బాతాఖాని- లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– Cashless.. cashless.. అని ఊదరకొట్టేస్తున్నారు..

 2016 నవంబరులో పాత 500, 1000 నోట్లకీ ప్రాణంపోయిన తరువాత, ATM  లలో తగినంత డబ్బులు లేకపోవడం చేతనండి, కేంద్రప్రభుత్వం , సరిపడా డబ్బులు సరఫరా చేయడానికి బదులు..  Cashless  అని మొదలెట్టారు. ఇంక మన నాయుడిగారైతే ” నేనైతే ఎప్పుడో చెప్పానూ.. “నగదురహిత ”  transactions  మొదలెట్టమనీ .. ” అని ఓ ప్రకటన చేసేశారు. ఆయనకో అలవాటుంది– గోపీచంద్ badminton Academy   దగ్గరనుండి, శ్రీ సత్య నాదెళ్ళ మీదుగా, మోదీగారి   DeMo   దాకా మన నాయుడుగారి చలవేనంటాడు. పాపం వాళ్ళందరికీ అన్ని తెలివితేటలు ఎక్కడున్నాయీ…ఇంకో విషయం మర్చేపోయాను… గోదావరి పుష్కరాల టైములో అనుకుంటా… ప్రతీవాడూ   Selfies  తీసుకోవడం నేర్చుకోండీ అన్నాడు. ఈ Selfies  ధర్మమా, ఆ నషాలో పడి, ఎంతమంది ప్రాణాలు పోయాయో. అయినా సెల్ఫీలు తీసికోడంలో జాగ్రత్త వహించిన వాళ్ళవేగా… పోన్లెద్దురూ…కబుర్లు చెప్పిన ” ప్రత్యేక హోదా ” కి మాత్రం దిక్కులేదు…

 చాలామందికి గుర్తుండే ఉంటుంది, ఈ  Debit Cardలూ, Credit Card లూ  రాకపూర్వంకూడా మనుషులు బతికేవారు.. పైగా ఒకరకమైన క్రమశిక్షణ ఉండేది. నెలజీతం తీసికుని, ఇవ్వాల్సిన పాలవాడకం, చాకలీ, పనిమనిషీ లకు , కిరాణాకొట్టువాడికీ ఇచ్చేసి, ఏ పోస్టాఫీసులోనైనా తెరిచిన  RD  కో ఇంకోదానికో కట్టేసి. ఆ మిగిలిన డబ్బుతో నెలంతా గడిచేది. నెలాఖరుకి, ఏమైనా మిగిలాయీ అంటే ఓ సినిమా. హొటళ్ళ కెళ్ళేముందర , జేబులోనో, పర్సులోనో డబ్బులెన్నునాయో చూసుకుని మరీ అడుగెట్టేవారు. పండగ బట్టలకి, పుట్టినరోజులకీ  ఓ ఏడాది ముందరనుండీ ప్లానింగు. మధ్యలో ఏ అనారోగ్య మైనా  ( అదీ చిన్నపాటి నలతలు)  ఫామిలీ డాక్టరు గారి దగ్గరకే. పాపం  ఆ డాక్టర్లుకూడా, మరీ డబ్బుకోసం ఒత్తిడి తెచ్చేవారు కాదు. ఏడాదికోసారి ఏ సత్యన్నారయణ వ్రతమో చేసుకుని, తన  పేషంటులందరినీ ఆహ్వానించేవారు. ఆ టైములోనే ఏడాదికింతా అని ఏదో తాంబూలంలోనో, కవరులోనో పెట్టి ఇచ్చేవారు.ఏడాదంతా చిన్నా చితుకూ నలతల కి చెల్లూ.. ఇల్లు కట్టుకోడాలూ, పెళ్ళిళ్ళు చేయడాలకీ అయితే, ఓ ” దశవర్ష ప్రణాలికలు ” . చెప్పొచ్చేదేమిటంటే, జేబులో ఉన్న డబ్బులకి సరిపడేటంతే ఖర్చులు ఉండేవి. అసలు అప్పులే లేవా అంటే అదీకాదూ… ఏ వస్తువో తాకట్టు పెట్టో, ఏ నోటు రాసో తెచ్చుకునేవారు. సామాన్య మధ్యతరగతి మనుషులందరూ చాలా మట్టుకు ఇలా సంసారాలు చేసినవారే.అసలు బ్యాంకుల మొహం చూసిందెవడూ? ఒకటో తారీకున ఓ రెవెన్యూ స్టాంపుమీద సంతకం పెడితే చాలు, జీతాలొచ్చేసేవి. ప్రాణానికి హాయిగా ఉండేది.

