బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు

    నిన్నటి “సాక్షి” లో ఈవేళ మహాకవి శ్రీశ్రీ గారి జయంతి అని చదివాను. అలాగే ఈవేళ్టి సాక్షిలో ఈవేళ మరో తెలుగు సాహిత్య మహామనీషి భమిడిపాటి కామేశ్వరరావు గారి జయంతి అనికూడా చదివాను. వారిద్దరి గురించీ ఓ టపా పెడదామని, ముందుగా తెలుగువిఈపీడియా తెరిస్తే తెలిసిందేమిటయ్యా అంటే, శ్రీ శ్రీ గారి కరెక్టు పుట్టినరోజు ఆయనకు కూడా తెలియదని, ఆయనే “అనంతం” లో వ్రాసుకున్నట్టు తెలిసింది. పైగా అందులో ఏమి వ్రాశారో తెలిసికుందామా అంటే, ఈ వికీపీడియా వారు, “అనంతం” లోని విషయాలకి కాపీరైట్టు ఉందనీ, అందువలన పూర్తి వివరాలు ఇవ్వలేకపోతున్నామనీ వ్రాశారు.ఇలా కాదని, మాకు శ్రీముళ్ళపూడి వెంకటరమణ గారు, మేము మొదటిసారీ, ఆఖరిసారీ కలిసినప్పుడు, వారు మాకు అత్యంత అభిమానంతో బహూకరించిన మహాప్రసాదం– “శ్రీశ్రీ ప్రస్థానత్రయం” ( మూడు భాగాలు) సెట్టు తెరిచి చూశాను. అందులో వారు వ్రాసిందేమిటయ్యా అంటే, వారి కరెక్టు జన్మతేదీ అసలు ఎవరికీ తెలియనే తెలియదని.

    ఇంక భమిడిపాటి కామేశ్వరరావుగారి విషయానికొస్తే ఆయన జయంతి ఏప్రిల్ 28 అని. మరి ఈ పేపర్లవాళ్ళు ఏదైనా ప్రచురించే ముందు, వాటి పూర్వాపరాలు ఒకసారి పరిశీలించి పెడితే బావుంటుందేమో కదూ.. వారి జయంతి లు ఎప్పుడైతేనేమిటిలెండి, వారి ఘనత ఆ తేదీలబట్టి ఏమీ మారదుకదా.

    ఎలాగూ పుస్తకాల విషయంలోనే ఉన్నాము కాబట్టి ఈవేళ నేను తెలిసికున్న కొన్ని ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాల లింకులు క్రింద ఇస్తున్నాను, ఎవరికైనా ఆసక్తి ఉంటే చూసి డౌన్ లోడ్ చేసికోండి.

    1. త్రైత సిధ్ధాంతము

    2. గ్రంధ నిధి

    3.291 పుస్తకాలు

    4. ఉచిత తెలుగు పుస్తకాల లింకులు

    ఇప్పటికే మీ అందరికీ తెలిస్తే సంతోషం.

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– అసలు ఎప్పటికి తడుతుందంటారు?

    ఈవేళ ప్రొద్దుటే నాకు కాలేజీలో ఇంగ్లీషు పాఠాలు చెప్పిన ఒకాయన నెంబరు ” తెలుగువెలుగు” పత్రికలో దొరికితే, ఒకసారి ఆయనతో మాట్టాడి, పాత జ్ఞాపకాలు గుర్తుచేసికుందామని, ఆయనకు ఫోను చేసి, నేను ఫలానా అని గుర్తుచేయగానే, ఆయనకూడా, గుర్తుచేసికుని, మా నాన్నగారూ, అన్నయ్యల గురించీ గుర్తుచేసికుని, నేను ఇన్నేళ్ళ తరువాత కూడా, ఆయనని జ్ఞాపకం ఉంచుకున్నందుకు చాలా సంతోషించారు. చిన్నప్పుడు మనకి పాఠాలు చెప్పిన గురువుల్ని మర్చిపోతామా ఎక్కడైనా? నాలుగు అక్షరం ముక్కలు వంటబట్టాయంటే అది వారి చలవే కదా. నా ప్రస్థుత వివరాలు చెప్పిన తరువాత ఆయనకూడా వారి పిల్లలగురించీ,మనవలూ, మనవరాళ్ళ గురించీ చెప్పారు.ఓ పది నిముషాలు మాట్టాడి, పాత విషయాలు గుర్తుచేసికున్నాము. మాటల్లో మాస్టారూ మీకు మెయిల్ ఐడి ఏదైనా ఉందా, అని అడగ్గానే, అదేదో defensive గా ధ్వనిస్తూ, ఉందనుకో, కానీ ఎక్కువగా ఉపయోగించనూ, ఏదో పిల్లలే చెప్తూంటారూ, అనగానే నాకైతే చాలా ఆశ్చర్యం వేసింది. అలాగని నేనేదో గొప్ప net savvy అని కాదు కానీ, తగినంత working knowledge ఎలాగోలాగ సంపాదించేశాను. ప్రతీదానికీ పిల్లల్ని అడగఖ్ఖర్లేకుండా పనైపోతోంది, అది చాలదూ? ఇప్పుడు నాలాటివాళ్ళు ఏమైనా పరిశోధనలు చేయాలా, ప్రపంచాన్నేమైనా ఉధ్ధరించాలా? బయటికి వెళ్ళి ఎండలో తిరిగేబదులు, హాయిగా ఇంట్లోనే కూర్చుని కాలక్షేపం అయిపోతోంది. అలాగని రోజులో మరీ ఎక్కువ సమయమేమైనా గడుపుతామా అంటే అదీ కాదు.

చిత్రం ఏమిటంటే నా స్నేహితులు ( నా సమకాలీనులు) చాలామంది, నెట్ అంటేనే, అదేదో “పాపం” చేసినంత బాధపడిపోతారు. అలాగని వారికి ఇంటర్నెట్టూ, కంప్యూటరూ కొత్తా అంటే అదీ కాదు, ప్రతీ ఇంట్లోనూ, కొడుకో,కూతురో, అల్లుడో, కోడలో ఎవరో ఒకరు ఐటీ లో పనిచేసేవారే. కొన్నిచోట్ల అంతా కట్టకట్టుకుని అలాటి ఉద్యోగాల్లో ఉన్నవారే. మరి ఆలాటప్పుడు, ఈ కంప్యూటరూ, నెట్టూ అంటే అంత నిరాసక్తత ఎందుకో అర్ధం అవదు. పోనీ పిల్లలు చెప్పరా అంటే అదీ కాదూ, ఊరికే ప్రతీదాంట్లోనూ వేలెట్టకుండా, హాయిగా ఓ కంప్యూటరు నేర్పేస్తే, హాయిగా వాళ్ళ దారిన వాళ్ళు కాలక్షేపం చేసికుంటారనే అభిప్రాయంతోటే ఉన్నారు ఈ రోజుల్లో.పైగా కంప్యూటరంటే ఇంట్లోనే కూర్చుని చేయాలేమో అనుకోకుండా, ఈరోజుల్లో ప్రతీవారూ తమ తల్లితండ్రులకి ఓ ఐపాడ్డో ఇంకోటో ఇచ్చేస్తున్నారు. అంటే సమస్యల్లా ఈ పెద్దాళ్ళతోనే అని అర్ధం అయిపోతోందిగా.

చిన్నప్పుడల్లా ప్రతీరోజూ తమ పిల్లలకీ, విద్యార్ధులకీ day in and day out అదినేర్చుకో, ఇదినేర్చుకో అని ఊదరగొట్టేశారే, మరి వీళ్ళకి తట్టదా, ఏమిటో “ఈరోజుల్లో చిన్నపిల్లాడిదగ్గరనుంచీ ప్రతీవాడూ, ఇంటర్నెట్ గురించే మాట్టాడుతాడూ, పోనీ అదేదో మనమూ నేర్చేసికుంటే పోలేదూ?”–అనీ? అసలు నాకోటి అనిపిస్తోంది, ఈ నిరాసక్తకు అసలు కారణం అంతా ఉక్రోషమూ, ఉడుకుమోత్తనమూ అనేమో అని !ఇదివరకటి రోజుల్లో అయితే, ప్రతీ విషయమూ పెద్దవారినే అడిగి చేసేవారు.ఏవైనా సందేహాలున్నా, వారినే అడిగేవారు. అలా అడిగినప్పుడల్లా వారికీ ఓ సంతృప్తి ఉండేది.కానీ ప్రస్తుతపు రోజుల్లో అడిగేదేమిటీ , ఈమాత్రందానికీ, గూగులమ్మని అడిగేస్తే పోలా అనో అభిప్రాయమూ, ఎందుకులే పెద్దాయన్ని ఇరుకులో పెట్టడమూ అనో, మొత్తానికి ఈ పెద్దాళ్ళ గురించి ఎవరూ పట్టించుకోట్లేదు. చివరకి పసిపిల్లలతో సహా! దీనితోటి జరిగిందేమిటయ్యా అంటే, ఈ పెద్దాళ్ళకి “అలక” వచ్చేసింది. చెప్పుకోలేని కోపం, మనం ఉంటే ఏమిటి, లేకపోతే ఏమిటీ అనే ఓ నిస్సహాయతా, మరి ఆ కోపం ఎవరిమీద చూపించుకుంటారు? పిల్లలూ, పెద్దలూ వినే స్థితిలో లేరు.అసలు ఈ పరిస్థితి రావడానికి మూలకారణం ఏమిటా అని ఆలోచించి, ఆ దిక్కుమాలిన కంప్యూటరు కదూ దీనికంతా కారణం అని, దానిమీద ఎక్కడలేని ఘృణా, నిరాసక్తతా పెంచేసికుని, కనిపించినవాళ్ళందరి దగ్గరా, ” ఏమిటోనండీ ఇప్పుడు ఎక్కడ చూసినా నెట్టుట..నెట్టు.. పెద్దాళ్ళ మాటలు వినే రోజులా ఇవీ..” అనేసి, నెట్టు గురించి మాట్టాడడం కానీ, దానివైపు చూడడం కానీ, చేస్తే అదేదో బ్రహ్మహత్యాపాతకం వచ్చేస్తుందేమోఅన్నట్టు ప్రవర్తిస్తున్నారు. ఇదివరకటి రోజుల్లో ఎవరైనా ఓడెక్కి బయటి దేశాలకెళ్తే ప్రాయశ్చిత్తాలు చేయాల్సొచ్చేదిట, అలాగన్నమాట.

