బాతాఖాని- లక్ష్మిఫణి కబుర్లు

మా చిన్నప్పుడు, పుట్టినరోజుకి   తలంటు, కొత్త బట్టలూ,   పిండివంటలతో భోజనమూ, ఉంటే గింటే ఓ సినీమా…. మా అమ్మమ్మగారు  కొబ్బరిపాలతో పరమాన్నం చేసి, ఓ రూపాయి చేతిలో పెట్టేవారు. ఆరోజుల్లో అదే పదివేలుగా ఉండేది. అమలాపురంలో ఉన్నదెంతా ఓ 18 ఏళ్ళు. తరవాత ఉద్యోగం, పెళ్ళి పిల్లలూ. . మరీ అలాటప్పుడు, మన పుట్టినరోజుకి అంత ప్రాముఖ్యత ఉండదు. అయినా, పాపం మా ఇంటావిడ, ప్రతీ పుట్టినరోజుకీ ఓ surprise gift  ఇచ్చేది. ( ఇప్పటికీ ఇస్తూనే ఉంది.  God bless her )   తేడా ఏమిటంటే  ఆ  surprise element  తగ్గడం. అయినా నెలముందరినుండీ, మనక్కావాల్సినదానిగురించి అదేదో loud thinking  చేస్తూంటే , తప్పేదేముందీ?

కాలక్రమేణా, మనవలూ, మనవరాళ్ళ దగ్గరకొచ్చేసరికి, మొదట్లో ఏవో ఆడుకునేవిచ్చేవాళ్ళం. ఒక్కో క్లాసూ పెరుగుతూంటే, ఇంకా ఆటబొమ్మలేమిటీ, అనుకుని పై ఇద్దరికీ  ఏ  Crossword Gift Voucheరో  ఇవ్వడం మొదలెట్టాను. వాళ్ళ అమ్మలకీ, నాన్నలకీ అయితే, ఎప్పుడో మొదలెట్టేశాను.. మా రెండో మనవరాలు, నవ్యకి మొదలెడదామని, తననే అడిగేస్తే పోలా అనుకుని, అదేదో Kindle Coupon  ఇమ్మంది. అదేమిటో కానీ, పుస్తకం కొనిద్దామనిపించింది. ఈమధ్యన   e Books  కే ఎక్కువ ప్రాధాన్యత ఇస్తున్నారనుకోండి. కానీ చేతులో పుస్తకం పట్టుకుని చదివితే ఉండే ఆనందమే వేరని నా అభిప్రాయం..

” పుస్తకం హస్తభూషణం ” అనేవారు ఆ రోజుల్లో. ఇప్పుడో  ” e బుక్కే  మా హక్కు ”  అంటున్నారు… కారణాలు ఏవేవో చెప్తున్నారు, అడవులూ, కలపా, పల్పూ, కాగితం  etc.. etc.. కొంతవరకూ నిజమే, కానీ  అక్కడికేదో   కాగితం తయారీ తగ్గిస్తేనే పర్యావరణ రక్షణ కలుగుతుందనడం కొంచం ఎక్కువేమో కదూ. అదికూడా ఓ కారణం. అలాగని పర్యావరణం రక్షించడానికి మనవాళ్ళు చేస్తున్నదేమిటీ, అభివృద్ధి పేరుతో, ఉన్న చెట్లన్నీ కొట్టిపారేసి, అవేవో ” మొక్కా- నీరూ ” అంటూ మొదలెట్టారు.

నాకు చిన్నప్పటినుంచీ ఉన్న అలవాటు, పుస్తకాలు చదవడం. క్లాసు పుస్తకాలు తప్పించి, ఇంకోటేదైనా సరే. అందుకే బడుధ్ధాయిలా ఇలా తేలాను. ఏం చేయమంటారూ చదువనేటప్పటికి, రిటైరయి 12 ఏళ్ళు కావొస్తున్నా, ఇప్పటికీ పీడకలలు వస్తూనేఉంటాయి.. వారం వారం వచ్చే పత్రికలూ, కిళ్ళీకొట్లో డిటెక్టివ్ పుస్తకాలూ లైబ్రరీకి వెళ్ళి తెలుగు నవలలూ ఒకటేమిటి, ఓపికున్నన్ని చదవడం..