90 వ దశకం ప్రారభం అయిందీ, కార్డుల గోల మొదలయింది. ఇదివరకటి రోజుల్లో ఊళ్ళోవాళ్ళదగ్గర అప్పులు చేసేవాళ్ళం, ఈ క్రెడిట్ కార్డులు వచ్చిన తరవాత , వీళ్ళకి కడుతున్నాము. Pouch  నిండా నాలుగు Credit Card  లూ, నాలుగు  Debit Card  లూ  వేసుకోడం. కన్నూ మిన్నూ ఎరక్కుండా ఖర్చుచేసేయడం. పైగా క్రెడిట్ కార్డు వాడేటప్పుడు, తోడొచ్చిన ఇంటి ఇల్లాలు  ” ఎందుకండీ అంత ఖర్చూ… ” అని అన్నా,  ” ఫరవాలేదోయ్.. 45 రోజులదాకా వడ్డీ ఉండదూ.. ” అని ఓ వెర్రి సమర్ధింపోటీ..అక్కడకి పాత Dues  ని  clear  చేసినట్టు. అన్ని ఖర్చులూ పోనూ, ఎప్పుడూ ఆ   Credit Card వాడికి  Minimum amounటే. ఆమాట చెప్పడు…

 కార్డులుండడం ఓ పెద్ద  Status Symbol  అయిపోయింది. ఎన్ని కార్డులుంటే అంత గొప్పేకదా మరి…నా అనుభవం చెప్తాను– ఎన్నెన్ని అనవసర ఖర్చులు చేశానో… అదేదో mall  లోకి వెళ్ళగానే, వాడెవడో వచ్చి అదేదో ఫారం మీద నా నెంబరు తీసికుని, మీరు  Lucky Winner  అయితే   ఓ SMS  వస్తుందీ,  etc..etc..  మర్నాటికల్లా ఓ  smఎస్సూ,  అది చాలదన్నట్టు ఫోనూ.. ఫలానా హొటల్లో ఓ చిన్న  get together  ఉందీ, మీరేమీ కొనక్కర్లేదూ,  just  మేం చెప్పేది వినడమే, ఒక్క నయాపైసా ఖర్చుండదూ, పైగా మీరు వెళ్ళేటప్పుడు   ఓ  Surprise gift  కూడా తీసికోవచ్చూ…  blah..blaah..   ఇంకేముందీ,,, నెత్తిమీద శని ప్రభావం ధర్మమా అని, ఇల్లాలిని తీసికుని ఎగేసుకుపోవడం. అప్పటికే అక్కడ మనలాటి   Retire  అయినవాళ్ళందరూ భార్యా సమేతులై కూర్చునుంటారు, ఒక్కో టేబుల్ దగ్గరా…ఓ పిల్లదో, పిల్లాడో మననీ తగులుకుంటాడు. అదేదో  Tour  అంటాడు, మూడేళ్ళకి ప్లానంటాడు.  ఏవేవో  5 Star Hotel stay  అంటాడు, Package  కి ఇంకేమీ కట్టక్కర్లేదంటాడు. ఎంత కట్టాలిరా అని అడిగితే చల్లగా చెప్తాడు , మనం తీసికునే plan  బట్టి  లక్షో, రెండు లక్షలో చెప్తాడు.పైగా ఇప్పటికిప్పుడు ఏమీ కట్టక్కర్లేదూ,  Just Credit Card  ఉంటే చాలూ,  Interst free  EMI  లుకూడానూ అని ఊరిస్తాడు. పోనీ ఆ పిల్లేదో మరీ అంతలా ఊరిస్తోందీ, ఒప్పేసుకుందామా , జేబులో కార్డెలాగూ ఉందీ, అని అనుకున్నట్టు మన ముఖకవళికలు మారడం ఏమిటీ,  పక్కనే ఉన్న ఇంటి ఇల్లాలు, కింద మన కాలు తొక్కుతుంది.. ” బడుధ్ధాయీ ..దేశంలో ఉన్నవి ఇంకా పూర్తవలేదూ.. ఇప్పుడు ఈ పాకేజీలూ సింగినాదాలూ అంత అవసరమా.. ” అని.. నిజమే కదూ అనుకుని, వద్దనేస్తాం.. అసలు కిటుకంతా ఆవిడన్నమాటనుకుని, ఆవిడకి మస్కా కొట్టడం మొదలెడతారు.మొత్తానికి వాడు చూపించిన  త్రైవార్షిక, ద్వైవార్షిక , ప్లానులన్నీ వద్దనుకోవడం తరవాయి, చివరకి ఓ వార్షిక ప్లాను చెప్తాడు. just  15000 అంటాడు. ఓస్ ఇంతేనా అనుకుని, మాస్టారి ముఖంలో మళ్ళీ కళొస్తుంది. ఏదో ఒకటి తీసికోకుండా వెళ్ళేటట్టు లేడూ ఈయనా, అని పాపం ఆ వెర్రి ఇల్లాలు మెత్తబడుతుంది.. ఆ మెత్తపడ్డమే అసలు గొడవంతా.. ఏదో ఇంటికెళ్ళి ఆలోచిద్దామనుకున్నా, అబ్బే అలా కుదరదూ.. ఇప్పటికిప్పుడే కట్టాలంటాడు రేపటికి తిరిగి ఇంత చవకలో ఇవ్వలేకపోవచ్చూ అని ఊరిస్తాడు. జేబులో కార్డుందిగా, స్టైలుగా దాన్ని తీసి వాడికివ్వడం, 15 వేలూ చేతులు మారడం. ఏల్నాటి శని సమయంలో ఇలాగే జరుగుతుంది మరి. దానికి సాయం ఈ   Cashless  ఓటీ…పెద్ద   Gift pack  చేసి ఓ ప్లాస్టిక్  డిన్నరు సెట్టూ, .. తిన్న తిండరక్క చేసే పనులంటే ఇవే మరి.బహుశా నగదు సహిత లావాదేవీ అయితే , మరీ ఇలా ఉండేది కాదేమో… పెన్షనులో మిగిలేదెంతా… ఇంటి ఇల్లాలి మాట విన్నా ఈ ఖర్చుండేది కాదు.. జేబులో కార్డు ఉండడం చాలు ఒళ్ళు తెలియదు…

