కొనుక్కోవచ్చుగా అని సలహా మాత్రం ఇవ్వకండి. ఆ ఫ్రిజ్జే దానంతట అది “చల్లబడడం” మానేసేదాకా మార్చను. అంటే దానర్ధం, దాని బాగోగులకి ఒఖ్ఖ పైసా కూడా ఖర్చుపెట్టదలుచుకోలేదు.

    ఇన్నాళ్ళూ చలికాలం అవడంతో ఆ ఫ్రిజ్జ్ ఉపయోగంకూడా అంతమాత్రమే. దాన్ని periodical గా defrost చేయడం కొద్దిగా అశ్రధ్ధ చేసినమాట నిజమే ( మా ఇంటావిడ ఉవాచ !). వచ్చేది వేసవికాలంకదా, ఆ ఉన్న ఫ్రిజ్జి ని సద్వినియోగం చేసికుందామూ అనే సదుద్దేశ్యంతో ఒకసారి దానివైపు దృష్టి పెట్టాను. ఈమధ్య అసలు నీళ్ళు తోడాల్సిన అగత్యమే రాలేదేమిటి చెప్మా అని చూస్తే ఇంకేముందీ, “అమరనాథ “ దృశ్యం కళ్ళబడింది.

    అందులో పేరుకుపోయిన హిమవత్ఖండాలని కరిగించాలంటే ఓ రెండు మూడు రోజులైనా పట్టేటుంది. ఇన్నిరోజులూ ఫ్రిజ్ లేకుండా గడపడం కూడా కష్టమే. అలాగని పుట్టినప్పటినుండీ ఫ్రిజ్ లతోనే పెరిగామని కాదూ, చిన్నప్పుడు ఇలాటివేమైనా చూశామా పెట్టామా, తరువాత్తరువాత పుట్టుకొచ్చిన సుకరాలు ఇవి. అయినా అలవాటు పడిపోయాము కదా. ప్రస్థుత సమస్య ఆ హిమఖండాలని కరిగించడం. సడెన్ గా ఓ అవిడియా వచ్చేసింది.వేడి తగిలితే కరుగుతాయేమో అని! వేడి ఎలా తగిలించడం? పైగా అలాటి పిచ్చి పనులు చేస్తే, ఫ్రీజరు తగలడుతుందేమో,పోనిద్దూ పీడా వదులుతుంది,కొత్తది కొనేయొచ్చు, కారణం ఒకటి పుట్టుకొచ్చిందిగా అనుకుని, ఆ వేడి చేయడం ఎలాగా అని ఆలో..చించి..చించి..చించగా మొత్తానికి ఓ highly innovative idea వచ్చేసింది ! ఇంట్లో ఎలాగూ ఓ hot water bag ఒకటుందిగా, కాపడాలు పెట్టుకోడానికి దాంట్లో మరుగు నీళ్ళు నింపి కాపడాలు పెట్టుకునేవాళ్ళం కదా. ఆ “కాపడం” ఏదో ఆ ఫ్రీజరుకి పెట్టేస్తే సరీ అనుకుని రంగంలోకి దిగిపోయాను. శుధ్ధధన్యాసి రాగంలో హరికేశనల్లూర్ ముత్తయ్యభాగవతార్ గారు రచించిన ” హిమగిరితనయే హెమలతే ..” కీర్తన గుర్తు చేసికుంటూ ఆ బ్యాగ్గునిండా మరుగు నీళ్ళు పీకలదాకా నింపేసి ఆ ఫ్రీజరుకి కాపడం పెట్టేశాను.. ఓ పావుగంటలో ఆ హిమఖండాలన్నీ avalanche లా టప టప మంటూ పిగిలిపోయాయి. కథ సుఖాంతం..

    ఎంత ఐసు తీశానో….

    నా ఈ అఘాయిత్యప్పనుల తరువాత అసలు ఫ్రిజ్ పనిచేస్తోందా లేదా అని సందేహం లేకుండా, శుభ్రంగా ఐస్ ట్రే లో నీళ్ళు నింపి ఓ గంట తరువాత చూస్తే లక్షణంగా పనిచేస్తోంది.