నాకు తగ్గట్టు మా ఇంటావిడకీ ఇదే ” వ్యసనం “. పుస్తకం తేవడం తరవాయి, వెంటనే చదివేదాకా నిద్రపట్టదు. అంతర్జాలం లో రాయడం మొదలెట్టిన తరువాత, చాలామట్టుకు  నెట్ లోనే దొరకడం మూలాన కానీ, లేకపోతే ఇంటినిండా పుస్తకాలే. ఇలా అందరూ  e books  కే  అలవాటు పడ్డంతో , పెద్ద పెద్ద ప్రచురణ సంస్థలు మూత పడుతున్నాయి.  అచ్చు పుస్తకం చూడాలంటే, ఏ మ్యూజియం కో వెళ్ళి చూడాల్సిన రోజు త్వరలోనే వస్తుందేమో.

ఈ పుస్తకాల గురించి శ్రీ  వేలూరి శివరామ శాస్త్రిగారు,  ” భారతి ” లో రాసిన వ్యాసం చదవండి    పుస్తకం– శ్రీ వేలూరి

 

 

బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు–ఎడ్డెం అంటే తెడ్డెం…ఇదో ” మిథునం”

ఒక్కసారి గుర్తుచేసేసికోండి– ఆరోజుల్లో భార్యాభర్తలు ఎలా ఉండేవారో, అదే ఈ రోజుల్లో ఏమాత్రం మాటతూలినా అంతే సంగతులు. కొట్టుకుంటూనో, తిట్టుకుంటూనో కాపరాలు సజావుగానే సాగించినట్టే. ఏదో పెళ్ళయి ఓ పిల్లో, పిల్లాడో పుట్టేదాకా మొగుళ్ళ మాట వింటారు కానీ, ఆ తరవాతైతేనా అమ్మో… అమ్మో.. ఊరికే వేయలేదు గురువుగారు పై కార్టూన్. ఎంతోమంది జీవితాలని పరిశీలించి మరీ,  తన కుంచెకి పనిచెప్పారు.

ఏదో ఉద్యోగం ధర్మమా అని , మరీ వీధిన పడలేదు కానీ, అప్పటికీ శనాదివారాలు ” అప్పచ్చులు ” ఉండేవే, కానీ మర్నాడు ఆఫీసుకెళ్ళొచ్చులే అనే ఉద్దేశంతో భరించేసేవారేమో.అదేమిటో కానీ, ఈ భార్యలున్నారే తమ మాటే చివరిదవాలని తపన. అదేదో టెన్నిస్ లో ఆడినట్టు దెబ్బకి దెబ్బ. బయటివాళ్ళకి చూడ్డానికి ఎంతో శాంతమూర్తుల్లా కనిపిస్తారు. వాళ్ళకేం తెలుసూ అసలు సంగతీ? అసలు అదో ” హాబీ ” అనుకుంటా వాళ్ళకి. ఇప్పుడంటే భార్యలు ఉద్యోగాలకి వెళ్తున్నారు కానీ, ఆరోజుల్లో చూడలేదుగా. పైగా టీవీలూ జీడిపాకం సీరియళ్ళూ లేనేలేవాయె.  ఇంక తేరగా దొరికేదెవరూ, కట్టుకున్నవాడేగా. ఆ పిల్లలు రేపోమాపో వాళ్ళ దారి వాళ్ళు చూసుకుంటారు. మిగిలిన బక్కప్రాణి జీవితాంతం కాపరం చేయొద్దూ, భవిష్యత్తు దృష్టిలో పెట్టుకుని, ఏదో అప్పుడప్పుడు తన అస్థిత్వాన్ని నిరూపించడంకోసం , నోరెత్తడం కానీ, అంతకంటే దురుద్దేశ్యం ఉండేది కాదనుకుంటా. లేక పోతే శ్రీ బాపు గారికి అన్నన్ని Topics  ఎలా దొరికాయంటారూ?