అయినా మీకెందుకండీ ఈ గొడవా, ఎవరికి ఇష్టం ఉంటే వాళ్ళు నేర్చుకుంటారూ, అన్నీ కోనసీమ బుధ్ధులూ, అవతలివాళ్ళ విషయాలంటే ఉన్న ఆసక్తి, మనగురించి పట్టదు. ఓ విషయం చెప్పండి, అయ్యో… అయ్యో.. సైకిలే తొక్కడం రాదా మీకూ.. షేం షేం.. పప్పీషేం అంటే మీకెలా ఉంటుందీ? దానికి నేను చెప్పే సమాధానం, ఆ శకం పూర్తయిపోయింది.పైగా నాకు సైకిలు రాకపోవడం వలన, నాకు లాభాలే కానీ, నష్టాలు కలగలేదు. ఓ బైక్కు కానీ, స్కూటరుకానీ, ఓ కారుకానీ కొనాల్సిన అవసరం కలగలెదు. పైగా నచ్చినా, నచ్చకపోయినా జీవితం అంతా చచ్చినట్టు నడిచే కాలక్షేపం చేశాను. ఆ నడక పుణ్యమా అని, మామూలుగా వచ్చే రోగాల( రక్తపోటూ, సుగరూ లాటివి) బారినుండి తప్పించుకోకలిగాను. మీరనొచ్చు ఇదో వితండ సమర్ధింపూ అని! అయినా సైకిలు నడపడం రాకపోవడానికీ, కంప్యూటరు నేర్చుకోపోడానికీ పోలికేమిటండీ? సైకిలు సరీగ్గా నడపడం రాకపోతే, ఏ రోడ్డుమీదకో వెళ్ళినప్పుడు ఏ కాలో చెయ్యో విరగడమో, అవతలివాడిది విరక్కొట్టడమో జరుగుతుంది. కంప్యూటరు విషయంలో అలా కాదే. పైగా మనమాట వినే ఏకైక “ప్రాణి” అదొక్కటే.

హాయిగా ఇంట్లో కూర్చుని ప్రవచనాలు వినొచ్చు,సినిమాలు చూసుకోవచ్చు,పుస్తకాలు చదువుకోవచ్చు, డబ్బు ఖర్చులేకుండా దేశవిదేశాల్లోని అందరితోనూ మాట్టాడుకోవచ్చు, అదీ ఇదీ కాదనుకుంటే నాలా చేతికొచ్చిందేదో వ్రాసుకోవచ్చు. నా సలహా ఏమిటంటే, ఇళ్ళల్లో ఉండే పెద్దాళ్ళు ఎలాగూ మారరు, మీరే ఎలాగో వీలుచూసుకుని, చొరవతీసికుని వాళ్ళకి నేర్పేయండి.అలా చేస్తే మీకే లాభాలు. ఉత్తిపుణ్యాన్న మీతో గొడవలు పెట్టుకోరు, పిల్లలతో ఎప్పుడైనా బయటకు వెళ్తే మీతోపాటు బయలుదేరరు. వాళ్ళదారినవాళ్ళు పడుంటారు.పైగా ఇన్నేళ్ళలోనూ నేర్చుకోని విషయాలు నేర్చేసికుంటారు. అయినా ఉండేదెన్నేళ్ళూ? మహా అయితే ఓ పదిపదిహేనేళ్ళు.

అసలు ఈ గొడవంతా నిన్న రాద్దామనుకున్నాను. పేపరులో చూస్తే తెలిసింది, w.w.w అందరికీ అందుబాటులోకి వచ్చి ఇరవై ఏళ్ళయిందిటగా. నేను ఈమధ్యన ఎవరికి మెయిళ్ళు పంపినా, అచ్చతెలుగులోనే వ్రాస్తున్నాను. అప్పుడెప్పుడో రాజమండ్రీలో ఉన్నప్పుడు మా పక్కింటావిడ అడిగారులెండి, అయ్యో.. ఇంగ్లీషు రాదా, తెలుగులో వ్రాస్తారూ..అని ! టింగ్లీషు కంటే తెలుగే మంచిదిగా.

బైదవే రైల్వేల్లో రిజర్వేషన్లు ఇన్నాళ్ళూ 120 రోజుల ముందుగా చేసికునే సౌలభ్యం ఉండేది. కానీ రేపు మే ఒకటో తారీకునుండి 60 రోజులకి చేసేసారు. అందరికీ తెలిసే ఉంటుందిలెండి, అయినా తెలియదేమో అనీ, వ్రాశాను. మరి ఇలాటివే కదా సౌలభ్యాలూ…

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– ఒక్కో కొత్తపరిచయం ఎన్నెన్ని జ్ఞాపకాలు తాజా చేస్తుందో…

    మా పూణె లోని ఆంధ్రసంఘం వారు అడపా దడపా చేసే ” మంచి పనుల” లో ఒకటేమిటంటే, వారికి ఏదైనా తెలిసినప్పుడు, “సభ్యులు” అనదగ్గవారందరికీ, వారికి వచ్చిన ఆసక్తికరమైన మెయిల్ ని forward చేసేయడం. ఇదిగో ఇలా నా అదృష్టంకొద్దీ వచ్చినదే మొన్నటి మెయిల్.ఆ మెయిల్ లోని వివరాలు, నాకు ,నేను అంతర్జాలంలో అడుగెట్టినప్పుడే తెలుసు. కానీ వారిచ్చిన లింకుని అంత అమోఘంగా నిర్వహిస్తున్నవారు, ప్రస్తుతం పూణె లోనే ఉంటున్నారని.ఆ మెయిల్ లో ఇచ్చిన వివరాలను బట్టి, ఆయనకి ఓ మెయిల్ పంపిస్తూ, నా నెంబరు ఇచ్చేసి, వారి నెంబరు కూడా పంచుకుంటే సంతోషిస్తానని మొహమ్మాట పెట్టేశాను. మర్నాటికల్లా ఆయనదగ్గరనుంచి ఫోనొచ్చేసింది.

    ఆమాటా, ఈమాటా చెప్పుకుంటూ, మాదీ అమలాపురమే, మీదీ అమలాపురమే తో మొదలెట్టి భూపయ్య అగ్రహారందాకా వచ్చేసింది.ఇంకేముందీ, మా కాలేజీలో చదివిన (ఆరోజుల్లో)వారూ, మాకు స్కూల్లోనూ, కాలేజీలోనూ పాఠాలు చెప్పిన గురువులూ వగైరాలన్నీ దొర్లిపోయాయి.ఆయన నిర్వహిస్తూన్న సైటు గురించి మాట్టాడుకుని, ఎప్పుడో ఒకసారి కలుద్దామని ప్రామిస్సులు చేసేసికుని అక్కడకి ఆ wireless సమావేశం పూర్తిచేశాము.

    నిన్న ప్రొద్దుటే మళ్ళీ ఆయనదగ్గరనుంచి ఫోనూ.. నాతో జరిగిన కొత్తపరిచయం గురించి, వారి మేనమామ గారితో ప్రస్తావించారుట. తీరా ఈయన నా వివరాలు చెప్ప్పేటప్పటికి “అరే.. వాడా.. ఫణిగాడా..” అన్నది మొదటి స్పందనట ! ఎంత సంతోషమనిపించిందో. మరి, కాదండీ, ఎప్పుడో అరవైఏళ్ళక్రితం, కొట్టుకుంటూ, ఆడుకుంటూ, అల్లరి చేస్తూ, రామాలయానికి వెళ్తూ కాలం గడిపిన వారితో మళ్ళీ పరిచయం “తాజా” అయినప్పుడూ? సరే అనేసికుని, వారి ఫోను నెంబరుకూడా తీసికున్నాను.

    తీసేసికోడంతో సరిపోతుందా మరి, ఫోను చేశాను.ముందుగా ఆ పాతరోజులు తిరగతోడి, ఎన్నెన్ని మధుర జ్ఞాపకాల్లోకి వెళ్ళిపోయామో. ఏదో మాట్టాడుతూ, ఎవరిగురించో గుర్తుచేసికోడం,వారి గురించి ఓ నాలుగు మాటలు మాట్టాడుకోడం, మళ్ళీ ఇంకో టాపిక్కులోకి వెళ్ళడం, అలా..అలా.. ఓ ఇరవైనిముషాలు మాట్టాడేసికుని, మరీ ఫోను బిల్లు ఎక్కువైపోతుందని, ఒకరి మెయిల్ ఎడ్రస్ ఒకరు పంచేసికుని, మెయిళ్ళలో అయితే ఖర్చుండదూ అనేసికుని, ఆ గుర్తుచేసికోబడ్డవారి వివరాలు, ఆయన నాకిచ్చేటట్టు ఆస్వాసన్ తీసికుని పెట్టేశాను. మా ఇంటావిడతోనూ, అబ్బాయితోనూ, కోడలితోనూ ఈ వివరాలన్నీ పంచేసికుని, వారితో “ అలాగా..మరి ఇన్నేళ్ళ తరువాత మాట్టాడుకుంటే ఎంత బావుంటుందో కదా..” అని అనిపించేసికుని,“my day is really made..” అని నాకు నేనే అనేసికున్నాను.