    గత కొన్నిరోజులుగా ఈ టపాలు వ్రాయడం మానేసి Facebook లో షికార్లు కొట్టేవాడినిగా, అదేమిటో కానీ అందరూ కొత్తవారే ఎవరో ఒకరిద్దరు తప్ప. దాంట్లో పాతవి ఫొటోలూ అవీ పెట్టి కాలక్షేపం చేశాను. ఆ సందర్భంలోనే కొన్ని లింకులు కూడా పెట్టాను. శ్రీ నండూరి సుబ్బారావుగారు ( గణపతి పాత్రని అజరామరంగా పోషించినవారు) విజయవాడ ఆకాశవాణి కేంద్రంద్వారా ఆయన నటించిన కొన్ని మచ్చుతునకలు దొరికాయి, అక్కడ ఆ లింకులు ఇచ్చినప్పుడు ఇక్కడకూడా పంచుకోవడం భావ్యం కదూ… ఇంకెందుకు ఆలశ్యం.. మీరూ వినేయండి ఇక్కడ ఈ లింకు నొక్కితే కుడిచేతివైపు కుడిప్రక్కన ఓ అయిదు నాటికలు వినొచ్చు. Enjoy..

Advertisements

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– బ్యాగ్గులతో ప్రస్థానం…

    ఎప్పుడైనా బయటకి వెళ్ళినప్పుడు, ఇదివరకటిరోజుల్లో అంటే మా చిన్నప్పుడన్నమాట, ఓ చేతిసంచీ ఒకటి తీసికుని మరీ వెళ్ళేవారు. తమిళులు చూడండి, పసుప్పచ్చ సంచీ ఒక trade mark లాటిది. బెంగాలీలైతే “జోలా” బ్యాగ్గులాటిది తప్పకుండా కనిపిస్తూనే ఉంటుంది, మనవైపు అయితే ఇదివరకటి రోజుల్లో పళ్ళ పొడి కొత్తగా వచ్చిన రోజుల్లో, ఆ అమ్మేవాళ్ళు ఉపయోగించేవారు. ఈ సంచీల ఉపయోగం ముఖ్యంగా ఎందుకంటే, బజారుకెళ్ళినప్పుడు చవగ్గా ఏ కూరైనా కనిపిస్తే దాన్ని కొనుక్కుని, తెచ్చుకోడానికి. ఆ రోజుల్లో ఈ పాలిథీన్ బ్యాగ్గులూ అవీ ఉండేవి కాదుగా మరి. కిరాణా కొట్లలో కూడా కాగితపు సంచీలోనే కట్టి ఇచ్చేవారు. ఓ సంత కెళ్ళినప్పుడు ” సంత సంచీ ” అని ప్రత్యేకంగా ఉండేది. ఆరోజుల్లో యాయవారం బ్రాహ్మలని ఉండేవారు. వారు ఇంటింటికీ వెళ్ళి ఆ ఇంటివారిచ్చే స్వయంపాకం లాటిది దాంట్లోనే తెచ్చుకునేవారు. అతావేతా చెప్పొచ్చేదేమిటంటే ఈ సంచీలతో అందరికీ ఓ అవినాభావ సంబంధం ఏర్పడిపోయింది.

    కాల క్రమేణా ఈ బ్యాగ్గులు కూడా చిత్రవిచిత్ర రూపాలు సంతరించుకున్నాయి. ఇదివరకటి రోజుల్లో అయితే ఆడవారు ఎక్కడో తప్పించి అంతగా బయటకి వచ్చేవారు కాదు.అంతగా రావాల్సొచ్చినా, భర్తతోనే వచ్చేవారు, ఆయన దగ్గర ఓ బ్యాగ్గు ఎలాగూ ఉంటుంది కనుక, పెద్ద ఇబ్బంది ఉండేది కాదు. కాలక్రమేణా ఈరోజుల్లో చదువుకోడానికైతేనేం, షాపింగుకైతేనేం, ఉద్యోగానికి వెళ్ళడానికైతేనేం, అందరికీ ఈ బ్యాగ్గుల అవసరం ఎక్కువైపోయింది. అందువలన మార్కెట్ లో వివిధరకాల బ్యాగ్గులూ వస్తున్నాయి. ఈ రోజుల్లో బ్యాగ్గు లేకుండా ఎవరూ కనిపించరు. స్కూళ్ళకీ, కాలేజీలకీ, ఉద్యోగాలకీ వెళ్ళేవారైతే అవేవో back packs మొదలెట్టేరు, పైగా సౌకర్యంగా కూడా ఉంటాయి.ఆఖరికి ఏ ఈవెనింగు వాక్కు కి వెళ్ళాలన్నా ఓ బ్యాగ్గు తప్పకుండా ఉండాల్సిందే, ఓ కళ్ళజోడూ, మొబైలూ పట్టేదైతే సరిపోతుంది.

