బాతాఖానీ తెరవెనుక ( లక్ష్మి ఫణి ) ఖబుర్లు

ఈ 60 సంవత్సరాలలోనూ నేను చూసిన ” మార్పు” ల గురించి రాద్దామనుకుంటున్నాను. మా చిన్నప్పుడెప్పుడైనా శరీరం మీద ఎక్కడైనా కాలితే ( ఏ కారణం చేతనైనా సరే ) ఎటువంటి పరిస్థితుల్లోనూ నీళ్ళు పోయకూడదనేవారు. అదేదో బొబ్బలెక్కేస్తుంది అనేవారు. అందువలన ఆ కాలిన ప్రదేశం లో ” సిరా ” ( ఇంక్ ) పోసేసేవాళ్ళం. అంటే డాక్టర్ గారి దగ్గరకు వెళ్ళే సమయానికి, మన పేషంటూ, మనమూ కూడా చేతులనిండా, బట్టల మీదా రంగులతో వెళ్ళేవాళ్ళం. ఖర్మ కాలి నీలం రంగు కాకుండా ఎర్ర రంగు సిరా అయితే ఇంక చెప్పఖర్లేదు !! ఇప్పుడో బర్న్ కేసుల్లో మొట్టమొదట ‘నీళ్ళే ” పోయాలంటారు. ఇదివరకటి రోజుల్లో ఏదైనా నొప్పో ,బెణుకో వస్తే దానికి ఆముదమో, ఇంకేదో ఆయిల్ మర్దనా చేసి వేణ్ణీళ్ళ కాపడం పెట్టమనేవారు. ఇప్పుడో ముందుగా ” ఐస్ ప్యాక్ ” పెట్టమంటారు. ఆ రోజుల్లో పిల్లలకి నెత్తిమీద శుభ్రంగా నూనో, ఆముదమో పెట్టి మర్దనా చేసేవారు. ఇప్పుడైతే నూనె రాసుకోపోవడం ఓ ” స్టేటస్ సింబల్”. రాసుకొంటే చూసేవాళ్ళు ఏం అనుకొంటారో అని భయం. బయటకు వెళ్ళేడప్పుడు కాకపోయినా, కనీసం ఇంట్లో ఉన్నప్పుడైనా జుట్టుకి నూనె పెట్టుకుంటే ఏమవుతుందో నాకైతే ఇప్పడికీ అర్ధం అవదు. నాకు నూనె పెట్టుకోవాలనిపించినా, నా నెత్తిమీద మరీ ఎడారి లా తయారైపోయింది !! సమస్య ఏమిటంటే ఈ ” నూనె రాయకూడదు ” అనే కాన్సెప్ట్ పిల్లలకే కాదు ఇంట్లో ఉన్న పెద్దవాళ్ళకి కూడా వచ్చింది ఇంక నుదిటి మీద ” బొట్టు ” సంగతి తీసికుంటే చెప్పఖ్ఖర్లేదు. బొట్టు అనేది స్త్రీ ముఖానికి ఓ సంపూర్ణత్వం ఇస్తుందని నా అభిప్రాయం. ఇందులో మత ప్రసక్తి లేదు. ఇదివరకటి రోజుల్లో అయితే అప్పటి ఆచార వ్యవహారాలను బట్టి, పోనీ వితంతువులు బొట్టు పెట్టుకొనేవారు కాదు. ఇప్పుడు అందరూ కూడా ఏదోరకమైన మేచింగ్ పెట్టుకుంటున్నారు. ఏదో బట్టలతో మాచింగ్ అంటారు, అస్సలు బొట్టు ఉందో లేదో తెలియదు. ఇదేదో నేను చాదస్థం గా రాస్తున్నది కాదు– ఆ బొట్టు తో ముఖానికి ఎంత అందం వస్తుందండీ. జనరల్ గా ఈ రోజుల్లో స్త్రీలు చాలా మంది ” బ్యూటీ పార్లర్ ” కి వివిధ కారణాలవల్ల వెడతారు. పొనీ వాళ్ళైనా ఈ సంగతి చెప్పొచ్చుకదా !! మరీ ఏదో అమ్మవారిలా పెట్టుకోనఖర్లేదు, ఎర్రగా కనిపించేలా పెట్టుకొని అద్దం లో చూసుకోండి ఎంత బాగుంటారో. బొట్టు పెట్టుకుంటే ఏమైనా ఆరోగ్య సమస్య వస్తుందేమో నాకు తెలియదు. కొంతమంది అంటారు పెట్టగా పెట్టగా అక్కడ అదేదో మచ్చలా ఏర్పడి అలర్జీ అవీ వస్తాయని. శుభ్రంగా కుంకం లాంటిది పెట్టుకోవచ్చుగా, స్టికర్లు మానేసి. ఈ రోజుల్లో టీచర్–స్టూడెంట్ రిలేషన్షిప్ గురించి చెప్పాలంటే భయం వేస్తుంది. అందరూ అలా అని కాదు. ఆ రోజుల్లో అయితే కాలెజీ లో కూడా , మా తెలుగు మాస్టారు శ్రీ వెంపరాల సూర్యనారాయణ శాస్త్రి గారు ఎంత పెద్దవాడినైనా ” ఏరా వెధవా ” అన్నా కూడా అదో ఆశీర్వచనం లా తీసికొనేవారు. ఇప్పుడు అలా ఊహించడానికి కూడా భయం. ఈ మధ్యన హైదరాబాద్ లో మా చుట్టాలబ్బాయి ఒకడు కనిపించాడు. అదేదీ శలవు చాలామంది చెవిదగ్గర ఆ భూతాన్ని పెట్టుకొని డ్రైవ్ చేస్తూంటారు. నడిచేవాళ్ళ అదృష్టం, వాళ్ళ ఆడవారి మాంగల్యాలు గట్టివైతే ఇంటికి క్షేమంగా చేరుతారురోజు కూడా కాదు, అడిగితే చెప్పాడు–ఆరోజు ఊళ్ళో ఉన్న కాలేజీలన్నీ ” బంధ్ ” ఇంక “సెల్ ఫోన్లు” అయితే చెప్పఖర్లేదు. రోడ్ మీద వెళ్తే చూస్తూంటాము, కార్ల వాళ్ళు,స్కూటర్ల వాళ్ళు చెవిలో ఆ భూతాన్ని పెట్టుకొని వింటూ, గాడీని నడుపుతారు. నడిచేవాడి అదృష్టం బాగాఉండినా, ఇంట్లో ఆడవారి మాంగల్యం గట్టిగా ఉంటేనే కొంప చేరుతాము.!!