    అవునుకదా, మన చిన్నప్పటి జ్ఞాపకాలు అలా అలలు…అలలు…గా గుర్తొస్తూంటే ఎంతబావుంటుందో.ఓ బరువూ, బాధ్యతా ఉండని రోజులు. ఏదో స్కూల్లో చేయవలసిన హోంవర్కు తప్పించి, ఇంకో బాధ్యత ఉండేది కాదు. ఏం కావాల్సొచ్చినా ఇంట్లో అమ్మకో, నాన్న గారికో చెప్పేస్తే సరిపోయేది. ఎవడైనా ఫలానాది తేలేదురా అంటే, వాళ్ళమీద పెట్టేయడం… మా నాన్నగారితో చెప్పడమైతే చెప్పాను, ఆయన తేపోతే నన్నేం చేయమంటారూ… మన పనులు చేయడం తప్ప ఇంకో పనేమీ ఉండదా ఏమిటీ వాళ్ళకి మాత్రం? అయినా అదో సరదా..

    మనం పెద్దయాక, మన పిల్లలు అటువంటి పరిస్థితుల్లో మన గురించి అలా చెప్పినప్పుడు మాత్రం ..” అయ్యొ నీ అఘాయిత్యం కూలా, నిజంగా మర్చిపోయానమ్మా..” అనడం. ఇదేకదా జీవితచక్రం అంటే, మనం మన తల్లితండ్రులతో వేసిన వేషాలన్నీ, మన పిల్లలు మనతో వేయడం, మన అదృష్టం బావుంటే, వారి వారి పిల్లలు అంటే మన మనవలూ, మనవరాళ్ళూ, వాళ్ళ తల్లితండ్రుల్ని అల్లరి పెట్టే దృశ్యాలు చూడ్డం. పక్కనుంచి ఇంటావిడ ” ఎంత సంబడమో..” అని ముసిముసినవ్వులు నవ్వుకోడం. అసలు ఇంత అదృష్టం కలిగించే భాగ్యవిధాత తనే కదా. ఆ ఇల్లాలే లేకపోతే, అసలు ఈ సృష్టి ఎక్కడుండేదీ? ఇంత ఆనందాన్ని మనకి ప్రసాదించిన ఆ భగవంతుడికి మళ్ళీ..మళ్ళీ.. ఠాంక్యూ చెప్పేసికోడం.

    ఇన్ని కబుర్లూ చెప్పి నాకు కొత్తగా పరిచయమయినాయన అద్భుతంగా నిర్వహిస్తూన్న సైటు గురించి చెప్పనే లేదు కదూ.. మామూలుగా ఈ రోజుల్లో అంతర్జాలం ధర్మమా అని, ప్రతీ వారికీ ఫాన్లూ(fans), వాళ్ళకి గ్రూప్పులూ(groups),అన్నీనూ. ఫేస్బుక్కుల్లో గ్రూప్పులు, యాహోల్లో గ్రూప్పులు, అసలువాళ్ళ ప్రతిభా పాటవాలు ఎలా ఉన్నా వీళ్ళ హడావిడి ఎక్కువగా ఉంటుంది. ఏదో ఖర్మకాలి ఏదో గ్రూప్పులో చేరామా, ఇంక చూడండి, మన ఇన్ బాక్స్ అంతా, ప్రతీ రోజూ వాటితో నిండిపోతుంది.ప్రతీరోజూ ఎవడు చూస్తాడూ ఈ గొడవంతా? ఇవన్నీ ఇప్పటి ” కళాకారుల” గ్రూప్పులూ గట్రానూ. ఎంతైనా గ్రూప్ రాజకీయాలే కదా ప్రస్తుతపు buz word.

    ఇప్పటివాళ్ళ సంగతులు చూడ్డానికి కావలిసినంత మందున్నారు. కానీ మనమధ్య ప్రస్తుతం లేని, ఆనాటి మధుర గాయకుల సంగతి ఎవరు చూస్తారూ? మన తెలుగువారి అమరగాయకుడు శ్రీ ఘంటసాల వెంకటేశ్వరరావు గారంటే అభిమానం ప్రతీ తెలుగువాడికీ ఉంటుంది. కానీ మరీ ఇంత వీరాభిమానమా.. వారి మాటల్లోనే ఇక్కడ 1 2 3 4 వినండి/చూడండి.

    మరి ఇంతటి గొప్పవారితో పరిచయం అవడం,వారిని ఆఫీసులో కలవడం నేనుచేసిన పని ఈవేళ. వారు నిర్వహిస్తూన్న సైటు గురించి చెప్పేలెదు చివరకి…

అది ఏమిటీ అంటే

Visit http://www.ghantasala.info
. అదండీ విషయం…ఎప్పుడో వారింటికి వెళ్ళి ఆయన ఖజానా అంతా చూడాలి…

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– ఏంచేస్తే బావుంటుందంటారు……

   ఆమధ్యన ఓ చిన్న కథ లాటిది చదివాను. దాని సారాంశం ఏమిటంటే..ఒక తండ్రి అపురూపరంగా చూసుకుంటున్న తన కొత్త కారు మీద ఓ రాయితో గీతలు పెట్టడం చూస్తాడు. అది చూసి కోపం పట్టలేక, ఆ పిల్లాడిని చడామడా తిట్టేసి, వాడి వేళ్ళమీద ఓ బెత్తంతో కొట్టేస్తాడు. కొట్టడమంటే కొట్టాడు కానీ, మర్నాడు డాక్టరు దగ్గరకి వైద్యం నిమిత్తం తీసికెళ్తాడు.ఎంతైనా సున్నితమైన చేతులాయె, ఈయన దెబ్బలకి ఆ విరిగిపోయిన చేతులకి ఆపరేషను కూడా చేయాల్సొస్తుంది.ఆ తిప్పలేవో పడతాడు.తరువాత తనకొడుకు అసలు ఆ కారుమీద ఏమి గీతలు గీశాడో చూద్దామని కారు దగ్గరకి వెళ్ళి చూస్తే , తాను చూసినది చదివి, గుండెపగిలేలా ఏడుస్తాడు అక్కడ ఆ పిల్లాడు వ్రాసింది…I LOVE YOU DAD అని.పశ్చాత్తాపంతో బాధని తట్టుకోలేక ఆత్మహత్య చేసేసికుంటాడు. ఇదీ కథ.
దీనికి ఒక నీతిని కూడా జోడించారు– “ ఎంత కోపం వచ్చినా సహించాలే కానీ, దండించకూడదూ..” అని.
కథ అయితే హృదయాన్ని కదిలించేస్తుంది. ఇలాటివి తమదాకా వస్తే పాటించే విశాల హృదయం ఉంటుందా అని. ఉంటే గింటే, దానికి threshold ఏమిటీ అని.ఉదాహరణకి ఇంట్లో ఓhyper active పిల్లాడు ఉన్నాడనుకుందాం.ఏదో చిన్నపిల్లాడూ అనుకుని, వాడు చేసే అల్లరంతా భరించాలా, లేక అప్పుడప్పుడైనా దండించాలా? ఈరోజుల్లో తల్లితండ్రుల డిక్షనరీ లో “దండన” అనే మాటే ఉండదు. ఎవరిని అడిగినా వాడు చేసే అల్లరిని learning process అనో ముద్దుపేరు పెడతారు. మా చిన్నప్పుడైతే, అమ్మంటే ముద్దైనా, నాన్నగారు అంటే హడల్. అవే అలవాట్లు, వీళ్ళు, వాళ్ళ పిల్లల విషయంలోనూ పాటించారు. కానీ, 21 వ శతాబ్దం వచ్చేసరికి, playing field అంతా మారిపోయింది. ఎక్కడ చూసినా, మా పిల్లల్ని we treat them as friends అనే మాటే వినిపిస్తోంది.అక్కడకి, వాళ్ళ తల్లితండ్రులు వాళ్ళని శత్రువుల్లా చూసినట్టు .
ఇదివరలో ఒకానొక నా ప్రయాణం లో ఒకాయనని కలుసుకున్నాను. ఆయన వయస్సు 80 సంవత్సరాలు.ఆయనకి ఒకవైపే వినిపిస్తుంది, ఆయనే చెప్పారు దానికి కారణం- వారి మనవడు చేసిన ఓ అల్లరి పనే దానికి కారణమని.బలవంతం పెట్టి ఈయన చెవిలో ఒక spring action ఉన్న ఓ ఇయర్ ఫోను పెట్టేసి ఆడుకుంటూ, ఏదో అయి, ఆ spring కాస్తా ఆయన ear drum ని pierce చేసేసి, జీవితాంతం వినే శక్తి కోల్పోయారు. ఈ సంఘటనని ఇంకో కోణం లో ఆలోచించి, ఆ పిల్లవాడు కొద్దిగా hyper active అని తెలిసినప్పుడు, తల్లితండ్రులు ముందరినుంచే కట్టడి చేస్తే, ఇలాటి దుర్ఘటన జరిగుండేదే కాదేమో.