 Moral of the Story….  మనుషుల్లో ” కొవ్వు ” పెరగాలంటే   Cashless…  ఆరోగ్యంగా ఉండాలంటే  Good old  Cash Transactioన్సే  శ్రేష్ఠం……

 

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– Quality Control

పెద్దపెద్ద కంపెనీల్లో ఈ  quality Control  కి ప్రత్యేకంగా ఓ విభాగం ఉంటుంది. అది సరుకు నాణ్యత చూడ్డానికైనా అవొచ్చు,  జమాఖర్చులు చూడ్డానికి ఓ ఎకౌంట్ విభాగం అవొచ్చు, పన్నులు ఎగ్గొట్టడానికి మార్గాలు చూపే చార్టర్డ్ ఎకౌంటెంట్లు అవొచ్చు.. ఏదైనా క్వాలిటీయేగా… మొత్తానికి సరుకు తయారయి,అమ్మబడి, లాభాలు ఆర్జించి, పన్నులు కట్టేదాకా ప్రతీ వస్తువునీ  ” డేగ కళ్ళ ” తో చూసేవారన్నమాట. This is the indispensable part and parcel of any Organisation.  ఇన్ని ఉన్నా, ముఖ్యమైన ఓ విషయాన్ని మాత్రం , అంత పెద్దగా పట్టించుకునేవారు కాదు… అదే  Customer Relation..  ఆర్ధిక సంస్కరణల ధర్మమా అని, మొత్తానికి అదీ రంగంలోకి వచ్చింది. ప్రతీవాడూ ఓ Customer Care  నెంబరు ( 11  digits)  ది మొదలెట్టేశారు.సహాయం అవసరమైనప్పుడు అడుగుతారు కానీ,  Actual గా  on the spot  లో ఈ  Customer Relation  ఎలా ఉందో, వాటిని ఎలా  improve  చేయొచ్చో తెలిసికోడానికి   Mystery Shopping   అని ఒకటి మొదలెట్టారు . మీలాటి, నాలాటి వాళ్ళకి  ఏదో కొంత డబ్బులిచ్చి, ఫలానా షాప్ కి వెళ్ళి , మన identity  తెలియనీయకుండా, మామూలు  customer  గా ప్రవర్తించి, అక్కడ ప్రత్యక్షంగా  జరుగుతున్న  Customer Relations  ఎలా ఉన్నాయో రిపోర్ట్ ఇవ్వాలి. ఓ రెండు నెలల్లో మనకి రావాల్సిన డబ్బులు మన ఎకౌంటులోకి జమా అవుతాయి. అంటే మనం ఆ షాప్ లో కొన్నది  ఉచితంగానే వచ్చినట్టేకదా. రిటైరయిన తరవాత ఇదో వ్యాపకం పెట్టుకున్నాను. ఇదివరకు చాలా టపాల్లో వీటిగురించి వివరంగా రాశాను.. ఉద్యోగంలో ఉన్నప్పుడు  Branded Items  కొనే ఆర్ధిక స్థోమత లేకపోయినా,  దీని ధర్మమా అని, నేను వాడే ప్రతీదీ–  నెత్తిమీద టోపీ దగ్గరనుంచి  కాలి షూ దాకా అన్నీ  Branded  వే. ఊరికే వచ్చినవేగా, పైగా చూసేవాళ్ళకీ  ” డాబు ” గా కనిపిస్తాం. ఎంతైనా ఈరోజుల్లో  Packaging  కే ప్రాధాన్యం కానీ, అసలు సరుకు గురించి ఎవడు పట్టించుకుంటాడూ? అందుకే ఈరోజుల్లో పిల్లల  Diapers  నుండి ప్రతీదీ బ్రాండెడ్డే. . ఏదో మొత్తానికి ఓ 375 కి పైగా  assignments  చేశానూ, ఈ మధ్య చేసినవాటికి తప్ప మిగిలినవాటికి డబ్బులు ముట్టాయి. 