పదవీ విరమణ అయిన తరవాత ఉండే కాలక్షేపం ఇదే కదూ. పిల్లలు వాళ్ళ సంసారాల్లో బిజీ అయిపోతారు. మరీ ఇల్లు నిశ్శబ్దంగా ఉంటే ఏం బావుంటుందీ?  వాతావరణం కొంచం గంభీరమైనా, ఏదో సందడిగా ఉంటుంది. అయినా అస్సలు జీవితంలో మాటామాటా తేడా రాని జీవితాలూ ఓ జీవితమేనా? బయటకెళ్ళినప్పుడు ఒకళ్ళమీదొకళ్ళు పడిపోతూ, తమదే ఓ పెద్ద ఆదర్శకాపరమూ అని చూపించుకుంటూంటారే  వాళ్ళదంతా  Image building Exercise. తప్ప మరోటికాదు. ఊళ్ళోవాళ్ళందరికీ కళ్ళు కుట్టాలనే ఓ తపన. నిజంగా ఒకరంటే ఒకరికి ప్రేమంటూఉంటే గింటే , రోజూ కొట్టుకుంటూనే ఉండాలి, బాపు గారి కార్టూన్  కి ప్రాణం పోయాలి.

ఈ టపాకి మూల కారణం 30 ల్లో శ్రీ శ్రీపాద వారు రాసిన      షట్కర్మయుక్తా — శ్రీపాద్ అనే  ఓ కథ.. కథ పూర్తిగా చదివి ఆనందించండి. అదో ” శబ్దరత్నాకరం ” లాటిది. పరిస్థితి ఎలా  handle  చేయాలో నేర్చుకోవచ్చు. చాలామంది చదివే ఉంటారనుకోండి, అయినా ఒకటీ అరా మర్చిపోతే ఉపయోగిస్తుందేమో అని ఈ టపా…

బాతాఖాని – లక్ష్మిఫణి కబుర్లు–ఇంక సినిమా ఏం చూస్తారూ…

గుర్తుండే ఉంటుంది, చిన్నప్పుడు  సినిమాహాళ్ళ దగ్గర చిన్న చిన్న ఫిలిం ముక్కలు బయట పారేసేవారు, వాటిని ఏరుకుని వచ్చి, ఏ ఆదివారాప్పూటో, ఏ ఫ్రెండింట్లోనో , గోడకి తెల్ల దుప్పటీ కట్టి, దానిమీద బొమ్మేసి చూసి ఆనందించే వాళ్ళం. ఎవరికెన్ని ముక్కలు దొరికితే అంత గొప్ప.. తరవాత కొద్ది కాలానికి టూరింగు టాకీసులని వచ్చాయి. అందులో ఒకే ప్రొజెక్టరూ దానితో రెండో మూడో ఇంటర్వెళ్ళుండేవి రీలుకీ రీలుకీ మధ్య.. కాలక్రమేణా సినిమా హాళ్ళొచ్చాయి. నేల, బెంచి, కుర్చీ, బాల్కనీ , ఎవరి స్థాయిని బట్టి వారు టిక్కెట్టు కొని సినిమా చూసేవారు. అందులో కొన్ని  ” ఫ్రీ కోటా” లు కూడా ఉండేవి. పోలీసాళ్ళకీ, ఎలెట్రీ వాళ్ళకీ . ఫ్రీ టిక్కెట్టివ్వకపోతే ఏ ఆదివారప్పూటో కరెంటాపేస్తారని భయంతో, ఆరోజుల్లో కరెంటు పోతే జనరేటర్లుండేవి కాదుగా. పైగా ఓ ప్రకటన– ” ఏకారణం చేతైనా విద్యుత్ సప్లై ఆగిపోతే డబ్బు వాపసివ్వబడదూ ” అని.. అన్నిటికంటే ముఖ్యం– ” స్త్రీలకు ప్రత్యేక స్థలం ” అని ఓ తాత్కాలిక ” అడ్దం ” ఒకటెట్టేసేవారు.. పొగ త్రాగరాదు అని నోటీసున్నా,  చాలామంది నోట్లో సిగరెట్టో, చుట్టో, బీడీతోనే కనిపించేవారు. ఇంక ఎంటీవోడూ, నాగ్గాడూ, కాంతారావూ తెరమీదకొస్తే ఈలలూ, కేకలూ చప్పట్లూ సరేసరి. ఇంటర్వెల్లో సినిమా పాటల పుస్తకమూ, కలరు సోడా అయితే ఉండేవే. తాలూకా ముఖ్య పట్టణం లోనే కొత్త సినిమాలు. సెకండ్ రన్ లోనే మిగిలిన చిన్న చిన్న గ్రామాల్లో. మళ్ళీ కొన్ని సినిమాలకి శతదినోత్సవాలూ, ఆ సినిమావాళ్ళంతా వచ్చి సభలూ అవీనూ..రానురాను కొత్తగా కట్టే థియేటర్లకి జనరేటర్లు అనివార్యం చేయడంతో ,  సినిమా ఏ అడ్డంకీ లేకుండా పూర్తిగా చూసే యోగం పట్టింది.