ఈ కట్టడులూ, దండన లూ, మన దేశంలో ఉండే పిల్లల తల్లితండ్రులకి మాత్రమే. ఎందుకంటే బయటి దేశాల్లో అసలు పిల్లలమీద చెయ్యెత్తడం మాట దేముడెరుగు, గట్టిగా కోప్పడితేనే, వాళ్ళకి పోలీసులని పిలిచే సౌలభ్యం ఉందని విన్నాను. అప్పుడెప్పుడో నార్వే గొడవ వినలేదూ? అందువలన నచ్చినా నచ్చకపోయినా భరించాల్సిందే. అలాగని అందరు పిల్లలూ ఆకతాయిలనికాదూ. పైగా, చిన్నపిల్లలు చేయాల్సిన వయస్సులో అల్లరే చేయకుండా, మరీ ముంగిలా కూర్చుంటే, మళ్ళీ అదో సమస్యా, ఎదుగుదలలో ఏదైనా లోపం ఉందేమో అని డాక్టర్లదగ్గరకి తీసికెళ్ళాలి. కానీ అల్లరి అనేది ఎంతదాకా భరించాలి? Endurance limit అనేది ఏమిటి?

ఇలాటివన్నీ తెలిసికోడానికి counselling కి వెళ్ళే తల్లితండ్రుల్నీ చూశాము. అసలు మన పిల్లల్ని ఎలా పెంచాలో చెప్పడానికి, అసలు ఇంకోరి అవసరం ఏమిటీ?ఇప్పుడు దేశంలో జరిగే అత్యాచారాలకి ముఖ్యకారణం, ఇంట్లో పిల్లల్ని కట్టడి చేయకపోవడం ఒకటేమో అని నా అభిప్రాయం. కారణం, ఎక్కడకోప్పడితే కొంప వదిలేసి పారిపోతాడో అని ఓ భయం, కొంతమందైతే ఆత్మహత్యలకి కూడా దిగుతారు. మరి ఇలాటి పరిస్థితుల్లో ఏం చేయడం?

టీవీల్లో వచ్చే చర్చలు ఇలాగే తగలడతాయి. సమస్య ఫలానా అంటారు. ఎవడి నోటికొచ్చినది ( నాలాగ) వాగేస్తారు. ఈ సమస్యకి సమాధానం ఏమిటిరా అంటే, సమాజమే నిర్ణయించాలనీ, చర్చకి టైమైపోయిందనీ చెప్పేసి, ఇంకో కార్యక్రమానికి వెళ్ళిపోతారు. నిన్న hmtv లో ఓ చర్చా కార్యక్రమం వినే “అదృష్టం” కలిగింది.దాంట్లో విషయమేమిటయ్యా అంటే, టీవీ ల్లో వచ్చే డబ్బింగ్ సీరియల్స్ వద్దని కొందరూ, కట్టేస్తే డబ్బింగ్ ఆర్టిస్టుల గతేమిటని కొందరూ ఆందోళన చేస్తున్నారుట, ఓ రెండు చానెళ్ళవాళ్ళు కట్టేయడానికి ఒప్పుకున్నారుట, ఆ ఒప్పుకోని ఒక చానెల్ మీద పదిహేను రోజులక్రితం దాడి చేశారు.

సరేనండీ, పరభాషలోని సీరియళ్ళు, డబ్బింగు చేయొద్దన్నారు,కావలిస్తే ఆ భాషలోని original నే చూడమన్నారు. అచ్చతెలుగు సీరియళ్ళు రాకపోవడం చేత తెలుగు టీవీ కళాకారులు అదేదో లెఖ్ఖ చెప్పారు, వాళ్ళందరూ వీధిన పడతారుట.డబ్బింగులు ఆపేస్తే మరి ఆ డబ్బింగులవాళ్ళ మాటేమిటీ? ఏ చానెల్ వాడు తీసినా ఏదో సామాజిక సేవ చేయాలని కాదు తీసేది, నాలుగు రాళ్ళు చేసికుందామనే కదా.ఏదో మాయదారి దృశ్యాలూ, వగైరాలు చూపించడం, పైగా ప్రజలకోరికమీదే అలా తీస్తున్నామని ఓ దబాయింపూ. ఈ సీరియళ్ళు చూసి, ఆంధ్రదేశంలో అత్తాకోడళ్ళు, ఎవరి పీక ఎవరు నొక్కుదామా అని చూస్తూన్నట్టే అనిపిస్తుంది.మధ్యలో ఓ ఆడపడుచు ఒకర్తీ. మధ్యలో ఇంకా చిత్రవిచిత్ర పాత్రలు కూడా వస్తూంటాయనుకోండి. జీడిపాకంలా సా…గ….తీ..స్తూ.. నే.. రోజులు, నెలలు, సంవత్సరాలు గడిచిపోతూంటాయి.అలాగని హిందీలో ఏదో పొడిచేస్తున్నాయని కాదు, అవీ అలాగే తగలడ్డాయి.అసలు ఈ మాయదారి సీరియళ్ళని ఎత్తేస్తే మంచిదీ అనే ఆలోచన ఎందుకు రాదో అర్ధం అవదు. ఈ శాటిలైట్ చానెళ్ళు వచ్చినతరువాతే మొదలయింది ఈ దరిద్రం అంతా. ఖాళీ టైములో మమ్మల్నేంచేయమంటారూ అని కొందరు ధర్నాలు చేసినా చేయొచ్చు.

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు.

    సంగీతప్రపంచంలో ఇంకో తార రాలిపోయింది. పెద్దపెద్ద గాయకుల్లాగ వేలల్లో పాడకపోయినా, పాడినవి మాత్రం అఛ్ఛోణి లాటివే. నేను చెప్పేది హిందీ సినీసంగీతంలో ఓ వెలుగు వెలిగిన శ్రీమతి సంషద్ బేగం గారి గురించి. ఆవిడ గళంలోంచి జాలువాఱిన పాటలు
ఇక్కడ వినండి. లేదా ఇక్కడైనా వినండి.ఆవిడ పాడిన అన్ని పాటల లింకులూ కూడా ఇచ్చారు.

    రెండు మూడు రోజులక్రితం కర్నాటక సంగీతం ఓ మహా వయొలిన్ విద్వాంసుడు శ్రీ లాల్గుడి జయరామన్ గారిని కూడా కోల్పోయింది. నా అదృష్టం ఏమిటంటే ఆయన కచేరీలు ఓ అయిదారు దాకా వినడం. ఆయన వాయూలీన విన్యాసాలు ఇక్కడ వినండి.

    ఇంకో విషయం- చాలామంది రైళ్ళలో ప్రయాణాలు చేయడానికి online లోనే చేస్తూంటారు.నేను చెప్పేది మన బ్లాగులు చదివేవారి గురించి. చాలామందికి జరిగేదేమిటంటే irctc.co.in లో రైల్వేలలో ఉండే కోటా వివరాలు కనిపించవు. ఎప్పుడు చూసినా GEN అనే ఉంటుంది. కానీ చిత్రం ఏమిటంటే వివిధ రకాలైన కోటాలు ఉన్నాయి.వాటి వివరాలు ఇక్కడ చూసుకోండి.ముందుగా ఇక్కడ చూసుకుని, irtc.co.in కి వెళ్తే బావుంటుందని నా అభిప్రాయం. అలాగే ఈ ఆన్లైన్ లో చేసేటప్పుడు, నాలుగక్షరాలు మించి స్టేషన్ పేరు అనుమతించబడదాయే. పైగా ఉదాహరణకి విజయవాడ ఆవాలంటే BZA అనీ, వారణాసి కావాలంటే BCY, BCB అని వ్రాయలట, ఎక్కడైనా ఉందమ్మా ఈ చిత్రం? మరి ఇలాటివన్నీ తెలియాలంటే ఏం చేయాలిట? హాయిగా ఇక్కడ కి వెళ్ళి చూసుకోండి. ఏదో అందరూ నాలాగ రైళ్ళలోనే వెళ్తారేమో, వాళ్ళకి ఉపయోగిస్తుందేమో అని ఇచ్చాను. కాదూ, మీకైతే ఇప్పుడు తెలిసిందీ, మాకు ఎప్పణ్ణించో తెలుసూ అన్నారా… సంతోషం.

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– అడిగితే తప్పేమిటిట ?

   ఆమధ్య ఓ యాడ్ వచ్చింది. Tata Sky వాళ్ళదనుకుంటాను. అడగడానికి మొహమ్మాటం ఎందుకూ అనే అర్ధం వచ్చేటట్టు. అడిగితేనే కదా ఏ విషయమైనా తెలిసేదీ? ఉద్యోగంలో ఉన్నంతకాలం, ప్రతీదానిమీదా ఆసక్తి ఉన్నా, అడిగితే ఏమనుకుంటారో అనే భయం అనండి, మొహమ్మాటం అనండి, ఏదో ఒకటీ నోరెళ్ళపెట్టుకుని చూడ్డంతోనే పుణ్యకాలం కాస్తా గడిచిపోయింది.కానీ ఉద్యోగవిరమణ జరిగిన తరువాత రంధే మారిపోయింది. మొట్టమొదటగా వచ్చిందేమిటీ అంటే ధైర్యం. తెలిసినా, తెలియకపోయినా అడిగేయడం. మహా అయితే గియితే ఏమౌతుందీ, ” నీకెందుకూ..ఏమైనా కొనే మొహమేనా..” అనొచ్చు.మరీ అంత బరితెగించనివాడైతే, నా వయస్సుకి గౌరవం ఇచ్చి, నేనడిగినదానికి సమాధానం చెప్పొచ్చు. ఆతావేతా తేలేదేమిటీ అంటే, అడగడమా, లేదా అన్నదానిమీదే ఆధారపడి ఉంటుంది. అయినా మీకీ వయస్సులో ఇవన్నీ అవసరమా అంటారా,అవసరమే మరి. ఇదివరకటి రోజుల్లో అంటే ఉద్యోగం చేసేరోజులన్నమాట, స్వదేశీవస్తువులే దొరికేవి.మా చిన్నప్పుడే నయం విదేశీ వస్తువులు అక్కడక్కడైనా, అప్పుడప్పుడైనా దొరికేవి. మా ఇంట్లో మొదటి రేడియో PYE ఇంగ్లాండు లో తయారుచేసినదే. అలాగే OVALTINE బయటనుంచొచ్చినదే. అలాగే ఇంకొన్నివస్తువులుకూడా..