ఈమధ్యన , ఏదో వాళ్ళు ఫోన్లు చేస్తే తప్ప వెళ్ళడంలేదు. కానీ ఈ 375 షాపుల ధర్మమా అని వచ్చిందేమిటంటే.ఆ  Mystery Shopping   నరనరాలా పాకిపోయింది.. ఏ  Mall  కి వెళ్ళినా,  చిన్న చిన్న లొసుగులు గమనించి, ఆ మానేజర్ల ప్రాణాలు తీయడం..   కొంతమందనుకుంటారు– ఒక్క రూపాయికి అంతగా దెబ్బాలాడాలా అని. కానీ మనం చూడాల్సింది  Quality of Service.. సాధారణంగా మా పక్కనే ఉండే  Reliance Mart  వాడు బలైపోతూంటాడు.నెలలో కనీసం ఆ మానేజర్ కి, ఏదో విషయంలో  జ్ఞానబోధ చేయకుండాలేను. అదేం కర్మమో నాకళ్ళకే కనిపిస్తాయి లొసుగులన్నీ.చెప్పొచ్చేదేమిటంటే,  Our eyes are tuned to find mistakes.  అప్పుడెప్పుడో కొబ్బరి కాయల దగ్గర ఒక రేటూ, తీరా బిల్లు ఇచ్చేచోట ఇంకో రేటూ ఉంది. నేనా వదిలేదీ... 

అలాగే  ఇవేళ అదేదో  Amul Milk Cream..  కార్టన్ మీద 45 , కౌంటరు దగ్గర 46 ఉన్నాయి. వాడి ప్రాణం తీసి. ఆ రూపాయీ తీసికుని ఓ  lecture  ఇచ్చ్చి వచ్చాను.  నేనేదో ఉధ్ధరించేశానని కాదూ, కానీ ఈరోజుల్లో ఇలాటివి పెద్దగా పట్టించుకోరు, చేతినిండా డబ్బులూ కదా..

అలాగని నేను ఎప్పుడూ తప్పులే వెతుకుతాననీ, మంచనేది కనిపించదనీ అనుకోకండి. ఈమధ్యన   ఓ  Chromcast  కొన్నాను. దానిని  set up  చేయడం తెలియకపోతే,  Google  కుర్రాడొచ్చి చేసిపెట్టివెళ్ళాడు. అదేమీ గొప్పవిషయం కాదు. కానీ ఆ అబ్బాయికి ఆరోజు  weekly off. It was very nice of him. I sent a letter of appreciation to Google mentioning the same.