    ఇంక నా సంగతికొస్తే, ఉద్యోగంలో ఉన్నంతకాలమూ ఓ జోలా బ్యాగ్గుఒకటీ, ఇంకో చేతిలో మా ఇంటావిడ, నలభై ఏళ్ళపాటూ ఇచ్చిన లంచ్ బాక్సుకి ఓ సంచీనూ. ఏదో ఫాక్టరీ బస్సులో కాబట్టి, సౌకర్యంగానే ఉండేది. ఒకసారి తిరుమల వెళ్ళినప్పుడు, క్యూలో నుంచునుండగా, నా బ్యాగ్గు కాస్తా బ్లేడుతో కోసేసి, అందులో ఉండే చిన్నబ్యాగ్గు కొట్టేయడంతో, ఆ జోలా బ్యాగ్గుకి స్వస్థి చెప్పేశాను. ఒక జిప్ బ్యాగ్గులాటిదానితో రిటైరయేదాకా కాలక్షేపం చేశాను.

    రిటైరయిన తరువాత కొంతకాలం జోలా బ్యాగ్గు వాడాను, కానీ అదీ మానేసి రాజమండ్రీలో ఉండగా ఇదిగో ఈ బ్యాగ్గు మొదలెట్టాను. బయటకు వస్తే ఈ బ్యాగ్గులేకుండా వచ్చేవాడిని కాదు. అదేదో జేబుల్లో పెట్టుకుంటే బస్సులోనూ అక్కడా, ఎవడైనా కొట్టేస్తాడేమో అనే భయంతో ఒక్క బస్సు పాసు తప్ప మిగిలినవన్నీ ఆ బ్యాగ్గులోనే వేసేసికునేవాడిని.ఏదో రోజులు వెళ్ళిపోయేవి, ఏ గొడవా లేకుండా. రోజులన్నీ మనవి కావుగా, ఒకసారి అలాగే కెమేరా బాగుచేయిద్దామని బస్సులో వెళ్తూంటే, వాడెవడో ఆ కెమేరా కాస్తా కొట్టేశాడు. అనుకున్నట్టుగానే అందరూ చివాట్లు వేశారు- “అదేవిటీ సంచీలో చెయ్యెట్టి వాడెవడో కెమేరా తీసేస్తూంటే అంత ఒళ్ళు ఎరక్కుండా ఉన్నారా...” అంటూ. పోయినవస్తువు ఎలాగూ పోయింది, దానికంటే ఆ తరువాత జరిగే post mortem ఘోరంగా ఉంటుంది. భరించడం చాలా కష్టం. మరీ వయస్సులో పెద్దవాడినవడంతో సుతారంగానే చెప్పి వదిలేశారు. పోయింది నా సరదా కోసం కొనుక్కున్నదే అవడంతో, కొనుక్కునే ఓపిక కూడా ఉండడంతో, కొత్తది కొనుక్కున్నాను. పైగా ఇందులో ఒక సుఖం కూడా ఉంది–దబాయించొచ్చు…. అవునూ.. పోయిందీ.. మిమ్మల్నెవర్నైనా కొనిపెట్టమన్నానా.. కావాల్సొస్తే నేనే కొనుక్కోగలనూ..” అంటూ వాళ్ళందరి నోరూ మూసేయకలిగాను. అయినా పాపం వాళ్ళు మాత్రం ఏమన్నారూ ఏదో పెద్దవారైపోయారూ, మరీ బస్సుల్లోనూ వాటిల్లోనూ తిరగడం ఎందుకూ, హాయిగా ఇంటి పట్టునుండొచ్చుగా అనేగా. కానీ నాకేమో కాలు నిలవదాయె. నేనూ నా మిస్టరీ షాపింగులూ నా కాలక్షేపం నాది. ఏదో మొత్తానికి ఓ కొత్త కెమేరా కొనుక్కున్నాను. Chapter closed..

