బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు

 ఏదో ఆరోగ్యం లక్షణంగా ఉన్నన్ని రోజులూ పరవాలేదు కానీ, ఎక్కడో కొద్దిగా తేడా వచ్చిందా,  ఇంట్లో ఉండే పిల్లా, పెద్దా అందరూ ఉచిత సలహాలిచ్చేవారే.  దానికి సాయం , మన కుటుంబ స్నేహితుడెవరైనా ఏ డాక్టరో అయారా,  సుఖశాంతులతో వెళ్తూన్న మన జీవితాలు, రోడ్డున పడ్డట్టే..

అలాగని మరీ hospitalizatio నూ వగైరాలూ కాకపోయినా, ప్రతీదానిమీదా ఆంక్షలు ప్రారంభమైపోతాయి… చాలామంది సలహాలిస్తూనే ఉంటారు– ఏడాదికోసారైనా   General check up  చేయించుకోమనీ.. మనకే బధ్ధకమూ,, పోనిద్దూ ఇప్పుడేమీ ఆరోగ్య సమస్యలు లేవుకదా.. అనే ఓ భావనానూ… చేయించుకుంటే  ఏం నష్టమూ, అని సకుటుంబ సపరివారమంతా పోరగా.. పోరగా మొత్తానికి ఓ ముహూర్తం చూసుకుని, CGHS  Dispensary  కి వెళ్ళడం. ఒంటరిగా వెళ్తే మజా ఏముందీ.. ఆ డాక్టరేం చెప్పారో, ఈయనేం విన్నారో.. వివరాలన్నీ పూర్తిగా తెలుసుకోపోతే నిద్ర పట్టదుగా..ఇంటావిడ సమేతంగా వెళ్ళాను… మొత్తం అందరూ రాలేదు.. బతికిపోయాను.

 ఆ డాక్టరుగారు ఓ పదిరకాల  Tests  రాసిచ్చి, వాటి Test Report  తీసికుని రమ్మన్నారు… ఆ కాగితం పట్టుకుని, దగ్గరలో ఉండే ఓ  Corporate Hospital  కి వెళ్తే, మర్నాడు పొద్దుటే, కడుపులో ఏమీ వేసికోకుండా , (కాఫీకూడా) రమ్మన్నారు… అదృష్టమేమిటంటే, ఈ రక్త పరీక్షలకి తను తోడు రాకపోవడం– ఎలాగూ  Test results  వచ్చినప్పుడు చూడొచ్చులే అనేమో…ఏదో మొత్తానికి వెళ్ళి ఆ రక్తదానమేదో ఇచ్చొచ్చాను. పాపం రక్తం ఇచ్చొచ్చానుకదా అని జాలిపడిపోయి, రోజూకంటే ఎక్కువ breakfast  లభ్యం అయింది.మళ్ళీవెళ్ళి , రెండోసారి కూడా రక్తం ఇచ్చి, , ఆ  Dracula  కి thanks  చెప్పి కొంపకి చేరాను.. ఇదంతా 10 నెలలకింద జరిగింది.