బయటకెళ్ళినప్పుడు ఇంత చేస్తానా, మనకీ ఇంట్లో  ఓ  inspector  అనబడే ” ప్రాణి ” ఉంటుందిగా. .. ఇంటి ఇల్లాలు.. ఎన్ని చెప్పండి, ఏదో పెళ్ళైన కొత్తలో ఆ కళ్ళని romantic  గా ఏదో  ” మీనాక్షి”  అనుకున్నాం కానీ, కాల క్రమేణా ” డేగాక్షి” అయిపోతుంది. ఇదివరకైతే ఏదో పిల్లలున్నారు కాబట్టి వాళ్ళమీదే అజమాయిషీ… అదృష్టవంతులు పెళ్ళిళ్ళు చేసికుని వాళ్ళ సంసారాల్లో పడ్డారు. ఈ మొగుళ్ళనబడేవాళ్ళు బలైపోతున్నారు . అవేం కళ్ళో మనం  చేసిన పనిలో  ఏదో ఒక లోపం కనిపిస్తూనేఉంటుంది… ఠక్ మని పట్టేస్తుంది. ఏదో సాయం చేద్దామని , టిఫిన్ అవగానే, ఓ గుడ్డా,  Colin  తీసికుని ఫ్రిజ్జీ, కంప్యూటరూ, మిగిలిన గ్లాసు టాప్పులూ , శుభ్రపరిచామని అనుకుంటాం, (అప్పటికీ తను చూస్తూండగానే). లేకపోతే తను తయారవుతుంది   ఈ ” స్వఛ్ఛ గృహ అభియాన్ ” కి. ఇప్పటికే లోటులేకుండా అన్నపూర్ణలా  తిండి పెడుతోఁది, ఇంకా ఇలాటి చిన్నచిన్న పనులు కూడా ఎందుకూ అనే సదుద్దేశ్యంతో , పోనీ ఏదో సహాయం చేద్దామా అనుకుంటే, ఈవిడేమో భోజనానికి ముందు ఓ రౌండు వేస్తుంది. ముందర కంప్యూటర్– ” ఏవండీ ఇవేళ దీనికి డుమ్మా కొట్టేశారేమిటీ  …” తో మొదలు, పైగా ఈ  Computer cleaning  అన్నది మన  most vulnerable area.. దుమ్మెక్కడ కనిపించిందిటా…  key board  లో . ఆ   key  లసందుల్లో ఉన్న బూజు తీయాలంటే, ఓ  Tooth Brush  కావాలి కదా, నాకేమో అసలు పళ్ళేలేవాయె.. ఎలా చేయడం?  ఏమిటో అర్ధం చేసికోదూ…

అయ్యా ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే భర్తలు చేసే ఏ పనిలోనైనా సరే, మన ఇల్లాళ్ళకి  ఏదో ఒక లోపం కనిపిస్తూనే ఉంటుంది.  Can not escape… భరించాలి తప్పదు. పైగా ఏమైనా అంటే.. ” మిమ్మల్నీ, మీ సూకరాలనీ భరించడంలేదూ….? ” అంటూ ఓ   retort…

At the end of the day… we enjoy  all this… is it not…

 

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు–ఏదో అనుకుంటాం ఇంకోటేదో జరుగుతుంది…

ఎప్పటికప్పుడు ఏదో రాద్దామనుకోడం, కానీ పరిస్థితులు చూసి నిరాశా , నిస్పృహా  రావడం. మనకెందుకొచ్చిన  గొడవా అని వదిలేయడం.. ఇవేళ ఇలా కాదనుకుని , కనీసం  గత రెండు నెలలుగా జరుగుతూన్న సంఘటనలమీద , ఎవరైనా చదివినా చదవకపోయినా, ఎవరికీ నచ్చినా నచ్చకపోయినా, ఉన్నదేదో కక్కేస్తే, కనీసం ప్రశాంతంగా ఉంటుందీ అనుకుని , ఇదిగో ఇలా మీముందుకువచ్చాను.