  ఆయనే ఉంటే మంగలాడెందుకూ అన్నట్టుగా, మన రోజులు బాగుంటే అసలు గొడవే లేదుగా. సరీగ్గా అదే అయింది నాకు. క్రిందటి సంవత్సరం( 2013) ఆఖరి రోజుల్లో, మా ఇంటావిడ దగ్గరలో ఉండే చతుర్ శృంగీ మాతా గుడికి రమ్మంది. సరే అక్కడకు వెళ్ళినప్పుడు సరదాగా ఫొటోలు కూడా తీసికోవచ్చూ అనుకుని, మా ఇంటావిడ ఎంతో ప్రాణప్రదంగా చూసుకునే Tab తీసికుని అక్కడ ఫొటోలు తీసికుని, నా దారిన నేను బయలుదేరి వచ్చేశాను. చెప్పేనుగా, ఆ Tab ఏదో మా ఇంటావిడ దగ్గరే వదిలుండొచ్చుగా, పోనీ ఓ ఆటోలోనైనా ఇంటికి వచ్చుండొచ్చుగా, ఏమిటో రోజులు బాగోలేకపోతే ఇలాటివేవీ తట్టవుకాబోలు. ఎవడికో ముచ్చటేసింది, ఆ Tab కాస్తా కొట్టేశాడు. మరీ కెమేరా పోయినప్పుడులా కాదుగా, పోతే పోయిందీ, దానికి కాళ్ళొచ్చేశాయీ అనుకోడానికీ, పైగా అల్లుడూ, కూతురూ ఎంతో ప్రేమగా ఇచ్చిందొకటీ, sentimental value కొంచెం అధిక మాత్రా లోనే ఉంది. నా కెమేరా పోయినప్పుడు ఫొటోలు తీసికోడానికి మా ఇంటావిడ అప్పుడప్పుడు ఈ Tab ని చాలా ఉదారంగా వాడుకోనిచ్చింది. ఆవిడకి ఆ Tab చేతికి వచ్చిన తరువాత నాకైతే కొన్ని అదనపు సౌకర్యాలు వచ్చాయి. ఉదాహరణకి నా Desktop జోలికి వచ్చేది కాదు, నాదారిన నన్ను వదిలేసేది, ఏదో అప్పుడప్పుడు ఏదైనా వ్రాసుకోడానికీ, ప్రెస్ ఎకాడెమీ సైటు చూడ్డానికీ తప్ప, మిగిలినవాటికన్నిటికీ Tab తోనే కాలక్షేపం చేసేసేది. ఇప్పుడేమో ఆ సౌకర్యం కాస్తా పోగొట్టుకున్నాను, ఇదివరకటి లాగ దబాయించడానికి లేదు. దీనికి సాయం, పిల్లలొచ్చినప్పుడల్లా ” మీ నాన్నగారికేమిటీ ..ఎప్పుడూ ఆ కంప్యూటరు ముందరే ఉంటారు.. ఇంట్లో ఇంకో మనిషుందీ అనే ధ్యాసే లేదూ..” అంటూ…
ఇదేమీ కొత్తగా వచ్చిన జాడ్యంకాదు, ఇదివరకూ చాలా టైము కంప్యూటరుముందే కూర్చునేవాడిని, తన చేతిలో Tab ఉన్నంతకాలమూ దానిగురించి అసలు పట్టించుకోనే లేదు. కానీ ఇప్పుడో ఓ అవకాశం వచ్చింది. తను అలా అన్నప్పుడల్లా నాకైతే ఎక్కడో తగిలేది. పాపం నా వలనే కదా తన Tab పోయిందీ.. అనుకునేవాడిని. అలాగని ఏవేవో త్యాగాలు చేసేసి కొత్తదేమీ తెచ్చిపెట్టేయలేదు అనుకోండి. వచ్చే ఏడాది కొనిపెట్టొచ్చులే అనుకున్నాను. ఏదో మొన్న మా పెళ్ళిరోజుకి, అల్లుడూ,అమ్మాయీ ఇంకో కొత్త Tab కొని ఇచ్చారు.కథ సుఖాంతం..

    ఇంట్లో అందరూ నా బ్యాగ్గుల్లో సరుకులు పోగొట్టుకోవడంపై ఓ కమెటీ వేసి , అలాటి సంఘటనల కారణాలు విచారించడం మొదలెట్టి, కొన్ని సూచనలు చేశారు. అందులో మొదటిది ఆ బ్యాగ్గు మార్చడం, ఏదో జిప్పులాటిదంటూ ఉంటే ఎవడైనా కొట్టేద్దామనుకున్నప్పుడు మరీ చేతులు సంచీలో పెట్టి దొరికిందేదో కొట్టేయకుండా ఓ జిప్పులాటిదుంటే మంచిదీ అని. రెండోది, నన్ను బస్సులే ఎక్కొద్దనీ, అధవా నా మొండి తనంతో ఎక్కాల్సినా విలువైనవి తీసికెళ్ళొద్దనీ.. సూచనలైతే బాగానే ఉన్నాయి. ఇందులో ఆ జిప్పులాటిది… అన్నది నాకు నచ్చి ఓ కొత్త బ్యాగ్గు కొనుక్కున్నాను. దానికి ఓ మూడు అరలూ, విడివిడిగా జిప్పులూ.. మా ఇంటావిడకైతే మహ బాగా నచ్చేసింది. ఏదో ఎవరిచేతా చివాట్లు తినకుండా, మరీ విలువైన వస్తువులు ( ఆవిడ Tab అయితే అసలే ముట్టుకోకుండా) పెట్టుకోకుండా, ఓ పది పదిహేను రోజులు లక్షణంగా వెళ్ళాయి.

