బాతాఖానీ ఖబుర్లు

   నెను కొత్తగా బ్లాగ్ ప్రారంభిస్తున్నాను. ఇన్నాళ్ళూ ఏదో ఇంగ్లీష్ లో రాసేవాడిని.ఎలాగోలాగ తెలుగు టైపింగ్ నేర్చుకొని ( దీనికి నన్ను ముందర కౌముది ఎడిటర్ శ్రీ కిరణ్ ప్రభ గారూ, శ్రీ వసుంధర గారూ ఉత్సాహ పరిచేరు).

    రిటైర్ అయ్యిన తరువాత కాలక్షేపం కోసం ఏం చెయ్యాలా అని ఆలోచిస్తే, బ్లాగ్ లు వ్రాయడం ఓ మంచి వ్యాపకం అని తెలిసింది.. మన మాట విని, విని ఇంట్లోవాళ్ళకి  బోర్ కొట్టేసింది. ఇంక ఊరి మీదకు వెళ్తే బాగుంటుందనుకొన్నాను. చదివిన వాళ్ళు చదువుతారు, లేకపోతే మానేస్తారు.ఇంకొకళ్ళని బాధ పెట్టనంతవరకూ మనం ఏదైనా వ్రాయచ్చని నా అభిప్రాయం.

 

ప్రస్తుతం తెలుగులో అన్నివిషయాలమీదా చాలా మంది వ్రాస్తున్నారు.రాజకీయాలు,సినిమాలూ,  సాహిత్యము,హాస్యమూ,కవితలూ  ఒకటేమిటి ప్రపంచం లో ఉన్న

 

ప్రతీ  సమస్య మీదా వాదోపవాదాలు చదువుతున్నాము. ఆ విషయాలమీద వ్రాసే ప్రజ్ఞ, సామర్ధ్యం ఎలాగూ లేదు. నాకు సంబందించిన విషయాల మీద మాత్రమే రాద్దామనుకొంటున్నాను..

 

  నా చిన్ననాటి జ్ఞాపకాలు చాలా ఉన్నాయి. మాది కోనసీమ లోని  అమలాపురం. మా నాన్నగారు( శ్రీ సోమయాజులు గారు) అక్కడె చాలా కాలం హెడ్మాస్టర్ గా పని చేశారు. ఆయన ఎక్కడ ఉంటే నా చదువు కూడా అక్కడే ( పాస్ అవడం తేలిక ). మండపేట లో 4,5 ఫారమ్ లు చదివి ఆ తరువాత అమలాపురం లో చదివాను.

 

ఆరోజుల గురించి ఇప్పుడు తలుచుకుంటే ఇప్పుడు నవ్వు వస్తుంది. కాలికి ఏదైనా బెణికితే మా అమ్మమ్మ గారు “ఇరుకు” మంత్రం, తేలు కుడితే ఓ మంత్రం వేసేవారు.

 

మోకాలు వాస్తే ఎవరో తరవాణీ అన్నం, చక్రకేళీ అరటిపండూ కలిపి అరటి ఆకు లో వేసి మోకాలి మీద కట్టమన్నారు. ఆకలి వేస్తే తినడానికి బాగుండేది! అమలాపురం

 

నుంచి ఎక్కడికైనా వెళ్ళాలంటే  గోదావరి దాట వలసి వచ్చేది. రేవు దాకా బస్సు లో వెళ్తూఉంటె , ఆ టికెట్లు ఇచ్చే కండక్టర్ ని చూస్తూంటే , మనం కూడా పెద్ద అయిన

 

తరువాత ఆ ఉద్యోగం వస్తే బాగుండేదనిపించేది !!  అలాగే సినిమా టికెట్లు ఇచ్చేవాడు కూడా మనకి హీరో లా కనిపించేవాడు. ఇలా గుర్తు చేసుకొంటూ ఉంటే ఎంతో

 

బాగుంటుంది. ఆ రోజులు మళ్ళీ రావు.