సాధారణంగా, నిద్రపోతున్న ప్రజలని లేపాలంటే , ఓ ఉద్యమం  మొదలెడితే చాలు, పనిపాటా లేనివారు మన దేశంలో పుష్కలంగా ఉన్నారు.అప్పుడెప్పుడో గుర్తుందా, అన్నా హజారేగారు ,ఏదో మొదలెట్టారు, ఇంక చూడండి, ప్రతీవాడూ ఓ గాంధీ టోపీ పెట్టేసికుని, (అసలు గాంధీగారే పెట్టుకోలేదు ! దేశమంతా ధర్నాలూ, సత్యాగ్రహాలూ, ఒకటేమిటి, రాజధానిలో అదేదో జంతర్ మంతర్ దగ్గర బహిరంగ సభలూ, ఒకటెమిటి … ప్రసార మాధ్యమాల్లో ప్రత్యక్షప్రసారాలూ, చర్చలూ… అవన్నీ చూసి, విని  రాత్రికి రాత్రే అదేదో  లంచరహిత స్వర్ణభారతం వచ్చేస్తుందని కలలు కనేశారు. ఓ నెలరోజులు దేశమంతా హడావిడి జరిగింది. అదేదో చట్టం అన్నారు, దానికి మళ్ళీ సవరణలోటీ… ఏదో మొత్తానికి ఓ నాలుగు నెలల హడావిడి చేసి, తరువాత మళ్ళీ తుపాగ్గుండుకి కూడా దొరక్కుండా, ఒకాయన ముఖ్యమంత్రయాడు,  ఆయనతో పోటీచేసినావిడేమో  గవర్నరుగా   enjoy  చేస్తున్నారు.  All that “corruption free India ”  has gone for a Toss.

  ఒక్కవిషయం మాత్రం ఒప్పుకోవాలి– మన దేశంలో  ఉద్యమాలూ వగైరాలు చేయడానికి , కావాల్సినన్ని తాయిలాలు ఉన్నాయి… వెతకడం ఆలశ్యం అంతే. 2014 లో కొత్తగా అధికారంలోకి వచ్చిన వారు– ” స్వఛ్ఛభారత్” అన్నారు. ఇదివరకటి రోజుల్లో బహిర్భూమికి వెళ్ళేవాళ్ళందరినీ  ఠాఠ్ అలా కుదరదూ, ఇంట్లోనే వెళ్ళాలన్నారు. మెడమీద తలున్న ప్రతీవాడినీ  Brand Ambassador  చేసేశారు. నెలకో రెండునెలలకో ఊళ్ళో ఉన్న ప్రముఖులు, చెత్త ఎక్కువగా లేని ప్రదేశాల్లోనో, ఓ చీపురూ బుట్టా పట్టుకుని ఫొటోలూ వగైరా. ఇక్కడ ఫొటోలు ముఖ్యం. ఆ పెద్దాయనకి చూపించొద్దూ మరి? 

ఈ మధ్యలో ఆంధ్రదేశంలో , అదేదో ” ప్రత్యేక హోదా” త, దానిమీద గొడవా. వచ్చిందీ లేదూ పెట్టిందీ లేదు.. అయినా హోదాలొస్తే ఉపయోగం ఏమిటీ, డబ్బులు కదా కావాల్సింది. అంత పెద్ద కబుర్లు చెప్పిన  నాయుడుగారూ, అవేవో లక్షలకోట్లు   నిధి అనగానే , ప్లేటు మార్చేశారు. ఇదీబావుందీ, నాలుగురాళ్ళు వెనకేసుకోవచ్చూ అనుకునుంటారు.  ఇద్దరు నాయుళ్ళూ కలిసి తెలుగువాళ్ళని వెర్రివెధవలు చేశారు. అయినా కొత్తగా చేయడానికేముందీ..

ఆమధ్యన ఉగ్రవాద దాడులు జరగ్గానే, మామూలుగా మన సైనికదళాల వారు  ఇచ్చే తిరుగుజవాబునే, అదేదో ఫాషనబుల్ గా ఉందీ, అందరి నోళ్ళలోనూ నానుతుందీ అనుకుని, దానికి  surgical strikes  అని ఓ ముద్దు పేరు పెట్టారు. గత 70 సంవత్సరాల్లోనూ ఏ ప్రభుత్వమూ చేయనివిధంగా ఈ ప్రభుత్వం చేసిందీ అని హడావిడి చేశారు.  రక్షణమంత్రిగారు కూడా… ” అవునూ నేను ఉద్యోగంలో చేరిన తరవాత పాత రికార్డులన్నీ చూశానూ.. ఇంత అద్భుతమైన ఆపరేషన్ ఎప్పుడూ జరగలేదూ.. ” అని వక్కాణించారు.చివరకి మన విదేశాంగ కార్యదర్శి గారు, ” అదేమీ కాదూ, ఇలాటివి ఎప్పుడూ జరిగేవే, వాటికి ముద్దుపేర్లూ, మాధ్యమాల్లో ప్రచారాలూ ఉండేవి కావూ…” అని వీధిన పెట్టేశారు. ఇందులో మనకి లభించినదేమిటయ్యా అంటే , మన పదజాలాల్లోకి ఓ కొత్త పదం  ”  Surgical Strikes 