    చెప్పేనుగా రోజులండీ బాబూ రోజులు.. ఎవడికో నామీదా, నా బ్యాగ్గు మీదా మళ్ళీ కళ్ళు పడ్డట్టున్నాయి… మొన్న బస్సులో బయటకు వెళ్ళి తిరిగి వచ్చేటప్పటికి నా బ్యాగ్గు పరిస్థితి ఇలా అయిపోయింది !!! అదృష్టంకొద్దీ ఆ బ్యాగ్గులో కాగితాలు తప్ప ఇంకెమీ లేవు. ఉన్న కెమేరా కాస్తా నా పాంటు జేబులోనే పెట్టుకున్నాను. ఇలా ఉంది బాబూ నా దయనీయ స్థితి…

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– కొన్ని అపురూప దృశ్యాలు…

    గత కొన్ని నెలలుగా టివీలో వార్తలు చూడడమూ, వార్తాపత్రికలలో రాజకీయ వార్తలు చదవడమూ మానేశాను . చూసి చూసి అసహ్యించుకునే కంటే హాయిగా మానేయడమే సుఖంకదా. మరీ టివీ ని అటకపై పెట్టేస్తే, మిగిలిన కొన్ని కార్యక్రమాలు మిస్సవుతాము. ఏదో “చెరువు మీద కోపమొస్తే..” అన్న సామెతలోలాగ, రాజకీయాలంటే అసహ్యమైతే వాటిగురించి పట్టించుకోవడం మానేయడం ఉత్తమం కదా? ఎన్నికలు పూర్తయి కొత్త ప్రభుత్వాలు ఏర్పడేదాకా మాత్రమే ఈ నియమం. ఆ తరువాత చూద్దాం…

    టీవీ లో ఈ వారం కొన్ని అపురూప దృశ్యాలు చూసే అదృష్టం కలిగింది. అసలు నోరు విప్పితేనే ముత్యాలు రాలిపోతాయా అనుకునే నా అభిమాన దైవం శ్రీ బాపు గారు SVBC లో ఇంటర్వ్యూ ఇవ్వడం. మొన్న 4 న మొదటిభాగం పెట్టారు.రెండో భాగం 11 వ తారీకున చూపిస్తారుట. ఇంటర్వ్యూలో ఎంతసేపూ రమణ గారి గురించీ, తమ సినిమాలకి కెమెరామాన్ రవికాంత్ గారి గురించే కానీ, తన గురించి ఒక్క మాటైనా చెప్పుకోకపోవడం శ్రీ బాపు గారికే చెల్లిందనుకుంటాను. ఆ ఇంటర్వ్యూ విడియో ఇంకా నెట్ లో పెట్టలేదు.

    ఇంక రెండో అపురూప దృశ్యం బ్రహ్మశ్రీ చాగంటి కోటేశ్వరరావుగారి ప్రవచనం. ఎప్పుడు చూసినా, విన్నా అనర్గళంగా ప్రసంగం చేసే శ్రీ కోటేశ్వరరావుగారు ఒక పుస్తకంలో చూసి ప్రవచనం చేయడం. అలాటి rarest of rare సందర్భాలు కూడా చూడొచ్చని ఇప్పుడు తెలిసింది. ప్రేక్షకులని చూస్తూ ధారాపాతంగా ప్రసంగం చేస్తూ, ఎక్కడెక్కడివో శ్లోకాలు అరటిపండు ఒలిచి చేతిలోపెట్టినంత సులభంగా ప్రవచనం చేసే శ్రీ చాగంటి వారు, ఓ పుస్తకంలో చూసి/చదివి ప్రసంగం చేయడం అపురూపంకాక మరేవిటంటారు? ఆ ప్రవచనం లింకు ఇక్కడ చూడండి.

    నిన్న పేపర్లో ఒక వార్త చదివాను- కేంద్రప్రభుత్వ పెన్షనర్లు ఇన్నాళ్ళూ CGHS స్కీం లో ఏదో అవసరం వచ్చినప్పుడు ఏదో హాస్పిటల్ కి వెళ్ళి cashless వైద్యం చేసేసికోవడం చూస్తూంటాం. రేపటినుండీ ( 07-03-2014) ఈ సదుపాయం కాస్తా తీసేశారుట.వైద్యం చేయించుకుని మనమే డబ్బులు కట్టేసి, తరువాత claim పెట్టుకోవాలిట ! CGHS Smart Cards ఇవ్వడానికే టైములేదాయె వారికి, అలాటిది వైద్యం చేయించుకుని claims పూర్తిచేయడానికి ఎన్నేళ్ళు పడుతుందో మరి? రిటైరయినవాళ్ళ దగ్గర వైద్యానికి అయ్యే లక్షలకొద్దీ డబ్బులు ఎలా ఉంటాయో ఆ పరమేశ్వరుడికే తెలియాలి. వీళ్ళేమైనా రాజకీయనాయకులా ఏమిటీ? అదృష్టంకొద్దీ ఇప్పటిదాకా CGHS ద్వారా వైద్యం చేయించుకోవాల్సిన అగత్యం కలుగలేదు. ఆ భగవంతుని దయతో ఇటుపైన కూడా అలాటి అవసరం రాకూడదనే ప్రార్ధిస్తున్నాను. అయినా మన చేతిలో ఏముందిలెండి. చూద్దాం…