ఆ test reports  దొంతరంతా పట్టుకుని తిరిగి మా  CGHS Dispensary  కి పయనం–ఇంటావిడతో సహా.. ఓ పదినిముషాల వెయిటింగ్ తరవాత, ఆ కాగితాలు చదవడం..  Oh!  అంటూ భ్రుకుటి ముడవడం,, ఓసారి పెదిమలు విరవడం లాటి హావభావాలు పుర్తిచేసి, మళ్ళీ నన్నోసారి టేబుల్ ఎక్కించి, గుండె కొట్టుకుంటుందో లేదో మరోసారి టెస్టు చేసి, సుగర్ లెవెల్  ఎక్కువగా ఉందీ జాగ్రత్తగా ఉండాలీ వగైరాలు చెప్తూంటే , పోనీ ఇంటావిడ ఆగొచ్చుగా, అబ్బే.. ” అయితే రేపణ్ణుంచీ కాఫీలో పంచదార మానేయమంటారా, రోజూ కనీసం  200 గ్రాముల తీపి పదార్ధాలు తింటూంటారు, అవికూడా మానిపించేయనా అంటూ, ఈవిడ  పెట్టబోయే ఆంక్షల చిఠ్ఠా చెప్పేసింది. పోనీ ఆయనేం చెప్తారో వింటే ఏం పోయిందీ ? డాక్టరుగారూ, మా ఇంటావిడా ఓ సంయుక్త ప్రకటన చేసేసి, మొత్తానికి నా సుఖసంతోషాలకి గండి పెట్టేసారు.  వెళ్తూవెళ్తూ, వివిధరకాల మాత్రలు పంచరంగుల్లోవి కూడానూ.. మర్నాటినుండీ ఇంట్లో  Curfew starts.. దీనికి సాయం, పిల్లలకి విషయం చెప్పేయడం– మళ్ళీ అక్కడకి  వెళ్ళి ఏం కక్కూర్తిపడతానో అని..అప్పటిదాకా ఇంట్లో ఉన్న స్వీట్స్ అన్నీ పనిమనిషి  పాలయ్యాయి… మర్నాటినుండీ భోజనంలో మార్పు, పిల్లలు చెప్పిందీ, తననుకున్నదీ, ఆ డాక్టరు చెప్పిందీ, మొత్తం అన్నిటికీ ఓ  mean  తయారుచేసి ప్రారంభం చేసేసారు.. పధ్ధతులు మారేటప్పటికి నాకూ చిరాకూ, కోపం..  ప్రతీ రోజూ పిల్లలదగ్గరనుండి ఫోనులూ.. రోజువిడిచి రోజు  personal counselling  అడక్కండి– తెలుసు నా శ్రేయస్సుకోరే చేస్తున్నారూ అని.. ఈలోపులో  నేనైతే తెలిసినవారందరికీ నా కష్టసుఖాలు చెప్పుకున్నాను.. ఒకడేమో ఫలానావి తినొద్దంటాడు, ఇంకోరేమో ఇది మామూలేనండీ .. కొంచం జాగ్రత్తతీసికుంటే చాలంటారు…. మొత్తానికి ఈ తిండివిషయం లో ఏ ఇద్దరికీ ఏకాభిప్రాయం లేదని… వ్యవహారం ఎక్కడదాకా వెళ్ళిందంటే, ప్రతీ వరలక్ష్మీ వ్రతానికీ చేసే  తొమ్మిది పిండివంటల్లోనూ, ఏడు ప్రసాదాలు తీపిలేనివే.. ఉన్న ఆ రెండింటిలోనూ నామమాత్రంగా బెల్లం… బయటకే హొటల్ కైనా పిల్లలతో వెళ్తే, ఆ బఫేలో, నా పక్కని అబ్బాయో, అమ్మాయో, వెనక్కాలైతే సహధర్మచారిణీ..  Z Category Security  లాగన్నమాట.

మొత్తానికి ఈ పదినెలల నా  నియమనిబధ్ధతా, మా ఇంటావిడ కఠోర management , పిల్లల సహకారంతోనూ, పరిస్థితులు చక్కబడ్డట్టే.. ప్రతీ రెండునెలలకీ ఆ టెస్టులేవో చేసుకుని, మొత్తానికి  మా ఫామిలీ ప్రెండు డాక్టరుగారికి కూడా చెప్పి, ఆయన  approval తో కొంచంకొంచంగా  curfew relax  అయింది.

 నాకు ఈ సందర్భంలో ఒక్క విషయం అర్ధం అవలేదు–  general  గా ఇళ్ళల్లో ఈ sugar levels  చెక్ చేసినప్పుడు, ఓ రక్తపుబొట్టుతో అయిపోయే పనికి, ఈ  Pathological Labs  లోనూ,  Hospitals  లోనూ, మరీ   సిరెంజ్ గుచ్చేసి అంత రక్తం తీసుకుంటారెందుకనీ అని… అదేదో చెప్పి పుణ్యం కట్టుకోరూ….?