ఉద్యోగంలోకి వచ్చిన తరువాత పూణె లో విదేశీ వస్తువేదైనా కావలిసొస్తే రెండే మార్గాలు. ఒకటి హాజీమస్తాన్ ధర్మం. రెండోది ప్రభుత్వం వారు పట్టుకున్న అరకొరగా వస్తువులు(వాళ్ళు నొక్కేయగా మిగిలినవి) అవేవో CUSTOMS STORES ల్లో దొరికేవి.ఏదో ఓపిక ఉండి కొందామనుకున్నా, అక్కడ కొన్నవాటికి రిపేరీ ఏదైనా వస్తే, వాటిని బాగుచేసేవాడు దొరికేవాడు కాదు. ఇన్ని గొడవలున్నా, విదేశీ వస్తువులంటే అదో వెర్రి వ్యామోహం. కారణం మరేమీ కాదు, అప్పటికి మనదేశంలో తయారయ్యే వస్తువుల క్వాలిటీ అంతగా చెప్పుకోతగ్గగా ఉండేది కాదు. అయినా మనకంపెనీలు మాత్రం ఏం పొడిచేసేవారూ, తరువాత్తరువాత కదా అవేవో Quality Standards వగైరాలూ అవీ వచ్చేయీ? ఎదైనా ఓ వాచీ కొనాలనుకుంటే అదీ “ఫారిన్ ” ది, దొరకడం దొరికేది. కానీ ఆ కొట్లకి వెళ్ళినప్పుడు, మనం కొన్న వాచీకి రసీదూ గట్రా దొరికేదికాదు. అంతా దైవాధీనం సర్వీసూ.పైగా అలాటి కొట్లకి వెళ్ళినప్పుడు అవేవో “ బూతు” సినిమాలు చూడ్డానికి వెళ్ళినట్టుగా, అటూ ఇటూ చూసుకుంటూ వెళ్ళడం, తీరా వెళ్ళి, అడిగితే ఏం తప్పో,అని భయపడుతూ అడిగేవాళ్ళం.నా మొదటి జీతంలోని TITONI WATCH మరి అలా కొనుక్కున్నదే.పైగా చేతికొచ్చే 200 రూపాయల జీతంలో 100 రూపాయలు పెట్టి వాచీ కొనుక్కోడమంటే మాటలా మరి? ఉద్యోగంలో ఉన్న 42 ఏళ్ళూ విశ్వాసపాత్రంగా పనిచేసింది.

ఇలాటి smuggled goods కావాలంటే ఏ బొంబాయో వెళ్ళడం. ఫ్లోరా ఫౌంటెన్ దగ్గరా, క్రాఫొర్డ్ మార్కెట్ దగ్గరలోని మనీష్ మార్కెట్ లోనూ కోకొల్లలుగా దొరికేవి. అలాగే మెడ్రాస్ లోని మూర్ మార్కెట్ దగ్గరా.పైగా ఫుట్ పాత్తుల్లో దొరికే చోట బేరాలు కూడా ఆడే సదుపాయం ఉండేది.మోసాలు కూడా అలాగే ఉండేవనుకోండి.చేసికున్నవాడికి చేసికున్నంతా అనుకోడం, ఓ దండం పెట్టుకోడం.

అదీ ఇదీ కాదనుకుంటే పైచదువులకో, ఉద్యోగరీత్యానో ఏ అమెరికాయో, ఇంగ్లాండో వెళ్ళేవారున్నారనుకోండి, వాళ్ళని కాళ్ళా వేళ్ళా పడి, ఏ టేప్ రికార్డరో, కెమెరాయో చివరాఖరికి సిగరెట్లైనా సరే,మందురాయళ్ళైతే అడక్కండి. ఏదో ఒకటి తెప్పించుకోడం. మరి ఆరోజుల్లో విదేశీ వస్తువులంటే అంత మోజుగా ఉండేది. మా అన్నయ్యగారు 1966 లో ఇంగ్లాండ్ వెళ్ళినప్పుడు నాకు ఓ PHILISHAVER ఒకటీ, ఓ చిన్న అలారం టైంపీసూ తెచ్చారు. నా వాడకం సరీగ్గా ఉండక మూలపడిపోయాయి కానీ, ఇప్పటికీ లక్షణంగా ఉన్నాయి.మనం ఒప్పుకున్నా ఒప్పుకోకపోయినా దేశవాళీ తయారీలకంటే ఓ మెట్టు పైనే ఉండేవి.అలాగని నన్ను దేశద్రోహి అని మాత్రం ముద్రవేయకండి. I love INDIA and proud to be an INDIAN. కా…నీ...

ఏదో మొత్తానికి ఆర్ధికసంస్కరణల ధర్మమా అని ’92 తరువాత మన దేశంలోనూ, విదేశీ వస్తువులో లేదా వారి సహాయసహకారాలతో ఇక్కడే తయారుచేసినవో మొత్తానికి ఫారిన్ brands ఇక్కడా దొరకడం ప్రారంభం అయింది.సంస్కరణలంటే వచ్చేయి కానీ, జీతాలేమీ పెరగలేదుగా , ఎక్కడేసిన గొంగళీ అక్కడే అన్నట్టుగా ఉండేవి. నేను చెప్పేది, ప్రభుత్వోద్యోగులగురించి.ఈమధ్యనే కదండీ పెరిగిందీ, అదేం ఖర్మమో నా ఉద్యోగవిరమణ అయ్యేదాకా కాసుక్కూర్చున్నట్టుంది !

విదేశీ బ్రాండులు ఇక్కడే దొరకడం ప్రారంభం అయినా, ఆర్ధిక స్థోమత దృష్ట్యా, Window shopping కి మాత్రమే పరిమితమయిపోయేది. దానికి సాయం, భార్యా పిల్లలూ కూడా నన్ను ఎప్పుడూఇరుకులో పెట్టకపోవడం ఓ ముఖ్యకారణం అనుకోండి. ఏదో మా ఇంటావిడ పుట్టినరోజుకి ఓ YARDLEY Talcum Powder లాటిది కొని ఇస్తే పాపం సంతోషపడిపోయేది వెర్రి ఇల్లాలు !అయినా అప్పటికి మీడియా కూడా గంగవెఱ్ఱులెత్తుకోలేదు. ఇప్పుడు ఏ చానెల్ చూసినా, ఏ పత్రిక చూసినా విదేశీ సరుకులే. వాటికి సాయం online businessలుఒకటీ. ప్రపంచంలో ఏ వస్తువు కావాలనుకున్నా, నెట్ లోకి వెళ్ళడం, ఏ e-bay లోనో amazon లోనో చూసుకోడం, కార్డుమీద పేమెంటు చేసేసికోడమూనూ. మరి జీతాలూ అలాగే ఉన్నాయిగా.

అసలు విషయంలోకి వస్తే రిటైరయినప్పటినుంచీ ఓ వ్యాపకం(మిస్టరీ షాపింగు) ఒకటి పెట్టుకున్నానుగా, దాని ధర్మమా అని, ఇప్పుడు కొత్తగా ఏదైనా కనిపిస్తే ఆ కొట్లోకి వెళ్ళిపొవడం, ఏదో పేద్ద కొనేవాడిలా పోజెట్టేసి అదీ ఇదీ చేతిలోకి తీసికుని చూసేయడం. ఎవడైనా అడిగినా “ చూస్తున్నానూ.. కొనాలా..వద్దా.. అనీ. చూస్తే తప్పా..”అని ఓ లెక్చరిచ్చేయడం.మరీ వాడు సణుక్కుంటే, ” మీ ఫ్లోర్ మానేజరు ని పిలూ..” అని దబాయించడం.కారణం ఏమిటంటే ఈమధ్యన ఈ hi-fi outlets వాళ్ళు కూడా, ఎక్కడ బేరం పోతుందో అని భయం అనండి, లేక వాళ్ళకు ఇచ్చే orientation training అనండి, బుధ్ధిగా జవాబులిస్తున్నారు. అయినా వాడూ ఏదైనా వెఱ్ఱివేషాలెస్తే, నీగురించీ, నీ షాపుగురించీ review వ్రాసేస్తానూ అని బెదిరించేస్తే సరి.లక్షణంగా మనం అడిగే ప్రశ్నలన్నిటికీ జవాబులొస్తాయి.