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– pets పెంచేవాళ్ళకి శుభవార్త…

    నాకు కుక్కలంటే మహా భయం. ఏంచేయనూ ? ఇదివరకు ఒక టపా కూడా పెట్టాను ఈ విషయంలో. దేనికైనా phoebia లాటిది వచ్చిందీ అంటే దాంట్లోంచి బయట పడడం చాలా కష్టం అవుతుంది.అందులోనూ డెభైయ్యో పడిలో పడ్డ తరువాతైతే ఇంకా కష్టం. ఈవయస్సులో లేనిపోని సాహసకార్యాలు చేయాలనే ఉద్దేశ్యం కూడా ఏమీ లేదు. ఏదో నాదారిన నన్ను వెళ్ళిపోనిస్తే ప్రాణానికి హాయి. కుక్కలని పెంచేవారు అనుకోవచ్చు- ఈమాత్రందానికే అంత భయపడాలా అని. కానీ నాభయం నాది.వాటి జోలికి నేను వెళ్ళను.కొంతమంది నవ్వుకోవచ్చు. సైకిలు తొక్కడం రాదు, నీళ్ళమీద ప్రయాణం చేయాలంటే భయం. ఇంక ఏరోప్లేన్ అంటే చచ్చేభయం.అసలు ఇన్నేసి భయాలు పెట్టుకుని ఎలా బ్రతుకుతున్నారూ అనుకోవచ్చు, బ్రతుకుతున్నానుగా ఇన్నేళ్ళూ? అదీ ఓ బ్రతుకేనా అనికూడా వేళాకోళం చేయొచ్చు.ఎవరి comfort zone వాళ్ళదీ. అయినా ఇన్నేళ్ళ తరువాత what is there to prove? అనేది నా సిధ్ధాంతం.

మేము ఉండే సొసైటీలో ఒకళ్ళ దగ్గరైతే భీకరమైన కుక్క ఉంది.ఇంక మా సందులో అయితే అడక్కండి, ఓ డజనుదాకా ఉన్నాయి.మా సొసైటీ వారైతే ఆ కుక్కగారి నిత్యకృత్యాలు తీర్చడానికి లిఫ్ట్ లోనే దాన్ని బయటకు తీసికెళ్తారు.అది లిఫ్టులో ఉండగా, ఏడు అంతస్థులూ మెట్లమీదుగానైనా వెళ్తానుగానీ, ఆ లిఫ్ట్ కి చుట్టుపక్కల ఎక్కడా ఉండను. ఈ కుక్కల్ని పెంచేవారికి వారి కుక్క చాలా అమాయకంగా ఉండి ఎవరినీ ఏమీచేయదూ అనే దురభిప్రాయం ఒకటి ఉంది. బహుశా యజమానిని ఏమీ చేయకపోవచ్చు, వారి కుటుంబ సభ్యులినీ, పనిచేసేవారినీ కూడా ఏమీ చేయకపోవచ్చు. అలాగని ఏదో యాధాలాపంగా ఎప్పుడో ఒకసారి చూసినవారిని ఏమీ చేయదని గ్యారెంటీ ఏమిటీ? కొంతమందికి ఓ చిత్రమైన అలవాటు ఒకటుంది,ఆ కుక్కకి చెయిను లాటిది ఏమీ ఉండదు, దానిదారిన అది అటూఇటూ వెళ్తూంటుంది, యజమాని పోనీ దానికి వెనక్కాల దగ్గరగా ఉంటాడా అంటే అదీ లెదు. ఎక్కడో ఎవరితోనో కబుర్లు చెబుతూనో, సెల్ లో ఎవరితొనో మాట్టాడుతూనో, అసలు తనకేమీ పట్టనట్టుగా నడుస్తూంటాడు. పాపం అంతనమ్మకం తన పెట్ మీద.అలాటి సమయంలో నాలాటి తలమాసినవాడెవడో అదే సందులోంచి వెళ్ళాల్సొస్తుంది, ఇంక చూసుకోండి… వెనక్కాల వచ్చే యజమానో, యజమానురాలో- कुछ नही करॅगा॥ అని రాష్ట్రభాషలోనూ, Dont worry it wont do anything.. అని ఇంగ్లీషులోనూ ఆశ్వాసన్ ఇచ్చేస్తారు. వాళ్ళకి సంబంధించినంతవరకూ అది రైటే కావొచ్చు, కానీ నాలాటి అర్భకప్రాణుల సంగతి మాత్రం వాళ్ళకి పట్టదు. దానికి నాతో అంత పరిచయం లేదాయె, దాన్ని చూడగానే నా pulpitations పెరిగిపోతాయి.ఇప్పటిదాకా నాకు BP పెరగడం అనేది లేదు, కానీ ప్రస్థుత పరిస్థితుల్లో ” పారా” (Mercury) కూడా పరిగెత్తేస్తుంది. చివరకి ఏం చేస్తానూ, సిగ్గు విడిచేసి వాళ్ళతో చెప్పేస్తాను, కొద్దిగా దాన్ని చూడండీ, మీ దారికీ, మీకుక్కగారి దారికీ ఎప్పుడూ రానూ అని చెప్పేస్తాను,చెప్పడమేకాదు ఆచరించేస్తాను కూడా. ఏదో మొత్తానికి వీధిన పడకుండా లాగించేస్తున్నాను.
ఇదివరకటి రోజుల్లో సొసైటీల్లో కుక్కలకి సంబంధించిన వారందరికీ కొన్ని నియమనిబంధనలు ఉండేవిట. అవేమిటో తెలిసికోడానికి కూడా ఎప్పుడూ ప్రయత్నించలేదనుకోండి. కుక్క కళ్ళకి కనబడకుండా ఊంటే అదే నాకు పదివేలు. నా జాగ్రత్తలో నేనుంటాను.

