బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు– ప్రతీదీ పట్టించుకుంటూ పోతే…..

    ఏమిటో అప్పుడప్పుడు అనిపిస్తూంటుంది… మనకి తెలిసినవారు ఎవరైనా అనారోగ్యానికి గురైతే ఆ ఇంట్లోని వారు మనకి కూడా తెలియపరిస్తే, ఒకసారి వారిని వెళ్ళి పలకరించేవారము కదా అని. తీరా మనకు తెలిసేసరికి it is too late..క్రితం పదిహేను రోజుల్లోనూ అలాటి సంఘటనలు ఒకటి రెండు జరిగాయి. నేనైతే చాలా బాధపడిపోయాను. May be I belong to the old school of thought..అవతలివారిని అడిగినప్పుడు, వారిచ్చిన explanation విని, బహుశా నేనే over react అయ్యానేమో అనిపించింది.

    నిజమే కదూ.. ఎవరెలాపోతే మనకేమిటీ? మనం, మనవాళ్ళూ సుఖసంతోషాలతో ఉంటే సరిపోదూ, ఊళ్ళోవాళ్ళ గొడవంతా మనకెందుకూ అసలు? కానీ, అలాగ ఉండలేనే. ఓ విషయం చెప్పండి, ఈ ప్రపంచంలో, ఈ సొసైటీ లో ఉండే ప్రతీ మనిషికీ, ఇంకోరి అవసరం ఎప్పుడో ఒకప్పుడు అవసరం పడుతుంది. అలాగని మనకి తెలిసిన వారి దగ్గరకు వెళ్ళి, అదేదో పోలియో డ్రాప్పులకీ, మలేరియా ఇంజెక్షన్లకీ ఇంటింటికీ వెళ్ళే పబ్లిక్ హెల్త్ వాళ్ళలాగ, ” మీ ఇంట్లో అందరూ బాగానే ఉన్నారు కదూ.. ఎవరినైనా ఆసుపత్రిలో చేర్పించారా..” అంటూ అడగలేము కదా!

    మాకు గత మూడేళ్ళుగా పరిచయం ఉన్న వారి తండ్రి స్వర్గస్థులైన పదిహేనో రోజుకి తెలిసింది.మేముండే ఫ్లాట్ పక్కనే, ఆ ఫ్రెండు గారి ఆడబడుచు ఉన్నారు. అయినా they never felt like informing us.. తెలిస్తే ఏమి చేసేవాళ్ళమంట, ఓసారి వెళ్ళి పరామర్శించే వాళ్ళం. ఎలాగూ ఈ పరామర్శలనేవి, పెదవులమీద మాటలే. అదో formality.ఈ పరామర్శలు చేసేవాళ్ళెవరూ ఆర్చేవారూ, తీర్చేవారూ కాదు. అసలు బాధంతా ఆ పోయినవారి life partnerకి మాత్రమే. ఆ బాధెలాగూ ఎవరూ తీర్చలేరు.కొద్దిగా స్వాంత పలకరింపు తప్పితే ఇంకోటి లేదు. దొంగొచ్చిన ఆర్నెల్లకన్నట్టు, ఎప్పుడో వెళ్ళి పలకరించడానికీ బాగోదూ, అలాగని అసలు ఆ సంగతే తెలియనట్టు ఉండడం కూడా కుదరదు. అసలు అందుకే కదా ఎవరింట్లోనైనా అశుభం జరిగితే అందరికీ ఓ కార్డుముక్క వ్రాసిపడేసేవారు ఇదివరకటి రోజుల్లో. ఇప్పుడైతే ఓ sms, ఇంకా డబ్బులున్నవారైతే పేపర్లో ప్రకటనలు. ఇవన్నీ ఎవరో వచ్చి ఉధ్ధరించెస్తారని కాదు, ఓ సంప్రదాయం.

    తరువాత పదిరోజులకి మా ఫ్రెండు ఇంటికి ఏదో పనిమీద వెళ్ళినప్పుడు, ఈ విషయం ప్రస్తావించి, తెలిపుంటే బావుండేదీ అన్నాను. దానికి వారు చెప్పింది విన్న తరువాతే మొదటి పేరాలో చెప్పినట్టు, over react అవుతున్నానేమో అనిపించింది. “మీకెందుకూ చెప్పడం, మా బంధువులేమీ కాదుకదా… అందుకే చెప్పవలసిన అవసరం అనుకోలేదూ..” as simple as that !!.అంటే చుట్టాలైతేనన్నమాట తెలియపరిచేదీ? ఇంక ఈ స్నేహాలూ, సింగినాదాలూ ఎందుకూ? అలాటప్పుడే అనిపిస్తూంటుంది ఎవడెలా పోతే మనకెందుకూ అని..
.