ఆ ప్రకరణంలోనే ఈమధ్యన మా ఇంటిదగ్గరలో ఉన్న Nature Basket అనే షాపుకీ, AUCHAN అనే షాపుకీ వెళ్ళి వాళ్ళమ్మేవేవో తెలిసికున్నాను. రెండో దాని స్పెల్లింగు అలా ఉంది కానీ “ఓషేన్” అనాలిట !మొదటి దాంట్లో చాలా భాగం(70%) అన్నీ విదేశీ వస్తువులే. వెళ్ళి అడక్కపోతే తెలిసేదా మరి? మాకేం వచ్చిందీ మీ సోదంతా చదివీ అంటారేమో, మీ ఊళ్ళో ఎక్కడైనా అలాటివుంటే లోపలకివెళ్ళి అడగడానికి మొహమ్మాట పడకండి. అడిగితేనేకదా తెలిసేదీ….

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు

    ఏదో క్రిందటి వారం అంటే, ఎస్.వి.బి.సి వారి ధర్మమా అని బ్రహ్మశ్రీ చాగంటి వారి ప్రవచనాలతో సమయం ఇట్టే గడిచిపోయింది. అయ్యో అప్పుడే అయిపోయాయా అనిపించింది.అంత బావున్నాయి. శ్రీ చాగంటి వారి ప్రవచనాల గురించి చెప్పేటంత తాహతు లేదనుకోండి, అయినా నాకో విషయం అర్ధం అవదు, అదేమిటో ఆయన నోటివెంట ఈ ప్రవచనాలు ఇన్నేళ్ళ బట్టీ వింటున్నాము, నెట్ లో వింటున్నాము, అయినా సరే ఎన్నిసార్లు విన్నా మొహం మొత్తదు. ఇంకా.. ఇంకా.. వినాలనే ఉంటుంది అదేమిటో. ఆదిశంకరాచార్యుల గురించి శ్రీ చాగంటి వారు చెప్పగా ఎన్నో పర్యాయాలు విన్నాము- ఆదిశంకరులు మన ధర్మాన్ని నిలబెట్టడానికి, అవతారమెత్తిన మరో పరమ శివుడూఅని. ఆది శంకరులనైతే మనం ఎప్పుడూ చూడలేదు. కానీ , నన్నడిగితే శ్రీ చాగంటి వారు, ప్రస్తుతం మనకి మార్గా నిర్దేశం చేసే ఆ ఆదిశంకరుల అవతారమేమో నని. ఎక్కడెక్కడినుంచి వివరాలు చెప్తారో కదా. పైగా ఆయన ఏ దేముణ్ణి, దేవత గురించి చెప్పినా,అసలు లోకంలో అంతకంటే గొప్పవారు లేరనే చెప్తారు !! ఆయన ప్రవచనాలు ఇంకా ప్రత్యక్షంగా విని ఆస్వాదించే అదృష్టం ఇంకా కలగలేదనుకోండి ఇప్పటిదాకా, ఆ భగవంతుడు మాకు ఎప్పుడు ఆ అదృష్టం కలిగిస్తాడో తెలియదు.అప్పటిదాకా youtube లో, మనకి టివీ ల్లో రాని ప్రవచనాలు అంటే తణుకు, ఉండ్రాజవరం, తేతలి, తాడేపల్లి గూడాల్లో జరిగిన ప్రవచనాలు కూడా విని, చూసి సంతోషించడమే.అసలు ఎన్నిసార్లు చూసినా, విన్నా తనివి తీరదు.

    ఈవేళ ఏవో రెండు మిస్టరీ షాపింగులతో సమయం గడిచిపోయింది. నా ఖర్మ కాలి, ఇవన్నీ పూర్తిచేసికుని ఇంటికొచ్చేసరికి TV9 లో ఓ కార్యక్రమం జరుగుతోంది.అందులో అదేమిటో TSR National Awards ట, అంత దౌర్భాగ్యపు కార్యక్రమం ఇప్పటిదాకా చూడలేదు. అదేమిటో ఓ వరసా, వావీ లెదు, వేలంవెఱ్ఱిలా టోకున మొమెంటోలు తయారుచేయించేసి, సినీరంగంలో ఉన్న ప్రతీవాడికీ, ఏదో రూపంలో ఇచ్చేశారు.అసలు ఆ కార్యక్రమానికి అర్ధం ఏదైనా ఉందా? ఏదో క్లాసులో మాస్టారు పిలిచినట్టు ఎవడినో ఒకడిని స్టేజి మీదకు పిలవడం, అతని చేతిలో పెట్టేయడం.ఏదో కొంతమందికైతే పధ్ధతిగానే చేశారు.ఇంక ఆ యాంకరింగు ఆవిడెవర్తో ఉదయభానుట, హాయిగా ఏవో ఐటంసాంగులు చేసికోక, ఇలా యాంకరింగులు చేసి మన ప్రాణాలు తీయడం ఎందుకో? ఏ బహుమతుల వేదికమీదా, ఏ బహుమతీ పొందలేని ప్రతీవాడికీ ఇక్కడ బహుమతి వచ్చేసింది. ఉదాహరణకి బాలయ్య( శ్రిరామరాజ్యం), నాగార్జున ( షిరిడీ సాయి), ఎక్కడెక్కడా చూడనివాళ్ళకీ బహుమతులే.పోనీ అవైనా ఓ పధ్ధతీ, క్రమశిక్షణా ఉందా అంటే అదీ లేదూ, ఒకవైపున ముఖేష్ ఋషి అని ప్రకటించడం, ఇంకోడెవడో రావడం, తీరా అసలు మనిషి వస్తే, అసలు పట్టించుకోపోడం. పాపం ఆ ముఖేష్ ని చూస్తే జాలేసింది.
ఇంత సేపు ఈ గోలంతా భరించిన అక్కినేనికీ, రామానాయుడు కి హాట్స్ ఆఫ్..

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు

    తెలుగులో టపాలు వ్రాసేవారిని చూస్తే ఒక్కొక్కప్పుడు ఆశ్చర్యం వేస్తుంది. ఎవరైనా మనవాళ్ళకి జాతీయ పురస్కారాలు వచ్చినప్పుడు, అకస్మాత్తుగా వారిగురించి అందరూ వ్రాసేవారే. అప్పటిదాకా వారు వ్రాసిన పుస్తకాల గురించి అంతగా తెలియకపోయినా, బహుమతి వచ్చేటప్పటికి, ” అలాగా .. తెలియనే తెలియదూ ఇన్నాళ్ళూనూ.. అయితే తప్పకుండా చదవాల్సిందే.. ” అంటూ, ఊరికేఎక్కడైనా దొరుకుతుందేమో అని ఓసారి ” వల” వేసేసి, చివరకి ఎవ్వరూ పంచుకోపోతే, నెట్ అంతా వెదికేసి, అక్కడా దొరక్కపోతే ఇంకో మార్గం లేక కొనేసి చదవడం, ఆ పుస్తకం గురించీ, రచయిత గురించీ పొగిడేయడం. ఇంతమందీ పొగడడం వలన ఆ ప్రఖ్యాత రచయితకి కొత్తగా వచ్చినదేమీ లేదూ, పొగడకపోవడం వలన వారునష్టపోయేదీ లేదు.తన రచన ఎంత గొప్పదో, ఇంకోరెవరిచేతో చెప్పించుకోవలసిన అగత్యం వారికి లేదు.కానీ ఎంత గొప్ప రచయితకైనా జాతీయ గుర్తింపు వచ్చిందంటే, అందులోనూ మన అచ్చతెలుగు రచయిత శ్రీ రావూరి భరద్వాజ గారికి రావడం మనందరికీ గర్వకారణం.

   ఈవేళ తెలుగు బ్లాగులు చదువుతూంటే ఒక టపా కనిపించింది.అందులో ” ఒక వ్యక్తి మరణిస్తే తప్ప వాడి గొప్పతనాన్ని తెలుగువాడు అంగీకరించడు..” అని. కానీ మరణించిన తరువాత కూడా గుర్తించడూ అని ఈవేళ్టి టపాలు చూస్తే అనిపించింది.నిన్న శ్రీమతి వి.ఎస్.రమాదేవి గారు అకస్మాత్తుగా బెంగళూరులో గుండె పోటుతో కన్నుమూశారు.ఆవిడేమీ సాదాసీదా వ్యక్తి కారు. గవర్నరుగా,కేంద్ర ఎన్నికల సంఘం తొలి మహిళా ప్రధాన కమిషనర్ గా,రాజ్యసభ సెక్రెటరీ జనరల్ గా, కేంద్ర కాబినెట్ సెక్రెటరీగా కూడా పనిచేసి తెలుగువారి పేరు ప్ర్ఖఖ్యాతులు, దేశమంతా మారుమ్రోగేటట్టు చేసిన వ్యక్తి.

    పోనిద్దురూ రాజకీయప్రాభవం ఉంటే ఎవరైనా చేస్తారూ ఇలాటివన్నీనూ అంటారా, పదవీ విరమణ చేసిన తరువాత ఆవిడ చేసిన సాహిత్య సేవ ఎవరు మరిచిపోగలరు? ఆవిడ గురించి ఏ ఒక్కరూ గుర్తుచేసికోలేదంటే మరి అర్ధం అదేగా? ఆవిడ రచించినవి నాకు తెలిసి 8 పుస్తకాలు, ఇదే కాకుండా ఓ వారపత్రికలో కూడా ఒక కాలమ్ నిర్వహించేవారు.మా దగ్గర ఉన్న పుస్తకాలు ఇవీ… అనంతం, చింతన, దారితప్పినమానవుడు, లేడిస్ కంపార్టుమెంట్, మజిలీ, మలుపు, తల్లీబిడ్డ, విపులాచ పృథ్వి

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు-“కొత్తబంగారు లోకం” లో అడుగెట్టి అప్పుడే నాలుగేళ్ళా….