స్కూళ్ళలోనూ, కాలేజీల్లోనూ   16 mm projector  తో  కొన్ని సినిమాలు చూపించేవారు. ఇవి కాకుండా పండగలకీ పబ్బాలకీ , శ్రీరామనవమి ఉత్సవాలకీ, దసరా నవరాత్రులకీ  అయితే ఫ్రీ సినిమాలుండేవే. రేడియోల్లో ఆదివారాలు ” సంక్షిప్త శబ్ద చిత్రాలు ”  అయితే సరే సరి. ఓ సినిమాకి అదీ సకుటుంబ సపరివార సమేతంగా వెళ్ళడమనేది ఎప్పుడో కానీ జరిగేది కాదు. బయటి గ్రామాల వాళ్ళైతే, ఏ రెండేడ్ల బళ్ళలోనో వచ్చి, రోజులో ఆ ఊళ్ళో ఉండే మ్యాట్నీ షో, ఫస్ట్ షో, రేండో ఆటా చూసి మరీ వెళ్ళేవారు, ఖర్చు కలిసొస్తుందని. ఇంకో విషయం కూడా ఉంది ఆరోజుల్లో వచ్చే సినిమాలూ అలాగే ఉండేవి. సోషల్ సినిమా లో కొద్దో గొప్పో సందేశం ఇచ్చేవారు. ఓ అరడజను మధురాతిమధురమైన పాటలూ ఉండేవి. ఇంకో కొత్త సినిమా చూసేదాకా అంతకుముందు చూసిన సినిమాల్లోని దృశ్యాలూ, పాటలూ  నెమరేసికోడం.

కాలక్రమేణా సినిమా హాళ్ళూ అభివృధ్ధి చెందాయి. విశాఖ పట్టణం లాటి  ఊళ్ళలో  BOX Seats  అని ఉండేవి. అలాగే హైదరాబాద్ లో ముస్లిం స్త్రీలు కూర్చోడానికి వీలుగా ” ఘోషా బాక్సులూ ” వారి privacy  వారికుండేది. తరవాత్తరవాత Dolby Sound, Multiplex  లూ వచ్చేశాయి. ఈ మధ్యలో 60-70 ల్లో అనుకుంటా, బొంబాయిలో ఓ  Drive in Theatre, అలాగే అదేదో ”  Cine Ramaa ” అని  థియేటర్లూ వచ్చాయి.  పాతరోజుల్లో సినిమాకి వెళ్తే, ఎంత పెద్ద టిక్కెట్టు కొనుక్కున్నా, నల్లుల బాధలు తప్పేది కాదు. కుర్చీలకింద తిని పడేసే, చెత్త కాగితాలూ, పకోడీ పొట్లాల కాగితాలూ, అంతా పరమ అసహ్యంగా ఉండేది. సిగరెట్టు పొగైతే ఉండేదే..

ఇంకొంచం ముందుకెళ్ళి, ఈమధ్యన కొన్ని థియేటర్లలో  కాళ్ళు బార్లాచాపుకుని చూడ్డానికి సదుపాయం కల్పించారు. అదీ బాగానే ఉంది.. కానీ వీటన్నిటికీ  ULTIMATE LUXURY  ,  వడోద్రాలో ప్రారంభించిన  రిలయెన్స్ వాళ్ళది.

 

 

ఇంక సినిమా ఏం చూస్తారూ?