   కానీ ప్రపంచంలో ఇలాటి ప్రాణులు just one off అనుకున్నాను మొదట్లో. కానీ రెండు రోజులకే ఇంకో సంఘటన జరిగింది. గత 30 ఏళ్ళుగా పరిచయం. ఫాక్టరీలో స్నేహంలెండి. అలాగని ప్రతీరోజూ ఒకళ్ళింటికి ఒకళ్ళు వెళ్ళి కూర్చుండేటంత స్నేహం కూడా కాదు. రిటైరయ్యి ఇన్నేళ్ళైనా, వాళ్ళ కొడుకు పెళ్ళికి పిలిచాడూ, ఆ రిసెప్షన్ కి నేనువెళ్ళే టైములేక, మా ఇంటావిణ్ణీ, పిల్లల్నీ పంపేటంత స్నేహం అన్నమాట..ఎప్పుడు కనిపించినా, అతని భార్య ఆరోగ్యం విషయం ఎప్పుడూ అడుగుతూంటాను కారణం ఆవిడకి కొద్దిగా అనారోగ్యం. ఓ వారం ముందు కలిసినప్పుడు కూడా అడిగినా, అంతా బాగానే ఉందీ అన్నాడు. ఆ మధ్యన సడెన్ గా ఓ సాయంత్రం, మా ఇంకో ఫ్రెండు ఫోను చేసి, ఈ ఫ్రెండు భార్య పోయారూ అన్నాడు. అంటే సడెన్ గానా అన్నాను, కాదూ గత పదిహేను రోజులుగా హాస్పిటల్ లో ఉన్నారూ..అర్రే అతను చెప్పనేలేదూ కలిసినప్పుడూ, పోనీ ఒకసారి చూసివచ్చేవాళ్ళము కదా అని మాత్రం బాధ పడ్డాను. అసలు ఇప్పుడైనా ఫోను చేసిందెందుకా అంటే, వాళ్ళకి funeral rites కోసం ఓ పూజారి కావలిసొచ్చి, మేముండే ప్రాంతంలో ఉన్నాయనకి చెప్పడానికి !! పోన్లెండి అవసరానికైనా ఉపయోగించానూ అని సరిపెట్టుకున్నాను…

    ఇవన్నీ ఒక ఎత్తూ, ఈమధ్యన నాకు గత అయిదారు సంవత్సరాలనుండీ పరిచయం ఉన్న స్నేహితుడు చాలా కాలంనుంచి కనబడలేదు. మా స్వంత ఫ్లాట్ పక్కనే ఉంటూంటారు. వాళ్ళ అబ్బాయిని చూస్తూంటాను, కానీ వాళ్ళ నాన్నగారి welfare అడగాలని అనిపించకపోవడం నా తప్పే.ఎవరో ఒకాయన చెప్పగా తెలిసింది, ఆయనకి కాలు fracture అయి మంచంమీద ఉన్నారని, వెంటనే వెళ్ళి ఓ రెండు గంటలు గడిపొచ్చాను. అప్పుడు ఆయన కూతురు నాతో
మరీ మొహమ్మాట పెట్టేసి thank you uncle.. వగైరాలు చెప్పడం మొదలెడితే చెప్పాను- మరీ ప్రతీ రోజూ మంచంపట్టి, రోజూ చూస్తున్న మొహాలే చూసి చూసి బోరుకొట్టేసిన మీ నాన్నగారికి just for a change of scene.. గా వచ్చానూ, దీనికింత థాంక్సులూ అవీ అఖ్ఖర్లేదూ అని. చెప్పొచ్చేదేమిటంటే, ఇంట్లో ఎవరినైనా ఏ ఆసుపత్రిలోనైనా చేర్పిస్తే, కనీసం ఆ పేషెంటుకి తెలిసినవారికి, చెప్తే వాళ్ళకి తీరికుంటే, ఒకసారి చూసి నాలుగు కబుర్లు చెప్పి వెళ్తారు. అలాగని ఇదేదో పేద్ద ఘనకార్యం అనడంలెదు. Just a social obligation.. ఏదో ఉప్పూ కారంతింటూ, ఓ సంఘజీవిగా బతుకుతున్నాము కాబట్టి…