   ఈ బ్లాగుల “కొత్త బంగారు లోకం..” లోకి ప్రవేశించి అప్పుడే నాలుగేళ్ళయిపోయిందా అనుకుంటే ఆశ్చర్యం వేస్తోంది.ఇంతకాలం నన్ను భరిస్తున్నారూ అంటే, అదంతా నేనేదో బాగా వ్రాస్తానని కాదు, మీ అందరి సహృదయతానూ అని చెప్పకుండానే తెలుస్తోంది.నేను వ్రాసే “ఊసుబోక” కబుర్లు, ఎప్పుడో అప్పుడు, ఎవరో ఒకరికి అనుభవంలొకి వచ్చినవే. మీరందరూ చెప్పుకోరూ, నాకు పనీ పాటా లేదు కాబట్టి ఇదిగో ఇలా రోడ్డుమీద పడ్డాను.

    నాలుగేళ్ళ క్రితం రాజమండ్రీ లో ఉండగా, గోదావరి తల్లి గాలి ధర్మమా అని నేను ఈ బ్లాగులూ అవీ నేర్చుకోకపోయుంటే ఈ అదృష్టం నాకు కలిగేదంటారా? ఈ నాలుగేళ్ళలోనూ ఎంతమంది స్నేహితులు లభించారో కదూ. ఇన్నేళ్ళు నెత్తిమీదకొచ్చిన తరువాత తెలిసీ తెలియక ఓ కొత్త ప్రపంచం లోకి అడుగెట్టి, అక్కడకేదో నా టపాలు చదివేవారికి, తెలియదేమో అన్నట్టు నేను “discover” చేసినవేవో, నా టపాలో పెట్టేసి అక్కడికేదో ఘనకార్యం చేసేసినట్టు పోజు పెట్టడం,ఆ పెట్టినదాన్ని నా సహృదయులైన పాఠకులు కూడా చదివేసి “అఛ్ఛా .. అలాగాండీ,నిజమాండీ.. మాకు తెలియనే తెలియదూ..” అంటూ మొహమ్మాటానికి, (లోలోపల నవ్వుకుంటూనే), పోన్లెద్దూ పెద్దాయన సంతోషిస్తాడూ అని భావించేసి ఓ వ్యాఖ్య పెట్టేయడమూ, ఆ వ్యాఖ్యలు కూడా ఈమధ్యన “చిక్కి” పోతున్నాయి, అది వేరేసంగతిలెండి.పోన్ల్లెద్దురూ చదవడం చదువుతున్నారు కదా,ఆమాత్రం చాలదూ నాలాటి అల్పసంతోషికీ?

    ఈ నాలుగేళ్ళలోనూ నేను సాధించింది ఏమైనా ఉందా అంటే ఎంతొమంది ప్రాణం పెట్టే ఆత్మబంధువులు అని ఢంకా బజాయించి చెప్పుకోగలను.నేను వ్రాసే టపాలు చదివి, వ్యాఖ్యల రూపంలోనే తమ స్పందన తెలుపుకోనఖ్ఖర్లేదు, దేశవిదేశాలనుండి ఫోను ద్వారానో, చాటింగు ద్వారానో వారి అభిప్రాయం వ్యక్తపరుస్తున్నారంటే అంతకంటే ఇంకేమి కావాలండి, నాలాటి అర్భకుడికీ? కారణాలు ఏవైనా కావొచ్చు, వారివారి విలువైన సమయాన్ని నాతో మాట్టాడడానికి వెచ్చిస్తున్నారంటే, అంతకంటే గొప్పcompliment ఉంటుందనుకోను.అలాగని మాట్టాడడం మాత్రం మానేయకండే…భాగ్యనగరంలో ఒకాయన ఉన్నారు, ఆయన ఎప్పుడూ నా టపాల్లో వ్యాఖ్యలు పెట్టరు, అలాగని చదవరా అంటే అదీకాదూ, వారానికో, పక్షానికో ఓసారి ఫోను చేసేయడం, ఆ వారం రోజుల్లోనూ నేను వ్రాసిన టపాలమీద తన అభిప్రాయం చెప్పేయడమూ.అదృష్టం కొద్దీ ఇప్పటిదాకా సదభిప్రాయమే అనుకోండి, ఏమో ఎప్పుడెవరికి ఇంకోలా అనిపించొచ్చో ఎవరికి తెలుసూ? ఇలాటి సంఘటనలు జరిగినప్పుడు అనిపిస్తూంటుంది, ఫరవాలేదూ, చూడాలే కానీ జగమంతకుటుంబం నాదీ.అలాగని ఆ పాటలోవ్యక్తిలా ‘ఒంటరిని’ మాత్రం కాదు.

    ఈ ప్రస్థానంలో కొందరు అలిగారు, కొంతమందికి కోపాలొచ్చాయి, కొంతమందైతే అసలు పలకరించడమే మానేశారు ఎవరిష్టం వారిదీ. అయినా ఏదో కోల్పోయామే అని ఏడిచే బదులు, కొత్తగా స్నేహితులైనవారి గురించి ఆలోచిస్తూ ముందుకుపోవడమే.జీవితంలో ఒడుదుడుకులనేవి ఎప్పుడూ ఉండేవే.

    అటు అనపర్తి నుంచి, కాకినాడమీదుగా, రాజమండ్రీ, భాగ్యనగరాలేకాకుండా,ఇటు తిరుపతి, బెంగళూరు, చెన్నైలలో కూడా చుట్టాలనే వాళ్ళున్నారంటే అది నేను ఏ జన్మలోనో చేసికున్న పుణ్యం.ఇదివరకటి రోజుల్లో ఏదైనా ఊరు వెళ్ళాలంటే అక్కడ చుట్టాలెవరైనా ఉన్నారా అని ఆలోచించేవారం, అంటే వాళ్ళ నెత్తిమీద కూర్చోవచ్చని కాదు, వారిని కలిసి ప్రత్యక్షంగా కూడా ” బోరు” కొట్టడమేమిటో వారికి తెలిసొచ్చేటట్టు చేయడానికి, ఇప్పుడు ఎక్కడచూసినా చుట్టాలే..

   ఈ అంతర్జాలంలో అడుగెట్టనివారు ఎంతోమందున్నారు.ఎవరికారణాలు వారివి.కొంతమంది ఎందుకులెద్దూ ఈ వయస్సులోనూ లేని పోని గొడవలూ అనుకునేవారు కొందరూ.కానీ రిటైరయినతరువాత నేర్చుకుని, ఈ కొత్తబంగారులొకంలో అడుగెట్టి ఏమైనా తప్పుచేశానా అనే భావనమాత్రం ఎప్పుడూ రాలేదు ఇప్పటిదాకా.ఇదివరకటి రొజుల్లో కంటే ఇప్పుడు ప్రతీదీ సులభమైపోయింది, దానితో పాటు బధ్ధకం కూడా అనుకోండి. ఏదైనా ఓ “మంచి” జరిగినప్పుడు దానితో ఓ “చెడు” కూడా వెన్నంటే ఉంటుందిగా.ఇదివరకైతే పిల్లలు ఏదో చెప్పేవారు ఓహో.. అనుకునేవాడిని. ఉద్యోగంలో ఉన్నప్పుడైతే దానివలన ఎన్నెన్నో పరిచయాలు అవుతాయి.కానీ, ఉద్యోగవిరమణ చేసిన తరువాత అంతా శూన్యం. పలకరించేవాళ్ళుండరు, ఇంట్లోవాళ్ళకే మనం ఓ భారమైపోతాము. దానితో ఒకరకమైన న్యూనతాభావం మనమీదమనకే వచ్చేస్తుంది.అలా కాకుండగా, మనకి ఓ “ఆత్మవిశ్వాసం” ఏర్పరుచుకోడానికి ఇంతకంటే మంచి “సాధనం” ఇంకోటుండదని తెలిసికున్నాను. ప్రపంచంలో మన మాట ఎవరు విన్నా, వినకపోయినా, ఈ కంప్యూటరు మాత్రం తప్పకుండా వింటుంది. తప్పుచేస్తే “ఒరే వెధవాయీ నువ్వు రాసింది తప్పురా, నీక్కావలిసినది ఫలానా కదూ..” అని సుతిమెత్తగా చివాట్లెసి, మనక్కావలిసినదేదో చూపిస్తుంది. పైగా ఈవయస్సులో మనం చివాట్లు తిన్నట్టు ఎవరికీ తెలియదు కూడానూ !!

    ఒక్కొక్కప్పుడు అనిపిస్తూంటుందనుకోండి, మనకంటే అర్భకుడు( కంప్యూటరు విషయంలో) ఎవడైనా దొరికితే, వాడికి జ్ఞానబోధ చేయాలని, ఆమాత్రం ఉండొచ్చులెండి.అలాగని ఈ కొత్తబంగారులోకం లో ఏవేవో చేసేశాయలనీ, ఏవేవో కొత్తవిషయాలు ఆవిష్కరించేయాలనీ మాత్రం లేదు. ఏదో సంసారపక్షంగా మన కాలక్షేపం జరిగితే చాలు.ప్రతీదానికీ ఎవరెవరినో అడిగే అవసరం లేకపోతే చాలు.నాలాటివారి కాలక్షేపాన్ని సహృదయంతో భరిస్తూన్న మీఅందరికీ మరో మారు సహస్రకోటి నమస్కారాలు…

    ప్రస్థుతం నా పరిస్థితి ఎలాటిదీ అంటే మా మనవడు చి.అగస్థ్య లాగ అన్నమాట
అలాగని నేనేదీ ఇలా తయారవాలని ఏ కోశానా లేదు…

GOD BLESS YOU ALL…..