అన్నీ సవ్యంగా ఉంటే జీవితంలో మజా ఏముంటుందీ? ఈ కుక్కల యాజమాన్యానికి ఈ నియమనిబంధాలు నచ్చలేదనుకుంటా. ఎక్కడైనా ఎవరికైనా కంట్రోల్ అనేది నచ్చదుగా, వాళ్ళెవరికో ఫిర్యాదు చేసినట్టున్నారు, సొసైటీ కార్యవర్గం వారు మామీదా, మా కుక్కలమీదా లేనిపోని ఆంక్షలు పెడుతున్నారు అవటా అని. పైగా దీనిలో fundamental rights ప్రస్తావించినట్టున్నారు. ఇంకేముందీ ఈ జంతువుల ప్రాధమిక హక్కులు పరిరక్షించేవాళ్ళు రంగంలోకి దిగేశారు. ఠాఠ్.. అదేమీకుదరదూ అని guidelines ఇచ్చేశారు. ఇక్కడ చదవండిBanning pets in societies illegal ఈ guidelines ధర్మమా అని, నాలాటివాళ్ళు తూర్పుకి తిరిగి దండం పెట్టడం తప్ప ఇంకో దిక్కులేదు… సర్వేజనాసుఖినోభవంతు…

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు

     గత రెండు నెలలుగా మరీ ఊరికే కూర్చోలేదనుకోండి. సరదాగా Facebook తో కాలక్షేపం చేశాను. అందులోనూ నాకు “కోనసీమ” అంటే ఎంతో అభిమానమాయె, నెట్ లో కనిపించిన కోనసీమ ఫొటోలన్నీ share చేసికోవడమూ, అలాగే nostalgic ఫొటోలు కొన్నీ వెదికి పట్టుకుని ప్రతీరోజూ పెట్టడం ఓ దినచర్యగా మారింది.ఆ సందర్భంలోనే చాలా మంది కొత్త మిత్రులు దొరికేరు.నేను FB లో ప్రతీరోజూ active గా ఉండడంవలన జరిగినదేమిటంటే, ఎప్పుడో 50 సంవత్సరాల క్రితం స్నేహుతులైతే దొరికారు. దీనికి సాయం చిత్రం ఏమిటంటే, మా నాన్నగారి దగ్గరా, అన్నయ్యగారి దగ్గరా చదువుకున్న ఒకాయన పరిచయం అయ్యారు. అంతకంటె విచిత్రం ఏమిటయ్యా అంటే వారి నాన్నగారు నేను చదివిన కాలేజీ ప్రిన్సిపాల్ గా చేశారు, ఆయన మాకు ఇంగ్లీషు డ్రామా చెప్పేవారు.అలాగే నేను ఉద్యోగంలో చేరిన మొదటి రోజుల్లో, నా సహచరుడు ఒకతన్ని మళ్ళీ కలవడం. ఇదంతా ఎందుకు వ్రాస్తున్నానంటే FB లాటి Social networking sites లో మంచిమంచి అనుభవాలు దొరుకుతూంటాయి అని చెప్పడానికి. దీనికి flip side కూడా ఉంటూనే ఉంటుంది. టీనేజ్ లో ఉండే పిల్లలు ఎవరితోనో పరిచయాలు పెంచేసికోవడం, నానా అల్లరీ జరగడం, మోసపోవడం చివరికి ఆత్మహత్యలదాకా వెళ్ళడం కూడా మనం పేపర్లలో చూస్తూంటాం. చేయాల్సిన పధ్ధతిలో చేస్తే ఏదైనా మంచికేగా. బైదవే నేను ఇన్నాళ్ళూ పెట్టిన ఫొటోలు మీరుకూడా చూసి ఆనందించండి మరి. ఇక్కడ ఓపిగ్గా ఓ చూపు వేసేయండి.