ఇంకేముందీ, జనాలంతా ఎడాపెడా వాడడం మొదలెట్టేశారు.దేనికిపడితే దానికే ఆ పేరు. కొత్తగా పుట్టిన పిల్లలకికూడా పెట్టారేమో తమాషాగా ఉంటుందని.. తెలియదు. మన ప్రధానమంత్రిగారికి ఓ సౌలభ్యం ఉంది– సంసార బంధాలు లేవు, ఈతిబాధలు లేవూ, పిల్లలకి పాఠాలు చెప్పక్కర్లేదూ, భవబంధాలకి అతీతులు. ఏదో తనూ, ప్రజలూనూ… మైక్కు ముందరకి వెళ్తేచాలు, కావాల్సినన్ని ఉపన్యాసాలు… చెప్పవలసిన చోట తప్పించి, దేశవిదేశాల్లో ఓ మైక్కివ్వండి చాలు…  మనమూ ఏదో ఒకటి చేసి, అందరినీ ఓ  Surgical Strike  చేస్తే ఎలా ఉంటుందీ అనుకున్నారు. అదేమీ పెద్ద Strike  కాదనుకోండి, అధికార పార్టీ వారూ, మిత్రపక్షాలూ, సద్దుబాట్లు చేసుకున్నతరువాత, నవంబర్ 8 అర్ధరాత్రి తరవాత  500, 1000 నోట్లూ చెల్లవు పొమ్మన్నారు.. రాత్రికి రాత్రి ATM  లలో ఉన్న వందనోట్లు ఖాళీ… పాత నోట్లు మార్చుకోమన్నారు.. అదేదో అన్నారు ఇదేదో అన్నారు.. 50 రోజులన్నారు, నల్లధనం అన్నారు, జాలీ నోట్లన్నారు… డిశంబర్ 31 న మళ్ళీ ఇంకో సంచలనాత్మక నిర్ణయం ప్రకటిస్తారేమో అని రోజంతా  చూడ్డం, ఓ పేద్ద బిల్డప్ ఇచ్చేసి  చివరకి తుస్సుమనిపించారు మన ప్రధానమంత్రి. 

 నల్లధనం అలాగే ఉంది, మార్పల్లా ఏమిటంటే. ఇదివరకటిరోజుల్లో  ఉదాహరణకి 1000 కట్టలకి బదులు 500 కట్టలతో పనైపోతోంది. ఇదివరకు 1000 రూపాయల దక్షిణతో జరిగే పనులకి 2000 అవుతోంది. ఎంతైనా  inflation  కదండీ.

ఈ మధ్యలో తిన్న తిండరక్క, ఆంధ్రదేశంలో తెలుగు మీడియానికి బదులు ఇంగ్లీషన్నారు. ఈ మాత్రందానికి మన భాషకి ” ప్రాచీన హోదా ” కూడా ఎందుకూ?. అయినా విద్యావిధానాన్ని ప్రెవేటీకరణ చేయడంతోనే దరిద్రం మొదలయింది. నారాయణలూ, చైతన్యలూ…అక్కడికేదో మనవాళ్ళందరూ ఆంగ్లంలో ఉద్దండ పండితులైనట్టు , ఒక్క leave letter  కూడా తప్పుల్లేకుండా రాయలేరూ, ..  ఏమిటో వాళ్ళ ఉద్దేశ్యం ఏమిటో అర్ధం అవదు. ప్రస్తుతం దేశవిదేశాల్లోని ప్రముఖ తెలుగు వ్యక్తులందరూ , తెలుగు మాధ్యమంలోనే చదువుకున్నారు.ఆ విషయం మర్చిపోయి, ఎప్పుడైనా ఏ దెబ్బైనా తగిలితే  ఇదివరకు ” అమ్మా, అమ్మోయ్.. ” అన్నవాళ్ళందరూ  ”  Oh Mother.. ”  అనాలనేమో మన పాలకుల సదుద్దేశ్యం…

..