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– వేసంకాలం శలవులొచ్చాయంటే చాలు….

   ఇదిగో ఇంకో నెలలో ప్రారంభం అవుతాయి, ఇళ్ళల్లో ఉండే చిన్నపిల్లల “కష్టాలు”. భార్యాభర్తలిద్దరూ ఉద్యోగం చేసే ఈరోజుల్లో, పిల్లలకి వేసవి శలవలొచ్చాయంటే ముందుగా వీళ్ళకి tension ప్రారంభం అవుతుంది. ఏదో ఏడాదికో, రెండేళ్ళకో వీళ్ళు పనిచేసే కంపెనీల్లో శలవలు దొరుకుతాయి కానీ, ప్రతీ ఏడాదీ ఇమ్మంటే ఎలాగా? ప్రతీవాడికీ కావాలిగా,పైగా చాలామందిది ఇలాటి సమస్యే.ఏదో కొద్దిరోజులంటే పరవాలేదు, ఏ Day Care Centre లోనో పెట్టేస్తారు. కానీ వాళ్ళూ ఈమధ్య తెలివిమీరిపోయారు. వేసవికాలాల్లో ట్రావెల్స్ వాళ్ళు పెంచేస్తూంటారు చూడండి, అలాగ వీళ్ళూ ఫీజులు పెంచేస్తూంటారు.అయినా పిల్లలు ఏదో అయిదారేళ్ళదాకా పరవాలేదు కానీ, ఆ తరువాత అలాటి చోట్లకి వెళ్ళడానికి అంతగాఇష్టపడరు.పోనీ అలాగని తాతయ్యలూ, అమ్మమ్మలూ/నానమ్మలూ, వీళ్ళ rescue కి వస్తారా అంటే, వాళ్ళకీ అరవై డెభై ఏళ్ళొచ్చేస్తాయి, రోజంతా ఈ పిల్లలతో గడపమంటే, వాళ్ళకీ శ్రమే.ఏదో పసిపిల్లలంటే ఆరారగా పాలిచ్చేసో, అన్నం పెట్టేసో నిద్రకి పడుక్కోపెట్టేస్తే, సాయంత్రానికి వాళ్ళ అమ్మా నాన్నా వచ్చేస్తారు. కానీ అసలు గొడవంతా ఆ “పసి” తనం దాటిన పిల్లలతోనే.వీళ్ళ కోరికలకి అంతుండదు.

    ఏదో ఓ వారంరోజులుండి వస్తుందని, ఇంకో ఊరిలో ఉండే ఏ అమ్మమ్మ/నానమ్మ గారింటికో పంపిస్తే, అక్కడున్నన్ని రోజులూ ఈ పిల్లలకి ఆడిందిఆట గా జరుగుతుంది. ఎక్కడ కాదంటే, మ..మ్మీ… అంటూ ఏడుపుమొదలెట్టేస్తుందో అనో భయం.దీనితో వీళ్ళకీ తమ creativity power మీదా ఓనమ్మకం వచ్చేస్తుంది. ఓ ఏడుపోటి ఏడిచేసి ఏపనైనా కానిచ్చేసుకోవచ్చని. వీటి పరిణామాలన్నీ ఊళ్ళోఉండే వాళ్ళింటికి వెళ్ళినప్పుడు కూడా ఉపయోగించేస్తూంటారు.

    పోనీ పెద్దవాళ్ళైన ఆ తల్లితండ్రుల్ని శ్రమ పెట్టడం ఎందుకూ అనుకుని, వాళ్ళపిల్లల్ని రోజంతా ఏదో ఒక క్లాసులో చేర్పించేస్తారు. తెల్లవారుఝామున స్విమ్మింగుట,అక్కణ్ణించి తిరిగొచ్చి పెయింటిగుక్లాసూ, మధ్యాన్నం అవేవో క్రియేటివిటీలుట, సాయంత్రానికి డ్యాన్సుక్లాసో, సంగీతం క్లాసో, బతికి బావుంటే అదేదో అరుచుకుంటూ కుంగ్ఫూలూ, కరాటేలూ.పిల్లల్ని అంతంత శ్రమపెడుతారెందుకూ అని అడక్కూడదు, ఏమైనా ధైర్యం చేసి అడిగినా, తనే interest చూపించిందీ అనడం. అరే మనచిన్నప్పుడు హాయిగా వేసంకాలం శలవులొచ్చాయంటే ఎంత హాయిగా ఉండేవాళ్ళమో అనే మాటైనా గుర్తొస్తుందా అసలు ఈకాలపు తల్లితండ్రులకీ అనిపిస్తుంది. ఈరోజుల్లో చిన్నపిల్లలు కోల్పోయేది చూస్తే జాలేస్తుంది.పోనీ అలాగని వాళ్ళని చూడ్డానికి ఓపికుందా అంటే అదీ లేదూ.అయినా అప్పుడెప్పుడో వ్రాశానే, ఈ grandparents అన్నవాళ్ళు fire brigade లాటివాళ్ళు.సంవత్సరమంతా పని ఉన్నా లేకపోయినా, అవసరాలకి మాత్రం ఉపయోగించేది వీళ్ళే,అది ఓ అమెరికా అవనీయండి, ఇంగ్లాండవనీయండి, లేకపోతే భారతదేశం అవనీయండి.మరీ అలా అనేస్తారేమిటీ, అస్తమానూ పలకరించడానికి మాకు టైములేక కానీ, మాకుమాత్రం మీరంటే అభిమానమూ, ప్రేమా లేవా అంటారనుకోండి ఈ తరం వారు.

    పోనీ కారణమేమైతేనేం, ఈ పిల్లల్ని ఊళ్ళోఉండే తల్లితండ్రుల దగ్గరకో, లేదా ఇంకో ఊళ్ళోఉండే వాళ్ళనో పిలుస్తారనుకుందాం.వీళ్ళకి Administrative powers మాత్రమే ఉంటాయి,Executive Powers ఉండవు.అంటే,ఈ పిల్లలు ఎలాటి వేషాలు వేసినా, ఏమీ అనకూడదు. అనకూడదనే కాదు,అసలు వాళ్ళు వింటేగా? మా డాడీ ఇలా చేసేవారూ, మమ్మీ అయితే అసలు నన్నేమీ అనదూ అంటారు.వచ్చిన గొడవల్లా ఏమిటంటే, పిల్లలని చేసే గారాబం.ఆ గారాబానితో పాటు కొద్దిగా క్రమశిక్షణ కూడానేర్పితే బావుంటుందికదా.ఈ పిల్లల తల్లితండ్రులు తాము ఎలా పెరిగిపెద్దయ్యారో గుర్తుంచుకుని, అదే పధ్ధతిలో ఉంటే ఎంత హాయిగాఉంటుంది.అలాగని వాళ్ళని దండించమని కాదు, మెల్లిగా ప్రతీ విషయమూ చెప్తే వాళ్ళే వింటారు. కానీ చెప్పే ఓపిక వాళ్ళకీ లేదూ, వినే ఓపిక వాళ్ళకీ లేదాయె.

    వేసవి శలవలొచ్చాయంటే, కుటుంబాలు కూడా పెద్దపెద్దగా ఉండేవికాబట్టి, మొత్తం అందరూ ఏతాతగారింటికో చేరిపోయేవారు.పిల్లలందరూ కలిసి ఆటపాటలతోనూ, తాతయ్యలతో ఏ పొలాలకోనో, అమ్మమ్మ/నానమ్మ పెట్టే పిండివంటలతోనో గడిచిపోయి, తమతమ బ్యాటరీలు రీచార్జ్ చేసేసికుని, మళ్ళీ శలవలెప్పుడొస్తాయా అని ఎదురుచూస్తూ, హాయిగా తమతమ ఊళ్ళకి వెళ్ళి స్కూళ్ళకి వెళ్ళిపోయేవారు.ఈరోజుల్లో అలా కాదే, లింగూ లిటుకూ అనుకుంటూ న్యూక్లియర్ ఫామిలీసాయే.ఈ తలితండ్రులు పెద్ద అయి వాళ్ళ మనవళ్ళూ, మనవరాళ్ళ బాగోగులు చూడాల్సొస్తుందే అప్పటిక్కానీ తెలియదు.అప్పటికి మన పుణ్యకాలం కాస్తా వెళ్ళేపోతుంది.

    పోనీ పిల్లలొచ్చినప్పుడు వాళ్ళతో మాటల్లో ఏమైనా చెబ్దామా అంటే, అదీ లాభం ఉండదు.అలాగని మనవళ్ళమీదా, మనవరాళ్ళమీదా పితూరీలు చెప్పడమే పనా ఏమిటీ ఈ పెద్దాళ్ళకి? కానీ, ఆ తల్లితండ్రులకి మాత్రం అలాగే అనిపిస్తుంది.దానితో సంబంధబాంధవ్యాలు కొద్దిగా uneasy అవడం మొదలెడతాయి. ఎందుకొచ్చిన గొడవా అని మాట్టాడక్కూర్చుంటారు. Life goes on…and..on…

    ఈవేళ నెట్ కెలుకుతూంటే శ్రీ మహిధర రామమోహనరావుగారు వ్రాసిన నాలుగు పుస్తకాలు కనిపించాయి, ఇక్కడ.అలాగే డాక్యుమెంటరీల మీద ఆసక్తి ఉంటే నీలగిరి రైల్వే లైను గురించి ఒక అద్భుతమైన డాక్యుమెంటరీ ఇక్కడ చూడండి.