     మిగతా కబుర్లు కూడా చెప్పుకోవద్దూ… మా 40 వ వివాహవార్షికోత్సవ సందర్భంగా మా అల్లుడూ, అమ్మాయీ మాకు ఒక Tab బహుమతీగా ఇచ్చారు రెండేళ్ళక్రితం. అది చేతికి వచ్చినప్పటినుంచీ మా ఇంటావిడకి దానితోనే కాలక్షేపం. నన్ను నాదారిన Desktop ఉపయోగించుకోనిచ్చేది. నాకూ హాయిగా ఉండేది. రోజులన్నీ మనవికావుగా. 2013 సంవత్సరం చివరి రోజుల్లో, ఆ ముచ్చట కాస్తా తీరిపోయింది.బస్సులో ఎవడో నా బ్యాగ్గునుండి ఆ Tab కాస్తా కొట్టేశాడు. అంతకుముందు మూడు నెలలక్రితం అదే బ్యాగ్గులోంచి నా కెమేరా ఎవడో కొట్టేశాడు, మాట్టాడకుండా కొత్తది కొనుక్కున్నాను. కెమేరాలేకపోతే రోజెళ్ళదనికాదూ, ఏమిటో అలవాటుపడిపోయాను. అప్పుడర్ధమయింది ఏదైనా వస్తువుతో మన attachment ఎంతలా ఉంటుందో. పోనీ అలాగని కొత్తది కొనిపెట్టానా, అబ్బే, మా అల్లుడూ అమ్మాయిలకే తట్టింది పాపం అమ్మకి ఎంతో బాధగా ఉందీ అని.ఇంకేముందీ, మొన్న 28 వ తారీకున చెప్పా పెట్టకుండా కొత్తది Samsung galaxy చేరిలో పెట్టేరు. దానితో కాలక్షేపం అయిపోతొంది.

     ఆమధ్యన కార్తీక పౌర్ణమి నాడు నాకు ఒకాయనతో పరిచయం అయింది. వాళ్ళూ మాకు దగ్గరలోనే ఉంటున్నారు. వారితో అష్టవినాయక దర్శనానికి వెళ్ళేము. ఆ సందర్భంగా మా ఇంటావిడ ఒక టపా వ్రాసింది. మొన్న ఆదివారం భీమాశంకర్ దర్శనానికి వెళ్ళొచ్చాము.

     మధ్యలో ఒకరోజు భాగ్యనగర దర్శనంకూడా జరిగింది. మా స్నేహితులు శ్రీ కృష్ణమోహన్ గారు వ్రాసిన Wodehouse పుస్తకాల ఆవిష్కరణ సందర్భంగా, అక్కడే డాక్టరు గురవారెడ్డిగారి పరిచయంకూడా జరిగింది. నా గోతెలుగు కాలక్షేపం ఉండనే ఉంది.

     మిస్టరీ షాపింగులైతే కల్యాణి గుర్రంలా పరిగెడుతున్నాయి. గత రెండు నెలలోనూ ఓ 15 దాకా చేశాను. అయ్యా ఇదీ విషయం…

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు

    మీ అందరినీ మళ్ళీ “బోరు” కొట్టడానికి సోమవారంనుండీ మళ్ళీ వచ్చేస్తున్నానోచ్.. ముందుగానే ఎలర్ట్ చేసేస్తే నాకూ, మీకూ మంచిదని ఈ టపా.ఎన్నెన్ని కబుర్లున్నాయో..ఎవరితో చెప్పుకోను మరి?

   ఈ రెండు రోజులూ నవ్వుకోడానికి ఓ బొమ్మ పెట్టాను. నిన్ననే 42 ఏళ్ళ దాంపత్యప్రయాణం పూర్తి చేశాము.. ఆ సందర్భంలో మా పిల్లలు చేసిన అల్లరి ఇంతా అంతానా…